0 พร้อมเมฆหม่นครอบขัง .. อยู่ยังหน้า
คือครั่นครื้นมหิทธาแห่งฟ้าฝน
เส้นไฟเลื้อยวกต่ำ .. ก่อนคำรน-
กึกก้องทั้งภูวดล .. ให้ยล-ยิน
0 พร้อมหยาดฝน-ลมร่ายรำบายโบก
ทอนทุกข์โศกข่มร้อน .. ให้ผ่อนสิ้น
เพื่อเม็ดฝนหมาดใหม่ .. กรุ่นไอดิน
ได้อวลกลิ่น .. ตอกย้ำความธรรมดา
0 ไฟบนสรวง .. วนวิ่ง .. งามยิ่งแล้ว
เนตรผ่องแผ้วเหลือบชม้าย .. ลอบชายหา
ช่างวนวิ่งความหมาย .. สู่สายตา
หรือช่วยว้าเหว่ประดัง .. ให้รั้งรอน ?
0 แม้นแวบเดียว .. วูบดับจนลับล่วง
กลับโชนช่วงความหมาย .. เกินถ่ายถอน
ไฟเฟื้อยเส้นฟาดกระหน่ำทั้งอัมพร
พร้อมหัวใจสั่นคลอน .. ทั่วตอน-ตน
0 เมื่อแววในสายตา .. เกินกว่าซ่อน
แฝงเว้าวอนรำบาย .. ฝ่าสายฝน
กลางลมร่ำเม็ดน้ำ .. ฟ้าคำรน
ย่อม-ใจคน .. ที่ครวญคร่ำ-เฝ้าคำนึง
0 สื่อความหมายอบอุ่น .. กลางฝุ่นฝน
ที่หลั่งบนหัวใจ .. เฝ้าใฝ่ถึง
แผ่รูปรอยปฏิพัทธ์ .. เข้ารัดรึง
หวาน, ซาบซึ้งก็คุกคาม .. อย่างย่ามใจ
0 สิ้นแล้ว .. มัวเมฆทึมเคยครึ้มฟ้า
เปิดเวหารับรอง .. ความผ่องใส
แทนฝุ่นฝนหล่นสรวง .. เป็นห่วงใย
หล่นรูปการณ์ห่างพิสัย .. แนบนัยน์ตา
0 จนอ่อนหวานผ่านสู่ .. ให้รู้สึก
นัยเร้นลึกดุจจะคอยละห้อยหา
คอยโยกใจไหวสั่น .. ชี้-บัญชา
เร่งถวิลปรารถนาให้ฝ่าดู
0 รูป, แววตา-อบอุ่นละมุนละม่อม
เริ่มบทพร้อมสายลมพลิ้วพรมอยู่
ตาชายย่อมดื่มด่ำความดำรู
รองรับงามสื่อสู่ให้รู้งาม !
0 ย่อม .. งามที่คุกคามลุกลามล้อม
คอย-สมยอม ฤ คอย-กล้าจะฝ่าข้าม ?
ปฐมบทตั้งเหตุล้อมเขตคาม
ย่อมสุดปรามรติภพ .. ชั่วจบพยางค์
0 เอกภพเคลื่อนผ่านสู่ด้านไหน
ย่อม-สดใสงดงามทุกยามย่าง
ใช่-ดวงวันเรื่อรองคอยส่องทาง
หากเป็นร่าง .. รติภพบรรจบจวน
0 แม้นว่าจากทั้งโลก .. สุมโศกใส่
นอกจากไม่ครวญคร่ำ .. ไม่กำสรวล
จัก .. โรมรันบั่นคอด้วย .. ขอ-ทวน
ขอเพียงนวลหยัดร่าง .. เคียงข้างกาย
0 เสน่หาฝ่าข้ามไปสามภพ
ดวงวันลบ .. จันทร์เลือน .. ดาวเคลื่อนหาย
ความอาลัยอาวรณ์ .. ยาก-คลอน-คลาย
ด้วยเงื่อนสายใยนั้น .. รัด-มั่นคง
0 เกินวิญญาณเมื่ออุบัติ .. อาจทัดทาน
หรือต่อต้าน, ควบคุม-ความลุ่มหลง
แม้นจนเงื่อนเหตุกรรม .. เคยดำรง
จัก .. ขาด-วง .. ด้วยซึ้งคำนึงนวล
0 งามพิสุทธิ์น้อมนำ .. กรองคำถ้อย
สำหรับร้อยเรียงความ .. ให้งามถ้วน
เปล่งความหมายสื่อสู่ให้คู่ควร
รักที่หวน .. โชนช่วงกลางห้วงใจ !
.
.
.
