เหตุเพราะลงเรื่อง ณ สุดปลายรัก ถี่มากระยะนี้ แล้วลงเรื่องนี้ไปด้วย เรื่องนี้ก็เลยลงถี่ไปด้วยค่ะ
ขอบคุณทุกๆ คนที่อ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณ น้องดาว Lady Star 919, จารย์จี GTW, คุณ ป้าทุยบ้านทุ่ง, คุณ High-functioning sociopath, คุณนัน turtle_cheesecake, คุณแอนนี่ annie <harmonica>, น้องนุ้ย ณวลี, คุณลิ ลายลิขิต, คุณ ออมอำพัน
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตด้วยค่ะ
บทก่อนๆ ค่ะ
บทแรก - บทที่ 1
http://pantip.com/topic/35638204
บทที่ 2 - บทที่ 3
http://pantip.com/topic/35648626
บทที่ 4
http://pantip.com/topic/35655325
บทที่ 5
http://pantip.com/topic/35665748
บทที่ 6
http://pantip.com/topic/35669708
บทที่ 7
http://pantip.com/topic/35673616
บทที่ 8
http://pantip.com/topic/35680516
บทที่ 9
http://pantip.com/topic/35683775
บทที่ 10
http://pantip.com/topic/35688063
บทที่ 11
http://pantip.com/topic/35695077
บทที่ 12
http://pantip.com/topic/35729742
บทที่ 13
http://pantip.com/topic/35740950
บทที่ 14
http://pantip.com/topic/35748347
บทที่ 15
http://pantip.com/topic/35759445
บทที่ 16
http://pantip.com/topic/35763053
บทที่ 17
http://pantip.com/topic/35770302
บทที่ 18
มือซึ่งเกาะประตูรั้วชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงเรียก รู้ว่าเป็นใครแม้ไม่ต้องหันไปดู คิดว่าวันนี้แอบมาแต่เช้าเพื่อไม่ให้หล่อนเห็นแล้วทีเดียว
“นายอำเภอกริชไปทำงานแล้วหรือคะน้อง” ผู้หญิงคนนั้นร้องถามมาแต่ไกล ส่งยิ้มหวานมาให้เหมือนเช่นเคย หากอำไพก็ยังรู้สึกถึงความไม่จริงใจอยู่นั่นเอง
“พี่กริชไปสถานีอนามัยแต่เช้าแล้วค่ะ แล้วคงไปทำงานเลย”
อำไพใช้นิ้วดุนแว่นกรอบกระที่สวมตามความเคยชิน พยายามเลี่ยงที่จะสบสายตาแม้หล่อนจะเข้ามาจนใกล้แล้วก็ตาม
“มาเก็บผ้าไปซักหรือคะ”
ภรรยาสุชัยอึกอัก ที่จริงตั้งใจจะมาซักผ้าให้ผู้ซึ่งนับถือเป็นพี่ชายของสามีที่นี่ต่างหาก ท้องซึ่งเวลานี้ใหญ่มากแล้วทำให้หอบเสื้อผ้าขึ้นจักรยานกลับไปซักที่บ้านยากลำบากขึ้นทุกที ตั้งใจว่าซักผ้าแล้วจะทำอาหารกลางวันไว้ให้ด้วย
แต่ถ้าเป็นอย่างนี้ก็คงต้องเปลี่ยนแผน
“ค่ะ ว่าจะขนเสื้อผ้าของพี่กริชไปซัก” งึมงำคำตอบเมื่อดันประตูเปิด คิดไม่ตกว่าควรทำอย่างไรจึงจะกำจัดผู้หญิงคนนี้ไปเสียได้
พอชายตาดูกางเกงขายาวสีเข้ม เสื้อแพรสีนวลเข้าชุดกัน ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามา
“จะไปไหนหรือคะ”
ฝ่ายนั้นกลับรู้ทัน
“ไม่ได้ไปไหนหรอกค่ะ อยู่ว่างๆ...เบื่อ...พอเห็นน้องอำไพก็เลยอยากมาช่วย”
“ที่จริงก็คงไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ เพียงแต่เอาผ้าไปซักเท่านั้นเอง” อ้อมๆ แอ้มๆ คัดค้านอีกรอบเมื่อผลักประตูรั้วให้เปิดกว้างพอแค่ให้จูงจักรยานผ่านเข้าไปได้เท่านั้น
