ผมยื่นแบ็งค์ 20 บาทให้เป็นค่าขนมไข่หงษ์(จริงๆแล้วเรียกอีกอย่าง 555)ให้ลุงที่แบกถาดเดินผ่านออฟฟิส
ลุงส่งถุงขนม ที่น่าจะมีเกือบๆสิบลูกคืนมาให้
ขนมคุณลุงอร่อยนะ แต่ปัญหาคือ ผมไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่ คือ มันจะเค็มก็ไม่เค็ม จะหวานก็ไม่หวานทำนองนั้น
แต่เจอหน้ากันทีไร ก็อดอุดหนุนกันไม่ได้ซักทีสิน่า
วันนั้น ลุงดูอารมณ์ดีผิดปกติ
ผมเลยขอถ่ายรูป แล้วถามไถ่ถึงที่มาของรอยยิ้ม ^^
ลุงบอกว่า ดีใจ เมื่อกี้มีลูกค้าซื้อขนม 100 บาท อาจเป็นลางดี ขายหมดเร็ว กลับบ้านเร็ว
ผมคิดตามแป๊บ.. ก่อนบอกคุณลุงว่า ผมขอเพิ่มเป็น 100 มั่งแล้วกัน จะเอาไปฝากคนนั้นคนนี้
ลุงยิ้มกว้างมากกกกก แถมลงไปอีกสองสามลูก ผมห้ามก็ไม่ฟัง แกบอกจะได้กลับบ้านเร็วขึ้น
ผมวางถุงขนมไว้บนโต๊ะน้องๆในออฟฟิส ไม่ต้องห่วง คนหนึบสองหนับ เดี๋ยวก็หมดถุง
ในระหว่างที่เคี้ยวรสชาดเค็มๆหวานๆจากขนมลุง
ประโยคหนึ่งของนายวันพุทธ(เค้าชื่อวันพุทธจริงครับ เป็นเด็กในทีมเซอร์เวย์)ก็แว่บเข้าหัว
"100 บาทของแต่ละคน มีค่าไม่เท่ากันนะครับพี่..."
มันเกิดจากวันที่ทีมงานชวนกันไปกินหมูกระทะบุพเฟ่ต์หลังเลิกงาน ประเภทหัวละร้อยกว่าบาท ต่างคนต่างออก
วันพุทธขอตัว และประโยคนั้นคือการตอบคำถามของเพื่อนๆ ที่สงสัยกับเงินแค่ร้อยนิดๆ ขี้เหนียวทำไม
ผมคิดเรื่อยเปื่อยไปถึงเมื่อคืน
เรามีเฮฮาปาร์ตี้กันเล็กน้อย จุดเด่นของร้านนี้คือ PG สาวสวยหลายคน ที่พยายามดัน...จนร่องอกแทบพุ่งออกมาทิ่มตาลูกค้า
ก็เฮฮากันไปตามประสา ดึกดื่ค่อนคืน จนเรียกเก็บเงิน
น้องผู้หญิงที่คุมเงินในหน่วยงานเป็นคนจ่าย และเรียกน้องๆที่บริการโต๊ะเรามาทั้งสองคนแล้วจ่ายทิปให้คนละ 100 บาท
PG ยกมือไหว้ สายตาเรียบเฉย เหมือนเธอไม่ยินดียินร้ายอะไรกับเงินจำนวนนี้
พี่อีกคนที่นั่งในโต๊ะเห็นเข้า ก็ควักจ่ายให้เพิ่มคนละ 500 น้องๆก็ฉีกยิ้มกว้าง ร่าเริงขึ้นมาทันทีทันใด
ผมไม่เคยมีกระเป๋าเงิน มีแค่กระเป๋าเล็กๆเก็บบัตรสำคัญ
เงินกระดาษหรือเหรียญ ก็จะถูกยัดๆเอาไว้ด้วยกันยู่ยี่ในกระเป๋ากางเกง ไม่ค่อยได้นับ รู้แต่ว่าพร่องก็ค่อยไปกดเอา
ผมสั่งอาหาร ไม่เคยถามราคา(ประเภทข้าวแกงราดสี่อย่างทำนองนั้น หาใช่พวกส้มตำฟิวชั่นอย่างใดไม่) ไม่เคยนับเงินทอน
ซื้อของก็ไม่เคยดูป้าย ว่าจะต่างกันสลืงห้าสิบ ผมไม่ให้ความสำคัญอะไรกับมันเลย
อย่างนี้.. จะเรียกไม่เห็นค่าได้มั๊ยหว่า....
ผมมองขนมที่เหลือครึ่งลูกอย่างหงุดหงิด มันเป็นลูกที่สาม แต่ผมทำท่าจะกินไม่หมด
ถ้าขนม 1 ถุง ราคา 20 บาท มี 10 ลูก ก็น่าจะตกลูกะ 2 บาท
อืม... ถ้างั้นไอ้ที่เหลือในมือผม ก็น่าจะราวๆ 1 บาท
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ ก่อนยัด 1 บาทในมือเข้าปาก ทั้งๆที่รู้สึกว่าไม่อยากจะกินแล้ว
ทำไงได้.... รอยยิ้มของลุงขายขนมกับคำพูดของวันพุทธมันลอยขึ้นมานี่หว่า
100 บาทของทุกคน มีค่าไม่เท่ากัน.....
