สวัสดีครับ เพื่อน ๆ ชาว Pantip และ ชาว มจพ. ที่แวะเข้ามาอ่านทุกท่าน..
ถ้าเป็นไปได้ช่วยผม แชร์ตามหาผู้หญิงคนนี้จะดีใจเป็นอย่างยิ่งเลยครับ .. เริ่มเลยแล้วกันน
วันนี้ 20 กุมภาพันธ์ 2558 ผ่านพ้นในช่วงวาเลนไทน์มาได้ไม่นาน ก้าวผ่านวันที่แสนโหดร้าย มีแต่คนลงรูปคู่
กินข้าวกัน แทร็กกันกระหนุกกระหนิง จนแทบอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง..(ป่าวอิจฉาเลยน้ะจริง ๆ) #โสดแล้วพาล
และผมก็เป็นผู้ชายอีกคนนึง ที่ยัง "โสด" (ตัวเบ่อเร่ออออ) เป็นเด็กช่างในพระจอม เป็นที่รู้กันว่า รายล้อมแต่ผู้ชายโคตรจะเยอะ
หากจะมีผู้หญิงเยอะหน่อยก็คงเป็น คณะวิทยาศาสตร์ประยุกต์ แต่ก็นะ..ส่วนใหญ่ก็มีแฟนเป็นเด็กวิศวะหมดแหละ..
(สงสัยเพราะตึกมันใกล้กันมั้งเลยเดินเจอกันบ่อย ไปๆมาคบกันเฉยยยยยยย) แต่ที่ผมจะมาพูดวันนี้หนะสิ !!
" ไม่ใช่แค่วิทยาหรือถาปัต แต่นี่ .. สาววิศวะ " (แค่พูดก็ ยิ้มแล้วเนี่ยย)
หลาย ๆ คนคงเคยเห็นว่า ถ้าเรียนเป็นเด็กช่างก็จะมีเสื้อช็อป ไว้ใส่ลงช็อปกันเสื้อผ้าเลอะ ..
ซึ่ง มอนี้ก็เรียกว่า 80% เลยมั้งที่ใส่เสื้อช็อปกันจนลืมไปแล้วว่าเคยมีเสื้อนักศึกษา (จนกระทั่งวันสอบ)
ก็มีทั้ง สีน้ำตาล สีเทา สีม่วง สีเขียวอ่อน สีกรม สีขาว สีดำ สีเขียวขี้ม้า และอื่น ๆ มากมาย
คุณลองนึกภาพสิ .. ผู้หญิงวิศวะใส่เสื้อช็อป กางเกงยีนส์ขาด ๆพับขา รองเท้าผ้าใบสีขาว ผมยาวเกือบๆกลางหลัง
(โห้ยยยย แค่พิมพ์นี่ภาพก็แว๊บมาในหัวเลย)
ไอ่ผมก็เด็กต่างจังหวัดคนนึงที่ต้องเข้ามาเล่าเรียนหาวิชาความรู้ ในเมืองหลวง ควันและฝุ่นมากมาย ร่างกายก็เป็นภูมิแพ้ (ไม่ใช่และ !!)
ในทุกๆเย็นวันศุกร์ หากไม่มีธุระหรือกิจกรรมอะไรก็จะกลับบ้าน .. แต่วันนี้ไม่รู้ว่าเป็น พรหมลิขิต หรือ อะไรดลใจให้ผมกลับบ้านเวลานี้ ..
และได้พบเจอกับเธอ บนรถเมล์สายนี้ .. ปอ.203 ( รอบรถเวลา 16.19 น. @หน้าพระจอม )
เนื่องด้วยว่าวันนี้เป็นวันศุกร์ เป็นธรรมดาที่ผู้คนจะทยอยกลับบ้าน ทำให้รถเมล์นี่แน่นเอียดเป็นปลากระป๋อง (ผมนี่ตีตั๋วยืนรอได้เลยยย)
เมื่อก้าวแรกที่ผมกระโดนขึ้นรถเมล์ สายตาผมมันเหมือนจะต้องมองไปที่อะไรสักอย่าง และแล้วผมก็ได้พบเธอเป็นครั้งแรก..
