สวัสดีค่ะเพื่อนๆ กลับมาเขียนเรื่องราวต่อแล้วนะคะ กว่าจะออกแต่ละตอนได้ก็ช้ามาก อย่าเบื่อกันเลยนะค้าาาา ^^
พร้อมแล้วอ่านต่อกันเลยจ้า ^O^
______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
หายไปไหนกันนะ...
ในช่วงเวลาเกือบจะ 2 เดือนนั้น เราก็ใช้ชีวิตประจำวันตามปกติ แต่ที่เปลี่ยนไปก็คงจะเป็นความรู้สึกที่เคยมี ทำไมเราถึงได้คิดถึงหนุ่มญี่ปุ่นมากมายขนาดนี้กันนะ.... เรื่องที่ผ่านมามันดูเหมือนกับความฝันเลย... จากคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน อยู่ไกลกันคนละประเทศ... กลับกลายมาเป็นคู่รักกันได้ มันเป็นเหตุบังเอิญแบบที่มีความสุขมากๆ... (*^ω^*)
เราติดต่อกันล่าสุดตอนเค้าบอกถึงอินเดียแล้ว แล้วเราก็ขาดการติดต่อไป เราส่งไลน์ไปหาวันละหลายรอบแต่เค้าก็ยังไม่อ่านไม่ตอบ อืม... สงสัยยุ่งๆอยู่มั้ง... แต่หายไปนานจังเลยนะ (•_•) วันต่อมาเราเลยส่งไลน์ไป ดูข้อความเก่าๆพี่แกก็ยังไม่อ่านด้วยซ้ำ เอ๊ะ!? อะไร? ยังไง? กำลังระลึกถึงความรักที่ลึกซึ้งได้อยู่ไม่นาน ก็เกิดเป็นความร้อนลุ่มกลุ้มใจ เพราะเย็นแล้วเค้าก็ยังไม่อ่านไม่ตอบ
แบบนี้มันไม่ปกติแล้วนะ.....
อยู่ไหนทำอะไรอยู่?......
อ่านบ้างตอบบ้างสิ.....
เป็นห่วงมากๆเลยนะ.......
เราแทบนอนไม่หลับเลย.....
คิดเรื่องแฟนอย่างเดียว...
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่....
โทรศัพท์หายรึเปล่านะ....
ถ้าหายเค้าก็ต้องส่งอีเมล์มาบอกแล้วสิ....
แต่นี่ยังไม่ติดต่ออะไรกลับมาเลย....
นี่มันทำให้เราโมโหมากๆเลยนะเนี่ย.... ฮึ่มมมม!!
และแล้วความรักของเราก็ต้องสะดุด เพราะอยู่ดีๆเค้าก็หายไปแบบไร้ร่องรอยค่ะ!! จาก 3 วันที่ไม่ได้คุยกันเลย เราก็ทักไลน์เค้าไปใหม่ตลอด นี่จะเงียบหายไปจริงๆหรอ...? เราทำอะไรให้พี่เค้าโกรธรึเปล่านะ... นึกไม่ออกเลยจริงๆ... ตอนนี้เค้าก็เงียบหาย ไม่อ่านไม่ตอบมาเกือบอาทิตย์! (((；ﾟДﾟ))) แม่เจ้า... เกิดอะไรขึ้น??? เค้าอยู่กับผู้หญิงรึเปล่า.... จริงๆแล้วเค้ามีแฟนอยู่ญี่ปุ่นใช่มั้ย.....? แล้วเค้ากำลังหลอกเราใช่มั้ย.....? เราเรียบเรียงเรื่องราวไม่ถูกเลย..... รู้สึกเหมือนถูกหลอกให้รัก.... ทำไมต้องหายไปแบบนี้ด้วยนะ.... เรากินไม่ได้นอนไม่หลับจริงๆ.... ใจมันสั่นๆ และทุกคืนก่อนนอนจะเปิดดูรูปของพี่เค้า....
.......รูปคู่ของเราที่ถ่ายตอนอยู่ฮ่องกง.....
