คุณพ่อที่แข็งแรง จู่ๆ ก็ล้มป่วยด้วยโรคมะเร็ง และก็เสียไปในเวลาอันสั้น ไม่ทันที่จะได้ร่ำลาหรือสั่งเสียอะไร
ตอนนี้ครบรอบ 1 เดือนหลังจากท่านเสียไปแล้ว
ตลอดเวลาที่ผ่านมา คุณแม่กับผมต้องวิ่งจัดการเรื่องเอกสาร เคลียรหนี้สิน (ทำให้รู้ว่าการเลี้ยงลูกนั้นมันลำบากจริงๆ) รวมทั้งมรดกต่างๆ
บอกตามตรง ผมเองเป็นคนที่ค่อนข้างจะแปลกแยกจากชาวบ้านเค้าหน่อย คือไม่ค่อยสุงสิงกะใคร พูดน้อย และชมใครไม่เป็น
การที่มีโลกส่วนตัวสูง ทำให้ผมค่อนข้างอึดอัด เวลาที่มีใคร หรืออะไรเข้ามายุ่มย่ามในชีวิตผม ไม่เว้นแม้กระทั่ง "แม่"
หลังจากคุณพ่อเสียไป "แม่" ของผมร้องไห้ง่ายขึ้น จะร้องไห้ทุกครั้งที่เจอ เพื่อน หรือญาติมิตรถามถึงคุณพ่อ
น่าแปลกสำหรับคนที่นั่งสมาธิ ปฏิบัติธรรมมาตั้งแต่สมัยสาวๆ (เอาจริงๆ ผมว่าแปลกมานานแล้วล่ะ ผัวเมียคู่นี้)
เพราะ "แม่" ได้เปลี่ยนไป ธรรมะไม่สามารถช่วยบรรเทาความเศร้าลงได้ ผมเลยกลายเป็นที่พึ่งสุดท้าย
และนั่นหมายถึง โลกส่วนตัวของผม ไม่ใช่ของผมคนเดียวอีกต่อไป...
หลายครั้ง ท่านขอให้ผมพาขับรถไปอย่างไร้จุดหมาย ไปทานข้าวนอกบ้านบ่อยๆ และซื้อของไม่จำเป็นกลับมามากมาย
ต้องไปสวดมนต์กับท่านเหมือนอย่างที่พ่อทำ ชอบเปิดทีวีเสียงดัง และพักหลังๆ ท่านขอมานอนด้วย เพราะกลัวผี (ใช่ครับ กลัวผี)
ความอดทนของผมหมดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ผมรู้ตัวว่าผมปฏิบัติต่อ "แม่" แย่ลง เฉยชามากขึ้น กวงติงมากขึ้น
ยอมรับว่าทำท่านเสียใจหลายครั้ง และก็มานั่งนึกเสียใจทุกครั้ง สุขภาพจิตที่แย่อยู่แล้วก็แย่ลงไปอีก
พยามยามพาท่านไปเดินออกกำลัง หาหนังมาดู ไปวัด ไปทำบุญ ไปนั่งสมาธิ แต่พอกลับมาถึงบ้านก็เป็นแบบเดิม
2-3 วันมานี่ เห็นท่านร้องไห้เบาๆ แต่เช้า ผมก็ได้แต่ถามว่าเป็นอะไร ท่านบอกไม่เป็นไร
แต่ผมว่าคงใกล้แล้วล่ะ
รวมทั้งผมด้วย เพราะนอนไม่หลับมาหลายวันแล้ว ผมพยามยามทำดีกับท่าน แต่ทุกครั้งผลมันแย่ลง คือเสียใจทั้ง 2ฝ่าย
ผมควรบอกท่านยังไงดี ว่าให้เข้มแข็ง ควรบอกตอนไหน
และผมควรทำอย่างไร เวลาที่เมื่อรู้สึกว่า ไม่ชอบใจ ไม่พอใจ อึดอัดเวลาต้องอยู่กับ "แม่" บ้าง
