เรื่องของเรื่องคับ คือ แอบเฮิร์ทคับหลังจากขอเบอร์สาวที่แอบชอบอยู่ ขอเล่าย้อนไปหน่อยแล้วกันนะครับ
เธอทำงานอยู่ใกล้คอนโดของผม ครั้งแรกที่เจอคือที่ร้านข้าวตามสั่งธรรมดาทั่วไปนี่แหละคับ
เธอนั่งกินข้าวอยู่สองสามคน คือได้สบตาแล้วมันรู้สึกคลิกไงไม่รุ้หะ(ไม่เป็นกับทุกคนนะ กับคนสวยๆกว่านี้ก็ไม่เป็นนะ)
พอผมซื้อเสร็จก็เข้าไปร้านสะดวกซื้อข้างๆ ผมเดินไปแผงหนังสือแล้วหันไปมองอีก ปรากฏเธอหันมาสบตาคร้าบบ ผมเขิลคับทำไรไม่ถูก
เดินไปจ่ายตังแม่มเลย ในใจคิดว่า ถ้าเจอกันครั้งหน้าค่อยขอเบอร์ละกัน(ตอนนั้นเธออยู่กะเพื่อน..ไม่กล้าขอ)
และเมื่อสองอาทิตย์ก่อน(ผ่านไป2-3เดือนจนผมลืมไปละ) ระหว่างที่กำลังจะเดินไปขึ้นสะพานลอยกลับคอนโด
เหมือนโชคเข้าข้างหะ ผมเดินมาเจอเธอกำลังเดินไปข้ามสะพานลอยพอดี(โอ้ยย..ได้สบตากันอีกแว้วว) เธอเดินนำหน้าผมหะ
พอเดินมาถึงทางแยกที่เธอจะลง(ด้วยความที่เธอลงกลางสะพาน ผมต้องเดินไปสุด)
จากที่แมนๆ ใจผมเริ่มตุ๊ดละหะ...จะเอาไงดีว๊า กลัวหน้าแหก กลัวคิดไปเอง ยังๆ ครั้งหน้าแล้วกัน
พอเธอเดินเลี้ยวไป OMG..เธอหันกลับมามองผมอีกคร้าบบบ(เอาละ ตูมั่นใจละ เธอมีใจ..ชัว!! ไม่งั้นไม่หันกลับมามอง ฟันธง!!)
ด้วยความเบลอ ผมเดินต่อไปตามทางผม ไม่ยอมเดินตามเธอไป แต่ไม่เป็นไรอย่างน้อยก็รู้ละ ว่าเธอคงมีใจ...555เสร็จโจร
จนมาวันนี้ครับ ผมเลิกงานเร็ว คิดว่าเอาวะ..รอเจอเธอดีกว่า และแล้วเธอก็มาจริงๆ ผมรีบเดินขึ้นสะพานจากฝั่งตรงข้ามเลยหะ
กะว่า เอาแบบให้ได้สบตากันอีกครั้งก่อนขอเบอร์ไปเลยยย!! แต่พอเดินกำลังจะสวนผมก็มองเธอคับ แต่เอ๊ะ ครั้งนี้มันแปลกๆ
เธอมองผมหะ แต่เดินสวนไป..เฉ๊ย ครั้งนี้ผมไม่ตุ๊ดละคับ หันหลังกลับเดินตามเลย(ตายเป็นตาย วันนี้ตูต้องได้เบอร์)
ผมเดินตามจนถึงทางที่เธอลง (ซึ่งมันเป็นทางลาด ไม่ใช่บันไดลง) จึงรวบรวมความกล้าแล้วเรียก
"เธอๆ ขอโทดครับ" ปรากฎเธอหันมาครับ แล้วกอดกระเป๋าแล้วก็เดินต่อ...ย้ำ!!เธอกอดกระเป๋า Y.Y
ผมเดินตามแล้วเรียกอีก "ขอโทษครับ" เธอหันมา
"อยากขอเบอร์คุณได้ไม๊ครับ"
ส่ายหัวแล้วบอก "ไม่ได้ค่ะ" แล้วเดินต่อ
สตั๊น จริงๆ ครับ ตอนนั้นทำไรไม่ถูก ยืนนิ่งเลย...ได้แต่นึก "ที่ผ่านมาคืออัลไลลล"
พอได้สติก็หันหลังเดินกลับ พร้อมกับคิดถึงเหตุผลว่าทำไม ทำไม....หรือว่าตูขอมากไปวะ ควรจะขอไลน์หรือเฟสรึเปล่า เอ๊ะๆ หรือว่าชุดที่ตูใส่(ที่แน่ๆคงหน้าตาตูด้วยแหละมั้ง...ฮือๆ)
