ผมรู้สึกแย่กับหน้าตาตัวเองมากๆ ถ่ายรูปแต่ละครั้งไม่เคยกล้าลงรูปเลย เคยนั่งร้องไห้กับการเห็นรูปตัวเอง

มีครั้งนึงตอนงานรับน้อง พี่ๆถ่ายรูปน้องฉายบนโปรเจคเตอร์ รูปเพื่อนๆที่ขึ้นบนหน้าจอทำให้บรรยากาศในห้องดีมากมีแต่เสียงหัวเราะ พอรูปผมขึ้นปุ๊บ ทั้งห้องเงียบแบบเดดแอร์เลย ผมมั่นใจว่าผมไม่ได้มีปัญหาเรื่องเพื่อนครับ ผมมีเพือนปกติ และสนุกกับเพื่อนๆดี

ผมเพิ่งไปถ่ายรูปกับเพื่อนมา เพื่อนผมที่ถ่ายรูปออกมาว่าแย่ยังสวย ยังหล่อ แต่ของผมนี่ไม่ได้เลย เคยไปถ่ายกับเพื่อนเกือบร้อยรูป ไม่มีรูปไหนของผมที่เอามาใช้ได้เลย ผมทำทุกท่า จะยิ้มจะหุบยิ้ม ทุเรศมากๆ

เอาตังมาดัดฟันก็ยังไม่ดีขึ้น
ชั่วชีวิตนี้ไม่เคยมีแฟน มีแต่เพื่อนไม่มีใครเอาเลย
ผมเหนื่อยมาก เหนื่อยที่จะยิ้ม เหนื่อยที่จะหัวเราะ ผมเบื่อตัวเองมากๆ ไม่มีใครเอาผมเลย

ผมขอโทษที่มันอาจจะดูไร้สาระ ผมพยายามคิดทุกทางเพื่อช่วยเหลือตัวเอง เคยหลอำตัวเองว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่

แต่ผมทำไม่ได้ ผมพยายามเรียนให้เก่ง ผมสอบติดคณะสายการแพทย์ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมดีขึ้นเลย ผมยิ่งจิตตกลงไปอีก มีแต่คนที่ดูดีทั้งนั้น 

ให้หยุดเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น ผมก็ทำไม่ได้ครับ แคทเห็นรูปตัวเองผมก็หงุดหงิดแล้ว ผมจิตตกเลย ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ 

ไปเจอใครผมก็ไม่กล้าจะมั่นใจ เพราะผมหน้าตาแย่ๆจริงๆ ไม่มีใครเข้าหาผมก่อน ถ้าผมไม่พยายามที่จะเข้าหาเค้าเลย ไม่มีเลยสักคน ผมอยากเป็นคนธรรมดา ที่อย่างน้อยก็มีคนมาทักบ้าง มีคนสนใจบ้าง

ผมไม่อยากอยู่แล้วครับ ที่ผมเจอแต่ละวัน มันเหนื่อยมากๆ ผมเจ็บครับ ผมเหนื่อย ทำยังไงดีครับ