มินนั่งนิ่งอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊ก ข้อความจาก
Macha407 ที่เพิ่งโพสต์เมื่อคืนยังคงก้องอยู่ในหัว
“ฉันเห็นนายในฝันด้วย…นายยืนอยู่ตรงนั้น”
เขาอ่านข้อความนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบแรงขึ้นทุกครั้งที่เห็นคำเหล่านั้น
ความหนาวเหน็บแผ่ซ่านไปทั่วร่าง แม้ในห้องจะอุ่นด้วยแดดยามเช้า แต่ภายในอกกลับเย็นเยียบจนแทบหายใจไม่ออก
คืนนั้น เขาข่มตาหลับอีกครั้งด้วยความหวาดกลัวปนอยากรู้อยากเห็น
และเหมือนทุกครั้ง ความมืดดึงร่างเขาลงไปสู่ที่ที่ไม่ควรไป
มินยืนอยู่กลางโถงยาวของตึกเก่า กลิ่นอับชื้นและฝุ่นจับหนาแน่นเหมือนเคย
ไฟบนเพดานกระพริบติด ๆ ดับ ๆ คล้ายใกล้หมดอายุ
เบื้องหน้า—ประตูสีดำหมายเลข 404 ยืนตระหง่านเหมือนสัตว์ร้ายที่รอจะกลืนกินเขา
เสียงสะท้อนของฝีเท้าไม่ใช่เพียงของเขาอีกต่อไป
จากเงามืดด้านใน โครงร่างสูงโปร่งค่อย ๆ ก้าวออกมา
ชายผู้นั้นสวม
ชุดสูทสีขาวสะอาดตัดกับความหม่นมัวรอบกาย
ก้าวเดินของเขาไร้เสียง แต่แรงกดดันกลับมหาศาลจนยามินทร์แทบหายใจไม่ออก
ชายชุดขาว
ใบหน้าขาวซีดจนเกือบโปร่งใส ดวงตาลึกสงบแต่น่าหวาดหวั่น
รอยยิ้มบางที่มุมปากไม่ได้มีความอบอุ่น—แต่คือรอยยิ้มที่เหมือนคนรู้อะไรบางอย่างที่เขาไม่รู้
เขาหยุดตรงหน้า ไม่เอ่ยคำใดนานจนบรรยากาศหนาวเหน็บขึ้นเรื่อย ๆ
ก่อนในที่สุด เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าก็ดังขึ้น
“มีเงื่อนไข…”
ชายชุดขาวเอื้อมมือชี้ไปที่ประตู 404
“หากนายเปิด นายต้องเลือก”
เลือกระหว่างอะไร?
มินอยากถาม แต่เสียงติดอยู่ในลำคอ ร่างกายแข็งทื่อเหมือนถูกตรึงกับพื้น
ทันใดนั้น เสียงกระแทกดัง
ตึง! ตึง! ตึง! จากประตู
แรงสั่นสะเทือนส่งขึ้นมาถึงฝ่าเท้าเหมือนจะดึงเขาเข้าไป
เสียงกระซิบแว่วมาเบา ๆ จากด้านใน—เสียงที่เขาคุ้นเคย
“อย่า…เปิด…”
เป็นเสียงของชัชวาล
มินเบิกตาโพลง น้ำเสียงเพื่อนที่จากไปแล้วดังขึ้นราวกับอยู่ตรงนั้นจริง ๆ
ชายชุดขาวไม่พูดอีก ก้าวถอยกลับช้า ๆ ราวกับปล่อยให้เขาเผชิญการตัดสินใจ
แล้วร่างนั้นก็เลือนหายไปกับเงามืด ทิ้งไว้เพียง
เงื่อนไขที่ยังไม่สมบูรณ์
มินยืนตัวสั่น ใจเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมา
เขารู้…นี่ไม่ใช่ความฝันธรรมดาอีกต่อไป
นี่คือ
การทดสอบ
รุ่งเช้า มินตัดสินใจติดต่อกับ
พลบ พี่ชายของอุษา เจ้าของยูสเซอร์
AUSA389
ข้อความที่อุษาเคยทิ้งไว้ก่อนหายตัวไปยังคงตามหลอกหลอนเขา
เขานัดเจอกับพลบที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งหนึ่งใกล้มหาวิทยาลัย