เราค่อยๆเอามือลูบจอโน๊ตบุ๊ค ซึ่งจริงๆแล้วคือการลูบใบหน้าของพี่โคสึเกะในภาพ... เรานั่งครุ่นคิด... ใบหน้าของเค้า... ตอนนั้น....เค้าดูมีความสุขจริงๆใช่มั้ย?..... แล้วเป็นเพราะอะไรกันล่ะ... ทำไมถึงหายไปดื้อๆแบบนี้.... น้ำตาเราไหลออกมา.... เราไม่รู้ว่าทุกวันนี้เราร้องไห้วันละกี่รอบแล้ว แต่ที่หนักสุดจะเป็นตอนอาบน้ำ เราไม่มีแรงยืนหรือเคลื่อนย้ายตัวเองจริงๆ... ได้แต่ร้องแข่งกับฝักบัว ปล่อยให้สายน้ำล้างน้ำตาของเราออกไป....
ช่วงนี้น้ำหนักเราลด... เรารู้สึกได้เลยว่าน้ำหนักลดและผอมมาก... เรายังไม่กล้ากลับบ้านเพราะกลัวว่าแม่จะสงสัย วันๆก็ได้แต่ขลุกอยู่ในอาพาร์ทเม้นท์เก็บของ และกิจวัตรประจำวันของเราคือเช็คมือถือ ดูรูปพี่เค้า... และคิดว่าเราทำอะไรผิดพลาดตรงไหน?... นึกถึงความน่าจะเป็นของเหตุการณ์ครั้งนี้....
เรื่องของความรัก... เราค่อนข้างมั่นใจว่าพี่เค้ารักเราจริงๆ เราไม่ได้อยากจะเข้าข้างตัวเอง แต่เพราะสิ่งที่ผ่านมาก็ได้พิสูจน์แล้วว่าเค้าพยายามเพื่อเรามาก และเราสัมผัสได้ถึงความรักของเค้า... แต่สิ่งหนึ่งที่เราคิดว่าน่าจะเป็นปัญหา คือความที่เราไม่เข้าใจกัน.. บอกตรงๆเลยนะคะว่า.. เราจูนกันติดยากมากพอสมควร สำหรับเราแล้วเราเป็นคนที่ติดแฟนมากๆๆๆ และบรรดาแฟนเก่าของเราทั้งหมด ก็เป็นทั้งลูกครึ่งและต่างชาติที่มีความโรแมนติกและกล้าแสดงออกในเรื่องของความรักทั้งนั้น (ไม่ได้จะเอาใครไปเปรียบเทียบกับใครนะคะ) ซึ่งหนุ่มญี่ปุ่นคนนี้จะไม่ชอบถ่ายรูปกับเรา จนบางทีเราก็คิดนะว่าทำไม? เค้ารู้สึกอายที่จะมีเรารึเปล่า? หรือเค้าไม่อยากออกสื่อ ทำไมไม่ค่อยอยากแสดงออกเรื่องความรัก หรือต้องการคบกันแบบลับๆ TT' หรืออาจจะเป็นเพราะเราบังคับเค้าเกินไป อะไรที่เค้าไม่ชอบ หรือเขินที่จะทำมัน เราก็ยังบังคับเค้า เค้าอาจจะเหนื่อยกับเราเพราะเรื่องพวกนี้รึเปล่า?
ตอนนี้เราแทบคลั่ง หาทางออกไม่เจอจริงๆ จนเข้าไปค้นหาในอินเตอร์เน็ตเรื่องนิสายผู้ชายญี่ปุ่น เราดูหลายๆเว็บและก็ตรงมากๆ มีผู้ร่วมชะตากรรม (สาวไทยแฟนเป็นคนญี่ปุ่น) มาบ่นและเล่าถึงวีรกรรมหลายๆอย่างของแฟนตัวเอง มีทั้งดีบ้างไม่ดีบ้าง แต่ส่วนใหญ่เลยคือ ผู้ชายญี่ปุ่นเย็นชามาก อันนี้เรื่องจริง!