ลืมบอกไปครับว่า ผมเป็นวิศวกร(หน้าตาไม่หล่อเว่อแต่ก็พอไปวัดไปวาได้นะเพราะก็มี ญ มาชอบบ้าง แต่ไม่โดน น้านน..เลือกเยอะอีกตู)
และทำงานกับรัฐวิสาหกิจแห่งนึง แต่ด้วยหน้าที่ที่ดูแลมันต้องได้สัมผัสกับเครื่องจักรบ่อยๆ จึงไม่เหมาะแน่ที่จะใส่เกงสแลค เสื้อเชิ้ตเท่ๆ
เพราะต้องมีลงมือบ้าง เปรอะบ้าง จึงต้องใส่เสื้อช๊อปสีเดียวกะกางเกงบวกกับรองเท้ากีฬาไปทำงานทุกวัน
จึงเกิดเป็นกระทู้นี้แหละครับ และอยากจะถามคุณผู้หญิงว่า
ถ้ามีผช. ใส่ชุดช๊อปเหมือนช่าง มาขอเบอร์คุณๆจะรู้สึกอย่างไรครับ? (คือ..ความรู้สึกจะต่างกับใส่ชุดออฟฟิตเท่ๆมาขอเบอร์ป่ะหะ)
และถ้ามีผช. มาอยากรู้จักคุณ เค้าควรจะเข้ามาขอเบอร์ หรือไลน์ หรือเฟส ครับ?(คือ ผญ บางคนคิดว่าให้เบอร์มันมากไปป่าว?)
และถามคุณผช.ที่จีบคนที่ไม่รู้จักติด คุณเริ่มต้นด้วยการขออะไรหรอครับ? เบอร์? ไลน์? เฟส?
ปล.หลังจากอ่านเรื่องของผมแล้วห้ามด่าผม "มโน" "โรคจิต" นะ เพราะแค่นี้ผมก็คิดว่าผม มโน+โรคจิต พอละ...เฮิทร์ทๆ
แต่ก็ยังดีใจที่สามารถรวบรวมความกล้าไปขอเบอร์สาวเป็นครั้งแรกอ่ะครับ...แต่แป่ก555
ผมเพิ่งจะตั้งกระทู้เป็นครั้งแรก ขอบคุณที่เสียสละเวลาอ่านนะครับ...
ถามคุณผู้หญิงครับ คิดอย่างไรกับผู้ชายที่ใส่ชุดShopเหมือนช่างมาขอเบอร์
เธอทำงานอยู่ใกล้คอนโดของผม ครั้งแรกที่เจอคือที่ร้านข้าวตามสั่งธรรมดาทั่วไปนี่แหละคับ
เธอนั่งกินข้าวอยู่สองสามคน คือได้สบตาแล้วมันรู้สึกคลิกไงไม่รุ้หะ(ไม่เป็นกับทุกคนนะ กับคนสวยๆกว่านี้ก็ไม่เป็นนะ)
พอผมซื้อเสร็จก็เข้าไปร้านสะดวกซื้อข้างๆ ผมเดินไปแผงหนังสือแล้วหันไปมองอีก ปรากฏเธอหันมาสบตาคร้าบบ ผมเขิลคับทำไรไม่ถูก
เดินไปจ่ายตังแม่มเลย ในใจคิดว่า ถ้าเจอกันครั้งหน้าค่อยขอเบอร์ละกัน(ตอนนั้นเธออยู่กะเพื่อน..ไม่กล้าขอ)
และเมื่อสองอาทิตย์ก่อน(ผ่านไป2-3เดือนจนผมลืมไปละ) ระหว่างที่กำลังจะเดินไปขึ้นสะพานลอยกลับคอนโด
เหมือนโชคเข้าข้างหะ ผมเดินมาเจอเธอกำลังเดินไปข้ามสะพานลอยพอดี(โอ้ยย..ได้สบตากันอีกแว้วว) เธอเดินนำหน้าผมหะ
พอเดินมาถึงทางแยกที่เธอจะลง(ด้วยความที่เธอลงกลางสะพาน ผมต้องเดินไปสุด)
จากที่แมนๆ ใจผมเริ่มตุ๊ดละหะ...จะเอาไงดีว๊า กลัวหน้าแหก กลัวคิดไปเอง ยังๆ ครั้งหน้าแล้วกัน
พอเธอเดินเลี้ยวไป OMG..เธอหันกลับมามองผมอีกคร้าบบบ(เอาละ ตูมั่นใจละ เธอมีใจ..ชัว!! ไม่งั้นไม่หันกลับมามอง ฟันธง!!)
