ยามินทร์นอนกระสับกระส่ายอยู่นาน ความเหนื่อยล้ากดทับร่าง แต่สมองกลับตื่นตัวเหมือนถูกพันธนาการด้วยความกังวล กว่าที่เปลือกตาจะหนักอึ้งและสติค่อย ๆ หลุดลอยไป ก็ล่วงเข้าตีสอง
ความมืดโอบรัดเขาไว้ แต่ทันทีที่รู้สึกตัวอีกครั้ง มินกลับพบว่าตัวเองยืนอยู่บนถนนสายหนึ่งที่ทอดยาวในยามค่ำ ท้องฟ้าถูกเมฆดำบดบังจนไร้ดาว เสาไฟข้างทางกระพริบสลัว ส่องแสงขุ่นมัวที่ไม่อาจขับไล่เงามืดได้เลย กลิ่นฝุ่นและเหล็กขึ้นสนิมลอยอวลในอากาศ ความวังเวงแผ่ซ่านทุกทิศทาง
เสียงล้อจักรยานบดกับพื้นคอนกรีตดังใกล้เข้ามา มินหันไปก็เห็น ชัชวาล เพื่อนสนิทตั้งแต่ปีหนึ่ง กำลังปั่นจักรยานกลับหอ ใบหน้าที่เหนื่อยล้าแต่ยังคงรอยยิ้มบาง ๆ ทำให้หัวใจมินบีบรัดทันที เขาพยายามตะโกนเรียกชัชวาล แต่ปากกลับไร้เสียง ร่างกายแข็งทื่อราวกับถูกสาปให้เป็นเพียงผู้เฝ้ามอง
ทันใดนั้น ไฟหน้ารถบรรทุกสาดพุ่งตรงเข้ามาจากอีกฟากถนน เสียงเครื่องยนต์คำรามดังก้อง มินอยากกรีดร้องเตือน แต่เสียงก็ไม่ออกมา ก่อนวินาที่สุดท้ายจะมาถึง
“ไอ้ชัช...ระวัง!!!!!!!”
ชัชวาลหันมาทันที...แต่ทุกอย่างสายเกินไป
เสียง กึก! กร๊อบ! ดังสะท้านไปทั้งถนน ร่างเพื่อนรักกระเด็นลอยก่อนร่วงกระแทกพื้น เลือดแดงเข้มแผ่ขยายออกมาเหมือนดอกไม้พิษบานยามราตรี กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง มินเบิกตาโพลง หัวใจสั่นระรัว เจ็บแปลบที่อกเหมือนตัวเองโดนชนไปด้วย
ภาพสุดท้ายก่อนทุกสิ่งดับวูบ คือริมฝีปากซีดเซียวแต่ฉาบไปสีแดงจากเลือดของชัชที่ขยับเอื้อนเสียงแผ่วเบา
“อย่าเปิด…ประตู…”
มินสะดุ้งตื่นในห้องมืดของตนเอง เหงื่อเย็นชุ่มแผ่นหลัง หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกจากอก เขาพยายามหายใจลึก ๆ กระซิบกับตัวเองราวกับสะกดจิต
“...มันก็แค่ฝัน แค่ฝันเท่านั้น...”
แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแทรกกลางความเงียบ หน้าจอปรากฏชื่อ ชัชวาล
“ฮะ—ไอ้ชัช? โทรมาทำไมดึก ๆ แบบนี้วะ” มินพูดกลั้วเสียงหัวเราะโล่งใจ แต่เสียงที่ลอดเข้ามากลับแปลกออกไป
มันคือเสียงแหบพร่า ถูกบิดเบือน ฟังคล้ายดังมาจากที่ห่างไกลเหลือเกิน แฝงด้วยความทรมานและหนาวเย็นราวกับมาจากก้นเหว ที่สำคัญมันมีหลายเสียง
“...มิน...”
เลือดในกายมินเย็นวาบ มือสั่นจนโทรศัพท์แทบหลุด “ใคร?!”