ขอบคุณครับ
ขอคำปรึกษา อยากให้แม่หายเศร้า ทำยังไงดี เครียดครับ
ตอนนี้ครบรอบ 1 เดือนหลังจากท่านเสียไปแล้ว
ตลอดเวลาที่ผ่านมา คุณแม่กับผมต้องวิ่งจัดการเรื่องเอกสาร เคลียรหนี้สิน (ทำให้รู้ว่าการเลี้ยงลูกนั้นมันลำบากจริงๆ) รวมทั้งมรดกต่างๆ
บอกตามตรง ผมเองเป็นคนที่ค่อนข้างจะแปลกแยกจากชาวบ้านเค้าหน่อย คือไม่ค่อยสุงสิงกะใคร พูดน้อย และชมใครไม่เป็น
การที่มีโลกส่วนตัวสูง ทำให้ผมค่อนข้างอึดอัด เวลาที่มีใคร หรืออะไรเข้ามายุ่มย่ามในชีวิตผม ไม่เว้นแม้กระทั่ง "แม่"
หลังจากคุณพ่อเสียไป "แม่" ของผมร้องไห้ง่ายขึ้น จะร้องไห้ทุกครั้งที่เจอ เพื่อน หรือญาติมิตรถามถึงคุณพ่อ
น่าแปลกสำหรับคนที่นั่งสมาธิ ปฏิบัติธรรมมาตั้งแต่สมัยสาวๆ (เอาจริงๆ ผมว่าแปลกมานานแล้วล่ะ ผัวเมียคู่นี้)
เพราะ "แม่" ได้เปลี่ยนไป ธรรมะไม่สามารถช่วยบรรเทาความเศร้าลงได้ ผมเลยกลายเป็นที่พึ่งสุดท้าย
และนั่นหมายถึง โลกส่วนตัวของผม ไม่ใช่ของผมคนเดียวอีกต่อไป...
หลายครั้ง ท่านขอให้ผมพาขับรถไปอย่างไร้จุดหมาย ไปทานข้าวนอกบ้านบ่อยๆ และซื้อของไม่จำเป็นกลับมามากมาย
ต้องไปสวดมนต์กับท่านเหมือนอย่างที่พ่อทำ ชอบเปิดทีวีเสียงดัง และพักหลังๆ ท่านขอมานอนด้วย เพราะกลัวผี (ใช่ครับ กลัวผี)
ความอดทนของผมหมดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ผมรู้ตัวว่าผมปฏิบัติต่อ "แม่" แย่ลง เฉยชามากขึ้น กวงติงมากขึ้น
ยอมรับว่าทำท่านเสียใจหลายครั้ง และก็มานั่งนึกเสียใจทุกครั้ง สุขภาพจิตที่แย่อยู่แล้วก็แย่ลงไปอีก
พยามยามพาท่านไปเดินออกกำลัง หาหนังมาดู ไปวัด ไปทำบุญ ไปนั่งสมาธิ แต่พอกลับมาถึงบ้านก็เป็นแบบเดิม
2-3 วันมานี่ เห็นท่านร้องไห้เบาๆ แต่เช้า ผมก็ได้แต่ถามว่าเป็นอะไร ท่านบอกไม่เป็นไร
แต่ผมว่าคงใกล้แล้วล่ะ
รวมทั้งผมด้วย เพราะนอนไม่หลับมาหลายวันแล้ว ผมพยามยามทำดีกับท่าน แต่ทุกครั้งผลมันแย่ลง คือเสียใจทั้ง 2ฝ่าย
ผมควรบอกท่านยังไงดี ว่าให้เข้มแข็ง ควรบอกตอนไหน
และผมควรทำอย่างไร เวลาที่เมื่อรู้สึกว่า ไม่ชอบใจ ไม่พอใจ อึดอัดเวลาต้องอยู่กับ "แม่" บ้าง
ขอบคุณครับ