ทำไมชีวิตผมถึงแย่ได้ขนาดนี้ครับ ผมควรทำยังไง

อันนี้เป็นกระทู้แรกของผมนะครับ ผมไม่รู้จะหาที่ระบายลงตรงไหนจริงๆ รู้สึกท้อแท้มากครับตอนนี้รู้สึกว่าทำไมโลกมันช่างลำเอียงแบบนี้ มีแต่ปัญหาถาโถมเข้ามาในชีวิต ชีวิตไม่สามารถเลือกอะไรได้เลย ต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่ผมไม่ได้ก่อ และผมอยากทำตามความฝันของผมก็ไม่ได้ทำ ตอนเด็กฝันอยากทำโน่นทำนี่ซื้อนั่นซื้อนี่แต่ก็ไม่มีเงินครับ พอมาตอนนี้ทำงานแล้วเรียนจบแล้วหาเงินได้ แต่ผมไม่มีเงินเก็บเลยครับ ตอนนี้ผมกำลังจะตกงานครับ และบ้านของแม่กำลังจะถูกธนาคารยึด พ่อกำลังป่วยจะต้องผ่าตัดขาโดยด่วน ซึ่งจะต้องใช้เงินหลักแสน คนรู้จักยืมเงินผมไปแล้วไม่คืนเงินครับ ทุกวันนี้ผมรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจมาก ตอนนี้อายุ 27 แล้ว ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเป็นของตัวเองเลย ไม่มีเงินเก็บ แต่มีหนี้บ้านที่ผมแทบไม่เคยได้อยู่เลยครับ

ผมขอเล่าก่อนเลยนะครับ เด็กบ้านๆคนหนึ่ง ชีวิตในวัยเด็กค่อนข้างลำบากครับ พ่อแม่ทำไร่ทำสวน เรียกง่ายๆว่าบ้านจนครับ ผมเป็นลูกคนเดียว จนกระทั่งตอนอยู่ผมมัธยมปลายก็มีน้องชายกับน้องสาว  เป็นฝาแฝดกันซึ่งน้องสาวผมไม่สมประกอบครับเนื่องจากว่าตอนนั้นแม่อายุเยอะแล้ว สมัยตอนผมเป็นเด็กวัยรุ่นผมไม่เคยมีโอกาสได้ไปเที่ยวเล่นเหมือนเพื่อนๆคนอื่นๆครับ ในชีวิตไม่เคยเรียนพิเศษเลย อยากทำอะไรก็ต้องดิ้นรนต้องไขว่คว้าเองครับ ตอนจบมัธยมผมสอบเข้ามหาลัยระดับท็อป พ่อแม่เป็นคนบ้านนอก ไม่มีใครดีใจกับผมเลยครับ ผมเข้ามาเรียนตัวคนเดียวครับ เชื่อไหมตั้งแต่ปี 1 ปี 4 พ่อแม่ไม่เคยมาเยี่ยมผมที่มหาลัยเลยครับ แต่ท่านก็ส่งเงินให้ผมบ้างประมาณเดือนละ 2,000 บาท ซึ่งไม่สามารถทำให้ผมดำรงชีวิตแบบนักศึกษาปกติได้ครับ ผมเลยต้องทำงาน ติวเตอร์สอนพิเศษไปในตัว และโชคดีมากที่มหาวิทยาลัยให้ทุนการศึกษากับผม และผมก็กู้กองทุนกยศด้วยครับ ทำให้ผมเรียนจบมาได้ จนมาถึงเรียนจบ