พลบนั่งรออยู่แล้ว ใบหน้าซีด เครางามรกรุงรังเหมือนคนไม่ได้นอนหลายวัน
แววตาที่มองยามินทร์เต็มไปด้วยความกังวลและระแวง
“มินใช่ไหม?” พลบถามเสียงแหบ
“ใช่ครับ” ยามินทร์ตอบสั้น ๆ
หลังจากนั่งเงียบอึดใจ พลบก็พูดขึ้น
“นายต้องฟังสิ่งที่ฉันจะเล่าให้ดี…ก่อนที่มันจะสายเกินไป”
มินกลืนน้ำลาย ความตึงเครียดทำให้เสียงรอบร้านเหมือนหายไปหมด
พลบเอามือกุมหน้าผาก สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนพูดต่อ
“อุษา…หายตัวไปหลังจากเล่าความฝันให้ฉันฟัง” พลบจ้องเข้าไปในดวงตายามินท์เหมือนพยายามค้นหา
“เขาบอกว่าเห็นนาย…ยืนอยู่ที่หน้าประตู”
มินสะดุ้งเหมือนถูกกระชากจากความฝันอีกครั้ง ก่อนที่พลบจะพูดต่อ
“อุษาบอกว่าเขาอยู่
หลังประตู 404 น่าจะเป็นฝันแรกของนาย…และอุษานี่แหละที่เป็นคนคอมเมนต์แรกในบล็อกของนาย”
พลบวางสมุดปกดำเล่มหนึ่งลงบนโต๊ะ ผลักมันไปตรงหน้ามิน
“นี่คือสิ่งที่อุษาทิ้งไว้ สมุดบันทึกความฝัน…ทุกคืนที่เธอฝันซ้ำ ๆ เธอเขียนไว้หมด”
มือของยามินทร์สั่นเทาเล็กน้อยเมื่อหยิบสมุดขึ้นมา
ในใจเขารู้สึกเหมือนถูกโยนกลับเข้าสู่ความฝันอีกครั้ง ทั้งที่ยังอยู่ในโลกจริง
พลบมองตรงเข้ามาในตาเขา พูดเสียงต่ำเหมือนคำเตือนสุดท้าย
“อุษาพูดกับฉันก่อนหายไป…เขาบอกว่า
กลัวว่านายจะเป็นคนต่อไป”
มินก้มลงมองสมุดในมือ
แรงกดดันถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง
โลกฝันและโลกจริงเริ่มซ้อนทับกันอย่างอันตราย
และเขารู้แล้วว่า ประตูที่เห็นในฝัน…ไม่ใช่เพียงภาพหลอน แต่คือการตัดสินใจที่อาจพรากชีวิตใครไปตลอดกาล
มินนั่งนิ่ง มือยังวางอยู่บนสมุดปกดำที่พลบผลักมาให้
บรรยากาศในร้านกาแฟที่ควรจะผ่อนคลาย กลับอึดอัดจนหายใจไม่ทั่วท้อง
เขาเปิดหน้าสมุดช้า ๆ กลิ่นหมึกผสมกลิ่นกระดาษเก่าแตะจมูก
ลายมือหวัด ๆ ของอุษาปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน
บันทึกหน้าแรก
“เมื่อคืน…ฉันฝันเห็นทางเดินยาวเหมือนโรงแรมร้าง
ที่ปลายทางมีประตูสีดำหมายเลข 389
ฉันได้ยินเสียงคนกรีดร้องจากอีกฝั่ง…เสียงผู้หญิง
ฉันไม่รู้จักเธอ แต่เสียงนั้นเต็มไปด้วยความกลัวจัง”
มินขมวดคิ้วทันที
เสียงผู้หญิง? …ไม่ใช่เขาหรอกหรอ
บันทึกหน้าที่สอง
“ ฉันฝันซ้ำอีกแล้ว
ครั้งนี้ฉันเอื้อมมือไปจับลูกบิด แต่มีบางอย่างกระซิบข้างหูว่า
อย่าเปิด…
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา เหงื่อท่วมทั้งตัว
แต่หัวใจกลับเหมือนถูกผูกให้กลับไปหาประตูนั้นอีก”
มินอ่านแล้วรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัด
ทุกคำเหมือนเป็นประสบการณ์เดียวกับที่เขาเจอ
บันทึกหน้าที่สาม
“ฉันเห็นนักศึกษาชายเดินไปตามทางเดิน
เขาไม่พูด แต่เอาแต่ทุบประตูห้องอื่น ๆ
และเมื่อเขาหันหน้ามา ฉันเห็นเขาร้องไห้—
เขา
เหมือนกำลังขอให้ใครสักคนช่วย”
มินนึกถึงคำในไดอารีของชัชวาลทันที
“พี่พนักงานโรงแรมมาในฝันอีกแล้ว…”
ตัวละครในฝันของทั้งสามคนเริ่มทับซ้อนกันอย่างน่าขนลุก
บันทึกหน้าที่สี่
ลายมือของอุษาเริ่มสั่นไหวเหมือนเขียนด้วยความกลัว
“เมื่อคืน…ฉันเห็น เขา—ชายในชุดขาว
เขาเดินออกมาจากเงามืด เหมือนรอฉันอยู่
เขาบอกแค่ว่า…
‘ประตูนี้จะเปิดได้ ก็ต่อเมื่อมีคนยอมเลือก’
แล้วเขาก็ยิ้ม—ยิ้มที่ทำให้ฉันหนาวไปทั้งตัว”
มินกำมือแน่น
ชายชุดขาว…เงื่อนไข…ทุกอย่างวนกลับมาเหมือนกันหมด
บันทึกหน้าที่ห้า
ลายมือของอุษาสั่นไหวเหมือนเขียนด้วยความกลัวมากกว่าเดิม
“ฉันเจอแล้ว ประตูบ้านั่นมันมีจริง ข้างในมีแต่สมุดบันทึกสีดำเต็มไปหมด คอม คอมพิวเตอร์ตัวหนึ่งเปิดทำงานอยู่ แต่ฉันเห็นเหมือนผู้ชายคนนั้น ชายชุดขาว ฉันกลัว เลยหนีออกมา......หรือฉันไม่ควรไปที่นั่นนะ”
บันทึกหน้าที่หก
“คืนนี้…ฉันเห็นนักศึกษาคนเดิม เขาเอาแต่ยืนมองฉันพวกเราอยู่ด้วยกันในห้อง ...หลังประตู389”
บันทึกหน้าสุดท้าย
“ฝันของฉันเมื่อ คืนฉันยังอยู่ในห้องกับนักศึกษาคนเดิม เขาดู...มีชีวิต...ต่างจากคนอื่นๆ ในห้อง แต่วันนี้หน้าเขาดูหวาดกลัว แล้วก็นักศึกษาอีกคน เขาอยู่หน้าประตู แปลกนี่มันไม่ใช่ห้องเดิมประตูนั่นห้อง404”
“ฉันเจอบล็อกของเขา.....ผู้ชายห้อง404...เขามีอยู่จริง... พอกันที่.........วันนี้ฉันจะจบเรื่องทุกอย่าง”
ยามินทร์อ่านจนจบ มือสั่นจนกระดาษแทบขาด
เหงื่อซึมเต็มแผ่นหลัง แม้ในร้านจะเปิดแอร์เย็นฉ่ำ
เขาเงยหน้าขึ้นสบตาพลบ
ดวงตาของพี่ชายอุษาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
“มิน…นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้ว” พลบพูดเสียงแผ่ว
“ฝันของนาย…มันเชื่อมกับฝันของอุษา และฝันของคนอื่น ๆ ด้วย”
มินพยายามกลืนน้ำลาย แต่คอแห้งผาก
ภาพในบันทึกของอุษาซ้อนทับกับความฝันของเขาเมื่อคืน
ชายชุดขาว…เสียงเพื่อนที่ตายไปแล้ว…ประตู 404 และ 407
ทุกอย่างกำลังมุ่งหน้าไปสู่บางสิ่งที่เขายังไม่อาจเข้าใจ
ก่อนที่ความเงียบจะกลืนกินบทสนทนา พลบก็ก้มตัวมาข้างหน้า
พูดเสียงต่ำจนแทบเป็นกระซิบ
“อุษาทิ้งอีกอย่างไว้ให้ฉัน…”
“เธอบอกว่า—ถ้านายฝันถึงประตูอีกครั้ง ให้ฉันมาบอกนาย…
"จงตัดสินใจเลือกให้ดี"”
