พลบสะดุ้งตื่นจากฝัน ร่างทั้งร่างสั่นไหวเหมือนยังหลงเหลือแรงสะเทือนจากความมืดในความฝัน
เขาหอบหายใจแรง มือทั้งสองกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ
ในหัวมีแต่เสียงสะท้อน—
"ฉันก็เคยเจอมัน…ฉันก็เคยเลือกเปิดประตูเช่นเดียวกัน"
แววตาเขาเป็นประกายวาวโรจน์ ทว่าในแวววาวนั้นกลับมีทั้งความหวังและความบ้าคลั่งปะปน
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา
หน้าห้องพักในโรงแรมที่พลบเข้าพัก—เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น
ยามินทร์และมัชฌา ยืนรออยู่หน้าห้อง พอพลบเปิดออก ทั้งสองก็รีบก้าวเข้าไป
บรรยากาศในห้องอึมครึม มีกลิ่นอับและควันบุหรี่คลุ้งอยู่ราวกับไม่เคยเปิดหน้าต่าง
บนโต๊ะไม้ตรงกลาง มีสมุดบันทึกของอุษาวางอยู่
มัชหยิบขึ้นมาเปิดอ่านทีละหน้า สายตากวาดไปอย่างระมัดระวัง
กระดาษเก่าแห้งกรอบเหมือนพร้อมจะแตกสลาย แต่สิ่งที่สะดุดตาคือ—
มีหน้าสองสามหน้าหายไป ถูกฉีกออกอย่างจงใจ
มัชเหลือบตามองไปทางพลบทันที
ขณะที่อีกฝ่ายหลบตาเสียไม่ได้
“บางอย่างหายไป…”
มัชพึมพำเสียงเบา ราวกับพูดกับตัวเอง
พลบกลับโน้มตัวเข้าหามิน น้ำเสียงเร่งเร้าเกือบจะสั่น
“ฟังนะ…นายต้องเปิดประตู นายเท่านั้น…นายคือกุญแจที่จะช่วยอุษาได้”
ยามินทร์ชะงัก ใจสั่นวูบ เขาไม่รู้ว่าควรเชื่อหรือไม่
แต่คำว่า
กุญแจ ก้องสะท้อนซ้ำไปมาในหัว
มัชฌาลอบกวาดตามองโต๊ะอีกครั้ง และนั่นเองที่เขาเห็น—
เศษกระดาษแผ่นหนึ่งยับยู่ยี่ ถูกซุกหลบไว้ใต้กองกระดาษอื่น
เขาค่อย ๆ ดึงออกมา และเมื่อคลี่อ่าน…
มันคือหน้าที่หายไป
บรรทัดเขียนลายมือรีบร้อน—
“…ฉันได้เจอเขาแล้ว ได้คุยกับ ‘พลบ’ …”
เลือดในกายมัชแทบหยุดไหล
เขาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ จ้องพลบด้วยสายตาสั่นระริก
คืนนั้น ความสงสัยไม่ปล่อยให้มัชหลับตา
เขาจึงเดินไปหาพลบที่ยังนั่งเฝ้าสมุดบันทึกอยู่ในห้อง
“นี่มันอะไรกัน พลบ…” มัชถามเสียงเข้ม
“ทำไมบันทึกถึงบอกว่าอุษาได้คุยกับนาย ทั้งที่ตอนนั้น…นายบอกเธอหายตัวไปแล้ว”
เงียบ........................
