นิยายเรื่อง: “เราจะนั่งข้างเธอเสมอ แม้ในวันที่โลกเหงา”

> “เธอเชื่อในรักแรกพบไหม?”  
> เขาถามพลางยื่นร่มให้ฉันตอนฝนตกหนักหน้าป้ายรถเมล์วันนั้น...วันที่ฉันเพิ่งถูกเลิกจ้าง

ฉันชื่อแพร เป็นแค่คนธรรมดาในเมืองใหญ่ที่กำลังหมดหวังกับชีวิต  
เขาชื่อพุฒิ เป็นชายแปลกหน้า ผู้ใจดีและมีรอยยิ้มที่เหมือนแสงไฟในวันที่โลกมืดสนิท

จากการพูดคุยสั้น ๆ กลายเป็นการพบกันทุกเช้าที่ป้ายรถเมล์  
จากกาแฟเย็นที่เขาซื้อฝาก กลายเป็นข้อความ “ดูแลตัวเองด้วยนะ”

เราไม่ได้นัดกันเลย แต่เจอกันตลอด จนฉันเริ่มรู้ว่า...บางทีชีวิตอาจจะไม่ได้แย่ขนาดนั้น  
เขาไม่ได้ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงแบบในหนัง  
แต่เขาทำให้ฉันรู้สึกว่า “ฉันยังมีคนที่เข้าใจอยู่ข้าง ๆ”

แต่วันหนึ่ง เขาหายไป...ไม่มีข้อความ ไม่มีการเจอกัน  
ฉันเริ่มรอเขา จนเริ่มร้องไห้

สองเดือนผ่านไป ฉันเจอเขาอีกครั้งที่โรงพยาบาล  
เขายิ้ม…แม้อ่อนแรง  
“เราป่วย แต่ไม่อยากบอกเธอ เพราะกลัวเธอจะร้องไห้แบบนี้”

ฉันนั่งข้างเขา จับมือเขาแน่น  
“ถ้าโลกเหงาอีกครั้ง เราจะนั่งข้างกัน…เหมือนที่เธอเคยทำให้เราเชื่อในชีวิตอีกครั้ง”

---

🧡 นิยายเรื่องนี้สื่อถึงความรักที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นจากความเข้าใจ ความห่วงใยเล็ก ๆ ที่ไม่ต้องมีคำว่า ‘แฟน’ ก็สามารถเติมเต็มกันได้อย่างลึกซึ้ง