แม่บอกแล้ว
“บ่าวเอ้ย ลุกขึ้นได้แล้วลูก ให้ตายสิ จะนอนไปถึงไหน เชิดหัวขึ้นมาดูบ้างยังว่านาฬิกามันหมุนไปกี่โมงแล้วลูก”
เสียงดุดันเอ็ดตะโรไปทั้งบ้าน พร้อมกับเสียงมือกระทบประตูที่ดังเป็นจังหวะ ราวกับคุณพระคุณเจ้าลั่นตะโพนเมื่อถึงเพลาฉันอาหาร
ว่าแล้วร่างกายที่เปี่ยมไปด้วยไขมันที่มาจากอาหารเกรดบีบวกอันโอชะกว่าสี่มื้อครึ่งต่อวัน
ก็ค่อยๆตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากที่ซุกหัวนอนราวกับว่าอดหลับอดนอนมาเป็นแรมปี
สิ่งแรกที่ติดจรวดเข้ามาวิ่งอยู่ในสมองของเขาตอนนั้น คือไก่บ้านต้มขมิ้น ที่เหลือจากการสังเวยเมื่อมื้อเย็นที่แล้ว
ตีนนั้นไวยิ่งกว่าสมองคิด ซึ่งตอนนี้มันก็พาผมมานั่งอยู่หน้าจานข้าวกับหม้อไก่บ้านต้ม
ซึ่งถ้าพินิจดูดีๆถ้ามีสาวๆๆเสิร์ฟน้ำพร้อมกับผ้ากันเปื้อนและแจกันดอกไม้เทือกนั้น ตอนนี้ที่นี่ก็เหมือนภัตตาคารระดับแปดดาวเลยทีเดียว
สายตาจับจ้องตรงน่องไก่บ้านที่ดูจะเหนียวพอๆกับรัฐมนตรีที่โดนประท้วงเป็นค่อนปีแต่ยังไม่ยอมลาออก
แต่มันก็ดึงความน่าสนใจมาได้ตรงที่ความอวบอิ่มของมันเอง
ฟันซี่น้อยๆซึ่งไม่ค่อยจะได้ใช้งานในด้านอื่นบรรจงกดลงไปบนน่องไก่อย่างละเอียดอ่อน ที่เต็มไปด้วยแหล่งโปรตีนและคุณภาพ
กว่าครึ่งชั่วโมงที่นั่งละเลียดเนื้อไก่ต้ม มันไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจะมีแต่ก็น่องไก่ที่กลายเป็นชิ้นกระดูกเท่านั้น “แม่ ข้าวค่อยหุงเอาใหม่นะผมรีบอาบน้ำจะออกไปโอนตังค์หน่อย” เสียงทีเปี่ยมด้วยความสุขที่ออกมาจากปาก เสร็จสรรพจับชุดคู่ใจใส่ลงบนก้อนไขมันเดินได้
พร้อมกับฉีดน้ำใสๆที่คิดว่าน่าจะหอมเสียกว่าแกงไตปลาลงบนปกเสื้อพอให้มาข้างบ้านยังจำผมได้
แล้วก็รีบคว้าแมงกะไซค์ตกทอดคู่ใจออกไปท่องป่าคอนกรีต แต่ก่อนที่ล้อจะหมุนออกไปแม่อันเป็นที่รักได้ออกมาทักไว้ “เติมลมล้อหลังเสียบ้างดูมันแบนๆๆ ชอบกล”
“ไม่เป็นไรหรอกแม่ ยังขี่ได้” ด้วยความที่ไม่อยากให้ผิวสีแทนซึ่งเป็นมรดกตกทอดมาตั้งแต่สมัยรุ่นเจ้าคุณปู่จะต้องจะได้รับความหม่นหมองจากลำแสงยูวี
ก็เลยรีบพาแมงกะไซค์ ออกไปธุดงค์ก่อนที่พระอาทิตย์จะลุกขึ้นมาสวัสดีประชากรโลก
ไม่กี่นาทีแมงกะไซค์ก้อพาผมมาเคลื่อนตัวอยู่ในป่าคอนกรีตที่เรียกให้สวยๆๆว่าเซ็นเตอร์พอยต์ แล่งรวมอารยะธรรมของคนรุ่นฟันน้ำนมซี่สุดท้ายยังไม่ขึ้น
