หน้าจอโน้ตบุ๊กส่องแสงเย็นซีดในห้องที่ไร้แสงไฟอื่นใด ยามินทร์นั่งนิ่ง ดวงตาจับจ้องไปยังชื่อยูสเซอร์สองชื่อที่ยังคงติดตรึงในใจ
“AUSA389”
“เราต้องคุยกันถ้านายไม่อยากเป็นรายต่อไป”
“Macha407”
“นายก็เห็นมันแล้วใช่ไหม…ประตูของฉันคือ 407”
เสียงหัวใจเขาเต้นแรงราวกับตีกลองอยู่ในอก อ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งอ่านก็ยิ่งเหมือนแรงกดดันลึกลับกำลังบีบรัดอยู่รอบตัว จนในที่สุด เขาก็ตัดสินใจกดส่งข้อความส่วนตัวไปหาทั้งคู่
ตลอดทั้งวัน เขาไม่เป็นอันเรียน เสียงกระซิบในหัววนเวียนไม่หยุด
“รายต่อไป…” “ประตู 407…” คำเหล่านั้นลอยวนไม่ต่างจากฝันร้ายที่ค่อย ๆ ซึมเข้ามาในความจริง
เมื่อกลับถึงห้อง มินแทบจะพุ่งเข้าหาหน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง ราวกับกลัวพลาดสิ่งสำคัญ และก็จริง— “Macha407” ตอบกลับมา
ข้อความเรียงตัวขึ้นบนหน้าจอทีละประโยค
“สวัสดีค่ะ เราชื่อมัชฌา เรียกเรามัชก็ได้ เราเป็นพยาบาลอยู่โรงพยาบาลทางเหนือ”
“เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เราฝัน…ฝันเห็นประตูสีดำบานหนึ่งเหมือนที่นายเล่า”
“แต่หมายเลขบนประตูคือ 407”
“เรายืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น ไม่รู้ทำไม ทั้งที่ในฝันมันเหมือนจริงมากเกินไป”
“ตื่นขึ้นมา เรายังจำได้—เหมือนข้างในมีใครบางคน…กำลังรอเราอยู่”
ตัวหนังสือเรียบง่าย แต่ทำให้มินหายใจติดขัดราวกับมีมือเย็นเฉียบบีบลำคอ เขาพิมพ์ตอบกลับอย่างรีบร้อน
“แล้วรอบตัวคุณมีอะไรแปลก ๆ ไหมครับ”
ข้อความเว้นช่วงไป ก่อนคำตอบสั้น ๆ ปรากฏขึ้น
“ไม่มี…นอกจากฝันซ้ำ ๆ ทุกคืน”
มินถอนหายใจยาว โล่งอกเพียงครู่ ก่อนแนะนำให้มัชฌาแจ้งทันทีถ้ามีสิ่งผิดปกติ ทั้งคู่ปิดการสนทนาในค่ำคืนนั้น แต่ความกังวลไม่ได้หายไปไหน
คืนนั้น มินพยายามฝืนลืมตาไว้ แต่ร่างกายกลับหักหาญเจตนา เขาถูกกลืนเข้าสู่ความฝันอีกครั้ง
ครั้งนี้เขายืนอยู่บนบันไดเวียนสีดำที่ทอดสูงขึ้นไปไร้สิ้นสุด ทุกก้าวที่ยกขึ้น เสียงฝีเท้าอีกหลายคู่ก็ดังสะท้อนตามมา ทว่าไม่ตรงจังหวะ—ราวกับมีสิ่งอื่นกำลังก้าวตาม แต่ไม่ใช่เงาของเขา
เงาร่างหนึ่งสะท้อนบนผนัง รูปทรงคุ้นตา สูง ผอม ผมยุ่ง มันคือ
ชัชวาล
เสียงดังสะท้อนออกมาจากความมืด
“...อย่าเปิดประตู…”
มินสะดุ้งตื่นทันที เหงื่อเย็นชุ่มตัว หัวใจเต้นแรงไม่หยุด ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมาพร้อมความกลัว—เขาถูกตามต้อนเหมือนหนูในกรงมานานเกินไปแล้ว
“เอาวะ…เจอกันสักตั้ง” เขาพึมพำ ก่อนปล่อยร่างให้หลับอีกครั้ง
ในฝันครั้งใหม่ เขาถูกดึงกลับมายังตึกเก่าในมหาวิทยาลัย ประตูดำหมายเลข
404 ยืนตระหง่านตรงหน้า
เสียงเย็นเฉียบแว่วมา
