การเขียนเรื่องสั้นหน้าเดียว

“จดหมายถึงตัวเองในอนาคต”


ฝนตกปรอยๆ ในเช้าวันจันทร์ “พาย” หญิงสาววัยสิบแปดปีนั่งเขียนจดหมายถึงตัวเองในอีกสิบปีข้างหน้า กระดาษหนึ่งแผ่นกับลายมือหวัดๆ ที่เธอพยายามบรรจงเขียนด้วยความตั้งใจ


“ถึงฉันในวัย 28


หวังว่าเธอจะยังไม่ลืมเสียงหัวใจตัวเองนะ อย่าทำงานจนลืมหัวเราะ อย่าปล่อยมือจากความฝันที่เคยกอดแน่นในวัยเด็ก


เธอได้เป็นตำรวจหญิงแล้วใช่ไหม? ได้ยืนอย่างภูมิใจในเครื่องแบบที่เราวาดไว้ตั้งแต่ตอนสิบห้ารึเปล่า?


ถ้าวันไหนรู้สึกเหนื่อย ลองกลับมาอ่านจดหมายฉบับนี้ดูอีกทีนะ ฉันเขียนด้วยความหวังทั้งหมดที่มี ว่าเราจะไม่เปลี่ยนไป… อย่างน้อยก็อย่าลืมความเป็น ‘เรา’


จากฉันในวันนี้ ที่ยังเชื่อในความพยายามเสมอ”


เธอพับกระดาษใส่ซอง ติดแสตมป์ แล้วเขียนที่อยู่ของบ้านหลังเก่าในต่างจังหวัด — ที่ที่เธอเคยวิ่งเล่นใต้ต้นมะม่วงกับยาย


สิบปีต่อมา…


หญิงสาวในชุดเครื่องแบบตำรวจเดินลงจากรถ เดินมายังบ้านไม้หลังนั้น มือของเธอถือจดหมายที่ส่งมาถึงชื่อของเธอเอง


เธอเปิดอ่านช้าๆ — รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าที่เข้มแข็ง


“ฉันยังอยู่ตรงนี้ และยังเป็นฉัน… ขอบใจนะ ที่ไม่ยอมแพ้”

นามปากกา: ธารารินทร์