ตอนที่ 1: เสียงเปียโนในวันแรกพบ
เสียงเปียโนดังกังวานก้องไปทั่วหอประชุมใหญ่ของมหาวิทยาลัย เสียงโน้ตที่ไหลราวกับสายน้ำประกอบกับเสียงร้องหวานใส ทำให้ผู้คนในงานนิ่งเงียบราวกับต้องมนตร์
วิน—นักศึกษาชั้นปีหนึ่งจากคณะวิทยาศาสตร์การกีฬา—นั่งอยู่แถวหลังสุด เขาไม่ได้ตั้งใจจะมางานนี้ด้วยซ้ำ แต่โดนมายด์ เพื่อนร่วมห้องที่ค่อนข้างชอบบงการชีวิตเขา ลากมาด้วยเหตุผลสั้นๆ ว่า
“อย่าทำตัวเป็นไอ้บื้ออยู่แต่สนามบอล”
และตอนนี้ เขากำลังรู้สึกขอบคุณเธอแบบไม่กล้าพูด
หญิงสาวที่นั่งอยู่หน้ากลางเปียโนบนเวที สวมชุดเดรสสีขาวครีมผสมลูกไม้บางเบา ผมยาวตรงปล่อยสยายเหมือนภาพในโปสเตอร์โฆษณาน้ำหอม หัวใจของวินเต้นแรงราวกับเพิ่งวิ่งรอบสนามครบสิบรอบไม่มีพัก
“เธอเป็นใคร...” เขาพึมพำเบาๆ
“แป้ง เอกดนตรี ปีสอง” มายด์ที่นั่งข้างๆ ตอบเสียงเรียบ “อย่าแม้แต่จะคิด วิน”
“หือ?”
“ฉันเห็นนายอ้าปากค้างตั้งแต่วินาทีแรกที่เธอเล่นโน้ตแรกเลยนะ” มายด์เบือนหน้าหนี พลางกอดอกแน่นอย่างพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่าง
“ก็… แค่รู้สึกว่าเธอเก่งมาก เธอร้องเพราะมากด้วย” วินหันไปสบตาเธอ “ฟังแล้วขนลุกเลยอะ จริงๆ นะ”
มายด์แอบถอนหายใจ เธอไม่อยากยอมรับว่าเธอกำลังรู้สึกหงุดหงิด ทั้งที่เหตุผลมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว
หลังจากการแสดงจบลง เสียงปรบมือก็ดังลั่นหอประชุม แป้งยิ้มบางๆ แล้วโค้งขอบคุณทุกคนอย่างอ่อนหวาน วินนั่งนิ่งเหมือนโดนสะกดจิต
และตอนนั้นเอง ที่มายด์รู้ว่าเธออาจต้องเริ่มก้าวเข้าสู่สนามแข่งขันบางอย่างที่เธอไม่เคยเตรียมตัวมาก่อนเลย...
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่คิดจะถอย
เสียงเปียโนในวันแรกพบ เปลี่ยนจังหวะหัวใจของใครบางคน... และทำให้ใครอีกคน เริ่มรู้สึกกลัวจะเสียบางสิ่งไป
https://www.readawrite.com/a/85281ecc4731d47cce7a62f626c0d77d
"เส้นบางๆ ระหว่างหัวใจ" ตอนที่ 1: เสียงเปียโนในวันแรกพบ
เสียงเปียโนดังกังวานก้องไปทั่วหอประชุมใหญ่ของมหาวิทยาลัย เสียงโน้ตที่ไหลราวกับสายน้ำประกอบกับเสียงร้องหวานใส ทำให้ผู้คนในงานนิ่งเงียบราวกับต้องมนตร์
วิน—นักศึกษาชั้นปีหนึ่งจากคณะวิทยาศาสตร์การกีฬา—นั่งอยู่แถวหลังสุด เขาไม่ได้ตั้งใจจะมางานนี้ด้วยซ้ำ แต่โดนมายด์ เพื่อนร่วมห้องที่ค่อนข้างชอบบงการชีวิตเขา ลากมาด้วยเหตุผลสั้นๆ ว่า “อย่าทำตัวเป็นไอ้บื้ออยู่แต่สนามบอล”
และตอนนี้ เขากำลังรู้สึกขอบคุณเธอแบบไม่กล้าพูด
หญิงสาวที่นั่งอยู่หน้ากลางเปียโนบนเวที สวมชุดเดรสสีขาวครีมผสมลูกไม้บางเบา ผมยาวตรงปล่อยสยายเหมือนภาพในโปสเตอร์โฆษณาน้ำหอม หัวใจของวินเต้นแรงราวกับเพิ่งวิ่งรอบสนามครบสิบรอบไม่มีพัก
“เธอเป็นใคร...” เขาพึมพำเบาๆ
“แป้ง เอกดนตรี ปีสอง” มายด์ที่นั่งข้างๆ ตอบเสียงเรียบ “อย่าแม้แต่จะคิด วิน”
“หือ?”
“ฉันเห็นนายอ้าปากค้างตั้งแต่วินาทีแรกที่เธอเล่นโน้ตแรกเลยนะ” มายด์เบือนหน้าหนี พลางกอดอกแน่นอย่างพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่าง
“ก็… แค่รู้สึกว่าเธอเก่งมาก เธอร้องเพราะมากด้วย” วินหันไปสบตาเธอ “ฟังแล้วขนลุกเลยอะ จริงๆ นะ”
มายด์แอบถอนหายใจ เธอไม่อยากยอมรับว่าเธอกำลังรู้สึกหงุดหงิด ทั้งที่เหตุผลมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว
หลังจากการแสดงจบลง เสียงปรบมือก็ดังลั่นหอประชุม แป้งยิ้มบางๆ แล้วโค้งขอบคุณทุกคนอย่างอ่อนหวาน วินนั่งนิ่งเหมือนโดนสะกดจิต
และตอนนั้นเอง ที่มายด์รู้ว่าเธออาจต้องเริ่มก้าวเข้าสู่สนามแข่งขันบางอย่างที่เธอไม่เคยเตรียมตัวมาก่อนเลย...
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่คิดจะถอย
เสียงเปียโนในวันแรกพบ เปลี่ยนจังหวะหัวใจของใครบางคน... และทำให้ใครอีกคน เริ่มรู้สึกกลัวจะเสียบางสิ่งไป
https://www.readawrite.com/a/85281ecc4731d47cce7a62f626c0d77d