จู่ๆๆก็เหมือนสวรรค์บันดาน ให้มีนางฟ้าสองตนในชุดนักเรียนกระโปรงลายผูกเนคไทต์สีหวาน
เหมือนว่าเธอกำลังเหนื่อยกับการต้องพยายามเอายานพาหนะสายพานออโตเมติก กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปด้านหน้า พรางกวักมือโหยงๆหลังจากกวาดสายตามาเจอผม
“พี่คะช่วยไปส่งหนูที่โรงเรียนหน่อยได้ไหมค่ะพอดีรถยางแบนค่ะ” ด้วยความที่เป็นลูกผู้ชายตัวจริงไม่ต้องพึ่งกระทิงดุ
ก็รีบย้ายก้อนไขมันให้นางฟ้าน้อยตกสวรรค์ได้นั่งเป็นบุญผม “รีบเถอะพี่เดี่ยวหนูสาย” “ครับๆๆๆ เดี่ยวพี่จะรีบให้รับรองไม่สายแน่นอน”
ไม่ทันได้สัก สิบเมตร อนิจจาเหมือนชะตาแกล้ง ยางล้อหลังไม่รักดีก็ดันมาหมดลมหายใจตายจากกันไปดื้อๆ แบบไม่มีปี่มีฟลุต “ไม่เป็นไรคะพี่เดี่ยวหนูโบกคันหลังเอาก็ได้”
เอ้อไม่ทันจะกล่าวลาอะไรไอ้หนุ่มหน้าใสวัยละอ่อนก็มาพานางฟ้าน้อยกลับสวรรค์ไป
อะไรมันจะมาซวยขนาดนี้วะกูจะได้เป็นสารถีให้นางฟ้าซะแล้วเชียว ไอ้เบื้อกเอ้ย ได้แต่ตะโกนด่าตัวเองอยู่ในใจแหละครับ
แดดมันก็ร้อนบาดหัวใจเหนื่อยก็เหนื่อยเมื่อไหร่จะถึงร้านซ่อมซักที
ถ้าเติมลมเสียตอนแรกก็คงไม่เป็นอย่างนี้แน่ “แม่บอกแล้ว”
อยากแนะนำเรื่องสั้นให้อ่านลองติชมกันครับ เรื่องแรกที่ผมเขียน อิๆๆๆๆ
“บ่าวเอ้ย ลุกขึ้นได้แล้วลูก ให้ตายสิ จะนอนไปถึงไหน เชิดหัวขึ้นมาดูบ้างยังว่านาฬิกามันหมุนไปกี่โมงแล้วลูก”
เสียงดุดันเอ็ดตะโรไปทั้งบ้าน พร้อมกับเสียงมือกระทบประตูที่ดังเป็นจังหวะ ราวกับคุณพระคุณเจ้าลั่นตะโพนเมื่อถึงเพลาฉันอาหาร
ว่าแล้วร่างกายที่เปี่ยมไปด้วยไขมันที่มาจากอาหารเกรดบีบวกอันโอชะกว่าสี่มื้อครึ่งต่อวัน
ก็ค่อยๆตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากที่ซุกหัวนอนราวกับว่าอดหลับอดนอนมาเป็นแรมปี
สิ่งแรกที่ติดจรวดเข้ามาวิ่งอยู่ในสมองของเขาตอนนั้น คือไก่บ้านต้มขมิ้น ที่เหลือจากการสังเวยเมื่อมื้อเย็นที่แล้ว
ตีนนั้นไวยิ่งกว่าสมองคิด ซึ่งตอนนี้มันก็พาผมมานั่งอยู่หน้าจานข้าวกับหม้อไก่บ้านต้ม
ซึ่งถ้าพินิจดูดีๆถ้ามีสาวๆๆเสิร์ฟน้ำพร้อมกับผ้ากันเปื้อนและแจกันดอกไม้เทือกนั้น ตอนนี้ที่นี่ก็เหมือนภัตตาคารระดับแปดดาวเลยทีเดียว
สายตาจับจ้องตรงน่องไก่บ้านที่ดูจะเหนียวพอๆกับรัฐมนตรีที่โดนประท้วงเป็นค่อนปีแต่ยังไม่ยอมลาออก
แต่มันก็ดึงความน่าสนใจมาได้ตรงที่ความอวบอิ่มของมันเอง
