🎬 ฉากที่ 1 คนเก่ง
เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่น…
เด็กชายในชุดนักเรียนเตรียมเนติฯ กำลังอ่านหนังสือใต้โคมไฟ
โต๊ะเต็มไปด้วยกองกฎหมาย…แต่สายตาเต็มไปด้วยความกลัว
“ลูกต้องสอบได้ ต้องไม่แพ้ใคร…
คนเก่งเท่านั้นถึงจะมีที่ยืนบนโลกนี้”
เสียงพ่อแม่ดังวนซ้ำในห้วงความคิด
โกโก้ค่อย ๆ บีบดินสอแน่นจนมือสั่น
ภาพกระโดดไป วันประกาศผลสอบ
เขาคือผู้ผ่านการแข่งขันนับหมื่น
เสียงคนชื่นชมดังรอบตัว —
แต่ในหูโกโก้นั้น…มีแค่เสียงถอนหายใจโล่งอกว่า…
...................“รอดตายไปอีกปี”.....................
ปัจจุบัน — ห้องพิจารณาคดี
ผู้พิพากษาหนุ่มยังดูเด็กกว่าอำนาจบนบ่าที่แบกไว้มาก
ใบหน้าถูกปิดด้วยหน้ากากอนามัย
แต่สิ่งที่ปิดไม่มิดคือ ความตึงเครียดในดวงตา
โต๊ะเต็มไปด้วยคดีค้างกว่า 200 แฟ้ม
ทุกแฟ้ม = ความคาดหวังของสังคม
ทุกคดี = เวลาในชีวิตที่ถูกแลกด้วยสุขภาพจิต
หน้าปัดนาฬิกาเดินเร็วแต่คดีเดินช้า
เขาเริ่มหายใจถี่ รู้สึกว่า โลกทั้งโลกไล่ตามหลัง
“ต้องจบให้เร็ว
ต้องไม่มีอะไรค้าง
ต้องไม่มีใครตั้งคำถามกับผลงานเรา”
เสียงหวาดระแวงในหัวดังขึ้นเรื่อย ๆ
---
แล้วคดีหนึ่งก็ถูกส่งขึ้นมาบนโต๊ะ
คนธรรมดาหนึ่งคน
ฟ้องบริษัทใหญ่มาด้วยตัวเอง
ไม่มีทนาย
ไม่มีใครคอยช่วย
ในหัวเขา คำสั่งเก่า ๆ เด้งขึ้นมาอีกครั้ง
“คดีแบบนี้…
จบไวได้…
รีบเกลี้ยกล่อมให้ยอมความ”
ความเครียดที่สะสมจากทั้งชีวิต
ระเบิดออกผ่านน้ำเสียงที่เย็นชา
เขาไม่เห็นว่า ตรงหน้าไม่ใช่แฟ้ม
แต่คือ ชีวิตหนึ่งที่กำลังร้องหาความยุติธรรม
................. เขาเคยสาบาน….....แต่วันนี้เขาลืม
---
🎬 ฉากที่ 2 — “นักเขียนผู้ได้รถคันแรก”
ชื่อของเธอ....จีจี้ คือ หญิงสาวผู้เกิดมาพร้อมคำถามต่อโลก
อาชีพของเธอคือ นักเขียนนิยาย
… นิยายที่ตั้งคำถามกับความยุติธรรมของจักรวาล
แต่ในโลกจริง
เธอยังเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง
ที่อยากมีชีวิตดีขึ้นสักครั้ง
โชคชะตา โปรยเงินก้อนหนึ่งลงมาให้
วันนั้น เธอถูกรางวัลล็อตเตอรี่
ไม่ใช่รางวัลใหญ่สุด…
แต่ใหญ่พอที่จะทำให้หัวใจลุกเป็นไฟได้
“ถึงเวลามีรถยนต์คันแรกของชีวิตแล้ว”
เธอตัดสินใจซื้อ รถใหม่ป้ายแดง
เหมือนคนตัวเล็ก ๆ ที่อยากมีเส้นชัยของตัวเองบ้าง
นี่คือรางวัลของความเหน็ดเหนื่อย
ของคืนที่นอนกอดแป้นพิมพ์ของงานที่ไม่มีใครรู้จัก The Cosmic Balance
แต่เธอเชื่อมั่น
รถคันนี้
คือเครื่องพิสูจน์ว่าความพยายามของเธอไม่สูญเปล่า
…
แต่ชีวิตไม่เคยให้สมบูรณ์แบบนานนัก
เธอคือมือใหม่
บนท้องถนนที่ไม่มีบทซ้อมซ่อนอยู่หลังฉาก
วันหนึ่ง เกิด “ความผิดพลาดเล็ก ๆ”