ขออนุญาตคนในภาพนะขอรับ
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=12-2025&date=08&group=190&gblog=19
O สื่อที่สู่ให้คู่ควร .. O
0 พร้อมเมฆหม่นครอบขัง .. อยู่ยังหน้า
คือครั่นครื้นมหิทธาแห่งฟ้าฝน
เส้นไฟเลื้อยวกต่ำ .. ก่อนคำรน-
กึกก้องทั้งภูวดล .. ให้ยล-ยิน
0 พร้อมหยาดฝน-ลมร่ายรำบายโบก
ทอนทุกข์โศกข่มร้อน .. ให้ผ่อนสิ้น
เพื่อเม็ดฝนหมาดใหม่ .. กรุ่นไอดิน
ได้อวลกลิ่น .. ตอกย้ำความธรรมดา
0 ไฟบนสรวง .. วนวิ่ง .. งามยิ่งแล้ว
เนตรผ่องแผ้วเหลือบชม้าย .. ลอบชายหา
ช่างวนวิ่งความหมาย .. สู่สายตา
หรือช่วยว้าเหว่ประดัง .. ให้รั้งรอน ?
0 แม้นแวบเดียว .. วูบดับจนลับล่วง
กลับโชนช่วงความหมาย .. เกินถ่ายถอน
ไฟเฟื้อยเส้นฟาดกระหน่ำทั้งอัมพร
พร้อมหัวใจสั่นคลอน .. ทั่วตอน-ตน
0 เมื่อแววในสายตา .. เกินกว่าซ่อน
แฝงเว้าวอนรำบาย .. ฝ่าสายฝน
กลางลมร่ำเม็ดน้ำ .. ฟ้าคำรน
ย่อม-ใจคน .. ที่ครวญคร่ำ-เฝ้าคำนึง
0 สื่อความหมายอบอุ่น .. กลางฝุ่นฝน
ที่หลั่งบนหัวใจ .. เฝ้าใฝ่ถึง
แผ่รูปรอยปฏิพัทธ์ .. เข้ารัดรึง
หวาน, ซาบซึ้งก็คุกคาม .. อย่างย่ามใจ
0 สิ้นแล้ว .. มัวเมฆทึมเคยครึ้มฟ้า
เปิดเวหารับรอง .. ความผ่องใส
แทนฝุ่นฝนหล่นสรวง .. เป็นห่วงใย
หล่นรูปการณ์ห่างพิสัย .. แนบนัยน์ตา
0 จนอ่อนหวานผ่านสู่ .. ให้รู้สึก
นัยเร้นลึกดุจจะคอยละห้อยหา
คอยโยกใจไหวสั่น .. ชี้-บัญชา
เร่งถวิลปรารถนาให้ฝ่าดู
0 รูป, แววตา-อบอุ่นละมุนละม่อม
เริ่มบทพร้อมสายลมพลิ้วพรมอยู่
ตาชายย่อมดื่มด่ำความดำรู
รองรับงามสื่อสู่ให้รู้งาม !
0 ย่อม .. งามที่คุกคามลุกลามล้อม
คอย-สมยอม ฤ คอย-กล้าจะฝ่าข้าม ?
ปฐมบทตั้งเหตุล้อมเขตคาม
ย่อมสุดปรามรติภพ .. ชั่วจบพยางค์
0 เอกภพเคลื่อนผ่านสู่ด้านไหน
ย่อม-สดใสงดงามทุกยามย่าง
ใช่-ดวงวันเรื่อรองคอยส่องทาง
หากเป็นร่าง .. รติภพบรรจบจวน
0 แม้นว่าจากทั้งโลก .. สุมโศกใส่
นอกจากไม่ครวญคร่ำ .. ไม่กำสรวล
จัก .. โรมรันบั่นคอด้วย .. ขอ-ทวน
ขอเพียงนวลหยัดร่าง .. เคียงข้างกาย
0 เสน่หาฝ่าข้ามไปสามภพ
ดวงวันลบ .. จันทร์เลือน .. ดาวเคลื่อนหาย
ความอาลัยอาวรณ์ .. ยาก-คลอน-คลาย
ด้วยเงื่อนสายใยนั้น .. รัด-มั่นคง
0 เกินวิญญาณเมื่ออุบัติ .. อาจทัดทาน
หรือต่อต้าน, ควบคุม-ความลุ่มหลง
แม้นจนเงื่อนเหตุกรรม .. เคยดำรง
จัก .. ขาด-วง .. ด้วยซึ้งคำนึงนวล
0 งามพิสุทธิ์น้อมนำ .. กรองคำถ้อย
สำหรับร้อยเรียงความ .. ให้งามถ้วน
เปล่งความหมายสื่อสู่ให้คู่ควร
รักที่หวน .. โชนช่วงกลางห้วงใจ !
.
.
.
ขออนุญาตคนในภาพนะขอรับ
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=12-2025&date=08&group=190&gblog=19