บันทึกฝันที่ 404 ตอนที่ 9 AUSA 389

 
แสงไฟในห้องพักสลัวราง มินเอนหลังพิงหัวเตียง โน้ตบุ๊กยังเปิดค้างไว้ข้างกาย สมุดบันทึกที่ได้มาจากพลบกางอยู่ตรงหน้า ลายมือของอุษาบรรจงเป็นระเบียบแต่เต็มไปด้วยความร้อนรนในแต่ละประโยค
เขาอ่านไปเรื่อย ๆ จนดวงตาเริ่มหนักอึ้ง ตัวอักษรเบลอเลือน เขาไม่รู้ตัวเลยว่าหัวค่อย ๆ พับลงกับขอบเตียง—
…แล้วเขาก็หลุดเข้าไปในความฝัน

---

เขาไม่ได้อยู่ในห้องของตนเองอีกต่อไป
เสียงนาฬิกาแขวนเก่า ๆ ตีดังสะท้อนอยู่ไกล ๆ
กลิ่นน้ำยาถูพื้นกับกลิ่นอับของไม้เก่าลอยคลุ้ง
เขากำลัง มองผ่านสายตาของใครบางคน—ไม่ใช่เขา แต่เป็น “เธอ”
อุษา ยืนอยู่ในโถงทางเดินของโรงแรมเก่า เธอสวมชุดพนักงานสีซีดจากการซักซ้ำ ๆ มือกำสมุดบันทึกเล่มเล็กแน่นเหมือนเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวเพียงหนึ่งเดียว
หลายคืนที่ผ่านมา เธอมักฝันเห็น “ห้องพักเลข 389” ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จนกระทั่งคืนหนึ่ง ระหว่างตรวจตราทางเดินด้านหลังโรงแรมใหม่ เธอก็พบบ้านพักหลังเก่าที่บ้านหลังนั้น เธอเห็นประตูไม้สีดำที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ป้ายทองเหลืองหม่นหมองติดอยู่เหนือบาน— 389
หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบทะลุอก
“มันคือที่นี่…ห้องในฝัน” เธอพึมพำเสียงแผ่ว
มือที่สั่นเทาค่อย ๆ ดันลูกบิดลง ประตูส่งเสียงครืดหนักทึบเมื่อค่อย ๆ เปิดออก
 

---

 
ด้านในไม่ใช่ห้องพักแขกธรรมดา แต่เป็นห้องกว้างสูงโปร่ง
กำแพงทั้งสี่ด้านเต็มไปด้วย ชั้นหนังสือมหาศาล
บนชั้นเรียงรายด้วยสมุดปกแข็งนับร้อย—
แต่ละเล่มมีเลขกำกับ “1…2…3…ไปจนถึง 388”
ตรงกลางห้อง มีโต๊ะไม้ยาวเพียงหนึ่งตัว
และบนโต๊ะนั้นมี คอมพิวเตอร์จอเก่า
หน้าจอเรืองแสงสีฟ้าจาง ๆ
ตัวอักษรค่อย ๆ ปรากฏทีละบรรทัด…
“ “เมื่อคืน…ฉันเห็น เขา—ชายในชุดขาว
เขาเดินออกมาจากเงามืด เหมือนรอฉันอยู่…”

 
อุษาก้าวถอยหลัง หัวใจบีบรัด
นั่นคือประโยคที่เธอเพิ่งเขียนลงในสมุดบันทึกเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน—
แต่ตอนนี้มันกำลัง “ถูกพิมพ์ออกมา” บนหน้าจอราวกับมีใครบางคนอ่านเธออยู่
เธอสะดุ้งสุดตัวเมื่อไฟนีออนเหนือศีรษะกระพริบพร่า
เสียงเหมือนใครเดินอยู่ตามชั้นหนังสือดังขึ้นเบา ๆ
รองเท้าหนังขักมันเงาวับกับชุดสูทสีขาวกำลังก้าวเท้าออกมาจากมุมมือของฉันหนังสือ
เธอไม่รอช้า...หันหลังวิ่งนี้ออกจากห้องนั้นโดยไม่หันหลังกลับไปมองมันอีก

---

เธอตื่นขึ้นในเช้าวันถัดมา เหงื่อชุ่มทั้งร่าง
หลายวันหลังจากนั้น ความฝันก็เปลี่ยนไป
เธอไม่ได้เห็นห้อง 389 อีก แต่พบว่าตัวเองยืนอยู่ในห้องเรียนเก่า…
บนกระดานดำด้านหน้ามีตัวเลขเพียงตัวเดียว— 404
เธออยู่ในห้องนั้นเพียงลำพัง
หน้าประตู มีชายคนหนึ่งยืนหันหลังให้ มือวางอยู่บนลูกบิด
อุษารีบตรงเข้าไป เคาะบานประตูแรง ๆ “ช่วยเปิดให้ที! ได้โปรด!”
แต่เขาไม่ขยับ เพียงยืนนิ่ง
ขณะเดียวกัน ความรู้สึกหนาวเย็นวาบขึ้นทั่วสันหลัง—
เธอรู้สึกได้ว่ามี คนมากมาย อยู่ข้างหลังเธอ
เธอหันกลับไป—เห็นเพียงเงามืดนับร้อยที่ยืนจ้องเธออยู่เงียบ ๆ
เสียงกระซิบประหลาดดังระงมรอบหู “อย่าเปิด…อย่าเปิด…”

---

เธอสะดุ้งตื่นอีกครั้ง
มือเธอสั่นจนแทบจับโทรศัพท์ไม่อยู่
คืนนั้นเอง เธอเจอบล็อกของชายคนหนึ่งที่ใช้ชื่อว่า Min404
เธอไม่ลังเลที่จะคอมเมนต์ลงไปในโพสต์นั้น—
เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่า มีใครบางคนกำลังเห็นสิ่งเดียวกับเธอ
“ฉันก็อยู่ที่นั่น…หลังประตู”
 

---

ภาพฝันต่อมา เผยให้ยามินทร์เห็นถึงความกดดันที่ทับถมบนใบหน้าของอุษา
อุษากำลังเล่าทุกอย่างให้ชายคนหนึ่งฟัง ยามินทร์เห็นแค่แผ่นหลัง เขามองไม่ชัดว่าอุษาคุยกับใคร แต่ยังคงได้ยินเรื่องราวที่อุษาเอื้อนเอ่ย เล่าถึงความฝัน ห้อง 389 ห้องเรียน 404 และคอมพิวเตอร์ที่เขียนเรื่องของเธอเอง

เธอบอกเขาด้วยเสียงสั่นเครือว่า “ถ้ามันยังไม่หยุด…ฉันจะไปจบมันด้วยตัวเอง”
ก่อนหายตัวไป เธอบอกชายคนนั้นถึงสถานที่—โรงแรมเก่าด้านหลังโรงแรมใหม่ที่เธอทำงานอยู่
จากนั้น…เธอก็ไม่กลับมาอีกเลย

---

มินสะดุ้งตื่น มือกำสมุดของอุษาไว้แน่นเหมือนกลัวมันจะหายไป
หัวใจยังเต้นรัว เสียงหายใจติดขัด
เขาเพิ่ง “เห็น” เรื่องทั้งหมด
ผ่านความฝันที่ไม่รู้ว่าเป็นภาพหลอนของเขาเอง—
หรือเป็นอุษาที่กำลังบังคับให้เขารับรู้ความจริงของเธอ