ลุงส่งถุงขนม ที่น่าจะมีเกือบๆสิบลูกคืนมาให้
ขนมคุณลุงอร่อยนะ แต่ปัญหาคือ ผมไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่ คือ มันจะเค็มก็ไม่เค็ม จะหวานก็ไม่หวานทำนองนั้น
แต่เจอหน้ากันทีไร ก็อดอุดหนุนกันไม่ได้ซักทีสิน่า
วันนั้น ลุงดูอารมณ์ดีผิดปกติ
ผมเลยขอถ่ายรูป แล้วถามไถ่ถึงที่มาของรอยยิ้ม ^^
ลุงบอกว่า ดีใจ เมื่อกี้มีลูกค้าซื้อขนม 100 บาท อาจเป็นลางดี ขายหมดเร็ว กลับบ้านเร็ว
ผมคิดตามแป๊บ.. ก่อนบอกคุณลุงว่า ผมขอเพิ่มเป็น 100 มั่งแล้วกัน จะเอาไปฝากคนนั้นคนนี้
ลุงยิ้มกว้างมากกกกก แถมลงไปอีกสองสามลูก ผมห้ามก็ไม่ฟัง แกบอกจะได้กลับบ้านเร็วขึ้น
ผมวางถุงขนมไว้บนโต๊ะน้องๆในออฟฟิส ไม่ต้องห่วง คนหนึบสองหนับ เดี๋ยวก็หมดถุง
ในระหว่างที่เคี้ยวรสชาดเค็มๆหวานๆจากขนมลุง
ประโยคหนึ่งของนายวันพุทธ(เค้าชื่อวันพุทธจริงครับ เป็นเด็กในทีมเซอร์เวย์)ก็แว่บเข้าหัว
"100 บาทของแต่ละคน มีค่าไม่เท่ากันนะครับพี่..."
มันเกิดจากวันที่ทีมงานชวนกันไปกินหมูกระทะบุพเฟ่ต์หลังเลิกงาน ประเภทหัวละร้อยกว่าบาท ต่างคนต่างออก
วันพุทธขอตัว และประโยคนั้นคือการตอบคำถามของเพื่อนๆ ที่สงสัยกับเงินแค่ร้อยนิดๆ ขี้เหนียวทำไม
ผมคิดเรื่อยเปื่อยไปถึงเมื่อคืน
เรามีเฮฮาปาร์ตี้กันเล็กน้อย จุดเด่นของร้านนี้คือ PG สาวสวยหลายคน ที่พยายามดัน...จนร่องอกแทบพุ่งออกมาทิ่มตาลูกค้า
ก็เฮฮากันไปตามประสา ดึกดื่ค่อนคืน จนเรียกเก็บเงิน
น้องผู้หญิงที่คุมเงินในหน่วยงานเป็นคนจ่าย และเรียกน้องๆที่บริการโต๊ะเรามาทั้งสองคนแล้วจ่ายทิปให้คนละ 100 บาท
PG ยกมือไหว้ สายตาเรียบเฉย เหมือนเธอไม่ยินดียินร้ายอะไรกับเงินจำนวนนี้
พี่อีกคนที่นั่งในโต๊ะเห็นเข้า ก็ควักจ่ายให้เพิ่มคนละ 500 น้องๆก็ฉีกยิ้มกว้าง ร่าเริงขึ้นมาทันทีทันใด
ผมไม่เคยมีกระเป๋าเงิน มีแค่กระเป๋าเล็กๆเก็บบัตรสำคัญ
เงินกระดาษหรือเหรียญ ก็จะถูกยัดๆเอาไว้ด้วยกันยู่ยี่ในกระเป๋ากางเกง ไม่ค่อยได้นับ รู้แต่ว่าพร่องก็ค่อยไปกดเอา
ผมสั่งอาหาร ไม่เคยถามราคา(ประเภทข้าวแกงราดสี่อย่างทำนองนั้น หาใช่พวกส้มตำฟิวชั่นอย่างใดไม่) ไม่เคยนับเงินทอน
ซื้อของก็ไม่เคยดูป้าย ว่าจะต่างกันสลืงห้าสิบ ผมไม่ให้ความสำคัญอะไรกับมันเลย
อย่างนี้.. จะเรียกไม่เห็นค่าได้มั๊ยหว่า....
ผมมองขนมที่เหลือครึ่งลูกอย่างหงุดหงิด มันเป็นลูกที่สาม แต่ผมทำท่าจะกินไม่หมด
ถ้าขนม 1 ถุง ราคา 20 บาท มี 10 ลูก ก็น่าจะตกลูกะ 2 บาท
อืม... ถ้างั้นไอ้ที่เหลือในมือผม ก็น่าจะราวๆ 1 บาท
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ ก่อนยัด 1 บาทในมือเข้าปาก ทั้งๆที่รู้สึกว่าไม่อยากจะกินแล้ว
ทำไงได้.... รอยยิ้มของลุงขายขนมกับคำพูดของวันพุทธมันลอยขึ้นมานี่หว่า