ราอูลล์ สุภาพบุรุษสุดป่วน ตอนที่ 19 : เทอร์เกียส เจส์นิส

เป็นครั้งแรกนับจากได้เจอกับเฮอเนสส์ ชาล์ล นักรบดาบใหญ่ ที่ราอูลล์จะได้ใช้สิ่งที่ได้รับถ่ายทอดมา อย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย เขาค่อนข้างแน่ใจว่า มันไม่ใช่พลังฝีมือ แต่เป็นพลานุภาพบางอย่าง ที่ถูกกระตุ้นอยู่ภายใน

ชายหนุ่มตกใจตัวเองเหมือนกัน ที่แค่การกระโดดไม่เต็มแรงนั่น กลับพาร่างโผนทะยานอากาศไปได้ราวกับเหาะ กระนั้นก็ยังพยายามตั้งสติ

“นางปิศาจขาดร้ากกกกก มีสิทธิ์อะไรถึงทำร้ายผู้โค้นนนนนน!”

เขาตะโกนแหวกอากาศ พอสุดเสียง ก็ตกตุ้บลงจนเกือบชิดสตรีชุดสีแดงสด

หล่อนว่องไวปราดเปรียว ตวัดแส้ขวับ ปลายแส้แม่นยำไม่พลาดเป้า หมายโจมตีที่จุดตายของความเป็นชาย

แต่ราอูลล์พลิ้วกว่า เขาเอี้ยวสะโพกนิดเดียว พร้อมเตะวาดขาขวาเป็นวง เพียงแค่นั้นก็กำราบกระแสทำลายของแส้อันตรายนั่นได้

หล่อนพยายามกระตุกกลับ แต่เขาเหยียบมันไว้ได้เต็มเท้า

ต่างคนต่างตั้งท่าระวังอีกฝ่าย โดยที่จริง เป็นราอูลล์ที่ยังไม่รู้จะใช้ออกในท่าทางอย่างไรต่อไป มือถนัดได้แต่เอื้อมไปแตะดาบที่สะพายหลัง แต่พอมันมีอยู่ถึงสองอัน ก็ชักลังเล

กว่าซีรินซ์จะตามมาถึงก็เป็นอีกอึดใจใหญ่ พอสองคนที่ถูกมัด มองเห็นว่าราอูลล์ไม่ใช่คนบ้าเสียสติหรือเพียงอยากดัง เพราะมีหญิงสาวท่าทางเฉลียวฉลาดตามมาสมทบ ก็เริ่มพากันร่ำร้อง

“ท่านผู้กล้า... ท่านผู้กล้า ช่วยพวกเราด้วย!”

แต่ราอูลล์ยังไม่สามารถตอบคำ ทั้งเพราะต้องมุ่งสมาธิในการเหยียบปลายแส้ ที่คล้ายจะพลิกไปมาได้ตลอดเวลา ทั้งยังเพราะในหัวและร่างกาย กำลังรู้สึกปั่นป่วน ราวกับมีพลังงานมหาศาลซัดสาด พุ่งวนอยู่ภายในอย่างสะเปะสะปะ

“พี่ราอูลล์ เป็นอย่างไรบ้าง”

ซีรินซ์ก็สังเกตเห็นอาการผิดปกติ จึงรีบถาม

“ข้า... ไม่เป็นไร...”

แต่ราอูลล์ไม่ใช่คนจะอยู่นิ่งๆ ได้ครั้งละนานๆ ที่เขายังนิ่งอยู่กับที่ หล่อนจึงรู้ว่า ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล

เพื่อถ่วงเวลา จึงต้องเจรจากับหญิงสาวชุดแดง

“ท่านหญิง... สองคนนี้น่าสงสาร อย่าทรมานเขาอย่างนี้เลย ปล่อยพวกเขาไปเถิดนะ”

พอเห็นกันในระยะใกล้ ซีรินซ์ก็ต้องนึกชื่นชมคนตรงหน้าอยู่เหมือนกัน เพราะหล่อนมีท่าทางปราดเปรียว ดวงหน้าสวยคมคาย วงคิ้วโค้งรับดวงตากลมโต จมูกเล็กๆ แต่โด่งได้รูป พอดิบพอดีกับริมฝีปากบางสีสดใส

คนที่ซีรินซ์พยายามพูดคุยด้วย ยังส่งสายตาไม่เป็นมิตร สองมือม้วนดึงสายแส้ของตนอย่างเอาเป็นเอาตาย

“มันเรื่องของข้า นี้ข้าคิดจะทำอะไร ข้าก็จะทำ”

