ในฝั่งฝัน (บทที่ 23)

กระทู้สนทนา

ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณ คุณ พาราพัฒน์, คุณ แววตา ใสใส, คุณ ริมแม่โขง, น้องนุ้ย ณวลี, คุณ สมาชิกหมายเลข 1065771, คุณ PuPaKae, น้องดาว Lady Star 919, คุณ สมาชิกหมายเลข 3415748, คุณ ป้าทุยบ้านทุ่ง, คุณลิ ลายลิขิต, คุณ เป่าซาง, คุณนัน turtle_cheesecake, คุณ หญิงคนรองแห่งบ้านทรายทอง
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตด้วยค่ะ

บทก่อนๆ ค่ะ
บทแรก - บทที่ 1  http://pantip.com/topic/35638204
บทที่ 2 - บทที่ 3  http://pantip.com/topic/35648626
บทที่ 4  http://pantip.com/topic/35655325
บทที่ 5  http://pantip.com/topic/35665748
บทที่ 6  http://pantip.com/topic/35669708
บทที่ 7  http://pantip.com/topic/35673616
บทที่ 8  http://pantip.com/topic/35680516
บทที่ 9  http://pantip.com/topic/35683775
บทที่ 10 http://pantip.com/topic/35688063
บทที่ 11  http://pantip.com/topic/35695077
บทที่ 12  http://pantip.com/topic/35729742
บทที่ 13  http://pantip.com/topic/35740950
บทที่ 14  http://pantip.com/topic/35748347
บทที่ 15  http://pantip.com/topic/35759445
บทที่ 16  http://pantip.com/topic/35763053
บทที่ 17  http://pantip.com/topic/35770302
บทที่ 18  http://pantip.com/topic/35774270
บทที่ 19  http://pantip.com/topic/35780919
บทที่ 20  http://pantip.com/topic/35788258
บทที่ 21  http://pantip.com/topic/35796132
บทที่ 22  http://pantip.com/topic/35799520

บทที่ 23

    แก้มนวลเรื่อสีชมพูเข้มจัดเมื่อเห็นความนัยฉายชัดในดวงตาคมส่งประกายกล้าคู่นั้น ดวงตาคู่ที่หลอมละลายได้ทุกสิ่ง ความระส่ำระสายในหัวใจก่อตัวเร้นลับแบบที่เธอเองก็คาดไม่ถึง ใจเต้นรุนแรงแทบโลดออกมานอกอกเมื่อถอดเสื้อให้แล้วเขาโน้มตัวเข้าหา ใบหน้าสากๆ รกครึ้มด้วยหนวดเคราแนบลงกับแขนของเธอ…อ่อนโยนและนุ่มนวล ไม่หยาบหยาม ไม่รุกราน ท่อนบนของเรือนกายใหญ่โตซึ่งเวลานี้เปลือยเปล่า ให้ทั้งความรู้สึกมั่นคงและปกป้องเมื่อเขาดึงเธอเข้าแนบชิด

    ความรู้สึกนี้ละเอียดลึกซึ้งเกินกว่าจะผลักไส บรรยากาศรอบตัวสงบนิ่งราวเวลาหยุดอยู่กับที่ แล้วเหวี่ยงอย่างรุนแรงเมื่อเธอรู้สึกถึงริมฝีปากอุ่นจัดเฝ้าวนเวียนอยู่ที่แขน รู้สึกถึงความแกร่งของกล้ามเนื้อแน่นเครียดบริเวณช่วงไหล่กว้างกำยำที่อิงอยู่กับตัว

    หากเพียงไม่นานระอุไอร้อนด้วยพิษไข้จากกายเขาและสีดำของเสื้อที่สวมเรียกสติกลับคืน ความเป็นจริงแทรกเข้ามาแทนที่ กริชไม่ใช่คนหยาบหยาม ไม่เคยฉวยโอกาส เขาสุภาพและให้ความเคารพเธอเสมอมา แม้ไม่เคยมีลูกเป็นของตัวเอง หากในบ้านริมคลองสาทรเคยมีเด็กนับสิบคน ทั้งหมดล้วนเป็นลูกหลานของบริวารซึ่งเคยอยู่อาศัยมานานปีทั้งสิ้น มีก็เพียงกริชคนเดียวเท่านั้นที่ไม่มีพ่อแม่ เด็กๆ ที่เธอเห็นยามเจ็บป่วยมักงอแงและออดอ้อนให้ผู้ใหญ่เอาใจ

…หรือกริชจะยังคงมีด้านนั้นหลงเหลืออยู่ เขากำลังเจ็บป่วย ไข้สูง และทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่บาดแผล ทั้งที่บ่าซ้าย ต้นแขนซ้าย หน้าอกมีผ้าพันไว้โดยรอบ คงจากแผลที่แผ่นหลังอย่างที่เขาบอก ยังที่ขาอีก เขาอาจเพียงต้องการความเห็นอกเห็นใจจากใครสักคนก็เป็นได้ คงไม่ได้คิดอะไรเกินเลยไปกว่านั้น กริชไม่เคยแสดงท่าทีเป็นอย่างอื่นเลยแม้สักครั้ง คราวนี้ก็เช่นกัน ใบหน้าคมคายที่มีร่องรอยของความเหน็ดเหนื่อยและอ่อนล้าเพียงแนบแผ่วๆ อยู่กับไหล่เธอ สองมือเขาเพียงแตะอยู่ที่เอวเธอ เหมือนเด็กตัวโตๆ ที่กำลังอ้อนให้ผู้ใหญ่ดูแล ไม่น่าจะมีอะไรมากไปกว่านั้น