ฟันซี่น้อยๆซึ่งไม่ค่อยจะได้ใช้งานในด้านอื่นบรรจงกดลงไปบนน่องไก่อย่างละเอียดอ่อน ที่เต็มไปด้วยแหล่งโปรตีนและคุณภาพ
กว่าครึ่งชั่วโมงที่นั่งละเลียดเนื้อไก่ต้ม มันไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจะมีแต่ก็น่องไก่ที่กลายเป็นชิ้นกระดูกเท่านั้น “แม่ ข้าวค่อยหุงเอาใหม่นะผมรีบอาบน้ำจะออกไปโอนตังค์หน่อย” เสียงทีเปี่ยมด้วยความสุขที่ออกมาจากปาก เสร็จสรรพจับชุดคู่ใจใส่ลงบนก้อนไขมันเดินได้
พร้อมกับฉีดน้ำใสๆที่คิดว่าน่าจะหอมเสียกว่าแกงไตปลาลงบนปกเสื้อพอให้มาข้างบ้านยังจำผมได้
แล้วก็รีบคว้าแมงกะไซค์ตกทอดคู่ใจออกไปท่องป่าคอนกรีต แต่ก่อนที่ล้อจะหมุนออกไปแม่อันเป็นที่รักได้ออกมาทักไว้ “เติมลมล้อหลังเสียบ้างดูมันแบนๆๆ ชอบกล”
“ไม่เป็นไรหรอกแม่ ยังขี่ได้” ด้วยความที่ไม่อยากให้ผิวสีแทนซึ่งเป็นมรดกตกทอดมาตั้งแต่สมัยรุ่นเจ้าคุณปู่จะต้องจะได้รับความหม่นหมองจากลำแสงยูวี
ก็เลยรีบพาแมงกะไซค์ ออกไปธุดงค์ก่อนที่พระอาทิตย์จะลุกขึ้นมาสวัสดีประชากรโลก
ไม่กี่นาทีแมงกะไซค์ก้อพาผมมาเคลื่อนตัวอยู่ในป่าคอนกรีตที่เรียกให้สวยๆๆว่าเซ็นเตอร์พอยต์ แล่งรวมอารยะธรรมของคนรุ่นฟันน้ำนมซี่สุดท้ายยังไม่ขึ้น
จู่ๆๆก็เหมือนสวรรค์บันดาน ให้มีนางฟ้าสองตนในชุดนักเรียนกระโปรงลายผูกเนคไทต์สีหวาน
เหมือนว่าเธอกำลังเหนื่อยกับการต้องพยายามเอายานพาหนะสายพานออโตเมติก กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปด้านหน้า พรางกวักมือโหยงๆหลังจากกวาดสายตามาเจอผม
“พี่คะช่วยไปส่งหนูที่โรงเรียนหน่อยได้ไหมค่ะพอดีรถยางแบนค่ะ” ด้วยความที่เป็นลูกผู้ชายตัวจริงไม่ต้องพึ่งกระทิงดุ
ก็รีบย้ายก้อนไขมันให้นางฟ้าน้อยตกสวรรค์ได้นั่งเป็นบุญผม “รีบเถอะพี่เดี่ยวหนูสาย” “ครับๆๆๆ เดี่ยวพี่จะรีบให้รับรองไม่สายแน่นอน”
ไม่ทันได้สัก สิบเมตร อนิจจาเหมือนชะตาแกล้ง ยางล้อหลังไม่รักดีก็ดันมาหมดลมหายใจตายจากกันไปดื้อๆ แบบไม่มีปี่มีฟลุต “ไม่เป็นไรคะพี่เดี่ยวหนูโบกคันหลังเอาก็ได้”
เอ้อไม่ทันจะกล่าวลาอะไรไอ้หนุ่มหน้าใสวัยละอ่อนก็มาพานางฟ้าน้อยกลับสวรรค์ไป
อะไรมันจะมาซวยขนาดนี้วะกูจะได้เป็นสารถีให้นางฟ้าซะแล้วเชียว ไอ้เบื้อกเอ้ย ได้แต่ตะโกนด่าตัวเองอยู่ในใจแหละครับ
แดดมันก็ร้อนบาดหัวใจเหนื่อยก็เหนื่อยเมื่อไหร่จะถึงร้านซ่อมซักที
ถ้าเติมลมเสียตอนแรกก็คงไม่เป็นอย่างนี้แน่ “แม่บอกแล้ว”