หล่อนเอ่ยปากในที่สุด หากไม่นับสำเนียงขู่กระโชก เสียงหล่อนก็นับว่ากังวานหวานอยู่ไม่น้อย

แล้วหล่อนก็ตวัดสายตาอีกครั้ง คล้ายรวบรวมกำลังจะบุกจู่โจมซีรินซ์ นั่นทำให้ราอูลล์เสียสมาธิ พอพลาด หล่อนก็กระตุกแส้ กระชากอาวุธของตนหลุดพ้นไปจนได้

ในจังหวะต่อเนื่อง คราวนี้สตรีชุดแดงสดใส ตวัดแส้อีกครั้ง หมายทำร้ายซีรินซ์จริงๆ

ราอูลล์ชักดาบ โผนตัวเข้าขัดขวาง อานุภาพดาบมรดก ล้ำลึกเกินเข้าใจ มันคล้ายดึงดูดแส้อ่อนเข้ามา พอชายหนุ่มบิดข้อมือ กระตุกกลับ ก็ยึดอาวุธอีกฝ่ายได้ง่ายดาย

แต่หล่อนไม่ยอมแพ้ กระโดดถอยด้วยท่าทางไม่ได้ยำเกรง พอตั้งหลักได้มั่นคง ในมือก็มีดาบยาวเล่มหนึ่งพร้อมห้ำหั่น

“กล้าทำร้ายซีรินซ์ เจ้าเตรียมตัวรับเคราะห์เถอะ!”

เขาถอยมายืนขวางหน้าหญิงสาวเอาไว้ ด้วยคำพูดนี้ คนยืนข้างหลัง ยิ่งไม่แน่ใจ ตอนนี้ความทรงจำเขากลับคืนมาแล้วหรือไม่

“เจ้าน่ะสิ! มาวอนหาที่ตาย!”

สตรีชุดแดงไม่เกรงกลัวคำขู่ จบคำก็ถลาเข้ามา วิชาฝีมือนั้นดูรู้ว่า ได้รับการฝึกฝนมาดี และแน่ใจได้ว่า เป็นชาวเผ่านักรบสักสายตระกูลหนึ่งเช่นกัน

ราอูลล์พอควบคุมสิ่งที่กระตุ้นเร้าอยู่ภายในสมองได้ การเคลื่อนไหวก็เป็นธรรมชาติยิ่งขึ้น การฟันฟาดรุกรับ หลายครั้งตนเองรู้สึกว่าเป็นไปตามอัตโนมัติ และหลายหนคิดว่ากล้ามเนื้อต่างหาก ออกท่าทางไปเช่นนั้น

ระหว่างสองคนกำลังพันตูประชิดตัวกันอยู่นั่น ซีรินซ์ฉวยโอกาสเข้าไปแก้มัดให้กับคู่รักทั้งสองคน

“ไปเสียก่อน รีบหนีไป!”

หล่อนคิดว่านั่นคือหนทางดีที่สุด ไม่คิดต้องทำความรู้จักหรือตอบแทน เวลานี้ เพียงแค่รักษาชีวิตไว้ได้ ก็ยากลำบากแล้ว

ราอูลล์เห็นเรี่ยวแรงของสตรีชุดแดงไม่ถดถอย ไม่คิดว่ารูปโฉมโนมพรรณอ้อนแอ้นอรชรเพียงแค่นี้ จะแข็งแกร่งแทบเกินกำลังรับ พอหล่อนบุกเข้ามาติดๆ กัน เขาก็แทบไปไม่เป็นเหมือนกัน

จังหวะนั้น หล่อนใช้เท้าข้างหนึ่งยันต้นไม้ใหญ่ ปักหลักต่อสู้และปิดทางด้านหลังไปพร้อมกัน แรงดาบยิ่งมายิ่งรุนแรง ราอูลล์ตกเป็นเบี้ยล่าง ถูกฟาดลงมาไม่ยัง เขาทรุดลงเรื่อยๆ ได้แต่ใช้ดาบป้องกันศีรษะ จะชักอีกดาบก็ไม่มีโอกาส อีกมือจึงได้แต่กวาดวาดสะเปะสะปะ ให้รอดพ้นคมดาบ

แต่กลับได้ผล... เป็นวงแขนและกล้ามเนื้อที่เป็นไปเอง มันพุ่งคว้าหมับตรงซอกขาอ่อนของหล่อน ก่อนจะขยำได้เต็มมือ กระทั่งหญิงสาวผู้อาจหาญแกร่งกล้า ก็ยังต้องผงะหลบ

“ไอ้ลามก!”