“เปิดประตูสิ…มิน”
มันไม่ใช่แค่คำสั่ง แต่เป็นเสียงที่ปนความเย้ยหยัน ล่อหลอกเหมือนงูพิษ
มินกัดฟัน ยกยิ้มมุมปาก ราวกับประกาศชัยชนะ
“นี่มันฝันของฉัน ฉันไม่เปิด ไม่ว่าแกจะเป็นใคร อย่ามายุ่งกับฉัน”
เขาหันหลังเตรียมเดินออกไป แต่เสียงเดิมก้องกังวานตามหลังมา
“แล้วจะปล่อยให้ชัช เพื่อนรักของนาย…รออยู่อย่างนั้นหรือ”
มินชะงัก หันกลับทันที ภาพตรงหน้าคือเงาโปร่งใสของชัชวาลยืนอยู่หลังประตู ไม่เพียงเท่านั้น—หญิงสาวพนักงานโรงแรม และผู้คนอีกนับไม่ถ้วนยืนเบียดเสียดอยู่ในนั้น ห้องหนึ่งบรรจุได้เกินกว่ามนุษย์จะรับไหว
ท่ามกลางฝูงคนใบหน้านิ่งทื่อที่ยืนแน่นขนัดในห้องมืดนั้น มีเพียงร่างหนึ่งที่ต่างออกไป—ชายผู้สวมชุดสูทสีขาวสะอาดตัดเย็บประณีตสไตล์ผู้ดีอังกฤษเก่า เสื้อเชิ้ตและเนกไทเรียบกริบเหมือนเพิ่งถูกรีดอย่างสมบูรณ์แบบ เสื้อผ้าของเขาไร้รอยเปื้อนใด ๆ ทั้งที่รอบข้างเต็มไปด้วยความอึมครึม
กลิ่นหอมอวลบางเบาลอยมากับอากาศ—กลิ่นแปลกประหลาดที่ผสมระหว่างดอกไม้แห้งกับกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อของโรงพยาบาล ความขัดแย้งนั้นยิ่งทำให้เขาดูไม่เข้าที่เข้าทาง
ชายคนนั้นยืนนิ่งสงบ ดวงตาซ่อนอยู่ใต้เงามืดราวกับมีบางสิ่งตั้งใจไม่ให้ใครได้มองเห็น แต่ทุกครั้งที่มินพยายามจ้องไปที่ใบหน้า เขากลับเห็นเพียงรอยยิ้มบางที่มุมปาก—รอยยิ้มที่ไม่ใช่ความสุข หากเป็นความพอใจเย็นชาเหมือนนักล่าที่เพิ่งปิดตาข่ายลง
รอบตัวชายชุดขาว มวลหมอกควันสีเทาเข้มค่อย ๆ ไหลออกมาจากเท้าและขอบสูท บางช่วงแปรเปลี่ยนเป็นเหมือนเส้นผมของใครหลายคน ก่อนจะสลายกลับเป็นควันอีกครั้ง ราวกับเขาคือศูนย์กลางที่ปลดปล่อยฝันร้ายออกมา
ในห้องที่เต็มไปด้วยร่างไร้แววตา ทุกสายตากลับเหมือนเบนไปยังเขา รอคอยคำสั่ง…และชายชุดขาวก็เพียงยิ้ม—รอยยิ้มที่แฝงคำตอบบางอย่างที่มินไม่อยากได้ยิน
มินพยายามเพ่งมอง แต่กลุ่มควันมากมายพลันทะลักออกมา บดบังทุกสิ่ง และผลักเขากลับมาในความจริง
เสียงแจ้งเตือนบล็อก
ติ๊ง ๆ ๆ ดังไม่หยุด หน้าจอยังคงเปิดค้าง มินสะดุ้งตื่น เหงื่อชุ่มกาย
เขารีบเข้าไปดู เป็นข้อความจาก
มัชฌา
“มิน…เรากลัว”
“มันไม่ใช่แค่ฝันแล้ว”
“ทำไงดี”
“เราเจอประตูแล้ว…มิน”
ข้อความสุดท้ายนั้นหนักอึ้งราวกับหินก้อนใหญ่กดลงบนอก
มินกำลังจะเอื้อมมือเปิดไฟ แต่กลับไปปัดโดนกระเป๋าของชัชวาลตกจากโต๊ะ เอกสารและสมุดเล่มเดิมหล่นกระจาย
เขาก้มลงไปเก็บ และพบว่าในสมุดมีเนื้อหาอะไรมากกว่าที่เขาคิด แต่เมื่อเข้ากำลังจะเปิดอ่าน
ติ๊ง เสียงแจ้งเตือนบล็อก ดังขึ้น ข้อความที่เด้งมาทำเอาขาของยามินท์แทบทรุดลงกับพื้น
AUSA389
“ฉันคือพี่ชายของอุษา”
“เธอฝันถึงประตูสีดำ 389 ก่อนจะหายไป …ถ้านายไม่อยากเป็นรายต่อไป เราต้องคุยกัน”
