ยาวมากนะคะ ขอระบายหน่อย เราไม่ไหวจริงๆค่ะ
ตอนนี้อายุ 24 ค่ะ เป็นคนที่น้ำหนักตัวเยอะมาตั้งแต่มัธยม เรียกได้ว่าขึ้นเอาๆ มาเรื่อยๆ แต่เพราะว่าสูงก็เลยดูไม่ค่อยออก
พยายามลดน้ำหนักหลายครั้งมาก แต่ไม่สำเร็จซักที สาเหตุตรงๆเลยคือมาจากที่บ้าน และก็เราที่ตบะแตกเองด้วย
เนื่องจากว่าคุณแม่เป็นคนผอม อยากมีลูกสาวหุ่นดี เลยพยายามขยั้นขยอให้เราลดค่ะ แต่ทุกครั้งที่เค้าพูดจะเป็นประโยคประมาณว่า
ลูกรู้ไหมว่าตัวเองอ้วนมาก น่าเกลียด หรือไม่ก็ หุ่นแบบนี้ใครเค้าจะเอา คือโดนมาตั้งแต่ม.ต้น ยิ่งพูดยิ่งไม่อยากลดค่ะ ยิ่งพูดยิ่งเศร้า
ก็ยิ่งกิน (อันนี้ยอมรับว่าผิดเองด้วยที่ทนไม่ได้) บางทีเราก็คิดว่ามันกลายเป็นปมเราไปเลย กลายเป็นทุกครั้งเราจะไม่ชอบถ่ายรูปกับที่บ้านเพราะเรากลัวแม่บอกว่าหน้าเราบานที่สุด เวลาไปเที่ยวกับเพื่อนก็จะให้เพื่อนเลือกรูปไปเลยเพราะรู้สึกว่ายังไงตัวเองก็ไม่สวย
เวลาเพื่อนพาซื้อเสื้อผ้าก็เลือกไม่ถูก เพราะคิดว่าตัวเองใส่อะไรก็น่าเกลียด ทั้งที่เสื้อผ้าสำหรับคนอ้วนน่ารักๆก็มี แต่เราจะคิดเสมอว่า
เราใส่น่ารักแบบเค้าไม่ได้หรอกเราไม่สวย 5555
//มีครั้งนึงกลายเป็นแผลใจเลย คือเราไปวัดกับที่บ้าน แล้วเราซื้อไอติมกินกับพี่ แล้วแม่หัวมาพูดกับเราว่า กินอีกแล้ว
ไม่ดูสภาพตัวเองบ้างรึไงว่า"ทุเรศ"ขนาดไหน คือเราร้องไห้กลางวัดเลยค่ะ แต่เหมือนคุณแม่เค้าจะหลุดปากเฉยๆ
เลยมาหงุดหงิดเราแทนว่าเราร้องไห้ทำไม 555 แต่ทุกครั้งเวลาเค้าพูดเรื่องน้ำหนัก คำนี้จะเข้ามาในหัวเลยค่ะ//
จากนั้น ทุกครั้งที่พยายามลด แม่มักจะมาพูดเร่งว่า วันนี้ได้กี่โลแล้ว เมื่อเช้ากินอะไร กลางวันกินอะไร ทำไมไม่เห็นมันจะลงเลย
อาทิตย์นี้เอาให้ได้5โลเลยนะ กลายเป็นทุกครั้งที่เราลดเราจะรู้สึกกดดัน เครียด สุดท้ายทนไม่ไหวกลับมากินอีกค่ะ
ซึ่งก็จะหนักเพิ่มไปเรื่อยๆ บางทีเราก็คิดว่าทำไมเราไม่ทนจังเลยนะ....
//เราจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าครั้งสุดท้ายที่ไม่คุยเรื่องน้ำหนักกับแม่คือเมื่อไหร่ เหมือนเราไม่ได้คุยกับแม่มานานมากแล้ว555//
ครั้งนี้เราหนัก 100 โลค่ะ ตอนชั่งคือบอกกับตัวเองว่า ไม่เอาล่ะ ฉันจะไม่ไปไกลกว่านี้ บวกกับรู้ตัวเองเลยว่าช่วงนี้เหนื่อยง่าย
ขยับนิดเดียวก็ปวดไปหมด เลยตัดสินใจจริงจัง แล้วก็พยายามลดด้วยการลดน้ำหวาน ไม่กินขนม และออกกำลังกายค่ะ
เดือนนึงเราลดมาเหลือ94 เราดีใจมากๆ เราก็พยายามต่อ คิดว่าอยากลดแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่หักโหมจะได้ไม่เครียด
ไม่โยโย่ด้วย
แต่แม่ก็รู้ค่ะ......
วงจรอุบาทว์ก็กลับมา เราพยายามอดทน คราวนี้เราก็เถียงๆเค้ากลับด้วยว่า เราลดแบบค่อยๆลด เอาร่างกายแข็งแรง
ลดฮวบๆไม่ดีหรอก เค้าก็เหมือนจะเออ ออด้วย เราก็นึกว่าจะสบายใจแล้ว แต่เราคิดผิด....
ทีนี้ลูกพี่ลูกน้องเรากำลังจะแต่งงานค่ะ แม่เราเลยเอาชุดเดรสที่ยืมคนรู้จักมาให้ลอง ปกติเราใส่แต่สีดำใช่ไหมคะ
มันเลยพอพรางๆได้ ทีนี้ชุดเดรสเป็นสีอ่อน คือเราใส่ได้ แต่เราก็รู้ตัวว่ามันก็ยังอ้วนอยู่ (หนัก94ไม่อ้วนก็บ้าแล้ว)
แม่เรากลับตะคอกใส่เราว่า ลูกอ้วนน่าเกลียดมากเลยรู้ไหม ไม่เห็นต่างจากเดิมตรงไหนเลย ทำไมยังไม่ลงอีก
ลูกไม่มีความพยายามเลย
เราอึ้งมาก แต่เรารู้สึกว่าเราควรปกป้องตัวเองบ้าง เราเลยพูดให้เค้าหยุดกดดันเรา เราเครียด
เค้าบอกเราว่า คนที่เครียดควรจะเป็นเค้ามากกว่าไหม แล้วเค้าก็เดินหนีเราไปเลย......
เราขึ้นห้องมาร้องไห้หนักมากค่ะ ความรู้สึกแบบ ว้าว ความพยายามของเราโคตรไม่มีประโยชน์เลย //เหตุเกินเมื่อวันอังคาร
แต่ตอนนี้พิมพ์ไปก็ร้องไป// เรารู้สึกตัวว่ากลับมาหาไรกินอีกแล้ว แต่เราไม่อยากกลับไปเป็นแบบเดิมค่ะ
เราไม่อยากกลับไปอ้วนอีก แต่ไม่ใช่เพราะอยากให้เค้าเห็นว่าเราทำได้หรืออะไรนะคะ เราไม่อยากสนใจเค้าแล้ว
เราแคร์เค้าแล้วเราเศร้า ถึงทำไม่ได้แล้วก็กลับไปแคร์เค้าอยู่ดีก็เถอะ
//จริงๆแล้ว แม่เราน่ารักนะคะ ดูแลทุกคนดีมาก เรารักแม่มาก แต่แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวจริงๆค่ะ//
ตอนนี้เลยมาขอกำลังใจทุกคนในพันทิพหน่อยหรือใครมีหนังสืออะไรที่เราอ่านปั๊บแล้วรู้สึกรักตัวเองปุ๊ปเลยไหมคะ เผื่อยามฉุกเฉิน
และฝากถึงคุณแม่ๆทั้งหลายด้วยนะคะ อย่ากดดันลูกคุณเลย มันจะมีแต่ทำให้เรื่องแย่ลง มันทำให้ลูกคุณกลายเป็นคนไม่มีความมั่นใจ
ในตัวเอง รักตัวเองไม่ลง และมันจะยิ่งทำให้ลูกไม่อยากรับรู้ความรู้สึกคุณอีกต่อไปแล้วด้วย......
