ช่วงนี้รู้สึกมึนงงกับชีวิตและอนาคตตัวเองมากเลยค่ะ
ขอระบายหน่อยน่อ
ในด้านของเรื่องการเรียน
ตลอดทั้งชีวิตที่ผ่านมานี้เราพยายามทำตามที่พ่อแม่บอกให้ทำตลอด
แม้ว่าในใจเราจะไม่ได้อยากทำตามเลย
เมื่อก่อน พ่อเราถามว่าเราจะเอายังไง
เราเคยคุยเรื่องที่เราอยากไปเรียนต่อที่ประเทศนึง แต่โดนขัดขืนอย่างรุนแรง
เราเคยพูดเรื่องอาชีพที่เราอยากเป็น แต่ดันโดนคนทั้งบ้านหัวเราะเยาะ พูดจาสบประมาทดูถูกใส่
มันเจ็บเหมือนเป็นโดนทำให้เป็นแผล จนวันนี้แผลมันก็ยังไม่หาย
ไม่มีใครรู้เลยว่าที่ร้องไห้ทุกวันก็ร้องไห้เรื่องเดิมๆเนี่ย
เราที่ยังไม่แน่ใจว่าตัวเองชอบอะไร เพราะ กลัวว่าสิ่งที่ตัวเองชอบจะขัดใจพ่อแม่
เลยไม่กล้าพูดอะไรเลย พอเค้าวางอะไรให้ เลยจำใจเดินไปตามนั้น
คิดไว้เสมอมันจะต้องดี แต่ถ้ามันไม่ดีเราก็ไม่ผิด เพราะเราไม่ได้เลือกนี่ ไรงี้
จนกระทั่งมาจนถึงวันนี้ วันที่เวลามันเหลือน้อยลงเรื่อยๆ
จนมันใกล้เข้าไปถึงจุดที่หันกลับมาไม่ได้เข้าไปทุกที
เราก็เริ่มมาเปิดใจนั่งคุยกับตัวเอง ว่าเราไม่มีความสุขเลย
ถึงขนาดนั่งคัดคำว่า เรามีความสุขกับสิ่งที่เราทำ เป็นหน้าๆ เพื่อสะกดจิตตัวเองก็เคยทำมาแล้ว
ตอนนี้มันเหมือนว่า ยอมรับได้แล้วว่าตัวเองไม่มีความสุข
อาการที่มีก็หนักขึ้นเรื่อยๆจนเหมือนจะเป็นบ้าแล้วด้วยซ้ำ
แต่รู้ตัวไปก็ทำไรไม่ได้แล้ว มันเคว้งไปหมด ทำไรไม่ถูก
ยิ่งต้องไปสอบนู่นนี่ เพื่อเอาคะแนนมายื่นเข้ามหาลัย
มันทั้งยากทั้งเหนื่อย และที่แย่สุดคือ เราไม่ได้อยากเข้าที่นั่นเลย
เราเลยท้อมากๆ รู้สึกโคตรแย่ เหนื่อยมาก เบื่อด้วย
ทุกเช้าที่ตื่นมาเสียงแรกที่ได้ยินคือเสียงในหัวที่พูดแต่เรื่องแย่ๆ
อย่างเช่น เรามาอยู่ที่นี่ทำไม เมื่อไหร่จะจบ เมื่อไหร่จะตาย
เพื่อนๆชอบมาบอกว่าเราเรียนเก่ง คะแนนดี แต่มันเศร้านะ
ที่พอกลับมาบ้านแล้วมันไม่เคยดีพอเลยอ่ะ
อีกทั้งยังพูดว่าคนอย่างเราไม่ต้องพยายามอ่านหนังสือก็คงทำสอบได้
ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าเราเหนื่อยแค่ไหน สุขภาพจิตย่ำแย่ขนาดไหน
เพื่อแลกกับเกรดสวยๆเนี่ย
ความรู้สึกตอนนี้มันเหมือนว่า สิ่งที่พ่อวางไว้คือโลก คืออนาคตที่ดี
แล้วถ้าเข้าไปในโลกนั้นไม่ได้ก็คงเหมือนชีวิตต้องล่มจมแน่ๆไรงี้
แต่ถามว่าเราอยากอยู่ในโลกนั้นมั้ย มันก็ไม่อ่ะ
แต่ถ้าจะให้เราเสี่ยงเลือกเรียนอะไรที่ตัวเองชอบหรอ?
แล้วพ่อแม่ ซึ่งเป็นคนจ่ายตังค์ เค้าจะยอมหรอ
แล้วเราควรจะแลกอนาคต(ซึ่งไม่แน่นอนด้วยซ้ำว่าจะดีหรือไม่ดี)
กับความสัมพันธ์อันดีกับพ่อแม่ที่เราสร้างมาทั้งชีวิตหรอ?