หล่อนตวาดก้อง ที่จริงคือถูกสัมผัสส่วนสำคัญไปแล้ว คราวนี้จึงเลือดขึ้นหน้า ถลากลับเข้ามา หมายเอาชีวิตราอูลล์เซ่นความอับอาย

ทว่าสมองชายหนุ่มรับรู้ได้แล้ว จุดอ่อนของหล่อนอยู่ตรงที่ใด

พอบุกเข้ามาอีกที ราอูลล์จึงไม่คิดหลบหลีก ดาบสำคัญใช้เพียงป้องกันการโจมตี เป็นฝ่ามือขย้ำใจต่างหาก ที่หมายจ่ออยู่แต่กับตรงเรือนอกสล้าง

หล่อนอย่างไรก็เป็นหญิง ไม่มีวันคิดพลาดท่าเป็นครั้งที่สอง แต่นั่นทำให้เป็นกังวล การออกท่าทางต่อสู้จึงติดขัด หันอกหลบซ้าย เจ้าตัวลามกก็วกมือไปทางซ้าย พอก้มหลบมันก็แทรกตัวเข้ามาข้างใต้ ครั้งจะบุกตะลุยตรงๆ ประเดี๋ยวฝ่ามือมันก็จ่อรอตรง หน้าอกเต่งตึงของหล่อนอีกแล้ว

“ไอ้โจรชั่ว! ไอ้โจรลามก ไร้ศีลธรรม!”

พอทำอะไรไม่ได้หลายหน ก็ต้องระบายเป็นคำพูด แต่คำด่าว่าแค่นี้ มีหรือราอูลล์จะพรั่น ยิ่งต่อสู่ ยิ่งเห็นข้อติดขัดของอีกฝ่าย ยิ่งประฝีมือ เขาก็รู้สึกว่าตนเอง เก่งกล้าขึ้น จากการจดจำท่วงท่าการต่อสู้ ของฝ่ายตรงข้ามนั่นเอง

แล้วในที่สุด อาการบ้างหลบบ้างรุก สลับโจมตีทั้งด้วยฝ่ามือขย้ำใจ และปลายดาบสะกิดเนื้ออ่อนของราอูลล์ ก็กลายเป็นกระบวนท่าสำคัญ เมื่อเขาวาดดาบลงต่ำ หลอกล่อให้หล่อนก้มลงป้องกัน อีกมือเขาก็วกไปหลังต้นคอหญิงสาว กระตุกสายผูกรั้งเล็กๆ แล้วรูดผ้าบางชิ้นน้อย หลุดพ้นออกมาได้ในจังหวะเดียว โดยคนตั้งใจปิดป้องการล่วงล้ำท่อนล่าง ยังไม่รู้สึกตัว

ราอูลล์กระโดดถอย ควงผ้าชิ้นเล็กๆ จนดูไปแทบคล้ายอาวุธชนิดหนึ่ง สตรีชุดแดงยังแปลกใจ เขาไปได้มันมาจากไหน แต่การคล้ายจะเปลี่ยนแผนเข้าต่อสู้นั้น ทำให้หล่อนไม่อาจประมาท

คู่ต่อสู้หน้าสวยของราอูลล์ ต้องตั้งสมาธิเพิ่มขึ้นอีก เพื่อเพ่งมองสิ่งที่ควงติ้วๆ นั้นให้ชัดๆ เผลอลืมไปว่า จังหวะการหายใจของตนเองนั้น บัดนี้โปร่งโล่งผิดปกติ

และ... พอเห็นชัด... หล่อนก็ตกใจหนัก!

มือข้างที่ชี้จ่อออกไปถึงกับหมดเรี่ยวแรง อีกมือคว้าสำรวจหน้าอกตนเอง

แล้วก็แน่ใจ...

ผ้าชิ้นสีชมพูอ่อน มีสายเล็กๆ อยู่สองด้าน.... คือเสื้อชั้นในของตนเอง

หญิงสาวหน้าซีด ไม่นึกว่าจะต้องอับอายขายหน้าถึงขนาดนี้

พอหล่อนนิ่ง อารูลล์ก็นิ่งตาม ยกคิ้วและยิบตาให้หล่อน

“ฮ่ะๆๆ  เอ้า!... เอาคืนไปปปปป...”

เขาตะโกนขำๆ พร้อมเหวี่ยงของสำคัญคือให้หญิงสาว

หล่อนรีบไขว่คว้า ต้องยืดตัวเอื้อมมือ เพราะมันคล้ายจะปลิวข้ามหัว

ทว่าพอคว้ามันไว้ได้ ก้านคอก็ถูกพาดไว้ด้วยดาบศัตรูเสียแล้ว

และนั่นคือ... ความพ่ายแพ้


(มีต่อ)