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ ขอบคุณที่ให้เราได้ระบายค่ะ
ขอระบายค่ะ ไม่ไหวแล้ว ต้องการกำลังใจลดน้ำหนัก และฝากถึงคุณแม่ที่มีลูกน้ำหนักเยอะด้วยค่ะ
ตอนนี้อายุ 24 ค่ะ เป็นคนที่น้ำหนักตัวเยอะมาตั้งแต่มัธยม เรียกได้ว่าขึ้นเอาๆ มาเรื่อยๆ แต่เพราะว่าสูงก็เลยดูไม่ค่อยออก
พยายามลดน้ำหนักหลายครั้งมาก แต่ไม่สำเร็จซักที สาเหตุตรงๆเลยคือมาจากที่บ้าน และก็เราที่ตบะแตกเองด้วย
เนื่องจากว่าคุณแม่เป็นคนผอม อยากมีลูกสาวหุ่นดี เลยพยายามขยั้นขยอให้เราลดค่ะ แต่ทุกครั้งที่เค้าพูดจะเป็นประโยคประมาณว่า
ลูกรู้ไหมว่าตัวเองอ้วนมาก น่าเกลียด หรือไม่ก็ หุ่นแบบนี้ใครเค้าจะเอา คือโดนมาตั้งแต่ม.ต้น ยิ่งพูดยิ่งไม่อยากลดค่ะ ยิ่งพูดยิ่งเศร้า
ก็ยิ่งกิน (อันนี้ยอมรับว่าผิดเองด้วยที่ทนไม่ได้) บางทีเราก็คิดว่ามันกลายเป็นปมเราไปเลย กลายเป็นทุกครั้งเราจะไม่ชอบถ่ายรูปกับที่บ้านเพราะเรากลัวแม่บอกว่าหน้าเราบานที่สุด เวลาไปเที่ยวกับเพื่อนก็จะให้เพื่อนเลือกรูปไปเลยเพราะรู้สึกว่ายังไงตัวเองก็ไม่สวย
เวลาเพื่อนพาซื้อเสื้อผ้าก็เลือกไม่ถูก เพราะคิดว่าตัวเองใส่อะไรก็น่าเกลียด ทั้งที่เสื้อผ้าสำหรับคนอ้วนน่ารักๆก็มี แต่เราจะคิดเสมอว่า
เราใส่น่ารักแบบเค้าไม่ได้หรอกเราไม่สวย 5555
//มีครั้งนึงกลายเป็นแผลใจเลย คือเราไปวัดกับที่บ้าน แล้วเราซื้อไอติมกินกับพี่ แล้วแม่หัวมาพูดกับเราว่า กินอีกแล้ว
ไม่ดูสภาพตัวเองบ้างรึไงว่า"ทุเรศ"ขนาดไหน คือเราร้องไห้กลางวัดเลยค่ะ แต่เหมือนคุณแม่เค้าจะหลุดปากเฉยๆ
เลยมาหงุดหงิดเราแทนว่าเราร้องไห้ทำไม 555 แต่ทุกครั้งเวลาเค้าพูดเรื่องน้ำหนัก คำนี้จะเข้ามาในหัวเลยค่ะ//
จากนั้น ทุกครั้งที่พยายามลด แม่มักจะมาพูดเร่งว่า วันนี้ได้กี่โลแล้ว เมื่อเช้ากินอะไร กลางวันกินอะไร ทำไมไม่เห็นมันจะลงเลย
อาทิตย์นี้เอาให้ได้5โลเลยนะ กลายเป็นทุกครั้งที่เราลดเราจะรู้สึกกดดัน เครียด สุดท้ายทนไม่ไหวกลับมากินอีกค่ะ
ซึ่งก็จะหนักเพิ่มไปเรื่อยๆ บางทีเราก็คิดว่าทำไมเราไม่ทนจังเลยนะ....
//เราจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าครั้งสุดท้ายที่ไม่คุยเรื่องน้ำหนักกับแม่คือเมื่อไหร่ เหมือนเราไม่ได้คุยกับแม่มานานมากแล้ว555//
ครั้งนี้เราหนัก 100 โลค่ะ ตอนชั่งคือบอกกับตัวเองว่า ไม่เอาล่ะ ฉันจะไม่ไปไกลกว่านี้ บวกกับรู้ตัวเองเลยว่าช่วงนี้เหนื่อยง่าย
ขยับนิดเดียวก็ปวดไปหมด เลยตัดสินใจจริงจัง แล้วก็พยายามลดด้วยการลดน้ำหวาน ไม่กินขนม และออกกำลังกายค่ะ
เดือนนึงเราลดมาเหลือ94 เราดีใจมากๆ เราก็พยายามต่อ คิดว่าอยากลดแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่หักโหมจะได้ไม่เครียด
ไม่โยโย่ด้วย
แต่แม่ก็รู้ค่ะ......
วงจรอุบาทว์ก็กลับมา เราพยายามอดทน คราวนี้เราก็เถียงๆเค้ากลับด้วยว่า เราลดแบบค่อยๆลด เอาร่างกายแข็งแรง
ลดฮวบๆไม่ดีหรอก เค้าก็เหมือนจะเออ ออด้วย เราก็นึกว่าจะสบายใจแล้ว แต่เราคิดผิด....
ทีนี้ลูกพี่ลูกน้องเรากำลังจะแต่งงานค่ะ แม่เราเลยเอาชุดเดรสที่ยืมคนรู้จักมาให้ลอง ปกติเราใส่แต่สีดำใช่ไหมคะ
มันเลยพอพรางๆได้ ทีนี้ชุดเดรสเป็นสีอ่อน คือเราใส่ได้ แต่เราก็รู้ตัวว่ามันก็ยังอ้วนอยู่ (หนัก94ไม่อ้วนก็บ้าแล้ว)
แม่เรากลับตะคอกใส่เราว่า ลูกอ้วนน่าเกลียดมากเลยรู้ไหม ไม่เห็นต่างจากเดิมตรงไหนเลย ทำไมยังไม่ลงอีก
ลูกไม่มีความพยายามเลย
เราอึ้งมาก แต่เรารู้สึกว่าเราควรปกป้องตัวเองบ้าง เราเลยพูดให้เค้าหยุดกดดันเรา เราเครียด
เค้าบอกเราว่า คนที่เครียดควรจะเป็นเค้ามากกว่าไหม แล้วเค้าก็เดินหนีเราไปเลย......
เราขึ้นห้องมาร้องไห้หนักมากค่ะ ความรู้สึกแบบ ว้าว ความพยายามของเราโคตรไม่มีประโยชน์เลย //เหตุเกินเมื่อวันอังคาร
แต่ตอนนี้พิมพ์ไปก็ร้องไป// เรารู้สึกตัวว่ากลับมาหาไรกินอีกแล้ว แต่เราไม่อยากกลับไปเป็นแบบเดิมค่ะ
เราไม่อยากกลับไปอ้วนอีก แต่ไม่ใช่เพราะอยากให้เค้าเห็นว่าเราทำได้หรืออะไรนะคะ เราไม่อยากสนใจเค้าแล้ว
เราแคร์เค้าแล้วเราเศร้า ถึงทำไม่ได้แล้วก็กลับไปแคร์เค้าอยู่ดีก็เถอะ
//จริงๆแล้ว แม่เราน่ารักนะคะ ดูแลทุกคนดีมาก เรารักแม่มาก แต่แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวจริงๆค่ะ//
ตอนนี้เลยมาขอกำลังใจทุกคนในพันทิพหน่อยหรือใครมีหนังสืออะไรที่เราอ่านปั๊บแล้วรู้สึกรักตัวเองปุ๊ปเลยไหมคะ เผื่อยามฉุกเฉิน
และฝากถึงคุณแม่ๆทั้งหลายด้วยนะคะ อย่ากดดันลูกคุณเลย มันจะมีแต่ทำให้เรื่องแย่ลง มันทำให้ลูกคุณกลายเป็นคนไม่มีความมั่นใจ
ในตัวเอง รักตัวเองไม่ลง และมันจะยิ่งทำให้ลูกไม่อยากรับรู้ความรู้สึกคุณอีกต่อไปแล้วด้วย......
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ ขอบคุณที่ให้เราได้ระบายค่ะ