เฉี่ยวกำแพง
รถถลอก…
หัวใจเธอก็ถลอกตาม
เธอจึงนำรถไปซ่อม
ที่ศูนย์บริการใหญ่ของบริษัทอันทรงชื่อเสียง
หวังเพียงอย่างเดียว:
“ช่วยทำให้มันกลับมาสวยเหมือนเดิมได้ไหมคะ”
แต่ตรงนั้น
เธอกลับพบ หลุมมืดของโลกธุรกิจ
งานซ่อมหยาบ
ข้อบกพร่องไม่จบไม่สิ้น
ต้องวนมาแก้งานซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จนในที่สุด…
เธอถูก กีดกัน ไม่ให้เข้าไปแก้ที่ศูนย์อีก
“ถ้าไม่พอใจ ก็ไปฟ้องเอาเอง”
คำพูดนั้น
แทงลึกกว่ารอยที่ข้างรถ
เพราะมันคือเสียงที่บอกว่า
“เธอเป็นแค่ลูกค้าตัวเล็ก ๆ ไม่มีความหมายอะไร”
แต่พวกเขาคิดผิด
เพราะหัวใจของนักเขียน
คือหัวใจของคนที่มุ่งมั่น
เธอเริ่มต้นจากบทนิยายในกระดาษ
แต่วันนี้
บทต่อไปคือการเขียนลงใน ประวัติศาสตร์ความยุติธรรมของตัวเอง
เธอจะไม่ยอมให้ใครปกครองความจริงของเธอ
แม้คู่ต่อสู้จะเป็นทั้งบริษัทใหญ่และศาลก็ตาม
🎬 ฉากที่ 3 — วันที่ฝนพรำ และแมวจรพิการ
ฝนโปรยลงบนหลังคากระท่อมสังกะสี เสียงน้ำกระทบพื้นดินดังซ่าเหมือนความวุ่นวายของทั้งโลกกำลังไหลลงมาทับหัวเธอ
หญิงสาวกำลังตากเอกสาร เคลมซ่อมรถ และใบรับรองแพทย์โรคซึมเศร้าไว้เต็มโต๊ะ
ตาแดงช้ำจากการร้องไห้เมื่อคืน
แต่วันนี้…ยังต้องออกสู้
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ
“ช่วยด้วยค่ะ…มีแมวจรโดนรถเหยียบ…ขาหัก…มันทรมานมาก”
เธอกำหมัดแน่น
จะปฏิเสธก็ดูเหมือนโลกจะเอาชนะเธอได้แล้ว
จึงคว้ากระเป๋าสตางค์ ทั้งที่เหลือเงินไม่มาก
ไปพบเจ้าหน้าที่ปศุสัตว์ สัตวแพทย์ที่กำลังผ่าตัดสุนัขอยู่ที่วัดกำลังจะเสร็จพอดี
หมอออกมาพร้อมคำพูดที่กระแทกโลกเธออีกครั้ง
> “แมวตั้งท้องด้วยนะครับ ลูกแมวไม่ดิ้นแล้ว
ค่าผ่าตัดแบบนี้…ถึงเป็นแมวจร ....คุณต้องออกเองนะครับ”
เธอพยักหน้าช้า ๆ
ทั้งที่รู้ว่าเงินนั้นคือเงินเก็บ “เอาไว้สู้คดี”
หลังผ่าตัด เธออุ้มแมวพิการห่อผ้าแน่น พร้อมลูกแมวอีกสี่ตัว
ค่อย ๆ เดินไปที่ เทศบาล
ฝนยังไม่หยุดตก
รองเท้าเปียกชื้น แต่ใจเปียกยิ่งกว่า
เจ้าหน้าที่นั่งไขว่ห้าง
น้ำเสียงไร้ความเห็นใจ
“เอาแมวมาไว้ที่นี่ผิดกฎหมาย จะโดนปรับนะ”
“ถ้าคิดจะมาเรียกรับเงินก็ผิดเหมือนกัน”
“เราไม่มีงบ คุณช่วยเองก็ช่วยไปสิ คนใจบุญไม่คิดเล็กคิดน้อยแบบคุณหรอก”
ประโยคนั้นเหมือนกรงเล็บเฉือนหัวใจ
จีจี้.....ได้แต่กอดแมวพิการแน่นขึ้น
น้ำตาผสมกับหยาดฝน
เธอไหว้ลา…ไม่มีใครไหว้ตอบ
ขณะเดินกลับบ้าน
ภาพในหัวตีกันวุ่นวาย
บริษัทซ่อมรถ — เอาเปรียบ
ศูนย์บริการ — กีดกัน
ประกันภัย — ปัดความรับผิดชอบ
เทศบาล — ข่มขู่ผู้ใจดี
ศาล — ........................................................