บันทึกฝันที่ 404 ตอนที่ 8 ประตู ความฝัน และความจริง
มินนั่งนิ่งอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊ก ข้อความจาก Macha407 ที่เพิ่งโพสต์เมื่อคืนยังคงก้องอยู่ในหัว
“ฉันเห็นนายในฝันด้วย…นายยืนอยู่ตรงนั้น”
เขาอ่านข้อความนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบแรงขึ้นทุกครั้งที่เห็นคำเหล่านั้น
ความหนาวเหน็บแผ่ซ่านไปทั่วร่าง แม้ในห้องจะอุ่นด้วยแดดยามเช้า แต่ภายในอกกลับเย็นเยียบจนแทบหายใจไม่ออก
คืนนั้น เขาข่มตาหลับอีกครั้งด้วยความหวาดกลัวปนอยากรู้อยากเห็น
และเหมือนทุกครั้ง ความมืดดึงร่างเขาลงไปสู่ที่ที่ไม่ควรไป
มินยืนอยู่กลางโถงยาวของตึกเก่า กลิ่นอับชื้นและฝุ่นจับหนาแน่นเหมือนเคย
ไฟบนเพดานกระพริบติด ๆ ดับ ๆ คล้ายใกล้หมดอายุ
เบื้องหน้า—ประตูสีดำหมายเลข 404 ยืนตระหง่านเหมือนสัตว์ร้ายที่รอจะกลืนกินเขา
เสียงสะท้อนของฝีเท้าไม่ใช่เพียงของเขาอีกต่อไป
จากเงามืดด้านใน โครงร่างสูงโปร่งค่อย ๆ ก้าวออกมา
ชายผู้นั้นสวม ชุดสูทสีขาวสะอาดตัดกับความหม่นมัวรอบกาย
ก้าวเดินของเขาไร้เสียง แต่แรงกดดันกลับมหาศาลจนยามินทร์แทบหายใจไม่ออก
ชายชุดขาว
ใบหน้าขาวซีดจนเกือบโปร่งใส ดวงตาลึกสงบแต่น่าหวาดหวั่น
รอยยิ้มบางที่มุมปากไม่ได้มีความอบอุ่น—แต่คือรอยยิ้มที่เหมือนคนรู้อะไรบางอย่างที่เขาไม่รู้
เขาหยุดตรงหน้า ไม่เอ่ยคำใดนานจนบรรยากาศหนาวเหน็บขึ้นเรื่อย ๆ
ก่อนในที่สุด เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าก็ดังขึ้น
“มีเงื่อนไข…”
ชายชุดขาวเอื้อมมือชี้ไปที่ประตู 404
“หากนายเปิด นายต้องเลือก”
เลือกระหว่างอะไร?
มินอยากถาม แต่เสียงติดอยู่ในลำคอ ร่างกายแข็งทื่อเหมือนถูกตรึงกับพื้น
ทันใดนั้น เสียงกระแทกดัง ตึง! ตึง! ตึง! จากประตู
แรงสั่นสะเทือนส่งขึ้นมาถึงฝ่าเท้าเหมือนจะดึงเขาเข้าไป
เสียงกระซิบแว่วมาเบา ๆ จากด้านใน—เสียงที่เขาคุ้นเคย
“อย่า…เปิด…”
เป็นเสียงของชัชวาล
มินเบิกตาโพลง น้ำเสียงเพื่อนที่จากไปแล้วดังขึ้นราวกับอยู่ตรงนั้นจริง ๆ
ชายชุดขาวไม่พูดอีก ก้าวถอยกลับช้า ๆ ราวกับปล่อยให้เขาเผชิญการตัดสินใจ
แล้วร่างนั้นก็เลือนหายไปกับเงามืด ทิ้งไว้เพียง เงื่อนไขที่ยังไม่สมบูรณ์
มินยืนตัวสั่น ใจเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมา
เขารู้…นี่ไม่ใช่ความฝันธรรมดาอีกต่อไป
นี่คือ การทดสอบ
รุ่งเช้า มินตัดสินใจติดต่อกับ พลบ พี่ชายของอุษา เจ้าของยูสเซอร์ AUSA389
ข้อความที่อุษาเคยทิ้งไว้ก่อนหายตัวไปยังคงตามหลอกหลอนเขา
