เราอยากจะถามค่ะว่า การที่เรารสไม่โอเคกับแม่ตัวเอง เราควรแก้ไขยังไงคะ

สวัสดีค่ะ อยากจะมาถามความเห็นทุกคนค่ะ คือ ตอนนี้เข้ามหาลัยปี 2 แล้ว มหาลัยเรียนค่อนข้างกดดัน แล้วเราหัวช้ามากเวลาอ่านหนังสือก็ค่อนข้างใช้เวลาทำความเข้าใจนานค่ะ ถ้าเป็นช่วงสอบต้องอ่านหนังสือแบบมาราธอนเลยค่ะ บวกกับปัจจัยหลายอย่าง เช่น เราไม่สามารถนอนดึกได้เกินตี 2 เพราะต้องตื่นตี 4 ไปมอ (ไม่ได้อยู่หอ บางทีถ้านอนตี 2 ก็เผลอหลับในห้องเรียน) กลับบ้านก็จะกลับถึงบ้านประมาณ 1 ทุ่มค่ะ รู้สึกล้ามากค่ะ อยากอยู่หอแต่ไม่ได้อยู่เพราะคิดว่าพ่อกับแม่จะเหงา เราเลยรู้สึกว่าเวลาไม่ค่อยพอ ดังนั้น ถ้าช่วงใกล้สอบ เราจะบอกตลอดเลยว่า เราขอโฟกัสอ่านหนังสือ อาจจะช่วยนู่นนี่ไม่ได้ แต่งานบ้านที่เป็นหน้าที่เราต้องทำ เรายังทำตามปกติค่ะ เช่นถ้าบอกว่านวดเท้าให้หน่อยไรงี้ หรือบอกให้ช่วยล้างผักทำครัว เราก็จะบอกว่าไม่ว่างค่ะ พอหลายครั้งแล้วเหมือนวันนี้คุณแม่เลยบอกว่า “จะเรียน จะอ่านหนังสืออะไรนักหนา ไม่ว่างเลยหรือไง เป็นอย่างงี้จะมีประสบการณ์ชีวิตพอไหม ตอนอายุ 19-20 เขาไปทำงานแล้ว” คือ เรารู้สึกว่าแบบ เราก็ตั้งใจพยายามเต็มที่ เราเข้าใจว่าคุณแม่เหนื่อย แต่แบบเราก็จริงจังเรื่องเรียนเพราะเราอยากจะได้ทุนไปต่างประเทศ อยากได้เกียรตินิยมอะไรงี้อะค่ะ เราก็พยายามถ้าเค้ามีงานจัดอีเวนท์ งานค่ายที่ฝึกประสบการณ์ทำงาน เราก็จะเข้าบ้างค่ะ ที่มอก็มีทำงานของคณะบ้างค่ะ เราเศร้าและก็รู้สึกแย่มาก ๆ เลยค่ะ คือเราก็พยายามเต็มที่ เข้ามหาลัยดี ๆ เพื่อให้ท่านดีใจ เพื่อให้ตัวเองมีอนาคตที่ดี เราก็รู้หน้าที่ว่างานบ้านที่เราต้องทำคืออะไรแล้วเราก็จะทำค่ะ ผลัดกับน้องบ้างอะไรงี้ ส่วนน้องเราก็เห็นใจเค้าเพราะเค้าก็เตรียมตัวจะสอบเข้ามหาลัยแล้ว เขาก็เก็บพอร์ต มีทำงานสภานร. ไรงี้ค่ะ คือเราจะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงดีคะ ตอนนี้เราท้อแล้วเราก็เหนื่อยมากค่ะ ไม่อยากให้ตัวเองคิดแย่ ๆ เลย