เราเข้าไปอ่านเรื่อยๆ จนถึงคอมเม้นท์นึงที่ตรงกับเราสุดๆคือ ผู้ชายญี่ปุ่น มีหลายประเภทเหมือนผู้ชายชาติอื่น แต่จะติดตรงที่ว่ารักความเป็นส่วนตัวมากๆ บ้างานมากๆ และใจแข็งมากๆเช่นกัน มาไทยมาเจอแฟนก็ดีแสนดี แต่พอกลับญี่ปุ่นไปนี่อย่างกับคนไม่รู้จักกัน กลายเป็นคนละคนไปเลย อย่างเรื่องการแชท ไม่อ่านบ้าง อ่านแล้วไม่ตอบบ้าง บางคนก็จะหายไปเฉยๆหายไปดื้อๆ หายไปโดยที่เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิด ไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า บางทีก็กลับมาตอบอีกอาทิตย์นึง หรือ... ที่แย่กว่านั้น บางคนหายแล้วหายเลย... บล็อคไปเรียบร้อย และจะไม่ร่ำลาอะไรทั้งนั้น โอววว เจ็บ.... (T^T)
....นี่เราพึ่งเริ่มต้นกับความรักครั้งใหม่เองนะ... ｡ﾟ(ﾟ´Д｀ﾟ)ﾟ｡
เรา... เราโดนทิ้งจริงๆใช่มั้ย...? ทำไมอยู่ดีๆหายไปแบบนี้... ใจเราร้อนรนกระวนกระวายมาก กินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่หลายวัน ทำอะไรก็คิดถึงเค้าตลอดเลย... เค้าจะทิ้งเราไปจริงๆหรอ... มันเป็นเพราะอะไร... สาเหตุมันเกิดจากอะไร... เราอยู่ไกลกันเกินไปหรอ... เรารู้สึกแย่มากๆ ร้องไห้ทุกวัน จนไม่เป็นอันทำงาน... ทำไมถึงได้เฉยชาขนาดนี้นะ... เราส่งทั้งไลน์และอีเมล์ไป... แต่ยังไม่มีการตอบกลับใดๆ... โอย... เจ็บ... จุก... ใจสั่นทรมาน..... ทำไมต้องมาทำให้รักแล้วจากไปด้วย... ถ้าเราทำเรื่องที่ผ่านมาให้เค้าโกรธ เราก็อยากขอโทษและขอแก้ตัวใหม่ เราจะพยายามเข้าใจเค้าให้มากขึ้นกว่านี้....
พอตกเย็นเราเลยไปที่ห้าง Terminal 21 ไปเดินย้อนระลึกถึงความหลัง... เรามองไปตรงต้นคริสมาสต์ที่เราเจอกันครั้งแรก.... มันยังเจ็บจี๊ดๆที่หัวใจ... แล้วเราก็เดินไปต่อที่ร้าน Coffee Cafe ที่เราเคยชวนเค้ามาด้วยกัน เราสั่ง Hot Chocolate แล้วไปนั่งคนเดียวอยู่อีกมุมของร้าน เราถ่ายรูปแก้ว พร้อมส่งรูปไปทางอีเมล์ของพี่เค้า
nana : 'วันนี้ฉันมาร้านกาแฟค่ะ... บรรยากาศของร้านมันทำให้ฉันคิดถึงคุณมากๆเลยนะ... ฉันไม่รู้ว่า... มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา... ฉันอยากจะขอโทษ... อย่าทิ้งฉันไปเลยนะคะ... TT'
เราส่งไปพร้อมน้ำตา นั่งซึมซับบรรยากาศอยู่สักพัก แล้วเราก็กลับอาร์พาร์ทเม้นเก็บของไป...
มันเป็นอีกหนึ่งคืน ที่เราข่มตานอนอย่างยากลำบากเหลือเกิน... :'c
เราค่อยๆลืมตาขึ้นตอนเช้าของอีกวัน เรายังนอนนิ่งอยู่บนที่นอน ด้วยสภาพจิตใจที่อ่อนแอ เลยทำให้ร่างกายของเราอ่อนแรงมาก ไม่มีความอยากอาหาร ไม่อยากไปไหน รู้สึกว่าโลกนี้ค่อยๆกลายเป็นสีเทาๆ ความรักเอ๋ย.... เราต้องกลับมาเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดอีกแล้วใช่มั้ย...? เราพลิกตัวนอนจ้องมองเพดาน ...จะทำยังไงดีนะ... เรานอนนิ่งอยู่บนเตียงอยู่เกือบชั่วโมง จึงค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ใจเราหล่นวูบ! นี่มันมีไลน์จากหนุ่มญี่ปุ่นส่งมา! (O[]O!)
K : (•_•)?
K : 'คุณเป็นอะไรรึเปล่า?'
K : 'คุณหมายความว่าอะไรหรอ?'