–
พลบ
บันทึกฝันที่ 404 ตอนที่ 6 รอยยิ้มในเงามืด
“AUSA389”
“เราต้องคุยกันถ้านายไม่อยากเป็นรายต่อไป”
“Macha407”
“นายก็เห็นมันแล้วใช่ไหม…ประตูของฉันคือ 407”
เสียงหัวใจเขาเต้นแรงราวกับตีกลองอยู่ในอก อ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งอ่านก็ยิ่งเหมือนแรงกดดันลึกลับกำลังบีบรัดอยู่รอบตัว จนในที่สุด เขาก็ตัดสินใจกดส่งข้อความส่วนตัวไปหาทั้งคู่
ตลอดทั้งวัน เขาไม่เป็นอันเรียน เสียงกระซิบในหัววนเวียนไม่หยุด “รายต่อไป…” “ประตู 407…” คำเหล่านั้นลอยวนไม่ต่างจากฝันร้ายที่ค่อย ๆ ซึมเข้ามาในความจริง
เมื่อกลับถึงห้อง มินแทบจะพุ่งเข้าหาหน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง ราวกับกลัวพลาดสิ่งสำคัญ และก็จริง— “Macha407” ตอบกลับมา
ข้อความเรียงตัวขึ้นบนหน้าจอทีละประโยค
“สวัสดีค่ะ เราชื่อมัชฌา เรียกเรามัชก็ได้ เราเป็นพยาบาลอยู่โรงพยาบาลทางเหนือ”
“เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เราฝัน…ฝันเห็นประตูสีดำบานหนึ่งเหมือนที่นายเล่า”
“แต่หมายเลขบนประตูคือ 407”
“เรายืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น ไม่รู้ทำไม ทั้งที่ในฝันมันเหมือนจริงมากเกินไป”
“ตื่นขึ้นมา เรายังจำได้—เหมือนข้างในมีใครบางคน…กำลังรอเราอยู่”
ตัวหนังสือเรียบง่าย แต่ทำให้มินหายใจติดขัดราวกับมีมือเย็นเฉียบบีบลำคอ เขาพิมพ์ตอบกลับอย่างรีบร้อน
“แล้วรอบตัวคุณมีอะไรแปลก ๆ ไหมครับ”
ข้อความเว้นช่วงไป ก่อนคำตอบสั้น ๆ ปรากฏขึ้น
“ไม่มี…นอกจากฝันซ้ำ ๆ ทุกคืน”
มินถอนหายใจยาว โล่งอกเพียงครู่ ก่อนแนะนำให้มัชฌาแจ้งทันทีถ้ามีสิ่งผิดปกติ ทั้งคู่ปิดการสนทนาในค่ำคืนนั้น แต่ความกังวลไม่ได้หายไปไหน
คืนนั้น มินพยายามฝืนลืมตาไว้ แต่ร่างกายกลับหักหาญเจตนา เขาถูกกลืนเข้าสู่ความฝันอีกครั้ง
ครั้งนี้เขายืนอยู่บนบันไดเวียนสีดำที่ทอดสูงขึ้นไปไร้สิ้นสุด ทุกก้าวที่ยกขึ้น เสียงฝีเท้าอีกหลายคู่ก็ดังสะท้อนตามมา ทว่าไม่ตรงจังหวะ—ราวกับมีสิ่งอื่นกำลังก้าวตาม แต่ไม่ใช่เงาของเขา
เงาร่างหนึ่งสะท้อนบนผนัง รูปทรงคุ้นตา สูง ผอม ผมยุ่ง มันคือ ชัชวาล
เสียงดังสะท้อนออกมาจากความมืด
“...อย่าเปิดประตู…”
มินสะดุ้งตื่นทันที เหงื่อเย็นชุ่มตัว หัวใจเต้นแรงไม่หยุด ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมาพร้อมความกลัว—เขาถูกตามต้อนเหมือนหนูในกรงมานานเกินไปแล้ว
“เอาวะ…เจอกันสักตั้ง” เขาพึมพำ ก่อนปล่อยร่างให้หลับอีกครั้ง
ในฝันครั้งใหม่ เขาถูกดึงกลับมายังตึกเก่าในมหาวิทยาลัย ประตูดำหมายเลข 404 ยืนตระหง่านตรงหน้า
เสียงเย็นเฉียบแว่วมา
“เปิดประตูสิ…มิน”
