คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 6
อนัตตา สมมุติว่าไม่มีเรา เขา ไม่ใช่สัตว์ คน สิ่งของ
ไปนั่งนึกแต่คำสมมุติ ว่าไม่มีเรา ไม่มีเขา ไม่ใช่สัตว์คน สิ่งของ เป็นอนัตตา
ได้แต่พิจารณาสมมุติ เพื่ออะไร ใจหลงแต่คำสมมุติ
ทำฌานให้เกิด ก็จะหลุดจากคำสมมุติ
มีกายเราที่รู้สึก โดยใจไปรู้ว่ากายเรากำลังมีอาการ
เกิดการเจ็บ หรือปวด
หรือเย็น ร้อน ทนได้ยาก
พอเราเจ็บปวดทนได้ยาก
ก็ไปนึกว่าไม่ใช่ตนไม่มีเราเขา
ไม่ใช่สัตว์ คน สิ่งของ
ก็ไปหลงสมมุติ ขาดสติ โดยไม่ดูให้รู้ให้เห็นอารมณ์ที่เป็นปัจจุบัน
ไปนั่งนึกแต่คำสมมุติ ว่าไม่มีเรา ไม่มีเขา ไม่ใช่สัตว์คน สิ่งของ เป็นอนัตตา
ได้แต่พิจารณาสมมุติ เพื่ออะไร ใจหลงแต่คำสมมุติ
ทำฌานให้เกิด ก็จะหลุดจากคำสมมุติ
มีกายเราที่รู้สึก โดยใจไปรู้ว่ากายเรากำลังมีอาการ
เกิดการเจ็บ หรือปวด
หรือเย็น ร้อน ทนได้ยาก
พอเราเจ็บปวดทนได้ยาก
ก็ไปนึกว่าไม่ใช่ตนไม่มีเราเขา
ไม่ใช่สัตว์ คน สิ่งของ
ก็ไปหลงสมมุติ ขาดสติ โดยไม่ดูให้รู้ให้เห็นอารมณ์ที่เป็นปัจจุบัน
แสดงความคิดเห็น
การรู้รูป นามแบบง่ายๆๆ
แล้วรู้ว่ารูปนามแยกจากกันได้ แบบง่ายๆๆ
กายเจ็บปวด ใจเห็นรู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่ใจไม่เจ็บปวดเลย
กายส่วนกาย ที่มีรูปคือความเจ็บปวด ใจก็ส่วนใจเห็นการเจ็บปวดของกาย
แยกกันได้ชัดเจน ในรูปธรรม นามธรรม เห็นได้ชัดในขันธ์5