เธอถามตัวเองในเงาแสงไฟริมทาง
> “ถ้าทำดี…แล้วชีวิตยังเลวร้ายขนาดนี้
แสดงว่าความยุติธรรมมัน…ไม่มีจริงหรือเปล่า”
แมวจรที่หลับอยู่บนอ้อมแขน
ขยับหน้ามาซุกอกเธออย่างอ่อนแรง
ราวกับกำลังตอบว่า
“ยังมีบางชีวิต…ที่ได้รอด
เพราะความดีของเธอ”
เธอยิ้มทั้งน้ำตา
ก่อนจะกอดแมวไว้แนบอก
“งั้นฉันจะไม่ยอมแพ้
จะสู้ทั้งเพื่อฉัน และเพื่อทุกชีวิตที่ไม่มีเสียงในสังคมนี้”
🎬 🎬 ฉากที่ 3🎬
🎬
-
บังลังก์ใหม่ ใต้หน้ากาก (อิงจากเรื่องจริง)
เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่น…
เด็กชายในชุดนักเรียนเตรียมเนติฯ กำลังอ่านหนังสือใต้โคมไฟ
โต๊ะเต็มไปด้วยกองกฎหมาย…แต่สายตาเต็มไปด้วยความกลัว
“ลูกต้องสอบได้ ต้องไม่แพ้ใคร…
คนเก่งเท่านั้นถึงจะมีที่ยืนบนโลกนี้”
เสียงพ่อแม่ดังวนซ้ำในห้วงความคิด
โกโก้ค่อย ๆ บีบดินสอแน่นจนมือสั่น
ภาพกระโดดไป วันประกาศผลสอบ
เขาคือผู้ผ่านการแข่งขันนับหมื่น
เสียงคนชื่นชมดังรอบตัว —
แต่ในหูโกโก้นั้น…มีแค่เสียงถอนหายใจโล่งอกว่า…
...................“รอดตายไปอีกปี”.....................