มันไม่ใช่แค่คำสั่ง แต่เป็นเสียงที่ปนความเย้ยหยัน ล่อหลอกเหมือนงูพิษ
มินกัดฟัน ยกยิ้มมุมปาก ราวกับประกาศชัยชนะ
“นี่มันฝันของฉัน ฉันไม่เปิด ไม่ว่าแกจะเป็นใคร อย่ามายุ่งกับฉัน”
เขาหันหลังเตรียมเดินออกไป แต่เสียงเดิมก้องกังวานตามหลังมา
“แล้วจะปล่อยให้ชัช เพื่อนรักของนาย…รออยู่อย่างนั้นหรือ”
มินชะงัก หันกลับทันที ภาพตรงหน้าคือเงาโปร่งใสของชัชวาลยืนอยู่หลังประตู ไม่เพียงเท่านั้น—หญิงสาวพนักงานโรงแรม และผู้คนอีกนับไม่ถ้วนยืนเบียดเสียดอยู่ในนั้น ห้องหนึ่งบรรจุได้เกินกว่ามนุษย์จะรับไหว
ท่ามกลางฝูงคนใบหน้านิ่งทื่อที่ยืนแน่นขนัดในห้องมืดนั้น มีเพียงร่างหนึ่งที่ต่างออกไป—ชายผู้สวมชุดสูทสีขาวสะอาดตัดเย็บประณีตสไตล์ผู้ดีอังกฤษเก่า เสื้อเชิ้ตและเนกไทเรียบกริบเหมือนเพิ่งถูกรีดอย่างสมบูรณ์แบบ เสื้อผ้าของเขาไร้รอยเปื้อนใด ๆ ทั้งที่รอบข้างเต็มไปด้วยความอึมครึม
กลิ่นหอมอวลบางเบาลอยมากับอากาศ—กลิ่นแปลกประหลาดที่ผสมระหว่างดอกไม้แห้งกับกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อของโรงพยาบาล ความขัดแย้งนั้นยิ่งทำให้เขาดูไม่เข้าที่เข้าทาง
ชายคนนั้นยืนนิ่งสงบ ดวงตาซ่อนอยู่ใต้เงามืดราวกับมีบางสิ่งตั้งใจไม่ให้ใครได้มองเห็น แต่ทุกครั้งที่มินพยายามจ้องไปที่ใบหน้า เขากลับเห็นเพียงรอยยิ้มบางที่มุมปาก—รอยยิ้มที่ไม่ใช่ความสุข หากเป็นความพอใจเย็นชาเหมือนนักล่าที่เพิ่งปิดตาข่ายลง
รอบตัวชายชุดขาว มวลหมอกควันสีเทาเข้มค่อย ๆ ไหลออกมาจากเท้าและขอบสูท บางช่วงแปรเปลี่ยนเป็นเหมือนเส้นผมของใครหลายคน ก่อนจะสลายกลับเป็นควันอีกครั้ง ราวกับเขาคือศูนย์กลางที่ปลดปล่อยฝันร้ายออกมา
ในห้องที่เต็มไปด้วยร่างไร้แววตา ทุกสายตากลับเหมือนเบนไปยังเขา รอคอยคำสั่ง…และชายชุดขาวก็เพียงยิ้ม—รอยยิ้มที่แฝงคำตอบบางอย่างที่มินไม่อยากได้ยิน
มินพยายามเพ่งมอง แต่กลุ่มควันมากมายพลันทะลักออกมา บดบังทุกสิ่ง และผลักเขากลับมาในความจริง
เสียงแจ้งเตือนบล็อก ติ๊ง ๆ ๆ ดังไม่หยุด หน้าจอยังคงเปิดค้าง มินสะดุ้งตื่น เหงื่อชุ่มกาย
เขารีบเข้าไปดู เป็นข้อความจาก มัชฌา
“มิน…เรากลัว”
“มันไม่ใช่แค่ฝันแล้ว”
“ทำไงดี”
“เราเจอประตูแล้ว…มิน”
ข้อความสุดท้ายนั้นหนักอึ้งราวกับหินก้อนใหญ่กดลงบนอก
มินกำลังจะเอื้อมมือเปิดไฟ แต่กลับไปปัดโดนกระเป๋าของชัชวาลตกจากโต๊ะ เอกสารและสมุดเล่มเดิมหล่นกระจาย
เขาก้มลงไปเก็บ และพบว่าในสมุดมีเนื้อหาอะไรมากกว่าที่เขาคิด แต่เมื่อเข้ากำลังจะเปิดอ่าน
ติ๊ง เสียงแจ้งเตือนบล็อก ดังขึ้น ข้อความที่เด้งมาทำเอาขาของยามินท์แทบทรุดลงกับพื้น
AUSA389
“ฉันคือพี่ชายของอุษา”
“เธอฝันถึงประตูสีดำ 389 ก่อนจะหายไป …ถ้านายไม่อยากเป็นรายต่อไป เราต้องคุยกัน”
– พลบ