จะทำอย่างไรดีครับ เมื่ออายุ40+ไม่มีงาน ไม่มีเงิน ไม่มีบ้าน ไม่มีครอบครัว หาทางออกให้กับชีวิตไม่ได้เลย

สวัสดีครับสมาชิกพันทิปทุกท่าน ขออนุญาตแท็กหลายๆห้องครับผม เผื่อจะได้คำชี้แนะจากหลายๆท่าน
   จากที่เคยมีกิจการเล็กๆของตัวเอง แม้จะไม่ใหญ่โตร่ำรวย แต่ยังมีงานให้ทำทุกวัน สิ้นเดือนมีเงินจ่ายค่าเช่า จ่ายค่าน้ำค่าไฟ จ่ายค่าแรงลูกน้อง จนถึงวันที่งานเริ่มลดลง กำไรน้อย ขาดทุนมาก ปัญหาเข้ามาสุมเยอะขึ้นจึงต้องปิดกิจการลง สิ่งที่ติดตัวมาคือหนี้สินจำนวนหนึ่ง หลังจากที่ดิ้นรนอยู่อีกสักพักทั้งขายของ รับจ้างขับรถ แต่เหมือนกับเหนื่อยเปล่าเพราะรายได้ที่มีเข้ามาต้องเอาไปจ่ายดอกเบี้ยหนี้หมดครับ เลยต้องคุยกับเจ้าหนี้ขอหยุดจ่ายดอกเบี้ย หยุดผ่อนรถที่เหลืออยู่ไม่กี่งวด แล้วย้ายมาอยู่ต่างจังหวัดเพื่อขอทำงานกับญาติที่ทำรับเหมา ได้ค่าแรงวันละ400บาท ทำได้7-8เดือน ก็ต้องออกมา
จากนั้นก็เดินทางมาอยู่จังหวัดชายแดนทางภาคอีสานติดสปป.ลาว อาศัยอยู่ในสวนของเพื่อนรุ่นพี่ที่รู้จักกันโดยการนอนในรถที่เก่าๆที่เอามาด้วย ซึ่งจอดมานานหลายเดือนจนตอนนี้สตาร์ทไม่ติดแล้วและทะเบียนก็ขาดมาหลายเดือนเหมือนกันครับ ระหว่างนั้นก็ช่วยงานเพื่อนไปด้วยแล้วแต่จะมีงานอะไรที่ไหนให้ทำ และขายของเล็กน้อยในเน็ตพอได้ค่าอาหารบ้าง แล้วก็ลองนำสินค้ามือสองเข้าไปขายในลาวพร้อมทั้งมองหาช่องทางทำกินอื่นไปด้วยโดยมีคนกระจายสินค้าให้อีกที ผ่านไปหลายเดือนก็ยังไม่ได้เงินเลยสักบาท แม้จำนวนเงินจะแค่2-3หมื่นบาทแต่ในยามจำเป็นมันก็มึค่าพอสมควร และเลิกคาดหวังกับเงินจำนวนนั้นแล้วละครับ
  แล้วในตอนนี้ก็ไม่มีรายได้ใดเข้ามาเลย เงินที่เหลือติดตัวอยู่ร้อยกว่าบาทก็คงใช้ได้อีกไม่กี่วัน ที่ผ่านมาแม้จะประหยัดด้วยการกินวันละน้อย แต่ต้องแลกมาด้วยอาการกำเริบของโรคกระเพาะและลำไส้อักเสบที่เป็นโรคประจำตัวอยู่แล้ว สิ่งที่กังวลนอกเหนือจากปากท้องก็คงเป็นโรคภัยนี่ละครับ หากเจ็บป่วยหนักยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับชีวิตตัวเองดี บางครั้งก็เครียดขึ้นมาทั้งที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ใด เพราะการจะหางานทำที่ต่างจังหวัดมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย หลายครั้งเคยคิดปลอบใจตัวเองว่าชีวิตมีขึ้นมีลง หลังมรสุมฟ้าจะสดใสเสมอ แต่3ปีที่ผ่านมาเหมือนกับชีวิตลงหนักมากโดยไม่มีทีท่าว่าจะขึ้น หรือมองไม่เห็นวันที่ฟ้าใสเลย บางครั้งเหนื่อยใจจนไม่อยากจะตื่นขึ้นมาอีก แต่ก็ไม่เคยคิดสั้นที่จะทำร้ายชีวิตตัวเองเลยนะครับ แค่คิดว่าถ้าหลับไปโดยที่ไม่ตื่นขึ้นมาอีกก็ไม่เป็นไร แต่ตอนเช้าของทุกวันที่ตื่นมาก็ยังดีใจที่มีลมหายใจอยู่
  ขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกความเห็นครับผม และขออภัยอย่างสูงที่อาจจะอ่านไม่ค่อยเข้าใจหรือกระจ่างเพราะพิมพ์จากมือถือเก่าๆและรู้สึกว่าการเรียบเรียงถ้อยคำในสมองของตัวเองไม่ค่อยปกติสักเท่าไหร่ครับ
  ป.ล.เคยมีความคิดในสมองตัวเองว่าระหว่างความจนกับความเดียวดาย สิ่งใดน่ากลัวที่สุด จนมาถึงวันนี้ยังให้คำตอบตัวเองไม่ได้เลยครับ เพราะสองอย่างนี้มันอยู่ด้วยกันมาตลอด