อากาศหนาว เพลงเศร้า และความเหงาในวันไม่มีเธอ

มีข้อห้ามอะไรบ้างนะกับอารมณ์ของคนที่อยู่ในช่วงที่ต้องรับมือกับความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง .. หนึ่งในท็อปลิสต์ของข้อห้ามนั้นคงไม่พ้น การหลีกเลี่ยงการฟังเพลงเศร้าในช่วงเวลาเหล่านี้ .. ช่างเถอะ สักวันเถอะนะคงไม่เป็นไร .. ความเคยชินที่มีมาทุกวัน 1,560 วัน เช้า สาย บ่าย เย็น ดึกดื่นค่อนคืน ของ“ทุกวัน”...เมื่อถึงวันหนึ่งที่ไม่สามารถทำในสิ่งที่เป็นความคุ้นเคยนั้นได้อีกแล้วแบบไม่ทันตั้งตัว  ..  หากโลกของฉันจะหยุดนิ่งไม่หมุนสัก 2-3 วันเพื่อไว้อาลัย คงไม่ถูกมองเป็นคนอ่อนแอมากหรอกกระมัง

              อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว แดดสีเหลืองอ่อน ใบไม้ร่วงปลิว ..สายลมที่เริ่มหมุนวนเปลี่ยนทิศ ..อืม...เพลงแรกที่ฉันเลือกฟังคงไม่พ้นเพลงนี้




    

            สัจธรรมที่นำมาใช้ได้กับทุกเรื่องในชีวิต รู้...แต่บางทีก็ยากที่จะทำใจยอมรับ

                ..คงต้องใช้เวลาสักพัก ...คงต้องใช้เวลา ..ฉันบอกตัวเอง มันก็เป็นเพียงหนึ่งในความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น...เหมือนกับหลายๆเหตุการณ์ในชีวิต ที่เมื่อแรกเผชิญฉันจะรู้สึกราวกับจะผ่านมันไปไม่ได้.. แต่สุดท้ายไม่ว่าเหตุการณ์นั้นๆ จะเป็นเรื่องราวดีๆ ที่ทำให้ฉันร้องไห้คร่ำครวญ ยื้อยุดปิ่มว่าจะขาดใจตายเมื่อรู้ว่าจะไม่มีสิ่งนั้นอีกต่อไป หรือไม่ว่าเหตุการณ์นั้นจะเป็นเรื่องราวหรือสถานการณ์แย่ๆ ที่ฉันอยากผลักไสให้พ้นไปจากชีวิต ..เสียงร้องไห้ ใจอาวรณ์ หรือการผลักไสให้พ้นไปไม่อาจเปลี่ยนแปลงสิ่งใดได้ เพราะเมื่อถึงเวลาหนึ่งของมัน..สิ่งเหล่านั้นที่เคยเกิดขึ้น จะเคลื่อนไป เคลื่อนไป ..และ..ดับลง..
              เมื่อเกิดการเปลี่ยนแปลงที่รับไม่ทัน อาการตีอกชกหัวคล้ายฉากในภาพยนตร์ชีวิตหนักหน่วงคือภาพสามัญที่เกิดขึ้นทุกครั้ง  หากแต่เมื่อเวลาผ่าน ..มองย้อนกลับไป ภาพเหล่านั้นกลับกลายเป็นเพียงแค่ภาพนิ่งสีจาง .. เลือน..  ที่ไม่ได้ทำให้รู้สึกรู้สาใดๆ อีกแล้ว ..จำได้ แต่..ไม่รู้สึก

           ครั้งนี้ก็คงไม่ต่างกัน...ฉันบอกตัวเอง ..สักวันอาการโหวงๆ ราวกับข้างในมันกลวงไปหมดแล้วในเช้าวันนี้จะถูกเติมเต็มด้วยสิ่งใหม่ เรื่องราวใหม่.. เพียงแต่ต้องรอเวลา ..หยุดคร่ำครวญ นิ่ง...และปล่อยให้เวลาได้ทำหน้าที่ของมัน

ถึงเธอ...

