การสั่งสอนของพ่อกับเเม่ผมตั้งเเต่เด็กมันไม่ใด้ดีนักมันเป็นเเบบนั้นมา10กว่าปีเเล้วมา3-4ปีที่เเล้วผมใด้เป็นโรคซึมเศร้าพ่อกับเเม่ผมนั้นทเราะกันบ่อยเวลาพ่อของผมให้ผมช่วยงานทุกครั้งที่ผมทำอะไรไม่ทันใจเขาจะด่าเเละจะว่าผมเป็นประจำส่วนเเม่ของผมเเกเป็นเเม่ที่น่ารักของผมเลยครับเเกจะสอนผมกดีๆไม่ใช้คำที่หยาบคายสอนผมจนกระทั่งโลกซึมเศร้าของผมนั้นใดถึงขั้นรุนเเรงเเละผมนั้นใด้ทเราะกับพ่อกับเเม่ผมเเทบทุกวันผมเรียนใด้เกรดดีมาตลอดจนกระทั่งผม ทนไม่ไหวผมติดเพื่อนเเละยาเสพติดหลายชนะ เช่น บุหรี่ หรือยาเเก้ปวด ผมกินทีบละ30-40เม็ดเเละผมก็ทำมาเเบบนี้จนกระทั่งเมื่อปีที่เเล้วอาการซึมเศร้าผมเริ่มจะหายหมอสั่งลดยา2เม็ด ผมกินยาครั้งละ6เม็ดทุกวัน จนตอนนี้เหลือ3เม็ด  เเต่เเม่ผมนั้นอาการทางจิตเเกเริ่มเเย่ลงๆเพราะต้องทนรับมือกับอาการซึมเศร้าของผมมาเป็นเวลานานเเละนิสัยพ่อของผมนั้นจะเป็นคนอารมร้อนเเละชอบบนเเละประชดตลอดเวลา  เเม่ของผมนั้นเริ่มเครียดเริ่มควบคุมอารมตัวเองไม่ใด้เเละเริ่มร้องไห้ผมเเละพ่อเเม่ก็ทเราะกันเเบบนี้เลื่อยมา จนกระทั่งผมนั้นตัดสินใจเลิกยาเสพติดทุกประเภทรวมถึงบุหรี่เเละจนกระทั่งเมื่อวันที่25/5/2568พ่อของผมก็ใด้ไปเห็นปลวกขึ้นบ้านเเละก็ใดับ่นๆมีคำนึงเเกปวดว่าท่ามันพังขึ้นมาจะทำยังไงเเม่ของผมเเกคงเครียดมาหลายวันเเล้วเเกก็เลยสวนไปว่าก็ให้มันพังทับตายไปเลยพ่อผมก็เลยสวนไปว่าเป็นอะไรวะ....เเละก็ใด้มีปากเสียงกันนิดหน่อยพ่อผมนั้นใด้บ่นๆๆมาตั้งเเต่เช้าเเล้วเเม่ผมไปทำงานเเละผมก็ขายของอยู่หน้าร้าน ผมก็นั่งทนฟังเเบบนั้นไม่ใด้โต้ตอบอะไร จนกระทั่งพ่อมีปากเสียงกันกับเเม่เเละผมทนฟังไม่ไหวอีกเเล้วก็เลยพูดขึ้นมาว่าจะบอกอะไรอย่างนะเเม่ท่าเป็นเเบบนี้กันก็อย่ากันเลยทเราะกันทุกวันเเบบนี้มีเเต่เสียสุขภาพจิตเเละความรู้าสึกเเยกกันอยู๋ไปเลยเเล้วพ่อผมก็บอกว่าใด้ท่าต้องการเเบบนั้นจัดให้เลย จนมาวันนี้26/5/2568ผมไปขอโทษเเกเเละบอกว่าไม่อยากให้เเกไปไม่อยากให้พ่อกับเเม่ทเราะกันเเต่เเกก็ยืนยันว่าจะไปผมเลยตอบไปว่าท่าป๊ะจะไปก็ขอให้โชคดี  ผมต้องทนเป็นที่รองรับอารมมาหลายปีใจนึงผมดีใจมากที่พ่อจะหายไปจากชีวิตเเต่อีกใจผมกับเสียใจมากที่ต้องเสียเเกไป