หากภรรยาปลัดอำเภอคนใหม่ก็ยังไม่ลดละ หล่อนแทรกตัวตามเข้ามาจนได้ ปากบอกเตือนไปด้วยราวห่วงใยเสียนักหนา
“ความจริงน้องอำไพก็ท้องแก่มากแล้ว...” หล่อนลดสายตาลงที่กลางลำตัวคนอ่อนวัยกว่า เสื้อคอกระเช้าตัวหลวมปกปิดหน้าท้องซึ่งขยายใหญ่กว่าปกติไว้ได้อย่างมิดชิด
“...ต่อไปนี้พี่ซักผ้าให้คุณกริชแทนก็ได้นะ สำรับเย็นก็เหมือนกัน พี่อยู่ว่างๆ บ้านก็อยู่ติดกัน”
อำไพไม่คิดจะต่อปากต่อคำอะไรด้วยอีก รู้ว่าถึงพยายามอย่างไรก็คงไม่มีประโยชน์ ผู้หญิงคนนี้วุ่นวายจนน่ารำคาญ ขอร้องอะไรไม่เคยฟังเอาเสียเลย แล้วนี่จะแก้ตัวกับ 'พี่ชาย' สามีว่าอย่างไรถ้าเขารู้เข้า
ว่าไปตามจริงก็ไม่เคยมีใครขอให้มาทำอะไรที่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแต่เพราะไม่อยากนั่งๆ นอนๆ อยู่กับบ้านซึ่งวันๆ มีแต่ญาติพี่น้องไปมาหาสู่กันให้พลุกพล่าน ที่ได้มาหลบอยู่ที่นี่ก็เพราะเจ้าของแทบไม่เคยแวะเวียนมาเลยนอกจากเวลานอน บ้านพักหลังนี้จึงไม่เพียงสงบเงียบเท่านั้น ยังตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามที่ทำการอำเภอ สุชัยทำงานเป็นเสมียนอยู่ที่นั่น สะดวกที่หล่อนจะทำอาหารกลางวันไปให้ได้ทุกวัน
พิงจักรยานไว้กับเสาบ้าน แม่ใช้ใบตองห่อปลาช่อนมาให้สองตัว มัดห่อด้วยเชือกกล้วยแล้วแขวนมากับแฮนด์จักรยาน แม่ไปตลาดทุกเช้า เป็นกิจวัตรที่ท่านต้องทำจนกลายเป็นนิสัย แม้บางวันไม่ได้ตั้งใจจะซื้ออะไรก็ขอเพียงให้ได้ไปสังสรรค์กับคนรู้จักตามแบบฉบับของคนชอบสมาคม และทุกวันอำไพจะแบ่งอาหารมาทิ้งไว้ให้คนบ้านนี้หรือไม่ก็มาทำอาหารที่นี่
พาร่างอุ้ยอ้ายเดินเลยไปทางเรือนครัวซึ่งตั้งอยู่ด้านหลังก็เห็นว่าบนลานลาดซีเมนต์มีกะละมังใส่น้ำอยู่ครึ่งค่อน ผ้าสีขาวหม่นแช่อยู่ในนั้น หล่อนแน่ใจว่าเป็นผ้าปูที่นอนและคงเปื้อนเลือดจากบาดแผลกระสุนปืนเมื่อคืน เขาคงแช่ไว้เพื่อกลับมาซักเอง
“คงต้องหาผ้าปูที่นอนมาให้พี่กริช ผืนนี้คงแห้งไม่ทันแน่ๆ” พึมพำกับตัวเองมากกว่ากับคนที่ตามหลังมาด้วย
นั่นแหละฉวีจึงได้รู้ว่านายอำเภอหนุ่มโสดมีผ้าปูที่นอนใช้อยู่เพียงผืนเดียว อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นว่าเป็นเรื่องน่าเอ็นดู
“นายอำเภอกริชนี่สมเป็นชายโสดจริงๆ นะคะ” หล่อนหัวเราะคิกคัก “จะกินจะอยู่ดูง่ายไปหมด พี่มีผ้าปูที่นอนหลายผืน เอาของพี่มาปูให้ไปก่อนก็แล้วกัน ผืนนี้เย็นนี้ก็คงไม่แห้ง วันนี้ยิ่งไม่ค่อยมีแดดอยู่ด้วย”
หล่อนสรุปเอาเองเสร็จสรรพ ทั้งยังไม่คอยฟังเสียงตอบสนับสนุนหรือคัดค้าน หล่อนหมุนตัวก้าวฉับๆ กลับไปทางประตูรั้ว
อำไพได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาใจ ดึงม้าไม้ตัวเตี้ยข้างถังสูงบรรจุน้ำใช้มาลงนั่ง คงต้องซักผ้าปูที่นอนผืนนี้ก่อน อาจแห้งทันก่อนเจ้าของบ้านกลับจากทำงาน หรือถ้าแห้งไม่ทันก็คงต้องหาเหตุผลมาอ้างว่าทำไมจึงมีผ้าปูที่นอนของใครไม่รู้มาอยู่บนเตียงของเขา
