..........

          “The things she said were the truth?” เซ็นทอร์หญิงพูด น้ำเสียงดูหวาดระแวง
          “I don't know”
          “ขอโทษครับ คุณเซ็นทอร์” ผมโผงออกไปอย่างตั้งใจ ในขณะที่ขาคร่อมรากไม้ใหญ่อยู่ ตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่าพวกเขาน่าจะเป็นคนดีแต่เซ็นทอร์ทั้งหมดหันมาที่ผมแล้วง้างคันธนูเตรียมยิง
          “เดี๋ยวก่อน ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายครับ” ผมรีบตะโกนพร้อมถอยกลับไปยังโค่นต้นไม้เหมือนเดิม
          “เจ้าเป็นใคร” เขาถาม
          “ผมเทเลอร์ครับ เทเลอร์ บรู๊ค” เซ็นทอร์ตนอื่นตกตะลึงกับชื่อของผมเล็กน้อย เซ็นทอร์หัวหน้ากลุ่มที่ชื่อ ฟีเลียส มองหน้าผมอยู่นานแล้วเขาก็วาดมือลงให้เซ็นทอร์ตนอื่น ๆ ลดอาวุธลง
          “ท่านคืออัศวินเทเลอร์รึ” ฟีเลียสถาม ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
          “ว่าแต่ คุณรู้ได้ไงว่าผมคืออัศวิน แบบว่าคุณพูดชื่อผมก่อนที่คุณจะรู้จักชื่อผมซะอีก” ผมพูดพร้อมก้าวข้ามรากไม้ใหญ่อย่างระมัดระวังทีละราก ทีละราก
          “ชื่อท่านดังกว่าที่ท่านคิดซะอีก ว่าแต่...ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”
          “ระหว่างทางที่ผมออกจากปราสาทเฮอร์มอส ก็ถูกพวกกลอเรียจู่โจม แซนเดรียให้ชายคนเตี๊ย ๆ ที่ชื่อว่า แฮฟเฟียส...”
          “แฮฟฟิทัส” เขาแก้คำพูด
          “ใช่ครับ แฮฟฟิทัส...เขาให้แฮฟฟิทัสนำผมเข้ามาที่ป่านี้แต่เขาวิ่งเร็วเกินไป ผมตามไม่ทัน ก็เลยถูกทิ้ง”
          “ท่านเพิ่งออกมาจากตัวปราสาทเฮอร์มอสกระนั้นหรือ”
          “ใช่ครับ”
          “ทำไมท่านไปที่นั่น” ฟีเลียสถาม
          “ผมมีปัญหานิดหน่อยตอนที่มาถึงที่นี่ครั้งแรก ทหารของท่านหญิงแอตลาสช่วยผมไว้ แล้วพวกเขาก็พาผมไปยังปราสาทเฮอร์มอสครับ" ผมตอบ
          “แล้วทำไมท่านถึงต้องออกมาจากปราสาทนั่นล่ะ”
          “เขาสั่งให้ผมกลับอเมริกาครับ” เซ็นทอร์ทำหน้างง ๆ “กลับเอเธนส์นะครับ”
          “ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าคงต้องนำตัวท่านกลับไปยังปราสาทเฮอร์มอส”
          “ไม่นะครับ” ผมสวนกลับทันควัน “คือว่าอันทิโนอุส อยากให้ผมอยู่ที่นี่”
          “อันทิโนอุสรึ” ฟีเลียสย้ำ
          “ใช่ครับ”
          “แต่นี่เป็นกฎ ยังไงข้าก็ต้องนำตัวท่านกลับไปที่นั่น”
          “ไม่นะครับ ผมจะกลับไปหาอันทิโนอุส...ได้โปรด อย่าส่งตัวผมไปที่ปราสาทนั่นเลยนะ” ผมวิงวอน
          “Phelias, I think there is something conflicted between Antinous and Princess Atlas. เซ็นทอร์ผู้หญิงพูด “We should bring him to Thiyas and try to contact Antinous for this.”
          “But I don't want to take an offence at Princess Atlas” ฟีเลียสพูด
          “This is the knight. Princess Atlas needs to send him back to Athen, but he doesn't. I can touch his beautiful soul, I believe he can help us from the curse.
          “So then what will we do after taking him with us to Thiyas?”
          “Train”
          “No, Antinous will ignore that request, I know him personally.