K : 'ผมรู้สึกงงเล็กน้อย... ว่าผมไม่ได้ทิ้งคุณไปไหนนะครับ เป็นเพราะผมไม่มี wifi เลยไม่ได้ติดต่อคุณ ต้องขอโทษด้วยนะ... '
เราหัวเราะดังๆลั่นห้อง ทั้งอ่านทั้งโมโหทั้งดีใจค่ะ เลยรีบพิมพ์ตอบไป
N : 'โคสึเกะคนโง่! อยู่ดีๆก็หายไปเฉยๆเนี่ยนะ!? แถมยังไม่อ่านไม่ตอบมาเกือบอาทิตย์ รู้มั้ยว่าฉันเสียใจมากแค่ไหน ร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่แล้วนะ!' (TOT)!!
K : 'แค่อาทิตย์เดียวเองนะครับ ไม่ได้นานสักหน่อย..' -"-
N : 'คุณพูดมาได้ยังไงว่าแค่อาทิตย์เดียว! สำหรับฉันนี่มันนานมากเลยนะ อย่างน้อยก็น่าจะบอกกันสักหน่อย ไม่ใช่อยู่ดีๆหายไปแบบนี้' T____T
K : 'ผมขอโทษนะครับ แต่... ผมดีใจมากๆเลยนะที่คุณส่งข้อความแบบนั้นให้ผม' ^^
N : 'โคสึเกะคนบ้า...' T^T
K : 'ขอโทษนะครับ...' m(_ _)m
พอพวกเราได้คุยกัน เราก็ดีใจมาก กระโดดรอบห้องเลย เย้ๆ! \\(≧∇≦)// พี่เค้าก็ขอโทษขอโพยเรายกใหญ่ บอกไม่มี wifi และขาดการติดต่อไป (คนที่มีแฟนเป็นคนญี่ปุ่นจะเข้าใจดีค่ะ ว่าพวกนางจะไม่ค่อยแชทกันเท่าไหร่ บางทีตอบข้ามวันข้ามคืน) เรานี่รู้สึกขำตัวเองไปเลย ที่ผ่านมาเราทำอะไรฟะ!? ร้องไห้เพื่อ!!? ตอนนั้นยังไม่ค่อยเข้าใจความติสของคนญี่ปุ่นสักเท่าไหร่ 5555
พี่เค้าส่งข้อความมา เป็นข้อความที่ทำให้เราต้องบอกตัวเองว่าต้องอดทนให้มากขึ้น เป็นข้อความที่เขียนไว้ว่า...
'โปรดจำไว้นะว่า ถ้าผมไม่ได้ติดต่อคุณเป็นเวลานาน แต่ผมรักคุณนะ... ตอนนี้ผมไม่มี wifi จริงๆขอโทษด้วย..'
เป็นข้อความที่เราอ่านแล้วแทบจะละลายตายไปกับโทรศัพท์
หลังจากวันนั้นที่เราโวยเค้าไปชุดใหญ่ พี่เค้าก็เลยพยายามหาเวลาว่าง หา wifi มาคุยกับเรา เพื่อไม่ให้เราคิดมาก ถึงแม้จะเป็นการคุยกันแค่ไม่กี่ประโยค แต่ก็เห็นถึงความพยายามของเค้า มันทำให้เราดีใจมากจริงๆนะ... ^^
....นับวันตั้งตารอ ภาวนาให้พี่เค้ามาไทยเร็วๆ.... เรารีบพยายามขุนตัวเองให้อ้วนค่ะ พยายามทำทุกอย่างให้ตัวเองดูดี พอกหน้าขัดตัว กิน กิน และกิน มันเป็นความหวังที่เรารู้สึกรอคอยมันมานานมากๆ และเวลาที่เรารอคอยอะไรสักอย่าง เวลามันจะนานเสมอ....
วันเวลาผ่านไป และผ่านไป...
จนกระทั่งวันที่เรารอคอยก็มาถึง... o(^o^)o
วันที่พี่เค้ามาไทย และ... วันที่พวกเราจะได้เจอกันอีกครั้ง... (*^▽^*)
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ ^___^
ฝากเพจของพวกเราด้วยจ้า
https://www.facebook.com/nekocouplestory
*อ่านย้อนหลังได้ที่ >>
https://pantip.com/topic/36024821
*อ่านตอนถัดไปได้ที่ >>
https://pantip.com/topic/36279172
✿✿แชร์ประสบการณ์ ♥ริรักกับหนุ่มญี่ปุ่น♥ เมื่อความบังเอิญทำให้เราได้มาเจอกัน✿✿ (●^o^●) ตอนที่ 11
พร้อมแล้วอ่านต่อกันเลยจ้า ^O^
______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
หายไปไหนกันนะ...