ปัจจุบัน — ห้องพิจารณาคดี
ผู้พิพากษาหนุ่มยังดูเด็กกว่าอำนาจบนบ่าที่แบกไว้มาก
ใบหน้าถูกปิดด้วยหน้ากากอนามัย
แต่สิ่งที่ปิดไม่มิดคือ ความตึงเครียดในดวงตา
โต๊ะเต็มไปด้วยคดีค้างกว่า 200 แฟ้ม
ทุกแฟ้ม = ความคาดหวังของสังคม
ทุกคดี = เวลาในชีวิตที่ถูกแลกด้วยสุขภาพจิต
หน้าปัดนาฬิกาเดินเร็วแต่คดีเดินช้า
เขาเริ่มหายใจถี่ รู้สึกว่า โลกทั้งโลกไล่ตามหลัง
“ต้องจบให้เร็ว
ต้องไม่มีอะไรค้าง
ต้องไม่มีใครตั้งคำถามกับผลงานเรา”
เสียงหวาดระแวงในหัวดังขึ้นเรื่อย ๆ
---
แล้วคดีหนึ่งก็ถูกส่งขึ้นมาบนโต๊ะ
คนธรรมดาหนึ่งคน
ฟ้องบริษัทใหญ่มาด้วยตัวเอง
ไม่มีทนาย
ไม่มีใครคอยช่วย
ในหัวเขา คำสั่งเก่า ๆ เด้งขึ้นมาอีกครั้ง
“คดีแบบนี้…
จบไวได้…
รีบเกลี้ยกล่อมให้ยอมความ”
ความเครียดที่สะสมจากทั้งชีวิต
ระเบิดออกผ่านน้ำเสียงที่เย็นชา
เขาไม่เห็นว่า ตรงหน้าไม่ใช่แฟ้ม
แต่คือ ชีวิตหนึ่งที่กำลังร้องหาความยุติธรรม
................. เขาเคยสาบาน….....แต่วันนี้เขาลืม
---
🎬 ฉากที่ 2 — “นักเขียนผู้ได้รถคันแรก”
ชื่อของเธอ....จีจี้ คือ หญิงสาวผู้เกิดมาพร้อมคำถามต่อโลก
อาชีพของเธอคือ นักเขียนนิยาย
… นิยายที่ตั้งคำถามกับความยุติธรรมของจักรวาล
แต่ในโลกจริง
เธอยังเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง
ที่อยากมีชีวิตดีขึ้นสักครั้ง
โชคชะตา โปรยเงินก้อนหนึ่งลงมาให้
วันนั้น เธอถูกรางวัลล็อตเตอรี่
ไม่ใช่รางวัลใหญ่สุด…
แต่ใหญ่พอที่จะทำให้หัวใจลุกเป็นไฟได้
“ถึงเวลามีรถยนต์คันแรกของชีวิตแล้ว”
เธอตัดสินใจซื้อ รถใหม่ป้ายแดง
เหมือนคนตัวเล็ก ๆ ที่อยากมีเส้นชัยของตัวเองบ้าง
นี่คือรางวัลของความเหน็ดเหนื่อย
ของคืนที่นอนกอดแป้นพิมพ์ของงานที่ไม่มีใครรู้จัก The Cosmic Balance
แต่เธอเชื่อมั่น
รถคันนี้
คือเครื่องพิสูจน์ว่าความพยายามของเธอไม่สูญเปล่า
…
แต่ชีวิตไม่เคยให้สมบูรณ์แบบนานนัก
เธอคือมือใหม่
บนท้องถนนที่ไม่มีบทซ้อมซ่อนอยู่หลังฉาก
วันหนึ่ง เกิด “ความผิดพลาดเล็ก ๆ”
เฉี่ยวกำแพง
รถถลอก…
หัวใจเธอก็ถลอกตาม
เธอจึงนำรถไปซ่อม
ที่ศูนย์บริการใหญ่ของบริษัทอันทรงชื่อเสียง
หวังเพียงอย่างเดียว:
“ช่วยทำให้มันกลับมาสวยเหมือนเดิมได้ไหมคะ”
แต่ตรงนั้น
เธอกลับพบ หลุมมืดของโลกธุรกิจ
งานซ่อมหยาบ
ข้อบกพร่องไม่จบไม่สิ้น
ต้องวนมาแก้งานซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จนในที่สุด…
เธอถูก กีดกัน ไม่ให้เข้าไปแก้ที่ศูนย์อีก
“ถ้าไม่พอใจ ก็ไปฟ้องเอาเอง”
คำพูดนั้น
แทงลึกกว่ารอยที่ข้างรถ