    …แต่ตัวเธอเองนี่สิ เหตุใดใจจึงหวามไหวไปได้ถึงเพียงนี้ ความรู้สึกนี้ที่มีต่อกริชคืออะไรกัน ก่อตัวขึ้นตั้งแต่เมื่อไร และมาจากไหน เกิดขึ้นได้อย่างไร เธอไม่เคยมองเขาเป็นอย่างอื่น นอกจากชายหนุ่มซึ่งว่าไปแล้วก็มีส่วนช่วยเลี้ยงดูมาเสียด้วยซ้ำ คิดแล้วก็ละอายใจกับความรู้สึกนี้ ละอายจนไม่กล้าแม้แต่สบตาเขาอีก

    “กริช…”

เมื่อเธอเป็น ‘ผู้ใหญ่’ จึงควรเป็นฝ่ายควบคุมสติให้ได้ก่อนเขา ทั้งๆ ที่ใจยังคงเต้นระทึกไม่วางวาย สุ้มเสียงที่เอ่ยออกไปนั้นไหวพลิ้วราวผืนน้ำที่เคยสงบนิ่งกำลังสั่นสะเทือนรุนแรงจากเบื้องล่าง

    “กระผมขอโทษขอรับคุณหญิง”

เสียงห้าวแหบโหยเมื่อสองมือบนเอวบางของหญิงสาวตกลงข้างตัว กลับไปใช้คำแทนตัวและลงท้ายเหมือนเช่นที่เคยใช้มาตลอดชีวิต ตาคมปลาบพินิจใบหน้าสะอาดเอี่ยมที่ก้มงุดเพื่อเลี่ยงสายตาเขา มองหาร่องรอยขุ่นข้องที่อาจปรากฏให้เห็น เธอคงไม่พอใจที่เขาจาบจ้วงถึงเพียงนี้ พยายามบังคับตัวเองแล้ว หากอากัปกิริยาอ่อนโยนและเอาใจใส่ที่เธอแสดงออก รวมกับความใกล้ชิดนี้ ทำให้ยับยั้งความต้องการของหัวใจตัวเองไม่ได้

    “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะกริช” สุ้มเสียงเธอฟังดูดีขึ้น สมองทำงานรวดเร็ว ต้องเบี่ยงเบนความสนใจของเขาไปทางอื่น อย่างน้อยก็เพื่อกลบเกลื่อนความขัดเขินของตัวเอง

“โกนหนวดด้วยดีไหม”

    คำตอบสั้นนิดเดียว “ครับ”

    กริชตื่นจากฝัน ยอมปล่อยให้ร่างเล็กๆ ที่แทบจะเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนเขาแล้วนั้นถอยห่างออกไปแต่โดยดี หากก็โล่งใจที่อย่างน้อยเธอไม่ได้ไปไหนไกล เพียงถอยออกไปเพื่อพิจารณาเสื้อซึ่งเขาสวมมาจากโรงพยาบาลเท่านั้นเอง

    “เสื้อนี่คงเป็นของโรงพยาบาลใช่ไหมจ๊ะ” เธอถามเมื่อกางเสื้อตัวนั้นออกดู

    “ครับ ของโรงพยาบาล”

    “ต้องคืนเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้ จะได้ซักเสียก่อน” ประโยคนั้นเหมือนรำพึงกับตัวเอง

    “ไม่ต้องหรอกครับ”

    แม้มีประสบการณ์เรื่องผู้หญิงน้อยมาก มากจนแทบเรียกได้ว่าไม่มีเลย ในเมื่อเขาไม่เคยใกล้ชิดกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนแม้แต่คนเดียว ทั้งยังไม่เคยปล่อยให้ใครเข้ามาใกล้ชิดเกินขอบเขตของคนรู้จัก ไม่เคยสนใจกิริยาท่าทีของผู้หญิงคนไหนอีกด้วย ทั้งชีวิตเขามีผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ในใจเสมอมา และเธอผู้นี้ก็ครอบครองความเป็นตัวตนของเขามาเนิ่นนาน

แต่อะไรบางอย่างบอกเขาว่าเธอกำลังพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึก พยายามแสดงบทบาทของ ‘คุณหญิง’ ที่เขาเคารพเหมือนเช่นเดิม

นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ความร้อนรุ่มสงบลง เธอไม่ได้โกรธเขา ตรงข้ามดูเหมือนจะมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นในใจ เขาพอบอกได้ นัยน์ตาคู่สวยนั้นส่งประกายฉงนและสับสนเมื่อสบตาเขา และผิวแก้มก็เป็นสีเข้มทุกครั้งที่พูดด้วย