ในช่วงเวลาเกือบจะ 2 เดือนนั้น เราก็ใช้ชีวิตประจำวันตามปกติ แต่ที่เปลี่ยนไปก็คงจะเป็นความรู้สึกที่เคยมี ทำไมเราถึงได้คิดถึงหนุ่มญี่ปุ่นมากมายขนาดนี้กันนะ.... เรื่องที่ผ่านมามันดูเหมือนกับความฝันเลย... จากคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน อยู่ไกลกันคนละประเทศ... กลับกลายมาเป็นคู่รักกันได้ มันเป็นเหตุบังเอิญแบบที่มีความสุขมากๆ... (*^ω^*)
เราติดต่อกันล่าสุดตอนเค้าบอกถึงอินเดียแล้ว แล้วเราก็ขาดการติดต่อไป เราส่งไลน์ไปหาวันละหลายรอบแต่เค้าก็ยังไม่อ่านไม่ตอบ อืม... สงสัยยุ่งๆอยู่มั้ง... แต่หายไปนานจังเลยนะ (•_•) วันต่อมาเราเลยส่งไลน์ไป ดูข้อความเก่าๆพี่แกก็ยังไม่อ่านด้วยซ้ำ เอ๊ะ!? อะไร? ยังไง? กำลังระลึกถึงความรักที่ลึกซึ้งได้อยู่ไม่นาน ก็เกิดเป็นความร้อนลุ่มกลุ้มใจ เพราะเย็นแล้วเค้าก็ยังไม่อ่านไม่ตอบ
แบบนี้มันไม่ปกติแล้วนะ.....
อยู่ไหนทำอะไรอยู่?......
อ่านบ้างตอบบ้างสิ.....
เป็นห่วงมากๆเลยนะ.......
เราแทบนอนไม่หลับเลย.....
คิดเรื่องแฟนอย่างเดียว...
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่....
โทรศัพท์หายรึเปล่านะ....
ถ้าหายเค้าก็ต้องส่งอีเมล์มาบอกแล้วสิ....
แต่นี่ยังไม่ติดต่ออะไรกลับมาเลย....
นี่มันทำให้เราโมโหมากๆเลยนะเนี่ย.... ฮึ่มมมม!!
และแล้วความรักของเราก็ต้องสะดุด เพราะอยู่ดีๆเค้าก็หายไปแบบไร้ร่องรอยค่ะ!! จาก 3 วันที่ไม่ได้คุยกันเลย เราก็ทักไลน์เค้าไปใหม่ตลอด นี่จะเงียบหายไปจริงๆหรอ...? เราทำอะไรให้พี่เค้าโกรธรึเปล่านะ... นึกไม่ออกเลยจริงๆ... ตอนนี้เค้าก็เงียบหาย ไม่อ่านไม่ตอบมาเกือบอาทิตย์! (((；ﾟДﾟ))) แม่เจ้า... เกิดอะไรขึ้น??? เค้าอยู่กับผู้หญิงรึเปล่า.... จริงๆแล้วเค้ามีแฟนอยู่ญี่ปุ่นใช่มั้ย.....? แล้วเค้ากำลังหลอกเราใช่มั้ย.....? เราเรียบเรียงเรื่องราวไม่ถูกเลย..... รู้สึกเหมือนถูกหลอกให้รัก.... ทำไมต้องหายไปแบบนี้ด้วยนะ.... เรากินไม่ได้นอนไม่หลับจริงๆ.... ใจมันสั่นๆ และทุกคืนก่อนนอนจะเปิดดูรูปของพี่เค้า....
.......รูปคู่ของเราที่ถ่ายตอนอยู่ฮ่องกง.....