ด้วยความเบลอ ผมเดินต่อไปตามทางผม ไม่ยอมเดินตามเธอไป แต่ไม่เป็นไรอย่างน้อยก็รู้ละ ว่าเธอคงมีใจ...555เสร็จโจร
จนมาวันนี้ครับ ผมเลิกงานเร็ว คิดว่าเอาวะ..รอเจอเธอดีกว่า และแล้วเธอก็มาจริงๆ ผมรีบเดินขึ้นสะพานจากฝั่งตรงข้ามเลยหะ
กะว่า เอาแบบให้ได้สบตากันอีกครั้งก่อนขอเบอร์ไปเลยยย!! แต่พอเดินกำลังจะสวนผมก็มองเธอคับ แต่เอ๊ะ ครั้งนี้มันแปลกๆ
เธอมองผมหะ แต่เดินสวนไป..เฉ๊ย ครั้งนี้ผมไม่ตุ๊ดละคับ หันหลังกลับเดินตามเลย(ตายเป็นตาย วันนี้ตูต้องได้เบอร์)
ผมเดินตามจนถึงทางที่เธอลง (ซึ่งมันเป็นทางลาด ไม่ใช่บันไดลง) จึงรวบรวมความกล้าแล้วเรียก
"เธอๆ ขอโทดครับ" ปรากฎเธอหันมาครับ แล้วกอดกระเป๋าแล้วก็เดินต่อ...ย้ำ!!เธอกอดกระเป๋า Y.Y
ผมเดินตามแล้วเรียกอีก "ขอโทษครับ" เธอหันมา
"อยากขอเบอร์คุณได้ไม๊ครับ"
ส่ายหัวแล้วบอก "ไม่ได้ค่ะ" แล้วเดินต่อ
สตั๊น จริงๆ ครับ ตอนนั้นทำไรไม่ถูก ยืนนิ่งเลย...ได้แต่นึก "ที่ผ่านมาคืออัลไลลล"
พอได้สติก็หันหลังเดินกลับ พร้อมกับคิดถึงเหตุผลว่าทำไม ทำไม....หรือว่าตูขอมากไปวะ ควรจะขอไลน์หรือเฟสรึเปล่า เอ๊ะๆ หรือว่าชุดที่ตูใส่(ที่แน่ๆคงหน้าตาตูด้วยแหละมั้ง...ฮือๆ)
ลืมบอกไปครับว่า ผมเป็นวิศวกร(หน้าตาไม่หล่อเว่อแต่ก็พอไปวัดไปวาได้นะเพราะก็มี ญ มาชอบบ้าง แต่ไม่โดน น้านน..เลือกเยอะอีกตู)
และทำงานกับรัฐวิสาหกิจแห่งนึง แต่ด้วยหน้าที่ที่ดูแลมันต้องได้สัมผัสกับเครื่องจักรบ่อยๆ จึงไม่เหมาะแน่ที่จะใส่เกงสแลค เสื้อเชิ้ตเท่ๆ
เพราะต้องมีลงมือบ้าง เปรอะบ้าง จึงต้องใส่เสื้อช๊อปสีเดียวกะกางเกงบวกกับรองเท้ากีฬาไปทำงานทุกวัน
จึงเกิดเป็นกระทู้นี้แหละครับ และอยากจะถามคุณผู้หญิงว่า
ถ้ามีผช. ใส่ชุดช๊อปเหมือนช่าง มาขอเบอร์คุณๆจะรู้สึกอย่างไรครับ? (คือ..ความรู้สึกจะต่างกับใส่ชุดออฟฟิตเท่ๆมาขอเบอร์ป่ะหะ)
และถ้ามีผช. มาอยากรู้จักคุณ เค้าควรจะเข้ามาขอเบอร์ หรือไลน์ หรือเฟส ครับ?(คือ ผญ บางคนคิดว่าให้เบอร์มันมากไปป่าว?)
และถามคุณผช.ที่จีบคนที่ไม่รู้จักติด คุณเริ่มต้นด้วยการขออะไรหรอครับ? เบอร์? ไลน์? เฟส?
ปล.หลังจากอ่านเรื่องของผมแล้วห้ามด่าผม "มโน" "โรคจิต" นะ เพราะแค่นี้ผมก็คิดว่าผม มโน+โรคจิต พอละ...เฮิทร์ทๆ
แต่ก็ยังดีใจที่สามารถรวบรวมความกล้าไปขอเบอร์สาวเป็นครั้งแรกอ่ะครับ...แต่แป่ก555
ผมเพิ่งจะตั้งกระทู้เป็นครั้งแรก ขอบคุณที่เสียสละเวลาอ่านนะครับ...