" เธอใส่ช็อปวิศวะสีเทา นั่งอยู่ทางด้านขวามือแถวรองสุดท้ายของรถ ถือกระเป๋าเป้สีดำ "
มีพวงกุญแจผ้าสีเทาเขียนว่า " C-130 Hercules " (ประมาณนี้มั้งน้ะ)
-โห๋ยยยย !! ไอ่เราก็เรียนที่นี่มาเป็นเป็นปี ๆ ทำไมเราไม่เคยเจอเธอเลยหละ !! และแล้วชีวิตก็หลุดออกจากภวังค์นั้น เพราะ
เสียงกระเป๋ารถเมล์ไล่ให้ไปยืนข้างบน อย่ายืนขวาง เกะกะประตู " - - และผมก็ได้มายืนบริเวณที่เธอนั่งงง..
เคยเป็นมั้ย ?? เวลาเราแอบชอบใคร หรือ อยากรู้จักใครเงี้ย ใจเจ้ากรรมมันดันไม่กล้าซะงั้นน !! แล้วก็เนียน ๆ
ทำฟอร์ม ยืนเขี่ยโทรศัพท์ ทั้งๆที่ไม่มีแชท หรือ เล่นเกมส์อะไรเล๊ยยย (ก็มันไม่รู้จะทำไงนี่นาาาาาา)
แล้วพอยืนปุ๊บ บนรถเมล์มันจะมีวิวอะไรให้มองน้อออ.. ผมก็ไม่รู้จะเอาสายตาไปพักไว้ที่ไหน ก็เลยแอบมองนิดนึงง ^^
และเหมือนเธอก็หันมาสบตาด้วย (งานมโน) ไอ่เราจะมองกันตรงๆ มันก็จะน่าเกลียดไปน้ะ เดี๋ยวเขาหาว่าเราเป็นโรคจิตได้ !!
ทีนี้ก็ต้องคิดหละสิ ว่าจะทำไงถึงได้รู้จักเธอล่ะ ?? ยืนเนียน ๆ มองชื่อแต่คนมันก็เยอะ เบียดกันจนจะเป็นญาติกันอยู่และ
กะมองชื่อเธอที่ช็อปไม่ค่อยเห็น มันเบลอ ๆ (เบลอว่าชอบแถบบบ) #ตึ่งโป้ะเสี่ยวจริงไปเล่นตรงโน้นไป !!
ความประทับใจแรกที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเธอ (หรือผมคนเดียวนี่หละ) 55555' ก็ตอนที่เธอกำลังจะลงรถ ประมาณตลาดแถว ๆ รพ.ยันฮี มั้ง ?
ในช่วงจังหวะที่เธอกำลังลุกขึ้น ไอ้ราวโหนบนรถนี่หนะสิมันไม่หลบเธอเลย หัวเธอเลยไปกระแทกเข้า (เจ็บมั้ย ?? เจ็บแทนเลย T^T)
(ผมนี่แทบอยากจะตัดราวโหนตรงนั้นทิ้ง มันทำเธอได้ยังไงงงง !!) แห้ะ ๆ แล้วเธอก็เกาหัว แล้วยิ้ม ๆ (สงสัยจะเขิลลล) : )
นาทีนั้นน้ะ ..เหมือนโลกทั้งโลก
หยุดหมุนอะจริง คนอะไร ยิ้ม " โคตรน่ารักเลย " ผมนี่ยืนยิ้ม อยู่พักนึง เท่านั้นยังไม่พอ !!
ในช่วงที่เธอเดินผ่านหน้าผมไป ผมรู้สึกเศร้านิด ๆ แล้วก็เจ็บแปร๊บบบ ๆ (ทำไม ? เธอกำลังจะลงรถหรอ ??)
ป่าวครับ เธอเหยียบเท้าซ้ายผม T T' เหมือนเธอจะไม่รู้เฮ้ะ แต่ไม่เป็นไรครับไม่โกรธ ให้อภัยได้เสมอเลยยย..
บังเอิ้นนนนนนนนนนนนนน !! ตอนเธอจะลงหันไปเห็นสาบหลังช็อปเธอเขียนว่า " CIVIL ENGINEERING "
ต่อมาก็หลังจากนี้แหละครับ .. ได้แต่ ภาวนาว่า เธอ หรือ เพื่อนของเธอจะเห็นกระทู้นี้แล้วบอกเธอ : )
อยากจะบอกว่า .. " อยากรู้จัก แต่แค่ตอนนั้นเวลามันเร็วเหลือเกิน ทำอะไรไม่ทัน ไม่อยากให้เสียโอกาสแล้ว.. "
ปล. หวังว่าเธอคงจะยังไม่มีแฟนน้ะ.. (รบ.)
