สวัสดีครับ กระทู้นี้ขอแชร์ประสบการณ์ชีวิตของตัวเองนะครับ ตอนนี้รู้สึกเหงาๆแล้วไม่ได้คุยกับใคร ผมเป็นเกย์นะครับ ทำงานฟรีแลนซ์ อายุ 30 ต้นๆ ตัวอ้วนๆดำๆ ฮาๆ เป็นคนเฉยเฉยเงียบเงียบแต่มั่นใจในความคิดตัวเองสูง เมื่อเกือบ4 ปีก่อนผมได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งอายุน้อยกว่าผม5 ปีผ่านสื่อออนไลน์อันหนึ่ง เราเจอกันครั้งแรกแล้วเราก็ตกหลุมรักกันเลย ผมจำได้ว่าเรานัดเจอกันครั้งแรกในคืนก่อนปีใหม่2559 ปลายเดือนธันวาคมปี2558 หลังจากวันนั้นเราก็คบกันเป็นแฟน เวลาผ่านไปผมมีความสุขมากจนผมเริ่มคิดถึงชีวิตในอนาคตกับเขามากขึ้น เขาทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น จากคนที่เคยเป็นคนค่อนข้างใจร้อนเจ้าอารมณ์ผมก็นิ่งขึ้น ผมกลายเป็นคนที่ใช้เหตุผลมากขึ้นใช้ความคิดและใส่ใจในการปฏิสัมพันธ์กับผู้คนมากขึ้น เพราะเขาเป็นคนสุภาพกับคนอื่นและใช้เหตุผลกับคนอื่นตลอดเวลา ชีวิตเราสองคนผ่านไปเกือบสองปี เราไม่เคยมีปัญหาอะไรกันรุนแรงไม่เคยนอกใจกัน แต่มันก็มีบางเรื่องที่เราไม่ได้ปรับหากันเท่าที่ควร เขาเป็นคนติดเพื่อนติดเกม ส่วนผมก็เป็นคนจะเอาแต่ความรู้สึกตัวเอง ผมจะรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่เขาอยู่กับเกมและเพื่อนนานๆ
วันหนึ่งมีเพื่อนมาหาเค้าแล้วมันเป็นวันที่ผมนัดเจอกับเขา แต่เมื่อถึงเวลานัดเค้าบอกว่าเค้ายังไม่เสร็จธุระกับเพื่อนผมก็เลยยกเลิกนัดเพราะผมงอนเค้าหลังจากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เค้าหายไปจากชีวิตผม เค้าปิดกั้นช่องทางการติดต่อกับผมทุกช่องทาง ก่อนจะติดต่อกลับมาเพื่อบอกเลิกคบกับผมอีกสองสามวันถัดมา แล้วเค้าก็หายไปไม่ติดต่อมาอีกเลย ผมเสียใจมากทุกอย่างดูเหมือนไม่มีชีวิตและเงียบงันไปหมดในวันนั้นที่เค้าบอกผม ผมคิดว่าเค้าคงสุดจะทนกับนิสัยเอาแต่ใจของผม แต่ผมไม่คิดว่าเค้าจะทิ้งไปเลยแบบนี้ สองปีที่ผ่านมามันมีความสุขมากจนผมไม่คิดว่ามันจะมีวันนี้ ผ่านไปเกือบปีเราได้ติดต่อกันอีกครั้งผ่านทางอินบ็อกในไอจีเพราะผมเองเป็นคนพยายามทักทายเพื่อถามข่าวคราวของเขาจนกระทั่งเขาบอกว่าเขามีแฟนใหม่แล้ว ผมเลยตัดใจไม่ติดต่อหาเขาอีกเลย... กระทั่งวันนี้วันที่ผมเขียนกระทู้นี้ มันก็ผ่านมาจากวันที่เค้าบอกเลิกนานพอสมควรแล้ว แต่ความรู้สึกผมในวันนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้นอยู่..วันนี้ผมใช้ชีวิตได้ปกตินะครับ ทำงานได้ มีความสุขกับกิจกรรมที่ตัวเองทำคนเดียวได้แบบที่ผ่านผ่านมา แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปในชีวิตผมคือ ความรู้สึกข้างในลึกลึกมันไม่เคยเหมือนเดิมตั้งแต่วันที่เค้าจากผมไป แล้วก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะจางลง ผมได้แต่หวังว่าสักวันอะครับ มันจะค่อยๆจางหายไป.. เพื่อนๆในนี้มีใครเคยเป็นเหมือนผมไหมครับ เล่าให้ฟังบ้างนะครับ ขอบคุณนะครับที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ ไว้เจอกันกระทู้หน้าครับ^^
แฟนเก่าที่รักมากๆ นี่ลืมยากจังครับ
วันหนึ่งมีเพื่อนมาหาเค้าแล้วมันเป็นวันที่ผมนัดเจอกับเขา แต่เมื่อถึงเวลานัดเค้าบอกว่าเค้ายังไม่เสร็จธุระกับเพื่อนผมก็เลยยกเลิกนัดเพราะผมงอนเค้าหลังจากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เค้าหายไปจากชีวิตผม เค้าปิดกั้นช่องทางการติดต่อกับผมทุกช่องทาง ก่อนจะติดต่อกลับมาเพื่อบอกเลิกคบกับผมอีกสองสามวันถัดมา แล้วเค้าก็หายไปไม่ติดต่อมาอีกเลย ผมเสียใจมากทุกอย่างดูเหมือนไม่มีชีวิตและเงียบงันไปหมดในวันนั้นที่เค้าบอกผม ผมคิดว่าเค้าคงสุดจะทนกับนิสัยเอาแต่ใจของผม แต่ผมไม่คิดว่าเค้าจะทิ้งไปเลยแบบนี้ สองปีที่ผ่านมามันมีความสุขมากจนผมไม่คิดว่ามันจะมีวันนี้ ผ่านไปเกือบปีเราได้ติดต่อกันอีกครั้งผ่านทางอินบ็อกในไอจีเพราะผมเองเป็นคนพยายามทักทายเพื่อถามข่าวคราวของเขาจนกระทั่งเขาบอกว่าเขามีแฟนใหม่แล้ว ผมเลยตัดใจไม่ติดต่อหาเขาอีกเลย... กระทั่งวันนี้วันที่ผมเขียนกระทู้นี้ มันก็ผ่านมาจากวันที่เค้าบอกเลิกนานพอสมควรแล้ว แต่ความรู้สึกผมในวันนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้นอยู่..วันนี้ผมใช้ชีวิตได้ปกตินะครับ ทำงานได้ มีความสุขกับกิจกรรมที่ตัวเองทำคนเดียวได้แบบที่ผ่านผ่านมา แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปในชีวิตผมคือ ความรู้สึกข้างในลึกลึกมันไม่เคยเหมือนเดิมตั้งแต่วันที่เค้าจากผมไป แล้วก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะจางลง ผมได้แต่หวังว่าสักวันอะครับ มันจะค่อยๆจางหายไป.. เพื่อนๆในนี้มีใครเคยเป็นเหมือนผมไหมครับ เล่าให้ฟังบ้างนะครับ ขอบคุณนะครับที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ ไว้เจอกันกระทู้หน้าครับ^^