เราอยากตายค่ะ

สวัสดีค่ะ เราอายุ18แล้วตอนนี้ คือเราอยากตายเป็นปกติอยู่แล้วค่ะ ตั้งแต่เราเด็กๆเรามีปัญหาครอบครัวมันทำให้เรารู้สึกตายๆไปซะก็จบ เคยคิดจะฆ่าตัวตายค่ะ ตอนนั้นอยากตายมากทั้งๆที่เด็กวางแผนจะใช้มีดค่ะ แต่ก็ลังเลอยู่นาน จนเราคิดว่า ถ้าตายไปอะเราจะเห็นแก่ตัวเข้าไปอีก เรารู้ว่าคนที่บ้านรักเราค่ะ ถ้าเราตายเราก็จะมีความสุขอยู่คนเดียวสิ คนที่เหลือจะทุกข์กันมาก
พอโตมาทุกอย่างมันดีขึ้น(ม.4-5)เราไม่ค่อยนึกอยากตายค่ะ(นานๆนึกที)เราเอาแต่เรียนและเราก็มีความสุขดี ถึงเรียนจะเหนื่อยมากแต่ก็ท้าทายเรามากเหมือนกันค่ะ เราชอบอะไรที่ยากๆค่ะเราอยากทำมันให้ได้  พอเริ่ม ม.6 เราเริ่มอยากตายอย่างจริงจังอีกครั้ง ครั้งนี้มันไม่มีเหตุผลอย่างชัดเจน มุมมองของเราเปลี่ยนไปค่ะ เราคิดว่าการตายคือเป้าหมายสูงสุดของเราอยู่ดี เรารู้ว่าการใช้ชีวิตโดยคิดแบบนี้มันทำให้เราไม่มีความสุขแต่เราเลิกคิดไม่ได้ ไม่มีเหตุผลอะไรที่มากพอให้เราอยากอยู่ เราเริ่มรู้สึกว่า ทุกคนไม่มีเราก็อยู่ได้ เราก็เริ่มคิดแผนตายแบบที่ดีๆขึ้นมาหน่อย(เรามาคิดดูอีกทีแผนการตายคงไม่ดีหรอกใช่ไหม) เช่น ตายในทะเลไกลๆจะได้ไม่รู้ว่าเราตาย

อีกอย่างค่ะ คือเรามองโลกในแง่ร้ายมาก เราคิดว่าใครที่เข้ามาหาเรามีสิ่งที่ต้องการทั้งนั้น เรามองเห็นแต่ข้อเสียของคนนู้นคนนี้เรสเอามาใส่ใจหมด มำให้เราไม่อยากมีพันธะกับใคร แม้ว่าจะเป็นแบบเพื่อนก็ด้วยค่ะ ผ่านมาซักพัก ญาติเราเสียค่ะ เราเสียใจมากและคิดอยากตายน้อยลงเพราะเราไม่อยากให้คนที่บ้านต้องมาเสียใจกะเราแบบนี้ พอผ่านไปซักพักอีกเราอยากตายหนักกว่าเดิม ด้วยช่วง ม.6 เราไม่รู้จะเข้าอะไร บวกกับมันต้องสอบเยอะมาก ทุกอย่างเลยดูเยอะมากในชีวิตเรา ช่วงที่ญาติเสียเราอ่านหนังสือไม่ได้ หลังจากนั้นเราเริ่มไม่มีสมาธิอ่านหนังสืออีกเลย บางทีเราเศร้าอย่างไม่มีสาเหตุเราร้องไห้คนเดียว(หนักกว่าที่เคย) เราไม่อยากทำอะไรเลย เราเอาแต่นอน บางทีพยายามอ่านหนังสือก็หนักหัว แล้วมันก็อ่านไม่รู้เรื่อง เราใช้ความพยายามอย่างสูงในการอ่าน ถึงแม้มันจะอ่านได้นิดๆหน่อยเราก็ยังพยายามอ่าน จนเราคิดว่าไม่เป็นไร ไม่ได้มหาลัยไม่เป็นไร แต่ขอหายจากอะไรแบบนี้ก่อนได้มั้ย

เราอยากมีความสุขด้วยค่ะ เราอยากมีความสุขและใช้ชีวิตแบบคนอื่น แบบที่ไม่อยากตาย เราจะทำยังไงดีคะ เราอยากอ่านหนังสือได้เหมือนที่เคย(ช่วง ม.4-5 เราสอบได้ที่1ตลอดและเราคิดผลงานต่างๆ เรามีความสุขกับการอ่านหนังสือและได้ผลตอบรับตามที่เราพยายาม) แต่ตอนนี้เราไม่มีสมาธิ เราไม่มีแรง เรานอนนานที่สุด16ชั่วโมง อย่างวันนี้เรานอนเที่ยงคืนตื่น9:30แล้วเราก็พยายามอ่านหนังสือ อ่านไปได้นิดนึงเราก็หนักหัวข้างขวา เราเลยพักก็ไม่หาย เราเลยนอนตั้งแต่บ่ายตื่นบ่ายสาม ถ้าป่วยแล้วเป็นแบบนี้คงธรรมดา แต่เราเป็นทุกวัน เราอยากอ่านหนังสือได้หลายๆชั่วโมงเหมือนเมื่อก่อนค่ะ

ไม่ต้องห่วงเรื่องอยากตายนะคะเราชินกะมันซะแล้ว เราอยากให้ทุกคนที่อ่านมีครอบครัวตอนพร้อมจริงๆจะได้ไม่เป็นแบบเราตอนเด็ก

เราควรไปพบจิตแพทย์ไหมคะ เราไม่กล้าบอกที่บ้านค่ะ เราคิดว่าเรื่องในบ้านช่วงนี้มันหนักพอแล้ว