ในฝั่งฝัน (บทที่ 18)
ขอบคุณทุกๆ คนที่อ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณ น้องดาว Lady Star 919, จารย์จี GTW, คุณ ป้าทุยบ้านทุ่ง, คุณ High-functioning sociopath, คุณนัน turtle_cheesecake, คุณแอนนี่ annie <harmonica>, น้องนุ้ย ณวลี, คุณลิ ลายลิขิต, คุณ ออมอำพัน
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตด้วยค่ะ
บทก่อนๆ ค่ะ
บทแรก - บทที่ 1 http://pantip.com/topic/35638204
บทที่ 2 - บทที่ 3 http://pantip.com/topic/35648626
บทที่ 4 http://pantip.com/topic/35655325
บทที่ 5 http://pantip.com/topic/35665748
บทที่ 6 http://pantip.com/topic/35669708
บทที่ 7 http://pantip.com/topic/35673616
บทที่ 8 http://pantip.com/topic/35680516
บทที่ 9 http://pantip.com/topic/35683775
บทที่ 10 http://pantip.com/topic/35688063
บทที่ 11 http://pantip.com/topic/35695077
บทที่ 12 http://pantip.com/topic/35729742
บทที่ 13 http://pantip.com/topic/35740950
บทที่ 14 http://pantip.com/topic/35748347
บทที่ 15 http://pantip.com/topic/35759445
บทที่ 16 http://pantip.com/topic/35763053
บทที่ 17 http://pantip.com/topic/35770302
มือซึ่งเกาะประตูรั้วชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงเรียก รู้ว่าเป็นใครแม้ไม่ต้องหันไปดู คิดว่าวันนี้แอบมาแต่เช้าเพื่อไม่ให้หล่อนเห็นแล้วทีเดียว
“นายอำเภอกริชไปทำงานแล้วหรือคะน้อง” ผู้หญิงคนนั้นร้องถามมาแต่ไกล ส่งยิ้มหวานมาให้เหมือนเช่นเคย หากอำไพก็ยังรู้สึกถึงความไม่จริงใจอยู่นั่นเอง
“พี่กริชไปสถานีอนามัยแต่เช้าแล้วค่ะ แล้วคงไปทำงานเลย”
อำไพใช้นิ้วดุนแว่นกรอบกระที่สวมตามความเคยชิน พยายามเลี่ยงที่จะสบสายตาแม้หล่อนจะเข้ามาจนใกล้แล้วก็ตาม
“มาเก็บผ้าไปซักหรือคะ”
ภรรยาสุชัยอึกอัก ที่จริงตั้งใจจะมาซักผ้าให้ผู้ซึ่งนับถือเป็นพี่ชายของสามีที่นี่ต่างหาก ท้องซึ่งเวลานี้ใหญ่มากแล้วทำให้หอบเสื้อผ้าขึ้นจักรยานกลับไปซักที่บ้านยากลำบากขึ้นทุกที ตั้งใจว่าซักผ้าแล้วจะทำอาหารกลางวันไว้ให้ด้วย
แต่ถ้าเป็นอย่างนี้ก็คงต้องเปลี่ยนแผน
“ค่ะ ว่าจะขนเสื้อผ้าของพี่กริชไปซัก” งึมงำคำตอบเมื่อดันประตูเปิด คิดไม่ตกว่าควรทำอย่างไรจึงจะกำจัดผู้หญิงคนนี้ไปเสียได้
พอชายตาดูกางเกงขายาวสีเข้ม เสื้อแพรสีนวลเข้าชุดกัน ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามา
“จะไปไหนหรือคะ”
ฝ่ายนั้นกลับรู้ทัน
“ไม่ได้ไปไหนหรอกค่ะ อยู่ว่างๆ...เบื่อ...พอเห็นน้องอำไพก็เลยอยากมาช่วย”
“ที่จริงก็คงไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ เพียงแต่เอาผ้าไปซักเท่านั้นเอง” อ้อมๆ แอ้มๆ คัดค้านอีกรอบเมื่อผลักประตูรั้วให้เปิดกว้างพอแค่ให้จูงจักรยานผ่านเข้าไปได้เท่านั้น
