สมัยก่อน โรงน้ำแข็งจะผลิตกันเป็นก้อนใหญ่ๆก้อนนึงหนักร่วม70-80กก เรียกน้ำแข็งซอง
กรรมวิธีการผลิต เหมือนกันแทบจะทุกโรง ต่างกันที่ น้ำที่ใช้ผลิต
บางโรงงาน มีน้ำที่สะอาด น้ำแข็งที่ได้ ก็จะสะอาด ใส
บางโรง ใช้น้ำบาดาล บางช่วงในหน้าแล้ง น้ำแข็งที่ได้ก็จะมีสีขุ่นออกเหลือง
บางโรง มีบ่อกักเก็บน้ำเอง ก็จะนำขึ้นมาผ่านกรอง แล้วเข้าผลิต
น้ำแข็งเหล่านั้น ในสมัยนี้ ไม่นิยมนำมาบริโภค เน้นเอาไว้แช่ผัก แช่ปลา
ยิ่งเป็นโรงน้ำแข็งตามเมืองที่มีทะเล ก็จะใช้ลงเรือ เอาไว้ดองปลา
น้ำแข็งปัจจุบัน ผลิตจากโรงผลิตสมัยใหม่ ทำน้ำแข็งให้เป็นยูนิต เล็กใหญ่ตามต้องการ
ใช้แช่น้ำดื่ม หรือผสมในเครื่องดื่ม บางโรงก็ใช้น้ำที่ผ่านรังสี กลั่นกรองมาเป็นอย่างดี
ทั้งนี้ ตัวน้ำแข็งอาจจะมองว่า สะอาด สดใส
แต่กรรมวิธีในการขนส่ง ยังไม่การันตีได้ว่า น้ำแข็งเหล่านั้น สะอาดเพียงพอหรือไม่
เพราะแต่ละโรงใช้กระสอบสานขนาด20-25 กก บรรจุและขนถ่าย
รถที่ใช้ลำเลียงขนส่งน้ำแข็งถึงลูกค้า มีเชื้อปะปนหรือไม่
กระสอบสาน ใช้แล้วใช้อีก ใช้กันจนป่านพลาสติกฉีกขาดถึงจะเปลื่ยน
คนงานแบกพาดบ่า แล้วเอามาเทใส่ถังเพื่อรอขาย บางครั้งเสื้อเปียก อับชื้น บางครั้งไม่พบการสวมใส่เสื้อ
ภาชนะที่รองรับ ที่ตักน้ำแข็ง มีความสะอาดเพียงพอไหม?
สิ่งต่างๆเหล่านี้ พวกเราไม่ค่อยให้ความสนใจ
บางครั้งเมื่อทำการเก็บตัวอย่างจากน้ำแข็งยูนิตแล้วนำไปเข้าแลปเพื่อหาค่าต่างๆ
พบว่า น้ำแข็งยูนิต มีค่าเกินมารตฐาน เมื่อเปรียบเทียบกับน้ำแข็งก้อนของบางโรงงาน
ทุกวันนี้ ถ้าอยู่ในบ้าน ก็จะใช้น้ำแข็งที่ผลิตเองจากตู้เย็นไว้ผสมเครื่องดื่ม
แต่ถ้าออกนอกบ้าน ตามร้านอาหารทั่วๆไป เราก็จะพบและเจอแบบนี้ตลอด