ไม่มีคำตอบ มีเพียงเสียงหอบหายใจหนัก สลับกับเสียงโลหะเสียดสีกันทีละจังหวะ เหมือนโซ่ที่ถูกลากไปตามพื้นมืด เขามองหน้าจออีกครั้ง—ยังคงขึ้นว่า “ชัชวาล”
เสียงกระซิบแผ่วต่ำดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ชัดเจนและแน่นกว่าครั้งแรก
“...อย่า...เปิด...ประตู...”
มินสะดุ้งตื่นอีกครั้ง! เหงื่อเย็นไหลชุ่มกว่าเดิม หัวใจเกือบหยุดเต้น
“ฝันซ้อน...เหรอวะ?” เขาพึมพำ แต่ยังไม่ทันได้ตั้งสติ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ครั้งนี้ยามินทร์เพ่งหน้าจอชัด ๆ ก่อนค่อยกดรับ เสียงปลายสายเป็นของชายแปลกหน้า น้ำเสียงทุ้มจริงจัง แต่เต็มไปด้วยความลังเล
“สวัสดีครับ...คุณคือคุณมิน ใช่ไหมครับ?”
“ครับ...” มินตอบสั้น ๆ มือเย็นเฉียบ
“ผมเป็นเจ้าหน้าที่กู้ภัย... เราได้รับแจ้งอุบัติเหตุ เมื่อสักครู่ที่ถนนใหญ่หน้าตลาด...”
หัวใจมินเต้นแรงราวกับกำลังจะระเบิด เขากัดฟันถามเสียงสั่น
“แล้ว...เจ้าของโทรศัพท์เป็นยังไงครับ?”
มีความเงียบกดดันเพียงเสี้ยววินาที ก่อนคำตอบที่ทำให้โลกทั้งใบหยุดหมุน
“ผู้เสียชีวิต...ชื่อชัชวาลครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นญาติหรือเพื่อน...”
โทรศัพท์หลุดจากมือร่วงลงบนเตียง มินทรุดลงทันที น้ำตาเอ่อโดยไม่รู้ตัว ราวกับแรงทั้งหมดถูกสูบออกไปจากร่าง
บนท้องถนน มินนั่งแท็กซี่ไปยังจุดเกิดเหตุ เสียงหวอรถพยาบาลดังลั่น แสงไฟสีน้ำเงินแดงสะท้อนเข้าตา กลิ่นควันและกลิ่นยางไหม้คละคลุ้งในอากาศ เมื่อก้าวลงจากรถ กลิ่นคาวเลือดจาง ๆ ก็จู่โจมทันที
ตรงกลางถนน...
ผ้าขาวผืนใหญ่คลุมร่างที่ไร้การเคลื่อนไหวอยู่
เสียงซุบซิบของฝูงชน เสียงเจ้าหน้าที่สั่งการ ทุกสิ่งกลายเป็นเสียงพร่าเบื้องหลัง มินยืนตัวแข็ง น้ำตาร่วงเงียบ ๆ เขาไม่ต้องเห็น ไม่ต้องฟัง—เขารู้ทันทีว่า ใต้ผ้าผืนนั้นคือ ชัชวาล เพื่อนที่เพิ่งหัวเราะคุยกันเมื่อวาน
เจ้าหน้าที่ส่งกระเป๋าของชัชวาลมาให้ มินเปิดออก มือสั่นจนแทบควบคุมไม่ได้
ภายใน...มีเพียงสมุดเล่มหนึ่งที่เปิดค้างไว้ หน้าสุดท้ายเขียนข้อความบรรจง
“อย่าเปิดประตูนะ...มิน”
[img]https://cdn.readawrite.com/publicassets/10059787/images/8243276770_A_young_man_stands_with_his_back_turned_holding_a_notebook_in_his_hand_looking_at_a_road_accident_in_front_of_him_at_night_14_.jpg[/img]
