กระทู้นี้ อวดแม่ตัวเองคะ

เราไม่มีความผูกพันมากมายกับแม่มาตั้งแต่เด็ก เรามีสองครอบครัวคะ ครอบครัวพ่อแม่แท้จริง และครอบครัวป้า ที่เราเรียกว่าแม่ เพราะเราอยู่กับเค้าตั้งแต่หกเดือน พอโตมาประมาณสองขวบเราก็ย้ายไปเรียนต่างจังหวัดแม่กับป๊าจะไปหาทุกอาทิตย์ เราสนิทกับพอ เพราะเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลทั้งสองฝ่าย เราชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้เลยคะ แม่จะออกแนวดุแต่ตามใจ จะไม่พูดอะไรมากมาย แต่เวลาโมโหหน้ากลัวมา เราเลยไม่ค่อยสนิท ตามติดป๊าแจเลย เราไม่ค่อยได้อยู่กับครอบครัวที่แม้จริง จะมีแค่เวลาที่เราต้องกลับบ้าน ป๊าไม่ว่างจะวานให้พ่อกับแม่มารับ นานๆทีพ่อกับแม่จะไปหาบ้าง

เราไม่สนิทกับแม่เลยจนป๊าเสีย กำแพงที่เรากั้นแม่ไว้มันพังลง เพราะอ้อมกอดอุ่นๆจากด้านหลัง คำพูด "ป๊าไม่อยู่แล้วทำตัวดีๆนะลูก" แม่กอดเราร้องไห้อยู่ตรงหน้ารูปป๊า เราใจจะขาดเลยคะ ไม่เป็นอันจะทำอะไร ต้องย้ายกลับมาอยู่กับแม่สองคน เราเริ่มเกเรทำให้แม่หนักใจ ทะเลาะกันหนักมากเราร้องหาแต่ป๊า เรานึกแล้วเสียใจเค้าคงเสียใจมากที่เรานึกถึงแต่คนที่ไม่อยู่แล้ว แทนที่จะนึกถึงเค้า

เค้าเคยถามเราว่า เพราะแม่มีแฟนใหม่หรอ ถึงทำตัวแบบนี้ เราไม่อยากจะพูดเลยว่าเราดีใจที่แม่มีความสุข เราดีใจที่แม่มีคนที่รักและคอยดูแลแม่ แม่ไม่ต้องมาทรมาณเวลาที่ผู้ชายนอกใจตัวเองอีกแล้ว เรารักแม่นะ แต่ไม่เคยพูดบอก เราไม่มีคำพูดอะไรมากมายเวลาที่เราอยู่ด้วยกันตลอดสามปี เรากินข้าวด้วยกันนับมื้อได้ แม่ไปส่งไปเรียน นับครั้งได้ แต่สิ่งที่แม่ให้ไม่ขาดคือเงิน ผู้หญิงคนเดียวกับเงินเดือนข้าราชการ สามหมื่นกว่าบาท กับภาระหนี้เยอะแยะ ลูกสามคนที่แม่ต้องส่งเสีย ผู้หญิงคนนี้เข้มแข็งมาก

มีเรื่องราวมากมายเกินขึ้นจากทั้งเราและคนอื่น คำพูดดูถูกแม่มากมาย จนเราไม่อยากจะทนอีกต่อไป เราหนีออกจากบ้าน เราเขียนจดหมายไว้ในกระเป๋านักเรียน บอกฝากเพื่อนไป เพื่อนไปหาแม่ที่บ้านพาขึ้นไปบนห้องเราแล้วเอาจดหมายให้แม่ เพื่อนบอกเราแค่ว่าแม่อ่านแล้วถือจนหมายนั้นเหมือนจะร้องไห้เดินออกไป เราไม่ติดต่อใครเลยเป็นอาทิตย์ จนสุดท้ายเรารับสายแม่ แม่บอกให้กลับบ้านนะ เราก็กลับ คุยกันเล็กน้อย เราเป็นคนไม่พูด จะตีมึนเวลาโดนดุ เหมือนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ยังทำนิสัยเดิมๆ เพราะเราไม่อยากไปได้ยินใครว่าแม่เราอีกที่โรงเรียน พวกคุณครูขี้นินทา เรารั้นจนสุดท้ายแม่ก็ยอมให้หยุด วินาทีสุดท้ายแม่ก็ยังตามใจเรา

แม่เป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งที่สุด แม่รักป๊ามาก ไม่ว่าป๊าจะพาผู้หญิงเข้าอยู่ในบ้าน แม่ต้องนอนร้องไห้อยู่บนห้องคนเดียว ต้องนั่งรถไฟมาหาลูกคนเดียวทุกอาทิตย์ เพราะป๊าไม่มาด้วย ช่วงเวลานั้นแม่กลับทน เพราะรัก เพราะลูก ไม่อยากให้ครอบครัวเราแตกแยก แม่ทนดูแลเค้าแม่กระทั่งเวลาที่เค้าป่วย จนวินาทีสุดท้ายที่ป๊าจากไปในอ้อมกอดแม่

แม่ยังสู้คนเดียว เพื่อนลูกทั้งสามคน แม่เราเป็นคนไม่พูดเยอะเลย แต่คำที่แม่จะพูดเสมอๆ คือ แม่ไม่เคยอยากให้ลูกทั้งสามคนตอบแทนบุญคุณแม่ แม่ไม่เคยอยากได้อะไรจากลูก หวังเพียงแต่ อยากให้ลุกทั้งสามคน ดูแล รักษาตัวเอง ช่วยเหลือตัวเองได้ ในวันที่แม่ไม่อยู่บนโลกนี้และ ความสุขของแม่คือการที่ลูกของแม่มีความสุข

ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียว ที่คอยช่วยเหลือคนรอบข้างไม่ได้หวังอะไร หากเพียงลูกตัวเองเดือดร้อน อยากให้คนที่เค้าช่วยเหลือช่วยเหลือลูกเค้าบาง แม่ทนกับทุกอย่างๆ ทำทุกอย่างไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อลูก


รักแม่มาก เราไม่ค่อยมีโมเมนต์น่ารักๆ เคยทำแค่ครั้งเดียวคือวันเกิดแม่ เราซื้อเค้กกับของขวัญให้ทำแค่ครั้งเดียวในชีวิต เพราะตอนนี้เราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน มีแค่คุยไลน์ไปบ้าง เราขอบคุณแม่ที่เป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งที่สุดในโลกเลย


ทุกอยากไม่สามารถลบเลือนไปได้เพียงแค่คำว่ารักหรือขอโทษ