เราค่อยๆเอามือลูบจอโน๊ตบุ๊ค ซึ่งจริงๆแล้วคือการลูบใบหน้าของพี่โคสึเกะในภาพ... เรานั่งครุ่นคิด... ใบหน้าของเค้า... ตอนนั้น....เค้าดูมีความสุขจริงๆใช่มั้ย?..... แล้วเป็นเพราะอะไรกันล่ะ... ทำไมถึงหายไปดื้อๆแบบนี้.... น้ำตาเราไหลออกมา.... เราไม่รู้ว่าทุกวันนี้เราร้องไห้วันละกี่รอบแล้ว แต่ที่หนักสุดจะเป็นตอนอาบน้ำ เราไม่มีแรงยืนหรือเคลื่อนย้ายตัวเองจริงๆ... ได้แต่ร้องแข่งกับฝักบัว ปล่อยให้สายน้ำล้างน้ำตาของเราออกไป....
ช่วงนี้น้ำหนักเราลด... เรารู้สึกได้เลยว่าน้ำหนักลดและผอมมาก... เรายังไม่กล้ากลับบ้านเพราะกลัวว่าแม่จะสงสัย วันๆก็ได้แต่ขลุกอยู่ในอาพาร์ทเม้นท์เก็บของ และกิจวัตรประจำวันของเราคือเช็คมือถือ ดูรูปพี่เค้า... และคิดว่าเราทำอะไรผิดพลาดตรงไหน?... นึกถึงความน่าจะเป็นของเหตุการณ์ครั้งนี้....
เรื่องของความรัก... เราค่อนข้างมั่นใจว่าพี่เค้ารักเราจริงๆ เราไม่ได้อยากจะเข้าข้างตัวเอง แต่เพราะสิ่งที่ผ่านมาก็ได้พิสูจน์แล้วว่าเค้าพยายามเพื่อเรามาก และเราสัมผัสได้ถึงความรักของเค้า... แต่สิ่งหนึ่งที่เราคิดว่าน่าจะเป็นปัญหา คือความที่เราไม่เข้าใจกัน.. บอกตรงๆเลยนะคะว่า.. เราจูนกันติดยากมากพอสมควร สำหรับเราแล้วเราเป็นคนที่ติดแฟนมากๆๆๆ และบรรดาแฟนเก่าของเราทั้งหมด ก็เป็นทั้งลูกครึ่งและต่างชาติที่มีความโรแมนติกและกล้าแสดงออกในเรื่องของความรักทั้งนั้น (ไม่ได้จะเอาใครไปเปรียบเทียบกับใครนะคะ) ซึ่งหนุ่มญี่ปุ่นคนนี้จะไม่ชอบถ่ายรูปกับเรา จนบางทีเราก็คิดนะว่าทำไม? เค้ารู้สึกอายที่จะมีเรารึเปล่า? หรือเค้าไม่อยากออกสื่อ ทำไมไม่ค่อยอยากแสดงออกเรื่องความรัก หรือต้องการคบกันแบบลับๆ TT' หรืออาจจะเป็นเพราะเราบังคับเค้าเกินไป อะไรที่เค้าไม่ชอบ หรือเขินที่จะทำมัน เราก็ยังบังคับเค้า เค้าอาจจะเหนื่อยกับเราเพราะเรื่องพวกนี้รึเปล่า?
ตอนนี้เราแทบคลั่ง หาทางออกไม่เจอจริงๆ จนเข้าไปค้นหาในอินเตอร์เน็ตเรื่องนิสายผู้ชายญี่ปุ่น เราดูหลายๆเว็บและก็ตรงมากๆ มีผู้ร่วมชะตากรรม (สาวไทยแฟนเป็นคนญี่ปุ่น) มาบ่นและเล่าถึงวีรกรรมหลายๆอย่างของแฟนตัวเอง มีทั้งดีบ้างไม่ดีบ้าง แต่ส่วนใหญ่เลยคือ ผู้ชายญี่ปุ่นเย็นชามาก อันนี้เรื่องจริง!
