สภาวะจิต นิพพาน ในความเข้าใจของผม

การจินตนาการนี้ เกิดจากที่ผมนั่งคิดถึงเรื่อง ความมหัสจรรย์ของธรรมชาติ
       ธรรมชาติ  ไม่มีสิ่งที่ใหญ่ที่สุด  และไม่มีสิ่งที่เล็กที่สุด คำถามต่อมาคือ  แล้วจิตเราละเกิดขึ้นมาได้ไง แล้วจะดับลงตรงไหน   ความคิดนี้ทำให้เห็นว่าเวลานั้นไม่มีจุดเริ่มต้น และไม่มีจุดสิ้นสุด  
       ดังนั้น ถ้านิพพานคือจุดสิ้นสุด ของการเวียนว่ายตายเกิด สภาวะจิตควรเป็นแบบไหน คำตอบจากความคิดผมคือ
        อยู่ตรงกลางแบบ พอดิบพอดี จิตที่มีแต่ความว่างเปล่า ไม่คิดทั้งเรื่องดี  ไม่คิดทั้งเรื่องไม่ดี
         และจากหลักฟิกสิก สะสารจะไม่หายไปไหน เว้นแต่จะเปลี่ยนสถานะ  เพราะฉนั้น จิตหลังนิพพานหน้าจะยังมีอยู่  แต่ไม่ใช่ ทั้งอยู่ในนรก หรือ สวรรค์  แต่อยู่กึ่งกลางพอดี แต่ดินแดนของนิพพานเป็นไง นี่สุดที่ผมจะจิตนาการ จริงๆ
          ขอเชิญร่วมแสดงความคิดเห็นนะครับ ว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยประการ  คุยกันสนุกๆ ^^