          “You’re the great negotiator, you know we can do, we never have the greatest teacher like this before; she can bring him to the great warrior.” เซนทอร์หญิงกล่าวจบ ฟีเลียสก็นิ่งไปเหมือนพยายามกำลังหาเหตุผลเพื่อมาสนับสนุนกับสิ่งที่เขากำลังจะทำ ในขณะที่เขากำลังตัดสินใจอยู่นั้น เซ็นทอร์หญิงก็พูดขึ้นมาอีกว่า
          “Now the forecast in the Book of Trident is being violated, the right we can do is just preventing him from the dangers. Out there, Kretnias is coming after him but here he can't do anything. If we keep the knight beside us, which is inside this forest protected by the ancient sorcery, he will be safe.”
          ฟีเลียสยังคงเงียบ เขาไม่ได้พูดอะไรพักใหญ่แสดงสีหน้าที่เคร่งขรึมแต่ก่อนที่ผมจะหมดความหวัง เขาก็พูดออกมาว่า
          “ท่านอัศวิน ข้าจะพาท่านไปที่ติยาส หลังจากที่ติดต่ออันทิโนอุสได้แล้วเราจะมาว่าเรื่องของท่านอีกครั้ง” สีหน้าของเซ็นทอร์หญิงดีขึ้น เธอยิ้มเล็กน้อย
          “แล้วติยาสคืออะไรครับ”
          “ที่พักของเหล่าเซ็นทอร์”
          “Knos, would you please let him be on your back?” เซ็นทอร์อีกตนยิ้มแล้วเขาก็ดึงตัวผมขึ้นหลังและออกวิ่งด้วยความเร็วพร้อมกับฝูงเซ็นทอร์
          “คุณพูดภาษาอังกฤษได้ใช่ไหมครับ” ผมพูดหลังจากที่ขยับตัวให้เข้าที่บนหลังเซ็นทอร์
          “ข้าพูดภาษาอะไรนั่นไม่ได้หรอก” เขาตอบ
          “มุขนี่ฮาจริง ๆ นะครับ” ผมพูดและรู้สึกว่าอดขำไม่ได้กับมุขนี้แม้ว่ามันจะดูเฉิ่มไปก็ตาม
          “ข้าไม่ได้เล่นมุขนะ ข้าพูดไม่ได้จริง ๆ”
          “ก็นี่ไงครับภาษาอังกฤษ ภาษาที่เรากำลังพูดอยู่”
          “หืม...ไม่นี่ ข้ากำลังพูดภาษาแอตแลนติสอยู่” เขาตอบพลางหันมามองผม
          “เป็นไปได้ไง ภาษาแอตแลนติสกับภาษาอังกฤษเป็นภาษาเดียวกันเหรอ” ผมพูดคนเดียวในลำคอ
          “เจ้าว่าอะไรนะ” เขาหันหน้ามาถาม
          “ผมสงสัยว่าทำไม ภาษาคุณกับภาษาผมเป็นภาษาเดียวกัน”
          “ก่อนที่บรรพบุรุษข้าจะถูกย้ายกันมาที่โลกนี้ พวกข้ายิ่งใหญ่กว่าที่เป็นอยู่มาก มันจึงไปแปลกหรอกว่าภาษาของพวกข้าจะมีผลต่อภาษาของพวกเจ้า”
          “แต่มันมีอีกภาษาที่คุณใช้สื่อสารไม่ใช่เหรอครับ”
          “อ่อ นั่นเป็นภาษาครอเทียน ภาษาดั้งเดิมของพวกเราน่ะ”
          “เหรอครับ ผมนึกว่านั่นเป็นภาษาแอตแลนติสซะอีก”
          “นั่นเป็นภาษาที่เราใช้ตอนที่อยู่อาณาจักรครอเทีย แต่พอหลังจากย้ายมาที่แอตแลนติส โพไซดอนก็เปลี่ยนให้พวกเราใช้ภาษาเทพแบบพวกเขา และมันก็แปรเปลี่ยนกลายมาเป็นภาษาแอตแลนติสอย่างทุกวันนี้แหละ...เออ ข้าลืมบอกท่านว่าข้าชื่อนอสนะ” เขาหันหน้ามาจับมือ เขามีหน้าตาไม่ค่อยเหมือนมนุษย์มากนักและมีขนเต็มแผงหน้าอกละม้ายคล้ายพวกมนุษย์ยุคหิน
          “นอส ผมว่า คุณหันกลับไปมองทางข้างหน้าดีกว่าไหม” ผมบอก
          “ข้าชำนาญทางเส้นนี้เป็นอย่างดี ข้าหลับตาวิ่งยังได้ เจ้าไม่ต้องกังวลไป” เขาฉีกยิ้มให้อีกทีแล้วก็หันหน้ากลับไปเหมือนเดิม