ตอนนี้ก็ มึน งง ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร
ไม่รู้จะเครียดไปทำไมด้วยซ้ำ พรุ่งนี้อาจจะตายแล้วก็ได้
เครียดเรื่องอนาคตค่ะ
ขอระบายหน่อยน่อ
ในด้านของเรื่องการเรียน
ตลอดทั้งชีวิตที่ผ่านมานี้เราพยายามทำตามที่พ่อแม่บอกให้ทำตลอด
แม้ว่าในใจเราจะไม่ได้อยากทำตามเลย
เมื่อก่อน พ่อเราถามว่าเราจะเอายังไง
เราเคยคุยเรื่องที่เราอยากไปเรียนต่อที่ประเทศนึง แต่โดนขัดขืนอย่างรุนแรง
เราเคยพูดเรื่องอาชีพที่เราอยากเป็น แต่ดันโดนคนทั้งบ้านหัวเราะเยาะ พูดจาสบประมาทดูถูกใส่
มันเจ็บเหมือนเป็นโดนทำให้เป็นแผล จนวันนี้แผลมันก็ยังไม่หาย
ไม่มีใครรู้เลยว่าที่ร้องไห้ทุกวันก็ร้องไห้เรื่องเดิมๆเนี่ย
เราที่ยังไม่แน่ใจว่าตัวเองชอบอะไร เพราะ กลัวว่าสิ่งที่ตัวเองชอบจะขัดใจพ่อแม่
เลยไม่กล้าพูดอะไรเลย พอเค้าวางอะไรให้ เลยจำใจเดินไปตามนั้น
คิดไว้เสมอมันจะต้องดี แต่ถ้ามันไม่ดีเราก็ไม่ผิด เพราะเราไม่ได้เลือกนี่ ไรงี้
จนกระทั่งมาจนถึงวันนี้ วันที่เวลามันเหลือน้อยลงเรื่อยๆ
จนมันใกล้เข้าไปถึงจุดที่หันกลับมาไม่ได้เข้าไปทุกที
เราก็เริ่มมาเปิดใจนั่งคุยกับตัวเอง ว่าเราไม่มีความสุขเลย
ถึงขนาดนั่งคัดคำว่า เรามีความสุขกับสิ่งที่เราทำ เป็นหน้าๆ เพื่อสะกดจิตตัวเองก็เคยทำมาแล้ว
ตอนนี้มันเหมือนว่า ยอมรับได้แล้วว่าตัวเองไม่มีความสุข
อาการที่มีก็หนักขึ้นเรื่อยๆจนเหมือนจะเป็นบ้าแล้วด้วยซ้ำ
แต่รู้ตัวไปก็ทำไรไม่ได้แล้ว มันเคว้งไปหมด ทำไรไม่ถูก
ยิ่งต้องไปสอบนู่นนี่ เพื่อเอาคะแนนมายื่นเข้ามหาลัย
มันทั้งยากทั้งเหนื่อย และที่แย่สุดคือ เราไม่ได้อยากเข้าที่นั่นเลย
เราเลยท้อมากๆ รู้สึกโคตรแย่ เหนื่อยมาก เบื่อด้วย
ทุกเช้าที่ตื่นมาเสียงแรกที่ได้ยินคือเสียงในหัวที่พูดแต่เรื่องแย่ๆ
อย่างเช่น เรามาอยู่ที่นี่ทำไม เมื่อไหร่จะจบ เมื่อไหร่จะตาย
เพื่อนๆชอบมาบอกว่าเราเรียนเก่ง คะแนนดี แต่มันเศร้านะ
ที่พอกลับมาบ้านแล้วมันไม่เคยดีพอเลยอ่ะ
อีกทั้งยังพูดว่าคนอย่างเราไม่ต้องพยายามอ่านหนังสือก็คงทำสอบได้
ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าเราเหนื่อยแค่ไหน สุขภาพจิตย่ำแย่ขนาดไหน
เพื่อแลกกับเกรดสวยๆเนี่ย
ความรู้สึกตอนนี้มันเหมือนว่า สิ่งที่พ่อวางไว้คือโลก คืออนาคตที่ดี
แล้วถ้าเข้าไปในโลกนั้นไม่ได้ก็คงเหมือนชีวิตต้องล่มจมแน่ๆไรงี้
แต่ถามว่าเราอยากอยู่ในโลกนั้นมั้ย มันก็ไม่อ่ะ
แต่ถ้าจะให้เราเสี่ยงเลือกเรียนอะไรที่ตัวเองชอบหรอ?
แล้วพ่อแม่ ซึ่งเป็นคนจ่ายตังค์ เค้าจะยอมหรอ
แล้วเราควรจะแลกอนาคต(ซึ่งไม่แน่นอนด้วยซ้ำว่าจะดีหรือไม่ดี)
กับความสัมพันธ์อันดีกับพ่อแม่ที่เราสร้างมาทั้งชีวิตหรอ?
ตอนนี้ก็ มึน งง ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร
ไม่รู้จะเครียดไปทำไมด้วยซ้ำ พรุ่งนี้อาจจะตายแล้วก็ได้