นั่งสมาธิแล้วลมหายใจอร่อย มันคืออะไรครับ

ตอนบวชแล้วพระอาจารย์สอนให้นั่งสมาธิ พอถึงจุดหนึ่งความรู้สึกทางร่างกายหายไป
แล้วก็เหลือแต่ลมหายใจ แล้วลมหายใจมันเริ่มอร่อยครับ มันมีรสชาติที่ไม่เคยสัมผัสด้วยลิ้น แต่เป็นรสชาติที่ใจชอบ มีสัมผัสละเลียดๆ ละเอียดๆ สุขมากจนไม่อยากจะออกสมาธิ สุขมากจนรู้สึกว่าดีใจที่มีชีวิต ได้หายใจ ได้เจอสัมผัสนี้

พอออกจากสมาธิวันนั้นก็ติดสุข อยากเจอสภาวะนั้นอีก แต่ก็ไม่สามารถเจอกับมันได้อีกเลย สงสัยจะเพ่งเกินไป ก็เลยทำใจช่างมันไป
หลังๆ นั่งสมาธิเหลือแต่ร่างหายอย่างเดียว

ส่วนการทำสมาธิหลังจากนั้นสึกมาก็น่าจะเป็นสมถะมั้งครับ เวลานั่งไปพอรู้ตัวว่าใจฟุ้งซ่านไป ก็บอกมันว่า "อะ กลับมาๆ" แล้วก็มาข่มไม่ให้มันฟุ้งซ่าน
ที่มารู้สึกทีหลังว่าน่าจะเป็นสมถะเพราะว่าเพิ่งได้ฟังหลวงพ่อปราโมทย์ครับ แล้วรู้สึกว่าที่ทำมาตลอดคือดึงมันกลับแล้วพยายามข่มไม่ให้คิด

ย้อนไปที่คำถาม คืองงว่าลมหายใจอร่อยมันคืออะไรครับ อ่านนู่นอ่านนี้ เจอเขาบอกว่าเห็นแสงอะไรกัน หรือว่าต้องไปต่อครับถึงจะเห็น
แต่หลังจากนี้ถ้าเกิดประสบการณ์ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้อะไรอีก จะลองมองดูมันไปเฉยๆครับ