บันทึกฝันที่ 404 ตอนที่ 4 ความฝันที่กลายเป็นจริง
ยามินทร์นอนกระสับกระส่ายอยู่นาน ความเหนื่อยล้ากดทับร่าง แต่สมองกลับตื่นตัวเหมือนถูกพันธนาการด้วยความกังวล กว่าที่เปลือกตาจะหนักอึ้งและสติค่อย ๆ หลุดลอยไป ก็ล่วงเข้าตีสอง
ความมืดโอบรัดเขาไว้ แต่ทันทีที่รู้สึกตัวอีกครั้ง มินกลับพบว่าตัวเองยืนอยู่บนถนนสายหนึ่งที่ทอดยาวในยามค่ำ ท้องฟ้าถูกเมฆดำบดบังจนไร้ดาว เสาไฟข้างทางกระพริบสลัว ส่องแสงขุ่นมัวที่ไม่อาจขับไล่เงามืดได้เลย กลิ่นฝุ่นและเหล็กขึ้นสนิมลอยอวลในอากาศ ความวังเวงแผ่ซ่านทุกทิศทาง
เสียงล้อจักรยานบดกับพื้นคอนกรีตดังใกล้เข้ามา มินหันไปก็เห็น ชัชวาล เพื่อนสนิทตั้งแต่ปีหนึ่ง กำลังปั่นจักรยานกลับหอ ใบหน้าที่เหนื่อยล้าแต่ยังคงรอยยิ้มบาง ๆ ทำให้หัวใจมินบีบรัดทันที เขาพยายามตะโกนเรียกชัชวาล แต่ปากกลับไร้เสียง ร่างกายแข็งทื่อราวกับถูกสาปให้เป็นเพียงผู้เฝ้ามอง
ทันใดนั้น ไฟหน้ารถบรรทุกสาดพุ่งตรงเข้ามาจากอีกฟากถนน เสียงเครื่องยนต์คำรามดังก้อง มินอยากกรีดร้องเตือน แต่เสียงก็ไม่ออกมา ก่อนวินาที่สุดท้ายจะมาถึง
“ไอ้ชัช...ระวัง!!!!!!!”
ชัชวาลหันมาทันที...แต่ทุกอย่างสายเกินไป
เสียง กึก! กร๊อบ! ดังสะท้านไปทั้งถนน ร่างเพื่อนรักกระเด็นลอยก่อนร่วงกระแทกพื้น เลือดแดงเข้มแผ่ขยายออกมาเหมือนดอกไม้พิษบานยามราตรี กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง มินเบิกตาโพลง หัวใจสั่นระรัว เจ็บแปลบที่อกเหมือนตัวเองโดนชนไปด้วย
ภาพสุดท้ายก่อนทุกสิ่งดับวูบ คือริมฝีปากซีดเซียวแต่ฉาบไปสีแดงจากเลือดของชัชที่ขยับเอื้อนเสียงแผ่วเบา
“อย่าเปิด…ประตู…”
มินสะดุ้งตื่นในห้องมืดของตนเอง เหงื่อเย็นชุ่มแผ่นหลัง หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกจากอก เขาพยายามหายใจลึก ๆ กระซิบกับตัวเองราวกับสะกดจิต
“...มันก็แค่ฝัน แค่ฝันเท่านั้น...”
แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแทรกกลางความเงียบ หน้าจอปรากฏชื่อ ชัชวาล
“ฮะ—ไอ้ชัช? โทรมาทำไมดึก ๆ แบบนี้วะ” มินพูดกลั้วเสียงหัวเราะโล่งใจ แต่เสียงที่ลอดเข้ามากลับแปลกออกไป
มันคือเสียงแหบพร่า ถูกบิดเบือน ฟังคล้ายดังมาจากที่ห่างไกลเหลือเกิน แฝงด้วยความทรมานและหนาวเย็นราวกับมาจากก้นเหว ที่สำคัญมันมีหลายเสียง
“...มิน...”