สะดุกรัก(หัวทิ่ม) !! สาวพระจอมเกล้าพระนครเหนือ >__<'
ถ้าเป็นไปได้ช่วยผม แชร์ตามหาผู้หญิงคนนี้จะดีใจเป็นอย่างยิ่งเลยครับ .. เริ่มเลยแล้วกันน
วันนี้ 20 กุมภาพันธ์ 2558 ผ่านพ้นในช่วงวาเลนไทน์มาได้ไม่นาน ก้าวผ่านวันที่แสนโหดร้าย มีแต่คนลงรูปคู่
กินข้าวกัน แทร็กกันกระหนุกกระหนิง จนแทบอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง..(ป่าวอิจฉาเลยน้ะจริง ๆ) #โสดแล้วพาล
และผมก็เป็นผู้ชายอีกคนนึง ที่ยัง "โสด" (ตัวเบ่อเร่ออออ) เป็นเด็กช่างในพระจอม เป็นที่รู้กันว่า รายล้อมแต่ผู้ชายโคตรจะเยอะ
หากจะมีผู้หญิงเยอะหน่อยก็คงเป็น คณะวิทยาศาสตร์ประยุกต์ แต่ก็นะ..ส่วนใหญ่ก็มีแฟนเป็นเด็กวิศวะหมดแหละ..
(สงสัยเพราะตึกมันใกล้กันมั้งเลยเดินเจอกันบ่อย ไปๆมาคบกันเฉยยยยยยย) แต่ที่ผมจะมาพูดวันนี้หนะสิ !!
" ไม่ใช่แค่วิทยาหรือถาปัต แต่นี่ .. สาววิศวะ " (แค่พูดก็ ยิ้มแล้วเนี่ยย)
หลาย ๆ คนคงเคยเห็นว่า ถ้าเรียนเป็นเด็กช่างก็จะมีเสื้อช็อป ไว้ใส่ลงช็อปกันเสื้อผ้าเลอะ ..
ซึ่ง มอนี้ก็เรียกว่า 80% เลยมั้งที่ใส่เสื้อช็อปกันจนลืมไปแล้วว่าเคยมีเสื้อนักศึกษา (จนกระทั่งวันสอบ)
ก็มีทั้ง สีน้ำตาล สีเทา สีม่วง สีเขียวอ่อน สีกรม สีขาว สีดำ สีเขียวขี้ม้า และอื่น ๆ มากมาย
คุณลองนึกภาพสิ .. ผู้หญิงวิศวะใส่เสื้อช็อป กางเกงยีนส์ขาด ๆพับขา รองเท้าผ้าใบสีขาว ผมยาวเกือบๆกลางหลัง
(โห้ยยยย แค่พิมพ์นี่ภาพก็แว๊บมาในหัวเลย)
ไอ่ผมก็เด็กต่างจังหวัดคนนึงที่ต้องเข้ามาเล่าเรียนหาวิชาความรู้ ในเมืองหลวง ควันและฝุ่นมากมาย ร่างกายก็เป็นภูมิแพ้ (ไม่ใช่และ !!)
ในทุกๆเย็นวันศุกร์ หากไม่มีธุระหรือกิจกรรมอะไรก็จะกลับบ้าน .. แต่วันนี้ไม่รู้ว่าเป็น พรหมลิขิต หรือ อะไรดลใจให้ผมกลับบ้านเวลานี้ ..
และได้พบเจอกับเธอ บนรถเมล์สายนี้ .. ปอ.203 ( รอบรถเวลา 16.19 น. @หน้าพระจอม )
เนื่องด้วยว่าวันนี้เป็นวันศุกร์ เป็นธรรมดาที่ผู้คนจะทยอยกลับบ้าน ทำให้รถเมล์นี่แน่นเอียดเป็นปลากระป๋อง (ผมนี่ตีตั๋วยืนรอได้เลยยย)
เมื่อก้าวแรกที่ผมกระโดนขึ้นรถเมล์ สายตาผมมันเหมือนจะต้องมองไปที่อะไรสักอย่าง และแล้วผมก็ได้พบเธอเป็นครั้งแรก..
