คือเราแบบเหนื่อยอะแม่ก็ไม่เคยเข้าใจเราเลยมีปัญหาเล็กน้อยก็บ่นด่าตลอดคือแค่คำให้กำลังใจเค้ายังไม่เคยพูดให้ได้ยินทุกวันนี้มีแต่คำด่าๆคำหยาบจนบางทีเราเลือกที่จะเงียบละฟังเฉยๆเพราะรู้ว่าพูดไรไปอธิบายไรไปเค้าก็ไม่รับฟังเราสึกว่าตัวเองดูทำไรก็แย่ไปหมดในสายตาพวกเค้าคือครอบครัวไม่ได้
สมบูรณ์อะเราอยู่กับแม่ใช่แแต่แม่แต่งงานใหม่เราก็มีพ่อเลี้ยงเค้ากับแม่เรามีน้องชายด้วยกันแล้วเรารู้สึกว่าแม่รักน้องมากกว่าจากการกระทำอะไรอีกหลายๆอย่างไหนจะเรื่องนามสกุลที่เขาเหมือนกันหมดยกเว้นเราเราใช้นามสกลุลเดิมแม่เราถามทำไมไม่เปลี่ยนให้แม่ก็บอกยังไงเราแต่งงานก็ต้องเปลี่ยนแต่พ่อเลี้ยงเค้าอยากให้ใช้นามสกุลเค้านะแม่เราก็อ้างว่าเปลี่ยนยากแต่เรา18ละนะเลยงงว่าเปลี่ยนยาขนาดนั้นเลย
อาจจะปกติแหละมั้งแต่เราก็แอบซึมๆเวลามีคนถามทำไมนามสกุลไม่ตรงกับพ่อแม่เลยคือที่มาเล่าอะมันอัดอั้นล้วนๆๆตอนแเด็กเราอยู่กับตายายละเรารู้สึก
สบายใจมากๆจนเรียกตากับว่าพ่อแม่ แม่ของเราก็นานๆทีจะแวะมาหาทำให้เรารู้สึกไม่สนิทกับแม่เลยแม่เราก็ไม่ค่อยรับฟังเราเท่าไหร่เวลาเล่าไรให้
ฟังก็จะเมินตลอดจนเราติดตากับยายมากๆเพราะรับฟังเราตลอดพอพวกท่านเสียเราต้องย้ายมาอยู่กับแม่ซึ่งเหมือนจะดีแต่ไม่เลยเวลาเรามีเรื่องเครียด
จะชอบเก็บไว้กับตัวเองไม่มีคนให้ระบายเลยพอตากับยายเสียคือเราก็ไม่รู้จะพึ่งใครแล้วเพราะขนาดแม่แท้ๆเรายังไม่รับฟังเราจนเราหันมาติดเพื่อนมาก
กว่าคนที่บ้านรู้สึกว่าอยู่กับเพื่อนสบายใจกว่ามากๆในหลายๆเรื่องทั้งเพื่อนในชีวิตจริงและเพื่อนออนไลน์คือรู้สึกว่าอย่างน้อยเพื่อนก็รับฟังเราทุกวันนี้
เราเหนื่อยมากกับแม่ที่ชอบบ่นเราตลอดแทบจะทุกวันเราแอบอิจฉาคนอื่นด้วยซ้ำที่เค้าดูสนิทกับแม่ปรึกษาแม่ได้เราไม่อยากอยู่บ้านแล้วสุขภาพจิตแย่มาก
เพราะครอบครัวtoxicเราจะขึ้นมหาลัยแล้วเลือกที่จะไปเรียนกรุงเทพเค้ายังลั้งให้เราอยู่นี่เพราะกลัวเราใช้ชีวิตคนเดรียวไม่ได้คือแบบบตอนนี้อยากหลุดพ้น
จากตรงนี้มากคิดไว้ว่าอการออกไปอยู่คนเดียวน่าจะทำให้สุขจิตดีขึ้นกว่านี้แน่ๆเราไม่อยากร้องไห้หลายครั้งอีกแล้วเพราะแม่เลยทำให้เราอ่อนไหวง่าย
ขอระบายTT
สมบูรณ์อะเราอยู่กับแม่ใช่แแต่แม่แต่งงานใหม่เราก็มีพ่อเลี้ยงเค้ากับแม่เรามีน้องชายด้วยกันแล้วเรารู้สึกว่าแม่รักน้องมากกว่าจากการกระทำอะไรอีกหลายๆอย่างไหนจะเรื่องนามสกุลที่เขาเหมือนกันหมดยกเว้นเราเราใช้นามสกลุลเดิมแม่เราถามทำไมไม่เปลี่ยนให้แม่ก็บอกยังไงเราแต่งงานก็ต้องเปลี่ยนแต่พ่อเลี้ยงเค้าอยากให้ใช้นามสกุลเค้านะแม่เราก็อ้างว่าเปลี่ยนยากแต่เรา18ละนะเลยงงว่าเปลี่ยนยาขนาดนั้นเลย
อาจจะปกติแหละมั้งแต่เราก็แอบซึมๆเวลามีคนถามทำไมนามสกุลไม่ตรงกับพ่อแม่เลยคือที่มาเล่าอะมันอัดอั้นล้วนๆๆตอนแเด็กเราอยู่กับตายายละเรารู้สึก
สบายใจมากๆจนเรียกตากับว่าพ่อแม่ แม่ของเราก็นานๆทีจะแวะมาหาทำให้เรารู้สึกไม่สนิทกับแม่เลยแม่เราก็ไม่ค่อยรับฟังเราเท่าไหร่เวลาเล่าไรให้
ฟังก็จะเมินตลอดจนเราติดตากับยายมากๆเพราะรับฟังเราตลอดพอพวกท่านเสียเราต้องย้ายมาอยู่กับแม่ซึ่งเหมือนจะดีแต่ไม่เลยเวลาเรามีเรื่องเครียด
จะชอบเก็บไว้กับตัวเองไม่มีคนให้ระบายเลยพอตากับยายเสียคือเราก็ไม่รู้จะพึ่งใครแล้วเพราะขนาดแม่แท้ๆเรายังไม่รับฟังเราจนเราหันมาติดเพื่อนมาก
กว่าคนที่บ้านรู้สึกว่าอยู่กับเพื่อนสบายใจกว่ามากๆในหลายๆเรื่องทั้งเพื่อนในชีวิตจริงและเพื่อนออนไลน์คือรู้สึกว่าอย่างน้อยเพื่อนก็รับฟังเราทุกวันนี้
เราเหนื่อยมากกับแม่ที่ชอบบ่นเราตลอดแทบจะทุกวันเราแอบอิจฉาคนอื่นด้วยซ้ำที่เค้าดูสนิทกับแม่ปรึกษาแม่ได้เราไม่อยากอยู่บ้านแล้วสุขภาพจิตแย่มาก
เพราะครอบครัวtoxicเราจะขึ้นมหาลัยแล้วเลือกที่จะไปเรียนกรุงเทพเค้ายังลั้งให้เราอยู่นี่เพราะกลัวเราใช้ชีวิตคนเดรียวไม่ได้คือแบบบตอนนี้อยากหลุดพ้น
จากตรงนี้มากคิดไว้ว่าอการออกไปอยู่คนเดียวน่าจะทำให้สุขจิตดีขึ้นกว่านี้แน่ๆเราไม่อยากร้องไห้หลายครั้งอีกแล้วเพราะแม่เลยทำให้เราอ่อนไหวง่าย