เลือดในกายมินเย็นวาบ มือสั่นจนโทรศัพท์แทบหลุด “ใคร?!”
ไม่มีคำตอบ มีเพียงเสียงหอบหายใจหนัก สลับกับเสียงโลหะเสียดสีกันทีละจังหวะ เหมือนโซ่ที่ถูกลากไปตามพื้นมืด เขามองหน้าจออีกครั้ง—ยังคงขึ้นว่า “ชัชวาล”
เสียงกระซิบแผ่วต่ำดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ชัดเจนและแน่นกว่าครั้งแรก
“...อย่า...เปิด...ประตู...”
มินสะดุ้งตื่นอีกครั้ง! เหงื่อเย็นไหลชุ่มกว่าเดิม หัวใจเกือบหยุดเต้น
“ฝันซ้อน...เหรอวะ?” เขาพึมพำ แต่ยังไม่ทันได้ตั้งสติ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ครั้งนี้ยามินทร์เพ่งหน้าจอชัด ๆ ก่อนค่อยกดรับ เสียงปลายสายเป็นของชายแปลกหน้า น้ำเสียงทุ้มจริงจัง แต่เต็มไปด้วยความลังเล
“สวัสดีครับ...คุณคือคุณมิน ใช่ไหมครับ?”
“ครับ...” มินตอบสั้น ๆ มือเย็นเฉียบ
“ผมเป็นเจ้าหน้าที่กู้ภัย... เราได้รับแจ้งอุบัติเหตุ เมื่อสักครู่ที่ถนนใหญ่หน้าตลาด...”
หัวใจมินเต้นแรงราวกับกำลังจะระเบิด เขากัดฟันถามเสียงสั่น
“แล้ว...เจ้าของโทรศัพท์เป็นยังไงครับ?”
มีความเงียบกดดันเพียงเสี้ยววินาที ก่อนคำตอบที่ทำให้โลกทั้งใบหยุดหมุน
“ผู้เสียชีวิต...ชื่อชัชวาลครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นญาติหรือเพื่อน...”
โทรศัพท์หลุดจากมือร่วงลงบนเตียง มินทรุดลงทันที น้ำตาเอ่อโดยไม่รู้ตัว ราวกับแรงทั้งหมดถูกสูบออกไปจากร่าง
บนท้องถนน มินนั่งแท็กซี่ไปยังจุดเกิดเหตุ เสียงหวอรถพยาบาลดังลั่น แสงไฟสีน้ำเงินแดงสะท้อนเข้าตา กลิ่นควันและกลิ่นยางไหม้คละคลุ้งในอากาศ เมื่อก้าวลงจากรถ กลิ่นคาวเลือดจาง ๆ ก็จู่โจมทันที
ตรงกลางถนน...
ผ้าขาวผืนใหญ่คลุมร่างที่ไร้การเคลื่อนไหวอยู่
เสียงซุบซิบของฝูงชน เสียงเจ้าหน้าที่สั่งการ ทุกสิ่งกลายเป็นเสียงพร่าเบื้องหลัง มินยืนตัวแข็ง น้ำตาร่วงเงียบ ๆ เขาไม่ต้องเห็น ไม่ต้องฟัง—เขารู้ทันทีว่า ใต้ผ้าผืนนั้นคือ ชัชวาล เพื่อนที่เพิ่งหัวเราะคุยกันเมื่อวาน
เจ้าหน้าที่ส่งกระเป๋าของชัชวาลมาให้ มินเปิดออก มือสั่นจนแทบควบคุมไม่ได้
ภายใน...มีเพียงสมุดเล่มหนึ่งที่เปิดค้างไว้ หน้าสุดท้ายเขียนข้อความบรรจง
“อย่าเปิดประตูนะ...มิน”
[img]https://cdn.readawrite.com/publicassets/10059787/images/8243276770_A_young_man_stands_with_his_back_turned_holding_a_notebook_in_his_hand_looking_at_a_road_accident_in_front_of_him_at_night_14_.jpg[/img]