           ถ้าเธอผ่านมาอ่านมัน ฉันอยากจะบอกว่า ขอบคุณ เธอเป็นอีกหนึ่งเฉดใน Fifty shades of ....(สีไรดี)  ของชีวิตชั้น 55 ช่วยมาแต้มแต่ง ก้าวเข้ามาเดินร่วมทางในช่วงหนึ่งของเส้นทางชีวิตอันยาวไกลของชั้น ..ก้าวเข้ามาพูดคุยสนุกสนานเฮฮาระหว่างที่เดินทางมาด้วยกัน

           ตลอดการเดินทาง 1,560 วันที่ผ่านมา เธอทำให้ชั้นได้มองข้ามทิวทัศน์ข้างทางแย่ๆ มาได้หลายช่วง เธอทำให้ชั้นลืมความขรุขระลาดชันของเส้นทางที่เดินมาได้หลายครั้ง ระหว่างการเดินทาง ..เธอและชั้นได้จับมือกันวิ่งสำรวจไปตามเส้นทางแยกย่อยแปลกหูแปลกตาเพื่อไล่จับผีเสื้อ แมลงปอ ตีลังกาผาดโผน เล่นเป็นลิงเป็นค่าง หัวเราะด้วยกันในความหลุดกรอบนั้น

             แต่แน่นอนว่า การเดินทางตลอดระยะทางอันยาวไกลย่อมมีความเหนื่อยล้าสะสม ไม่ได้มีมุมที่น่ารื่นรมย์ไปเสียทั้งหมด บางครั้งชั้นอยากเดินต่อแต่เธออยากนั่ง บางครั้งเธออยากพักแต่ชั้นอยากชวนวิ่งเล่น บางครั้งเธอคงอยากนั่งมองทิวทัศน์ข้างทางเพียงลำพังแต่ชั้นกลับไม่เข้าใจในความต้องการนั้น และกลับยื้อยุดฉุดกระชากให้เธอมาเล่นด้วยกัน  หลายครั้งที่เธอคงต้องฝืน และเมื่อมาถึงวันนึงที่เธอคงเบื่อและเหนื่อยล้าเต็มที...แขนที่เคยยอมให้ชั้นฉุดกระชากลากถูให้ออกไปวิ่งเล่นตลอดมา..จึง...ถูกสะบัด..อย่างแรงในความรู้สึกชั้น

         ตอนนี้การเดินทางของเราคงมาถึงทางแยกแล้ว ..สิ่งที่ชั้นทำได้คงเพียงแค่การมองตามแผ่นหลังเหยียดตรงของเธอที่เดินจากไปบนเส้นทางใหม่เท่านั้น ..มีเพียงความเงียบงัน ..ว่างเปล่า..ที่ชั้นไม่รู้ว่ามีอะไรบ้างซ่อนอยู่ในนั้น แม้ชั้นจะวิ่งวนตะโกนกู่ร้องเรียกเพียงใดก็ไม่สามารถทำให้เธอหันกลับมาเพื่อร่ำลากัน ..

              ภาพความทรงจำของชั้นที่มีต่อเธอคงจะหมุนวนกระโดดโลดเต้นในความรู้สึก..เหมือนซีรีส์ที่เล่นเองโดยอัตโนมัติต่อไปในช่วงระยะเวลาหนึ่งต่อจากนี้ และชั้นก็รู้ว่า เมื่อถึงจุดหนึ่ง.. ภาพที่เคยเคลื่อนไหวเต้นแรงจนก่อแรงกระเพื่อมให้น้ำตาของชั้นไหลในวันนี้..จะกลายเป็นเพียงภาพนิ่งสีจางเฉกเช่นภาพอื่นๆ ในแกลลอรี่ชีวิตของชั้น  .. มันจะเป็นเช่นนั้น  

            แต่ก่อนที่วันนั้นจะมาถึง...ก่อนที่ความเลือนรางว่างเปล่าจะเข้ามาครอบคลุม...ชั้นอยากจะเข้ามาบอกเธอ ณ วันนี้.. เวลานี้ว่า ..