เขานัดเจอกับพลบที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งหนึ่งใกล้มหาวิทยาลัย
พลบนั่งรออยู่แล้ว ใบหน้าซีด เครางามรกรุงรังเหมือนคนไม่ได้นอนหลายวัน
แววตาที่มองยามินทร์เต็มไปด้วยความกังวลและระแวง
“มินใช่ไหม?” พลบถามเสียงแหบ
“ใช่ครับ” ยามินทร์ตอบสั้น ๆ
หลังจากนั่งเงียบอึดใจ พลบก็พูดขึ้น
“นายต้องฟังสิ่งที่ฉันจะเล่าให้ดี…ก่อนที่มันจะสายเกินไป”
มินกลืนน้ำลาย ความตึงเครียดทำให้เสียงรอบร้านเหมือนหายไปหมด
พลบเอามือกุมหน้าผาก สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนพูดต่อ
“อุษา…หายตัวไปหลังจากเล่าความฝันให้ฉันฟัง” พลบจ้องเข้าไปในดวงตายามินท์เหมือนพยายามค้นหา
“เขาบอกว่าเห็นนาย…ยืนอยู่ที่หน้าประตู”
มินสะดุ้งเหมือนถูกกระชากจากความฝันอีกครั้ง ก่อนที่พลบจะพูดต่อ
“อุษาบอกว่าเขาอยู่ หลังประตู 404 น่าจะเป็นฝันแรกของนาย…และอุษานี่แหละที่เป็นคนคอมเมนต์แรกในบล็อกของนาย”
พลบวางสมุดปกดำเล่มหนึ่งลงบนโต๊ะ ผลักมันไปตรงหน้ามิน
“นี่คือสิ่งที่อุษาทิ้งไว้ สมุดบันทึกความฝัน…ทุกคืนที่เธอฝันซ้ำ ๆ เธอเขียนไว้หมด”
มือของยามินทร์สั่นเทาเล็กน้อยเมื่อหยิบสมุดขึ้นมา
ในใจเขารู้สึกเหมือนถูกโยนกลับเข้าสู่ความฝันอีกครั้ง ทั้งที่ยังอยู่ในโลกจริง
พลบมองตรงเข้ามาในตาเขา พูดเสียงต่ำเหมือนคำเตือนสุดท้าย
“อุษาพูดกับฉันก่อนหายไป…เขาบอกว่า กลัวว่านายจะเป็นคนต่อไป”
มินก้มลงมองสมุดในมือ
แรงกดดันถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง
โลกฝันและโลกจริงเริ่มซ้อนทับกันอย่างอันตราย
และเขารู้แล้วว่า ประตูที่เห็นในฝัน…ไม่ใช่เพียงภาพหลอน แต่คือการตัดสินใจที่อาจพรากชีวิตใครไปตลอดกาล
มินนั่งนิ่ง มือยังวางอยู่บนสมุดปกดำที่พลบผลักมาให้
บรรยากาศในร้านกาแฟที่ควรจะผ่อนคลาย กลับอึดอัดจนหายใจไม่ทั่วท้อง
เขาเปิดหน้าสมุดช้า ๆ กลิ่นหมึกผสมกลิ่นกระดาษเก่าแตะจมูก
ลายมือหวัด ๆ ของอุษาปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน
บันทึกหน้าแรก
“เมื่อคืน…ฉันฝันเห็นทางเดินยาวเหมือนโรงแรมร้าง
ที่ปลายทางมีประตูสีดำหมายเลข 389
ฉันได้ยินเสียงคนกรีดร้องจากอีกฝั่ง…เสียงผู้หญิง
ฉันไม่รู้จักเธอ แต่เสียงนั้นเต็มไปด้วยความกลัวจัง”
มินขมวดคิ้วทันที
เสียงผู้หญิง? …ไม่ใช่เขาหรอกหรอ
บันทึกหน้าที่สอง
“ ฉันฝันซ้ำอีกแล้ว
ครั้งนี้ฉันเอื้อมมือไปจับลูกบิด แต่มีบางอย่างกระซิบข้างหูว่า
อย่าเปิด…
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา เหงื่อท่วมทั้งตัว
แต่หัวใจกลับเหมือนถูกผูกให้กลับไปหาประตูนั้นอีก”