ผมได้ทำงานองค์กรแห่งหนึ่งครับค่อนข้างมั่งคงมีที่เดียว ตอนนี้หัวหน้างานของผมกลั่นแกล้ง ด้วยการบีบให้ผมออก ด้วยเหตุผลที่ว่าผมไม่เล่นการเมืองในองค์กรข้างเขา และผมสนิทกับอีกข้างนึงมากกว่า ด้วยนิสัยผมกับหัวหน้างานที่คิดต่างกันมาก วันนี้งานผมเป็นผู้หญิงชอบเม้าท์ เอาแต่ใจ คือคนทั้งองค์กรแทบไม่มีใครชอบขี้หน้านางเลย และเป็นความซวยของผมเองที่ผมได้งานในตำแหน่งนี้ ชื่อคนที่อยู่มาก่อนเขาก็ลาออกกันไป ด้วยเหตุผลที่คล้ายกับผม คือโดนบิบออกเพราะไม่ยอมเล่นการเมืองข้างเขา ด้วยความที่เค้าคิดว่าเอาผมไม่อยู่แล้วเนื่องจากผมจะต่อต้านและไม่ยอมเหมือนคนอื่นๆก่อนหน้าเค้าเลยเล่นงานผมด้วยการประเมิณผมออก แต่ยังโชคดีที่อีกฝั่งหนึ่งเค้าช่วยเซฟผมไว้ และกำลังยิ่นขอประเมิณใหม่ แต่ถ้าผมไม่ชนะผมจะต้องออกจากงานครับ ตอนนี้บ้านที่แม่กู้มากำลังประสบณ์ปัญหาแม่ไม่สามารถส่งหนี้ได้อีกต่อไปผมเลยรับภาระนั้นมาแทน และมีเงินค้างส่ง ธกส อีกจำนวนสองแสนห้า ที่จะต้องปิดยอดในเดือนตอนนี้ ไม่งั้นแม่ผมจะถูกฟ้อง ซึ่งทีแรกผมจะกูรีไฟแนซ์โดยใช้สวัสดิการขององค์กร แต่พอมีปัญหานี้เกิดขึ้น ทำให้ทุกอย่างมันหยุดชะยักไปหมด ตอนนี้พ่อผมก็ป่วยขาที่เคยเกิดอุบัติเหตุครั้งก่อนหน้ามันเจ็บและทำให้พ่อแทบจะเดินไม่ได้ ซึ่งไปปรึกษาหมอแล้วต้องใช้เงินเป็นแสน ไหนจะเงินที่ผมให้คนรู้จักยืมไปก็ไม่ได้คืนอีก มันทำให้ผมหวนคิดว่าทำไมชีวิตผมมันเห้งซวยได้ขนาดนี้ ตอนเป็นดีชีวิตก็ลำบาก พอเรียนจบมาก็ไม่ได้มีอะไรเป็นของตัวเองเลย ต้องรับผิดชอบที่บ้านทั้งน้องๆ พ่อ แม่ และยาย เงินเดือนผมราวๆ สามหมื่นบ้าน แต่ผมไม่มีเก็บเลยครับ เพราะตอนปลูกบ้านเงินที่สร้างมันเกินมาเยอะผมต้องตามใช้หนี้เหล่านั้นจนทุกวันนี้ยังไม่หมดเลยครับ ผมทำงาน 7 วันไม่ได้หยุดเลยครับ เสาร์อาทิตย์ผมต้องไปทำงานขายของทั้งวัน วันธรรมดาก็ทำงานประจำ เลิกงานเย็นก็ไปขายของอีกจนถึง 4 ทุ่ม สิ้นเดือนนี้ผมต้องหยุดการทำงานเพื่อให้เข้าสู่กระบวนการสอบสวน ตอนนี้ผมคิดอยู่อย่าเดียวว่าผมอยากให้ชีวิตมันจบไว้ๆ เพื่อให้ผมไม่ต้องมารับรู้ปัญหาอะไรพวกนี้อีก มันเหนื่อยมากเลยครับ ผมมืดแปดด้านไปหมดแล้วไม่รู้จะจบปัญหาไหนก่อน ผมนอนร้องไห้คนเดียวมาหลายคืนแล้วครับ โดยที่ผมไม่ได้เล่าเรื่องพวกนี้ให้ใครฟังเลย ทำไมผมต้องเกิดมามีชีวิตแบบนี้ด้วยครับ