เราเข้าไปอ่านเรื่อยๆ จนถึงคอมเม้นท์นึงที่ตรงกับเราสุดๆคือ ผู้ชายญี่ปุ่น มีหลายประเภทเหมือนผู้ชายชาติอื่น แต่จะติดตรงที่ว่ารักความเป็นส่วนตัวมากๆ บ้างานมากๆ และใจแข็งมากๆเช่นกัน มาไทยมาเจอแฟนก็ดีแสนดี แต่พอกลับญี่ปุ่นไปนี่อย่างกับคนไม่รู้จักกัน กลายเป็นคนละคนไปเลย อย่างเรื่องการแชท ไม่อ่านบ้าง อ่านแล้วไม่ตอบบ้าง บางคนก็จะหายไปเฉยๆหายไปดื้อๆ หายไปโดยที่เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิด ไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า บางทีก็กลับมาตอบอีกอาทิตย์นึง หรือ... ที่แย่กว่านั้น บางคนหายแล้วหายเลย... บล็อคไปเรียบร้อย และจะไม่ร่ำลาอะไรทั้งนั้น โอววว เจ็บ.... (T^T)
....นี่เราพึ่งเริ่มต้นกับความรักครั้งใหม่เองนะ... ｡ﾟ(ﾟ´Д｀ﾟ)ﾟ｡
เรา... เราโดนทิ้งจริงๆใช่มั้ย...? ทำไมอยู่ดีๆหายไปแบบนี้... ใจเราร้อนรนกระวนกระวายมาก กินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่หลายวัน ทำอะไรก็คิดถึงเค้าตลอดเลย... เค้าจะทิ้งเราไปจริงๆหรอ... มันเป็นเพราะอะไร... สาเหตุมันเกิดจากอะไร... เราอยู่ไกลกันเกินไปหรอ... เรารู้สึกแย่มากๆ ร้องไห้ทุกวัน จนไม่เป็นอันทำงาน... ทำไมถึงได้เฉยชาขนาดนี้นะ... เราส่งทั้งไลน์และอีเมล์ไป... แต่ยังไม่มีการตอบกลับใดๆ... โอย... เจ็บ... จุก... ใจสั่นทรมาน..... ทำไมต้องมาทำให้รักแล้วจากไปด้วย... ถ้าเราทำเรื่องที่ผ่านมาให้เค้าโกรธ เราก็อยากขอโทษและขอแก้ตัวใหม่ เราจะพยายามเข้าใจเค้าให้มากขึ้นกว่านี้....
พอตกเย็นเราเลยไปที่ห้าง Terminal 21 ไปเดินย้อนระลึกถึงความหลัง... เรามองไปตรงต้นคริสมาสต์ที่เราเจอกันครั้งแรก.... มันยังเจ็บจี๊ดๆที่หัวใจ... แล้วเราก็เดินไปต่อที่ร้าน Coffee Cafe ที่เราเคยชวนเค้ามาด้วยกัน เราสั่ง Hot Chocolate แล้วไปนั่งคนเดียวอยู่อีกมุมของร้าน เราถ่ายรูปแก้ว พร้อมส่งรูปไปทางอีเมล์ของพี่เค้า
nana : 'วันนี้ฉันมาร้านกาแฟค่ะ... บรรยากาศของร้านมันทำให้ฉันคิดถึงคุณมากๆเลยนะ... ฉันไม่รู้ว่า... มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา... ฉันอยากจะขอโทษ... อย่าทิ้งฉันไปเลยนะคะ... TT'
เราส่งไปพร้อมน้ำตา นั่งซึมซับบรรยากาศอยู่สักพัก แล้วเราก็กลับอาร์พาร์ทเม้นเก็บของไป...
มันเป็นอีกหนึ่งคืน ที่เราข่มตานอนอย่างยากลำบากเหลือเกิน... :'c
เราค่อยๆลืมตาขึ้นตอนเช้าของอีกวัน เรายังนอนนิ่งอยู่บนที่นอน ด้วยสภาพจิตใจที่อ่อนแอ เลยทำให้ร่างกายของเราอ่อนแรงมาก ไม่มีความอยากอาหาร ไม่อยากไปไหน รู้สึกว่าโลกนี้ค่อยๆกลายเป็นสีเทาๆ ความรักเอ๋ย.... เราต้องกลับมาเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดอีกแล้วใช่มั้ย...? เราพลิกตัวนอนจ้องมองเพดาน ...จะทำยังไงดีนะ... เรานอนนิ่งอยู่บนเตียงอยู่เกือบชั่วโมง จึงค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ใจเราหล่นวูบ! นี่มันมีไลน์จากหนุ่มญี่ปุ่นส่งมา! (O[]O!)
K : (•_•)?
K : 'คุณเป็นอะไรรึเปล่า?'
K : 'คุณหมายความว่าอะไรหรอ?'
