หัวค่ำช้ำใจเลยมาขอระบายให้เป็นกลอน

รักครั้งนี้ เห็นที ถึงทางตัน
เมื่อเธอนั้น มอบใจ ให้กับเขา
ไม่มีแล้ว กับคำที่ เรียกว่าเรา
ต้องทนเศร้า กล้ำกลืน ฝืนน้ำตา

ได้แต่ยิ้ม ออกไป ให้เธอเห็น
ให้เหมือนว่า ไม่เป็น ไรหรอกหนา
ทำสดใส ยื้มให้ ก่อนร่ำลา
แล้วจึงรีบ จากมา โดยเร็วไว

ไม่ใช่ว่า ไม่อยาก จะอยู่ใกล้
แต่กลัวใจ ตัวเอง เป็นหนักหนา
อีกทั้งกลัว กลัวเธอ เห็นน้ำตา
ที่ไหลมา โดยเรา ไม่ตั้งใจ

มันสุดฝืน ขืนข่ม เกินทนกลั้น
เป็นอีกครั้ง ที่รอยยิ้ม ต้องเหือดหาย
เมื่อความสุข ที่เคยมี ต้องหมดไป
โดยเธอไม่ สนใจ และใยดี

สุดท้ายแล้ว คงเหลือ เพียงตัวเรา
นอนกอดเข่า อ้างว่าง ในคืนนี้
ไม่มีเธอ ข้างกาย เหมือนทุกที
แล้วจะผ่าน คืนนี้ ได้อย่างไร