พลบนั่งนิ่งในเงามืด ร่างสูงใหญ่คล้ายกำลังแบกบางสิ่งไว้บนบ่า
ชั่วขณะหนึ่ง เขาเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากแย้มยิ้มช้า ๆ
ดวงตาที่มืดทึบเหมือนบ่อน้ำไร้ก้นมองทะลุเข้ามาในใจมัช
“ก็ได้…”
เสียงนั้นแหบต่ำ คล้ายกระซิบจากห้องว่างเปล่า
“ฉันจะเล่าความจริงให้ฟัง”
เขาลุกขึ้นเต็มความสูง ก้าวเข้ามาใกล้มัชทีละก้าว
“คุณดื่มน้ำให้ใจเย็นลงก่อนเถอะ”
พลบกล่าวพร้อมยืนแก้วน้ำที่เพิ่งรินใหม่ๆ ให้มัชฌา
“ขอบคุณค่ะ”
มัชฌากล่าวขอบคุณ ค่อยๆ จิบน้ำเย็นเข้าปากเรียวสวย และพยายามทำใจให้สงบ
พลบนั่งลงที่โซฟาตรงข้ามมัชฌา ก่อนจะถอนหายใจและค่อยๆ เล่าความจริงออกมา..
เขาสารภาพทั้งหมดทั้งที่เคยติดอยู่ จนอุษามาช่วย และ “กฎของประตู”
ถ้าเปิดในฝัน = ตาย
ถ้าเปิดในชีวิตจริง = หายสาบสูญ
แต่ถ้าตั้งใจช่วยใครสักคน = คนนั้นจะกลับมา แต่ผู้ช่วยจะหายไปแทน
มัชฌาทั้งตกใจ ทั้งสงสัย แต่ก่อนที่จะถามว่าถึงวิธีช่วย สติของเธอก็ดับวูบพร้อมแก้วน้ำที่กลิ้งไปตามพื้นพรมของห้อง
พลบไม่มีท่าทีตกใจ เขาเดินไปเก็บแก้วที่ตก มาวางไว้ที่โต๊ะเหมือนเดิม ก่อนจะโน้มตัวกระซิบข้างหูมัชฌาด้วยเเสียงอันแผ่วเบา
“ไม่ต้องห่วง.....พรุ่งนี้ทุกอย่างจะเรียบร้อย.......ฝันดีนะมัช”
บันทึกฝันที่ 404 ตอนที่ 14 : ฝันดีนะ
พลบสะดุ้งตื่นจากฝัน ร่างทั้งร่างสั่นไหวเหมือนยังหลงเหลือแรงสะเทือนจากความมืดในความฝัน
เขาหอบหายใจแรง มือทั้งสองกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ
ในหัวมีแต่เสียงสะท้อน—
"ฉันก็เคยเจอมัน…ฉันก็เคยเลือกเปิดประตูเช่นเดียวกัน"
แววตาเขาเป็นประกายวาวโรจน์ ทว่าในแวววาวนั้นกลับมีทั้งความหวังและความบ้าคลั่งปะปน
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา
หน้าห้องพักในโรงแรมที่พลบเข้าพัก—เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น
ยามินทร์และมัชฌา ยืนรออยู่หน้าห้อง พอพลบเปิดออก ทั้งสองก็รีบก้าวเข้าไป
บรรยากาศในห้องอึมครึม มีกลิ่นอับและควันบุหรี่คลุ้งอยู่ราวกับไม่เคยเปิดหน้าต่าง
บนโต๊ะไม้ตรงกลาง มีสมุดบันทึกของอุษาวางอยู่
มัชหยิบขึ้นมาเปิดอ่านทีละหน้า สายตากวาดไปอย่างระมัดระวัง
กระดาษเก่าแห้งกรอบเหมือนพร้อมจะแตกสลาย แต่สิ่งที่สะดุดตาคือ—
มีหน้าสองสามหน้าหายไป ถูกฉีกออกอย่างจงใจ