K : 'ผมรู้สึกงงเล็กน้อย... ว่าผมไม่ได้ทิ้งคุณไปไหนนะครับ เป็นเพราะผมไม่มี wifi เลยไม่ได้ติดต่อคุณ ต้องขอโทษด้วยนะ... '
เราหัวเราะดังๆลั่นห้อง ทั้งอ่านทั้งโมโหทั้งดีใจค่ะ เลยรีบพิมพ์ตอบไป
N : 'โคสึเกะคนโง่! อยู่ดีๆก็หายไปเฉยๆเนี่ยนะ!? แถมยังไม่อ่านไม่ตอบมาเกือบอาทิตย์ รู้มั้ยว่าฉันเสียใจมากแค่ไหน ร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่แล้วนะ!' (TOT)!!
K : 'แค่อาทิตย์เดียวเองนะครับ ไม่ได้นานสักหน่อย..' -"-
N : 'คุณพูดมาได้ยังไงว่าแค่อาทิตย์เดียว! สำหรับฉันนี่มันนานมากเลยนะ อย่างน้อยก็น่าจะบอกกันสักหน่อย ไม่ใช่อยู่ดีๆหายไปแบบนี้' T____T
K : 'ผมขอโทษนะครับ แต่... ผมดีใจมากๆเลยนะที่คุณส่งข้อความแบบนั้นให้ผม' ^^
N : 'โคสึเกะคนบ้า...' T^T
K : 'ขอโทษนะครับ...' m(_ _)m
พอพวกเราได้คุยกัน เราก็ดีใจมาก กระโดดรอบห้องเลย เย้ๆ! \\(≧∇≦)// พี่เค้าก็ขอโทษขอโพยเรายกใหญ่ บอกไม่มี wifi และขาดการติดต่อไป (คนที่มีแฟนเป็นคนญี่ปุ่นจะเข้าใจดีค่ะ ว่าพวกนางจะไม่ค่อยแชทกันเท่าไหร่ บางทีตอบข้ามวันข้ามคืน) เรานี่รู้สึกขำตัวเองไปเลย ที่ผ่านมาเราทำอะไรฟะ!? ร้องไห้เพื่อ!!? ตอนนั้นยังไม่ค่อยเข้าใจความติสของคนญี่ปุ่นสักเท่าไหร่ 5555
พี่เค้าส่งข้อความมา เป็นข้อความที่ทำให้เราต้องบอกตัวเองว่าต้องอดทนให้มากขึ้น เป็นข้อความที่เขียนไว้ว่า...
'โปรดจำไว้นะว่า ถ้าผมไม่ได้ติดต่อคุณเป็นเวลานาน แต่ผมรักคุณนะ... ตอนนี้ผมไม่มี wifi จริงๆขอโทษด้วย..'
เป็นข้อความที่เราอ่านแล้วแทบจะละลายตายไปกับโทรศัพท์
หลังจากวันนั้นที่เราโวยเค้าไปชุดใหญ่ พี่เค้าก็เลยพยายามหาเวลาว่าง หา wifi มาคุยกับเรา เพื่อไม่ให้เราคิดมาก ถึงแม้จะเป็นการคุยกันแค่ไม่กี่ประโยค แต่ก็เห็นถึงความพยายามของเค้า มันทำให้เราดีใจมากจริงๆนะ... ^^
....นับวันตั้งตารอ ภาวนาให้พี่เค้ามาไทยเร็วๆ.... เรารีบพยายามขุนตัวเองให้อ้วนค่ะ พยายามทำทุกอย่างให้ตัวเองดูดี พอกหน้าขัดตัว กิน กิน และกิน มันเป็นความหวังที่เรารู้สึกรอคอยมันมานานมากๆ และเวลาที่เรารอคอยอะไรสักอย่าง เวลามันจะนานเสมอ....
วันเวลาผ่านไป และผ่านไป...
จนกระทั่งวันที่เรารอคอยก็มาถึง... o(^o^)o
วันที่พี่เค้ามาไทย และ... วันที่พวกเราจะได้เจอกันอีกครั้ง... (*^▽^*)
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ ^___^
ฝากเพจของพวกเราด้วยจ้า https://www.facebook.com/nekocouplestory
*อ่านย้อนหลังได้ที่ >> https://pantip.com/topic/36024821
*อ่านตอนถัดไปได้ที่ >> https://pantip.com/topic/36279172