แอบชอบครูบอกชอบไปแล้วแต่สุดท้ายก็ยังเสียใจคิดว่าครูเขารู้สึกยังไง

สวัสดีค่ะเราเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอายุ 19 เพิ่งจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ตอนนี้กำลังเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยเป็นผู้หญิงใช้ค่ะเราชอบครูคนหนึ่งเขาก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันเราไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกรักความรู้สึกชอบมันมีมาตั้งแต่ตอนไหนแต่มันชัดเจนตอนที่เราอยู่ม. 6 เรารู้สึกว่าครูน่ารักมากๆครูตลกสำหรับเรามากๆแล้วรู้สึกอยากดูแลแม้แต่ครูใช้ไปช่วยเรื่องเล็กๆน้อยๆเราก็เต็มใจทำเสมอมาเราไม่ได้ทำเพื่อที่จะอยากให้ครูชอบแต่เราทำเพราะว่าเราชอบครูเราเต็มใจทำมาโดยตลอดไม่หวังสิ่งตอบแทนใดๆวันปัจฉิมวันสุดท้ายเราได้มอบแก้วสีขาวสกรีนเป็นชื่อครูแล้วก็เป็นรูปครูให้ท่านท่านบอกว่าสวยนะเหมาะกับการไปกินกาแฟในตอนเช้าแล้วเราก็ไม่รู้ว่าท่านใช้แก้วนั้นหรือเปล่าเราจำได้ดีเลยว่าปีนี้เป็นปีสุดท้ายและปีแรกที่เราให้ดอกไม้วันวาเลนไทน์แก่ครูดอกไม้นั้นครูเขาไม่ได้เก็บไว้ที่ตัวเองเขาเก็บไว้ในชั้นเก็บของหน้าห้องทำงานของเขาเราตัดสินใจอยู่นานมากกว่าจะบอกความรู้สึกกับครูเขาทั้งหมดแล้ววันหนึ่งวันที่ 4 กรกฎาคมเวลา 22:00 น เราได้ตัดสินใจทักไปหาครูใน line และบอกความในใจกับครูทั้งหมดเราก็ส่งไปเราปิดแชททันทีแล้วเราก็ร้องไห้ออกมาแต่เราร้องไห้หนักขึ้นเมื่อคำตอบที่ได้จากครูมันอ่อนโยนกับใจเรามากครูไม่ได้มีคำปฏิเสธครูไม่ได้มีคำด่าครูไม่ได้มีคำอะไรที่ไม่ดีครูตอบกับเรามาว่า"ขอบคุณนะที่รับรู้ความรู้สึกของเธอแล้วแต่ที่คุยอยากจะบอกคือใช้ชีวิตต่อไปนะทำตัวเองให้ดีขึ้นไม่ใช่เพราะเพื่อใครแต่เพื่อตัวเธอเองรักตัวเองให้มากพอแล้ววันหนึ่งเธอจะเจอคนๆนั้นที่มาในเวลาที่ถูกต้องในสถานการณ์ที่ถูกต้องและเหมาะสมขอบคุณที่เธอเป็นคนดีสำหรับครูมาตลอดกลัวว่าเธอจะเติบโตต่อไปแบบที่เธอเป็นใช้ชีวิตให้มีความสุขนะคะ"พอเราอ่านข้อความนี้เราเลยตอบกลับครูเขาไปว่าขอบคุณนะคะที่อ่านและตอบกลับด้วยความเข้าใจขอบคุณที่ให้พื้นที่หนูได้พูดและขอบคุณที่ตอบกลับด้วยความอ่อนโยนนะคะหนูดีใจมากที่ได้พูดทุกอย่างออกไปและดีใจที่ได้เป็นนักเรียนของครูจริงๆค่ะคำตอบของครูหนูจะจำไว้และจะใช้ชีวิตต่อไปให้ดีแบบที่ตัวเองเลือกค่ะขอบคุณที่เป็นแรงบันดาลใจให้หนูได้เติบโตมาจนถึงทุกวันนี้ขอให้ครูดูแลตัวเองดีๆนะคะและขอให้ครูมีความสุขกับทุกวันของชีวิตนะคะ"หลังจากนั้นครูก็ตอบมาว่า"ขอบคุณนะคะ"หลังจากนั้นเราก็คุยนิดหน่อยแล้วก็ไม่มีประโยคสนทนาอีกเลยพอเรากลับไปที่โรงเรียนเดิมเราเจอครูในตอนเช้าครั้งแรกเราขี่รถผ่านเราไม่รู้จะทำได้ยังไงเราเลยก้มหน้าหนีครั้ง​ต่อไปเราขี่รถผ่านเหมือนกันแล้วเราตะโกนบอกว่าสวัสดีค่ะคุณครูแต่เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเขาไม่สนใจเราก็คิดว่าเขาไม่ได้ยินแต่พอเจอเขาเรายืนอยู่กับครูอีกคนนึงที่อายุเรื่องราวคราวเดียวกันกับเขาเป็นเพื่อนกันนั่นแหละครูอีกคนที่เรายืนคุยด้วยโบกมือทักทายเขาก็โบกมือตอบแต่พอเรายกมือสวัสดีเขากลับไม่มองหน้าแล้วหุบยิ้มแล้วพอเจอวันจันทร์ที่แล้วเราขับรถผ่านอีกแล้วเขาหันหน้าหนีเราทันทีเราเลยคิดว่าที่เขาไม่สนใจไม่ยิ้มให้เราเขาอาจจะอยากให้เราตัดใจจากเขาได้เร็วขึ้นมั้งซึ่งนั่นมันเป็นสิ่งที่รู้สึกใจหวิวๆเสียใจโทษตัวเองว่าทำไมเราต้องบอกครูไปถ้าเราไม่บอกครูไปครูอาจจะยังยิ้มให้เราในวันนี้ก็ได้
ถ้าเรารู้ว่าการตัดสินใจบอกความในใจกับครูจะเสียครูไปหนูจะไม่บอกครูเลย