กำลังใจ

กระทู้สนทนา

สายลมแผ่วปลอบใจยามเหนื่อย
ใบไม้เอื่อยยังไหวไม่หยุดเคลื่อน
แม้นชีวิตต้องเจอทางเปื้อน
แต่ทุกเรือนย่อมผ่านพายุไหว

ตะวันลับยังกลับส่องฟ้า
แม้ชีวาเคยเงียบเหงาใจ
ทุกขุนเขายังเฝ้ายืนใหญ่
บอกว่าใครก็แข็งแรงได้เหมือนกัน

ดอกไม้บานแม้กลางทางหิน
ลำธารดิ้นยังลื่นพ้นผาชัน
หยาดน้ำค้างรินหล่อหลอมฝัน
ให้เช้านั้นยังงดงามเสมอ

หิ่งห้อยน้อยส่องแสงกลางคืน
แม้จุดยืนจะเล็กในเสมอ
แต่แสงใจไม่เคยเลอะเลือนเธอ
แค่ยังเชื่อว่าตัวเองมีไฟ

ฟังสายฝนรินรดเบาๆ
เหมือนคำเร้าให้ใจพ้นไหว
ธรรมชาติกระซิบข้างหัวใจ
ว่าเธอนั้น…ไม่เคยเดียวดายเลย

ยอดหญ้าน้อยยังลู่ตามลม
แต่ไม่ตรมที่ต้องโอนเอนบ้าง
เพียงหยัดอยู่ในยามอ้างว้าง
คือพลังที่เงียบงันและงดงาม

แสงตะวันส่องลานกลางป่า
ไม่มีตาแต่รับรู้ความหวาน
ทุกชีวิตมีจังหวะผ่าน
เหมือนสายธารที่ไหลด้วยตนเอง

ขอนไม้เก่าแตกหักกลางทาง
ยังมีรังของนกมาอาศัย
ไม่มีใครไร้ค่าต่อหัวใจ
แม้เศษใบก็มีที่ยืนงาม

ผีเสื้อปีกบางเบาโบยบิน
จากดินดินที่เคยต้องช้ำ
เปลี่ยนรอยเจ็บให้กลายเป็นยิ้มจำ
ให้เธอย้ำว่าฝันนั้นไม่ไกล

เมฆที่ลอยคล้อยไปไม่หวน
ยังเย็นชวนให้เรามองฟ้า
บางเรื่องราวแค่ปล่อยมันผ่านตา
แล้วเริ่มกล้า...เป็นเราในพรุ่งนี้