หากภรรยาปลัดอำเภอคนใหม่ก็ยังไม่ลดละ หล่อนแทรกตัวตามเข้ามาจนได้ ปากบอกเตือนไปด้วยราวห่วงใยเสียนักหนา
“ความจริงน้องอำไพก็ท้องแก่มากแล้ว...” หล่อนลดสายตาลงที่กลางลำตัวคนอ่อนวัยกว่า เสื้อคอกระเช้าตัวหลวมปกปิดหน้าท้องซึ่งขยายใหญ่กว่าปกติไว้ได้อย่างมิดชิด
“...ต่อไปนี้พี่ซักผ้าให้คุณกริชแทนก็ได้นะ สำรับเย็นก็เหมือนกัน พี่อยู่ว่างๆ บ้านก็อยู่ติดกัน”
อำไพไม่คิดจะต่อปากต่อคำอะไรด้วยอีก รู้ว่าถึงพยายามอย่างไรก็คงไม่มีประโยชน์ ผู้หญิงคนนี้วุ่นวายจนน่ารำคาญ ขอร้องอะไรไม่เคยฟังเอาเสียเลย แล้วนี่จะแก้ตัวกับ 'พี่ชาย' สามีว่าอย่างไรถ้าเขารู้เข้า
ว่าไปตามจริงก็ไม่เคยมีใครขอให้มาทำอะไรที่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแต่เพราะไม่อยากนั่งๆ นอนๆ อยู่กับบ้านซึ่งวันๆ มีแต่ญาติพี่น้องไปมาหาสู่กันให้พลุกพล่าน ที่ได้มาหลบอยู่ที่นี่ก็เพราะเจ้าของแทบไม่เคยแวะเวียนมาเลยนอกจากเวลานอน บ้านพักหลังนี้จึงไม่เพียงสงบเงียบเท่านั้น ยังตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามที่ทำการอำเภอ สุชัยทำงานเป็นเสมียนอยู่ที่นั่น สะดวกที่หล่อนจะทำอาหารกลางวันไปให้ได้ทุกวัน
พิงจักรยานไว้กับเสาบ้าน แม่ใช้ใบตองห่อปลาช่อนมาให้สองตัว มัดห่อด้วยเชือกกล้วยแล้วแขวนมากับแฮนด์จักรยาน แม่ไปตลาดทุกเช้า เป็นกิจวัตรที่ท่านต้องทำจนกลายเป็นนิสัย แม้บางวันไม่ได้ตั้งใจจะซื้ออะไรก็ขอเพียงให้ได้ไปสังสรรค์กับคนรู้จักตามแบบฉบับของคนชอบสมาคม และทุกวันอำไพจะแบ่งอาหารมาทิ้งไว้ให้คนบ้านนี้หรือไม่ก็มาทำอาหารที่นี่
พาร่างอุ้ยอ้ายเดินเลยไปทางเรือนครัวซึ่งตั้งอยู่ด้านหลังก็เห็นว่าบนลานลาดซีเมนต์มีกะละมังใส่น้ำอยู่ครึ่งค่อน ผ้าสีขาวหม่นแช่อยู่ในนั้น หล่อนแน่ใจว่าเป็นผ้าปูที่นอนและคงเปื้อนเลือดจากบาดแผลกระสุนปืนเมื่อคืน เขาคงแช่ไว้เพื่อกลับมาซักเอง
“คงต้องหาผ้าปูที่นอนมาให้พี่กริช ผืนนี้คงแห้งไม่ทันแน่ๆ” พึมพำกับตัวเองมากกว่ากับคนที่ตามหลังมาด้วย
นั่นแหละฉวีจึงได้รู้ว่านายอำเภอหนุ่มโสดมีผ้าปูที่นอนใช้อยู่เพียงผืนเดียว อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นว่าเป็นเรื่องน่าเอ็นดู
“นายอำเภอกริชนี่สมเป็นชายโสดจริงๆ นะคะ” หล่อนหัวเราะคิกคัก “จะกินจะอยู่ดูง่ายไปหมด พี่มีผ้าปูที่นอนหลายผืน เอาของพี่มาปูให้ไปก่อนก็แล้วกัน ผืนนี้เย็นนี้ก็คงไม่แห้ง วันนี้ยิ่งไม่ค่อยมีแดดอยู่ด้วย”
หล่อนสรุปเอาเองเสร็จสรรพ ทั้งยังไม่คอยฟังเสียงตอบสนับสนุนหรือคัดค้าน หล่อนหมุนตัวก้าวฉับๆ กลับไปทางประตูรั้ว
อำไพได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาใจ ดึงม้าไม้ตัวเตี้ยข้างถังสูงบรรจุน้ำใช้มาลงนั่ง คงต้องซักผ้าปูที่นอนผืนนี้ก่อน อาจแห้งทันก่อนเจ้าของบ้านกลับจากทำงาน หรือถ้าแห้งไม่ทันก็คงต้องหาเหตุผลมาอ้างว่าทำไมจึงมีผ้าปูที่นอนของใครไม่รู้มาอยู่บนเตียงของเขา