" เธอใส่ช็อปวิศวะสีเทา นั่งอยู่ทางด้านขวามือแถวรองสุดท้ายของรถ ถือกระเป๋าเป้สีดำ "
มีพวงกุญแจผ้าสีเทาเขียนว่า " C-130 Hercules " (ประมาณนี้มั้งน้ะ)
-โห๋ยยยย !! ไอ่เราก็เรียนที่นี่มาเป็นเป็นปี ๆ ทำไมเราไม่เคยเจอเธอเลยหละ !! และแล้วชีวิตก็หลุดออกจากภวังค์นั้น เพราะ
เสียงกระเป๋ารถเมล์ไล่ให้ไปยืนข้างบน อย่ายืนขวาง เกะกะประตู " - - และผมก็ได้มายืนบริเวณที่เธอนั่งงง..
เคยเป็นมั้ย ?? เวลาเราแอบชอบใคร หรือ อยากรู้จักใครเงี้ย ใจเจ้ากรรมมันดันไม่กล้าซะงั้นน !! แล้วก็เนียน ๆ
ทำฟอร์ม ยืนเขี่ยโทรศัพท์ ทั้งๆที่ไม่มีแชท หรือ เล่นเกมส์อะไรเล๊ยยย (ก็มันไม่รู้จะทำไงนี่นาาาาาา)
แล้วพอยืนปุ๊บ บนรถเมล์มันจะมีวิวอะไรให้มองน้อออ.. ผมก็ไม่รู้จะเอาสายตาไปพักไว้ที่ไหน ก็เลยแอบมองนิดนึงง ^^
และเหมือนเธอก็หันมาสบตาด้วย (งานมโน) ไอ่เราจะมองกันตรงๆ มันก็จะน่าเกลียดไปน้ะ เดี๋ยวเขาหาว่าเราเป็นโรคจิตได้ !!
ทีนี้ก็ต้องคิดหละสิ ว่าจะทำไงถึงได้รู้จักเธอล่ะ ?? ยืนเนียน ๆ มองชื่อแต่คนมันก็เยอะ เบียดกันจนจะเป็นญาติกันอยู่และ
กะมองชื่อเธอที่ช็อปไม่ค่อยเห็น มันเบลอ ๆ (เบลอว่าชอบแถบบบ) #ตึ่งโป้ะเสี่ยวจริงไปเล่นตรงโน้นไป !!
ความประทับใจแรกที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเธอ (หรือผมคนเดียวนี่หละ) 55555' ก็ตอนที่เธอกำลังจะลงรถ ประมาณตลาดแถว ๆ รพ.ยันฮี มั้ง ?
ในช่วงจังหวะที่เธอกำลังลุกขึ้น ไอ้ราวโหนบนรถนี่หนะสิมันไม่หลบเธอเลย หัวเธอเลยไปกระแทกเข้า (เจ็บมั้ย ?? เจ็บแทนเลย T^T)
(ผมนี่แทบอยากจะตัดราวโหนตรงนั้นทิ้ง มันทำเธอได้ยังไงงงง !!) แห้ะ ๆ แล้วเธอก็เกาหัว แล้วยิ้ม ๆ (สงสัยจะเขิลลล) : )
นาทีนั้นน้ะ ..เหมือนโลกทั้งโลก
ในช่วงที่เธอเดินผ่านหน้าผมไป ผมรู้สึกเศร้านิด ๆ แล้วก็เจ็บแปร๊บบบ ๆ (ทำไม ? เธอกำลังจะลงรถหรอ ??)
ป่าวครับ เธอเหยียบเท้าซ้ายผม T T' เหมือนเธอจะไม่รู้เฮ้ะ แต่ไม่เป็นไรครับไม่โกรธ ให้อภัยได้เสมอเลยยย..
บังเอิ้นนนนนนนนนนนนนน !! ตอนเธอจะลงหันไปเห็นสาบหลังช็อปเธอเขียนว่า " CIVIL ENGINEERING "
ต่อมาก็หลังจากนี้แหละครับ .. ได้แต่ ภาวนาว่า เธอ หรือ เพื่อนของเธอจะเห็นกระทู้นี้แล้วบอกเธอ : )
อยากจะบอกว่า .. " อยากรู้จัก แต่แค่ตอนนั้นเวลามันเร็วเหลือเกิน ทำอะไรไม่ทัน ไม่อยากให้เสียโอกาสแล้ว.. "
ปล. หวังว่าเธอคงจะยังไม่มีแฟนน้ะ.. (รบ.)