หญิงสาวเดินทางจากบ้านที่ไกลโพ้นสุดขอบสายตาจะมองเห็น ทิ้งถนนที่คุ้นเคย ทิ้งกลิ่นลมยามเช้าที่อบอุ่น มายืนอยู่ในเมืองแปลก เพียงเพราะเชื่อในคำว่ารักของใครบางคน
อีกฝ่ายยิ้มอย่างอ่อนโยน เวลาพูดก็มักจะเติมคำว่าสงสาร ไว้ท้ายประโยคเสมอ ราวกับความรักที่เธอได้รับนั้นเป็นเพียงเศษเสี้ยวของความเมตตา มิใช่การเลือกด้วยหัวใจที่เต็มดวง แต่ถึงอย่างนั้น มือของเขาก็ยังจับมือเธอไว้ พาไปในที่ต่างๆ ดูเหมือนความรักจริงแท้ไม่มีอะไรขาดหาย
วันแล้ววันเล่า เธอเริ่มสังเกตว่า เวลามีความเห็นไม่เหมือนกัน เขาจะยกเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย แล้วหันความผิดมาหาเธอทุกครั้ง คล้ายกับว่าในเรื่องราวทุกบท เธอคือผู้ร้ายที่เขาแต่งตั้งไว้โดยสมัครใจ บทบาทนั้นหนักหน่วงจนเริ่มกัดกินความมั่นใจที่เธอมีต่อตัวเอง
เธอเคยคิดว่าความใกล้ชิดจะทำให้ความรักเติบโต แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับเหมือนเถาวัลย์ที่พันรัดต้นไม้ จนไม่เหลือที่ให้หายใจ เขายังคงทำในสิ่งที่เธอไม่ชอบซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับไม่เคยได้ยินเสียงของเธอ หรือบางที…เสียงของเธออาจไม่มีความหมายสำหรับเขาตั้งแต่แรก
คืนหนึ่ง เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง เมืองที่แปลกตายังคงมีไฟส่องสว่าง แต่ในใจกลับมืดมิด เธอถามตัวเองแผ่วเบา“แล้วที่ฉันเดินทางมาไกล…เพื่อพบรัก หรือเพื่อมอบหัวใจให้ใครบางคนเหยียบเล่นกันแน่?”
เธอหลับตาลงในความเงียบ เสียงเมืองยังดังอยู่ไกล ๆ แต่กลับกลายเป็นเพียงฉากหลังเลือนรางของความคิดที่ตีวน เธอไม่รู้ว่าควรจะก้าวออกไป หรือควรจะทนยืนอยู่ตรงนี้ต่อไป เธอไม่รู้แม้กระทั่งว่า รัก ที่ยังเหลืออยู่คือจริงแท้ หรือเป็นเพียงความทรงจำที่เธอยึดมั่นไว้เอง
เช้าวันถัดมา เธอยังคงลุกขึ้นมาจัดโต๊ะอาหารเล็ก ๆ ตามที่เคยทำ มือยังคงวางถ้วยชามเหมือนทุกวัน แต่ในใจเธอกลับถามตัวเองซ้ำ ๆ ว่า
“นี่คือการเริ่มต้นใหม่…หรือเพียงการวนซ้ำไปอีกวัน?”
///ฟางเส้นเดียว
14|09|2025
ใกล้กันแค่ไหนถึงจะเรียกว่ารัก??
อีกฝ่ายยิ้มอย่างอ่อนโยน เวลาพูดก็มักจะเติมคำว่าสงสาร ไว้ท้ายประโยคเสมอ ราวกับความรักที่เธอได้รับนั้นเป็นเพียงเศษเสี้ยวของความเมตตา มิใช่การเลือกด้วยหัวใจที่เต็มดวง แต่ถึงอย่างนั้น มือของเขาก็ยังจับมือเธอไว้ พาไปในที่ต่างๆ ดูเหมือนความรักจริงแท้ไม่มีอะไรขาดหาย
วันแล้ววันเล่า เธอเริ่มสังเกตว่า เวลามีความเห็นไม่เหมือนกัน เขาจะยกเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย แล้วหันความผิดมาหาเธอทุกครั้ง คล้ายกับว่าในเรื่องราวทุกบท เธอคือผู้ร้ายที่เขาแต่งตั้งไว้โดยสมัครใจ บทบาทนั้นหนักหน่วงจนเริ่มกัดกินความมั่นใจที่เธอมีต่อตัวเอง
เธอเคยคิดว่าความใกล้ชิดจะทำให้ความรักเติบโต แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับเหมือนเถาวัลย์ที่พันรัดต้นไม้ จนไม่เหลือที่ให้หายใจ เขายังคงทำในสิ่งที่เธอไม่ชอบซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับไม่เคยได้ยินเสียงของเธอ หรือบางที…เสียงของเธออาจไม่มีความหมายสำหรับเขาตั้งแต่แรก
คืนหนึ่ง เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง เมืองที่แปลกตายังคงมีไฟส่องสว่าง แต่ในใจกลับมืดมิด เธอถามตัวเองแผ่วเบา“แล้วที่ฉันเดินทางมาไกล…เพื่อพบรัก หรือเพื่อมอบหัวใจให้ใครบางคนเหยียบเล่นกันแน่?”
เธอหลับตาลงในความเงียบ เสียงเมืองยังดังอยู่ไกล ๆ แต่กลับกลายเป็นเพียงฉากหลังเลือนรางของความคิดที่ตีวน เธอไม่รู้ว่าควรจะก้าวออกไป หรือควรจะทนยืนอยู่ตรงนี้ต่อไป เธอไม่รู้แม้กระทั่งว่า รัก ที่ยังเหลืออยู่คือจริงแท้ หรือเป็นเพียงความทรงจำที่เธอยึดมั่นไว้เอง
เช้าวันถัดมา เธอยังคงลุกขึ้นมาจัดโต๊ะอาหารเล็ก ๆ ตามที่เคยทำ มือยังคงวางถ้วยชามเหมือนทุกวัน แต่ในใจเธอกลับถามตัวเองซ้ำ ๆ ว่า
“นี่คือการเริ่มต้นใหม่…หรือเพียงการวนซ้ำไปอีกวัน?”
///ฟางเส้นเดียว
14|09|2025