มินอ่านแล้วรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัด
ทุกคำเหมือนเป็นประสบการณ์เดียวกับที่เขาเจอ
บันทึกหน้าที่สาม
“ฉันเห็นนักศึกษาชายเดินไปตามทางเดิน
เขาไม่พูด แต่เอาแต่ทุบประตูห้องอื่น ๆ
และเมื่อเขาหันหน้ามา ฉันเห็นเขาร้องไห้—
เขา
เหมือนกำลังขอให้ใครสักคนช่วย”
มินนึกถึงคำในไดอารีของชัชวาลทันที
“พี่พนักงานโรงแรมมาในฝันอีกแล้ว…”
ตัวละครในฝันของทั้งสามคนเริ่มทับซ้อนกันอย่างน่าขนลุก
บันทึกหน้าที่สี่
ลายมือของอุษาเริ่มสั่นไหวเหมือนเขียนด้วยความกลัว
“เมื่อคืน…ฉันเห็น เขา—ชายในชุดขาว
เขาเดินออกมาจากเงามืด เหมือนรอฉันอยู่
เขาบอกแค่ว่า…
‘ประตูนี้จะเปิดได้ ก็ต่อเมื่อมีคนยอมเลือก’
แล้วเขาก็ยิ้ม—ยิ้มที่ทำให้ฉันหนาวไปทั้งตัว”
มินกำมือแน่น
ชายชุดขาว…เงื่อนไข…ทุกอย่างวนกลับมาเหมือนกันหมด
บันทึกหน้าที่ห้า
ลายมือของอุษาสั่นไหวเหมือนเขียนด้วยความกลัวมากกว่าเดิม
“ฉันเจอแล้ว ประตูบ้านั่นมันมีจริง ข้างในมีแต่สมุดบันทึกสีดำเต็มไปหมด คอม คอมพิวเตอร์ตัวหนึ่งเปิดทำงานอยู่ แต่ฉันเห็นเหมือนผู้ชายคนนั้น ชายชุดขาว ฉันกลัว เลยหนีออกมา......หรือฉันไม่ควรไปที่นั่นนะ”
บันทึกหน้าที่หก
“คืนนี้…ฉันเห็นนักศึกษาคนเดิม เขาเอาแต่ยืนมองฉันพวกเราอยู่ด้วยกันในห้อง ...หลังประตู389”
บันทึกหน้าสุดท้าย
“ฝันของฉันเมื่อ คืนฉันยังอยู่ในห้องกับนักศึกษาคนเดิม เขาดู...มีชีวิต...ต่างจากคนอื่นๆ ในห้อง แต่วันนี้หน้าเขาดูหวาดกลัว แล้วก็นักศึกษาอีกคน เขาอยู่หน้าประตู แปลกนี่มันไม่ใช่ห้องเดิมประตูนั่นห้อง404”
“ฉันเจอบล็อกของเขา.....ผู้ชายห้อง404...เขามีอยู่จริง... พอกันที่.........วันนี้ฉันจะจบเรื่องทุกอย่าง”
ยามินทร์อ่านจนจบ มือสั่นจนกระดาษแทบขาด
เหงื่อซึมเต็มแผ่นหลัง แม้ในร้านจะเปิดแอร์เย็นฉ่ำ
เขาเงยหน้าขึ้นสบตาพลบ
ดวงตาของพี่ชายอุษาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
“มิน…นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้ว” พลบพูดเสียงแผ่ว
“ฝันของนาย…มันเชื่อมกับฝันของอุษา และฝันของคนอื่น ๆ ด้วย”
มินพยายามกลืนน้ำลาย แต่คอแห้งผาก
ภาพในบันทึกของอุษาซ้อนทับกับความฝันของเขาเมื่อคืน
ชายชุดขาว…เสียงเพื่อนที่ตายไปแล้ว…ประตู 404 และ 407
ทุกอย่างกำลังมุ่งหน้าไปสู่บางสิ่งที่เขายังไม่อาจเข้าใจ
ก่อนที่ความเงียบจะกลืนกินบทสนทนา พลบก็ก้มตัวมาข้างหน้า
พูดเสียงต่ำจนแทบเป็นกระซิบ
“อุษาทิ้งอีกอย่างไว้ให้ฉัน…”
“เธอบอกว่า—ถ้านายฝันถึงประตูอีกครั้ง ให้ฉันมาบอกนาย…"จงตัดสินใจเลือกให้ดี"”