นิยายสั้นเรื่อง ถ้าจะรัก

       ผมชื่อ “กาย” เป็นเด็กหนุ่มธรรมดาหน้าตาบ้านๆอายุ18 และผมแอบชอบเพื่อนคนหนึ่ง
เธอเป็นคนตัวเล็กดู สำหรับผมเธอดูน่ารักมาก เธอยิ้มเก่ง หัวเราะเก่ง ร่าเริงสดใส
เธอมีชื่อว่า “เกรซ” ถึงเราจะรู้จักกันไม่นานผมก็รู้ตัวว่าผมชอบเธอ
ผมพยายามทำทุกอย่างให้ได้อยู่ใกล้ๆเธอ ชวนเธอไปเที่ยว ไปเดินเล่น
ทีแรกเธอก็ไม่ยอมไป แต่ผมก็พูดจนเธอยอมไป ตอนเราเดินเล่นด้วยกันผมก็ชอบซื้อของให้เธอถึงเธอจะสงสัยและไม่ยอมแต่ผมก็ทำ
เพราะผมคิดว่าทำเพื่อคนที่ผมรัก แค่นิดๆหน่อยๆผมทำได้ แต่พอผมทำแบบนี้บ่อยๆเข้า
เธอก็เริ่มสงสัย
    “เธอจะซื้อของให้เรา เลี้ยงขนมเราบ่อยไปแล้วนะขนาดเพื่อนสนิทเรายังไม่ทำแบบนี้เลย” ในที่สุดเธอก็พูดออกมา
    “เราอยากทำให้เธอไง เล็กน้อยน่า”
    “แต่เราพึ่งรู้จักกันได้ไม่นานไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย เราเกรงใจ”
    “ต้องเป็นอะไรกันก่อนใช่มั้ยถึงจะทำได้”
    “……..” เธอเงียบไปสักพัก
    “เราชอบเธอ”ในที่สุดผมก็ยอมสารภาพกับเธอ
   “ทำไมถึงชอบเรา”
   “ก็เธอน่ารัก เราชอบแบบนี้”
   “แต่...”
   “เธอไม่ชอบเราก็ไม่เป็นไรแต่ขอให้เปิดใจให้เราได้ทำอะไรให้เธอเถอะนะ”
    เธอเงียบไปสักพักก่อนจะตอบว่า “ก็ได้” ตอนนั้นผมดีใจและรู้สึกมีความหวังขึ้นมาหน่อยๆ

          หลายวันผ่านไปถึงเราจะคุยกันบ้างแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเธอจะชอบผมเลย
ผมตัดสินใจพาเธอไปเที่ยวที่ที่หนึ่ง ที่นั้นอากาศค่อนข้างดีและสงบ เราเดินเล่น
ถ่ายรูปกันไปเรื่อยๆจนค่ำ ผมก็ไปส่งเธอที่บ้าน และเอากำไรแขนที่ผมใส่มานานให้กับเธอ

    “อะนี่เก็บใส่ไว้นะ อย่าทำหายล่ะมันสำคัญกับเรานะ”
    “ถ้ามันสำคัญ แล้วเธอให้เราทำไม เราไม่เอาหรอก เรากลัวทำหายอ่ะยิ่งซุ่มซ่ามอยู่”
    “รับไว้เถอะ มันสำคัญกับเราพอๆกับเธอนั่นแหละ เลยอยากให้ของสำคัญอยู่ด้วยกันไง”
    “ก็ได้” เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรับมันไว้

หลายวันผ่านไป

ผมทักไปคุยกับเธอบ่อยๆแต่เหมือนเธอจะยังไม่ชอบผมอยู่ดี ผมยอมรับว่าท้อมาก แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอก ผมจะทำให้เธอรักผมให้ได้

     [กาย ว่างหรือเปล่า] อะไรกันเนี่ยยย!!!??? เธอทักผมมางั้นหรอ
     [ว่างๆ ทำไมหรอ] ผมรีบตอบเธอทันที
     [มาเจอเราหน่อยสิ ที่XXXนะ] เธอนัดเจอผมหรือนี่ ไม่อยากจะเชื่อ
     [ได้ๆ] ผมรีบตอบตกลงและรีบแต่งตัวไปหาเธอทันที

    “มีอะไรหรอถึงเรียกเรามา หรือว่าใจอ่อนให้เราแล้ว^^” ผมพูดพลางยิ้มหน้าบาน
    “……..” เธอไม่ตอบอะไรแต่ยื่นกำไลแขนที่ผมเคยให้เธอ มาให้ผม
    “อะไร”
   “เอาคืนไปเถอะ เราเก็บไว้ไม่ได้หรอก เราคงรักษามันไว้ไม่ได้ และเราก็ไม่อยากให้ความหวังเธอ
เราคิดกับเธอได้แค่เพื่อนจริงๆ เราขอโทษ อย่ามาเสียเวลากับเราเลยนะ เราไม่อยากให้คนดีๆแบบเธอต้องมาเจ็บหรือเสียใจเพราะเรา”
เธอพูดทั้งน้ำตา ทำเอาผมพูดไม่ออก ทำได้แค่รับกำไลแขนนั้นมาและเธอก็ยิ้มให้ผมทั้งน้ำตาและเดินจากไป....

     จากเรื่องนี้ทำให้ผมได้รู้ว่า ถ้าคนเขาจะรักเรา เขาคงรักไปนานแล้ว แต่ถ้าไม่รักพยายามแค่ไหนเขาก็ไม่รักอยู่ดี

                                                                ‘ถ้าจะรัก...คงรักไปนานแล้ว’

-จบ-

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------