ถ้าผมเกิดใหม่ชีวิตผมจะมีแค่ 2 ทางคือเป็นนักบอลหรือไม่ก็ขับ grab , lineman , taxi

ชาตินี้ผมใช้ชีวิตผิดพลาดพยายามเดินตามทางที่สังคมคิดว่าจะทำให้มั่นคงโดยไม่สนว่าตัวเองจะต้องใช้ชีวิตแบบที่รู้สึกยังไง ผมตัดสินใจเรียนสาขาเกี่ยวกับวิศวะคอม ไม่ใช่ว่าผมทำได้ไม่ดี หรือเกลียดอะไรหรอกนะ แต่ผมแค่ไม่ได้รู้สึกสนุกกับการเรียนขนาดนั้น สาขาเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ทั้งหลายมันต้องอาศัยการเรียนรู้และฝึกซ้อมอย่างหนักถึงจะอยู่รอดได้จริงๆ และพอจบออกไปผลตอบแทนมันก็อาจดูดีและมั่นคง(ถ้าเก่งจริงๆแต่ถ้าไม่เก่ง ขับ grab อาจรวยกว่าด้วยซ้ำ) แต่ความเครียดกับการที่ต้องขวนขวายความรู้และฝึกฝนทบทวนความรู้ให้คงอยู่และเฉียบคมมากขึ้นตลอดเวลามันเป็นอะไรที่หนักหน่วงและน่าเศร้ามากๆ ถ้าผมเกิดใหม่ผมจะไม่เลือกเส้นทางเดิม ผมจะเล่นและฝึกฝนบอลตั้งแต่ 5 ขวบ ถ้าสำเร็จผมก็จะได้เป็นนักบอลระดับโลกหรืออย่างน้อยก็ระดับที่หาเลี้ยงชีพได้ แต่ถ้าไม่สำเร็จผมก็จะเลือกขับ grab เก็บเงินตั้งแต่เรียนจบ ม.6 (18 ปี) แล้วใช้เงินอย่างประหยัดพร้อมนำเงินเก็บไปลงทุนอย่างสม่ำเสมอทุกๆเดือน ใช้ชีวิตแบบไม่เครียด ไม่กดดัน บางคนอาจจะบอกว่าผมเอาแต่คิดไม่ลองไปเจอของจริง ทุกอาชีพก็กดดันหมด แต่ถ้าคุณไม่เคยเรียน ป.ตรี ในสาขาที่เกี่ยวข้องกับวิทยาศาสตร์(วิทยา วิศวะ แพทย์ เภสัช) , นิติศาสตร์ คุณคงไม่เข้าใจว่าคำว่าแข่งขัน ขวนขวาย และฝึกฝน เพื่อให้ความรู้มันเอาไปใช้ได้ในโลกจริงมันหนักขนาดไหน ผมมั่นใจยังไงสายพวกนี้ก็เป็นสายที่เหนื่อยล้าทางจิตใจมากที่สุด และจะไม่แปลกใจเลยถ้าคนในสายพวกนี้จะเป็นกลุ่มคนที่มีสุขภาพจิตแย่ที่สุด แต่ชาตินี้ผมมาไกลเกินจะหันหลังแล้ว ผมจะไปต่อกับไอเส้นทางเวรนี่ แล้วจะหาทางรวย แล้วออกจากวงการคอมพิวเตอร์ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมไม่อยากทิ้งความรู้ที่สร้างมาตั้งแต่เด็ก มันสายไปแล้ว ผมเลือกเส้นทางผิด แต่ทำได้แค่ปล่อยวางและเดินไปข้างหน้าต่อ