มัชเหลือบตามองไปทางพลบทันที
ขณะที่อีกฝ่ายหลบตาเสียไม่ได้
“บางอย่างหายไป…”
มัชพึมพำเสียงเบา ราวกับพูดกับตัวเอง
พลบกลับโน้มตัวเข้าหามิน น้ำเสียงเร่งเร้าเกือบจะสั่น
“ฟังนะ…นายต้องเปิดประตู นายเท่านั้น…นายคือกุญแจที่จะช่วยอุษาได้”
ยามินทร์ชะงัก ใจสั่นวูบ เขาไม่รู้ว่าควรเชื่อหรือไม่
แต่คำว่า กุญแจ ก้องสะท้อนซ้ำไปมาในหัว
มัชฌาลอบกวาดตามองโต๊ะอีกครั้ง และนั่นเองที่เขาเห็น—
เศษกระดาษแผ่นหนึ่งยับยู่ยี่ ถูกซุกหลบไว้ใต้กองกระดาษอื่น
เขาค่อย ๆ ดึงออกมา และเมื่อคลี่อ่าน…
มันคือหน้าที่หายไป
บรรทัดเขียนลายมือรีบร้อน—
“…ฉันได้เจอเขาแล้ว ได้คุยกับ ‘พลบ’ …”
เลือดในกายมัชแทบหยุดไหล
เขาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ จ้องพลบด้วยสายตาสั่นระริก
คืนนั้น ความสงสัยไม่ปล่อยให้มัชหลับตา
เขาจึงเดินไปหาพลบที่ยังนั่งเฝ้าสมุดบันทึกอยู่ในห้อง
“นี่มันอะไรกัน พลบ…” มัชถามเสียงเข้ม
“ทำไมบันทึกถึงบอกว่าอุษาได้คุยกับนาย ทั้งที่ตอนนั้น…นายบอกเธอหายตัวไปแล้ว”
เงียบ........................
พลบนั่งนิ่งในเงามืด ร่างสูงใหญ่คล้ายกำลังแบกบางสิ่งไว้บนบ่า
ชั่วขณะหนึ่ง เขาเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากแย้มยิ้มช้า ๆ
ดวงตาที่มืดทึบเหมือนบ่อน้ำไร้ก้นมองทะลุเข้ามาในใจมัช
“ก็ได้…”
เสียงนั้นแหบต่ำ คล้ายกระซิบจากห้องว่างเปล่า
“ฉันจะเล่าความจริงให้ฟัง”
เขาลุกขึ้นเต็มความสูง ก้าวเข้ามาใกล้มัชทีละก้าว
“คุณดื่มน้ำให้ใจเย็นลงก่อนเถอะ”
พลบกล่าวพร้อมยืนแก้วน้ำที่เพิ่งรินใหม่ๆ ให้มัชฌา
“ขอบคุณค่ะ”
มัชฌากล่าวขอบคุณ ค่อยๆ จิบน้ำเย็นเข้าปากเรียวสวย และพยายามทำใจให้สงบ
พลบนั่งลงที่โซฟาตรงข้ามมัชฌา ก่อนจะถอนหายใจและค่อยๆ เล่าความจริงออกมา..
เขาสารภาพทั้งหมดทั้งที่เคยติดอยู่ จนอุษามาช่วย และ “กฎของประตู”
ถ้าเปิดในฝัน = ตาย
ถ้าเปิดในชีวิตจริง = หายสาบสูญ
แต่ถ้าตั้งใจช่วยใครสักคน = คนนั้นจะกลับมา แต่ผู้ช่วยจะหายไปแทน
มัชฌาทั้งตกใจ ทั้งสงสัย แต่ก่อนที่จะถามว่าถึงวิธีช่วย สติของเธอก็ดับวูบพร้อมแก้วน้ำที่กลิ้งไปตามพื้นพรมของห้อง
พลบไม่มีท่าทีตกใจ เขาเดินไปเก็บแก้วที่ตก มาวางไว้ที่โต๊ะเหมือนเดิม ก่อนจะโน้มตัวกระซิบข้างหูมัชฌาด้วยเเสียงอันแผ่วเบา
“ไม่ต้องห่วง.....พรุ่งนี้ทุกอย่างจะเรียบร้อย.......ฝันดีนะมัช”