เพราะมันคือเสียงที่บอกว่า
“เธอเป็นแค่ลูกค้าตัวเล็ก ๆ ไม่มีความหมายอะไร”
แต่พวกเขาคิดผิด
เพราะหัวใจของนักเขียน
คือหัวใจของคนที่มุ่งมั่น
เธอเริ่มต้นจากบทนิยายในกระดาษ
แต่วันนี้
บทต่อไปคือการเขียนลงใน ประวัติศาสตร์ความยุติธรรมของตัวเอง
เธอจะไม่ยอมให้ใครปกครองความจริงของเธอ
แม้คู่ต่อสู้จะเป็นทั้งบริษัทใหญ่และศาลก็ตาม
🎬 ฉากที่ 3 — วันที่ฝนพรำ และแมวจรพิการ
ฝนโปรยลงบนหลังคากระท่อมสังกะสี เสียงน้ำกระทบพื้นดินดังซ่าเหมือนความวุ่นวายของทั้งโลกกำลังไหลลงมาทับหัวเธอ
หญิงสาวกำลังตากเอกสาร เคลมซ่อมรถ และใบรับรองแพทย์โรคซึมเศร้าไว้เต็มโต๊ะ
ตาแดงช้ำจากการร้องไห้เมื่อคืน
แต่วันนี้…ยังต้องออกสู้
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ
“ช่วยด้วยค่ะ…มีแมวจรโดนรถเหยียบ…ขาหัก…มันทรมานมาก”
เธอกำหมัดแน่น
จะปฏิเสธก็ดูเหมือนโลกจะเอาชนะเธอได้แล้ว
จึงคว้ากระเป๋าสตางค์ ทั้งที่เหลือเงินไม่มาก
ไปพบเจ้าหน้าที่ปศุสัตว์ สัตวแพทย์ที่กำลังผ่าตัดสุนัขอยู่ที่วัดกำลังจะเสร็จพอดี
หมอออกมาพร้อมคำพูดที่กระแทกโลกเธออีกครั้ง
> “แมวตั้งท้องด้วยนะครับ ลูกแมวไม่ดิ้นแล้ว
ค่าผ่าตัดแบบนี้…ถึงเป็นแมวจร ....คุณต้องออกเองนะครับ”
เธอพยักหน้าช้า ๆ
ทั้งที่รู้ว่าเงินนั้นคือเงินเก็บ “เอาไว้สู้คดี”
หลังผ่าตัด เธออุ้มแมวพิการห่อผ้าแน่น พร้อมลูกแมวอีกสี่ตัว
ค่อย ๆ เดินไปที่ เทศบาล
ฝนยังไม่หยุดตก
รองเท้าเปียกชื้น แต่ใจเปียกยิ่งกว่า
เจ้าหน้าที่นั่งไขว่ห้าง
น้ำเสียงไร้ความเห็นใจ
“เอาแมวมาไว้ที่นี่ผิดกฎหมาย จะโดนปรับนะ”
“ถ้าคิดจะมาเรียกรับเงินก็ผิดเหมือนกัน”
“เราไม่มีงบ คุณช่วยเองก็ช่วยไปสิ คนใจบุญไม่คิดเล็กคิดน้อยแบบคุณหรอก”
ประโยคนั้นเหมือนกรงเล็บเฉือนหัวใจ
จีจี้.....ได้แต่กอดแมวพิการแน่นขึ้น
น้ำตาผสมกับหยาดฝน
เธอไหว้ลา…ไม่มีใครไหว้ตอบ
ขณะเดินกลับบ้าน
ภาพในหัวตีกันวุ่นวาย
บริษัทซ่อมรถ — เอาเปรียบ
ศูนย์บริการ — กีดกัน
ประกันภัย — ปัดความรับผิดชอบ
เทศบาล — ข่มขู่ผู้ใจดี
ศาล — ........................................................
เธอถามตัวเองในเงาแสงไฟริมทาง
> “ถ้าทำดี…แล้วชีวิตยังเลวร้ายขนาดนี้
แสดงว่าความยุติธรรมมัน…ไม่มีจริงหรือเปล่า”
แมวจรที่หลับอยู่บนอ้อมแขน
ขยับหน้ามาซุกอกเธออย่างอ่อนแรง
ราวกับกำลังตอบว่า
“ยังมีบางชีวิต…ที่ได้รอด
เพราะความดีของเธอ”
เธอยิ้มทั้งน้ำตา
ก่อนจะกอดแมวไว้แนบอก
“งั้นฉันจะไม่ยอมแพ้
จะสู้ทั้งเพื่อฉัน และเพื่อทุกชีวิตที่ไม่มีเสียงในสังคมนี้”
🎬 🎬 ฉากที่ 3🎬
🎬
-