เท้าความก่อนนะครับ เดิมผมเป็นคนเหนื่อยง่าย แต่กล้ามดูค่อนข้างบึก (งงมะ)
คือเล่นกล้ามได้ แต่วิ่งไม่ได้อ่ะครับ
รอบหัวใจปกติของผมก็ 90 แล้ว เป็นคนที่หายใจค่อนข้างแรงอยุ่พอสมควร
ตอนนี้ผมกำลังพิชิตตัวเองอยู่ กับการฝึกปั่นจักรยานนานๆ โดยไม่มีหยุด
เมื่อวาน ผมเกิดฮึดขึ้นมา ครับ รถพับจะไม่แพ้เบี้ยงขี้ เราจะต้องทำได้
ผมรีบไปเล่นนํ้าหนักเขย่งข้อเท้าเกร็งน่องไปมา
แล้วตามด้วยทำท่ายกนํ้าหนักลุกนั่งแบบซูโม่ แล้วก็รีบคร่อมอานจักรยานนนนนนน
วันนี้ครับ ผมจะต้องทำให้ได้ สายรัดอกถูกบรรจงคาดอกให้แน่น
แต่ก่อนจักรยานผมไม่ลืมที่จะทานไข่ขาว 5ฟอง นํ้าผึ้ง1 ช้อน
เวย์ 2 สกู๊ป L-Clarnitine L-Creatine และกล้วย 1 หวีก่อนปั่นจักรยาน
พุงบิ๊กวันแพ๊คเราจะต้องลดให้ได้
ผมบรรจงเดินไปที่จักรยานแม่เหล็กไฟฟ้า วันนี้เราจะต้องก้าวผ่านไปอีกขั้น
โดยการปั่นรอบที่หนักที่สุด ให้ได้มากกว่า 1 ชั่วโมง
เราจะต้องไล่บี้เบี้ยงขี้ที่สวนรถไฟให้ได้
ผมจินตนาการ เป็นถนนขึ้นดอยสุเทพครับ แม่มมมมม
มันหนักเท้ายังกับปั่นจักรยานขึ้นสะพานข้างคลองพระโขนงยังไงยังงั้น
ที่ผ่านมา ผมปั่นจักรยานได้ไม่สมํ่าเสมอ ต้องพักแป๊ปๆ ครั้งละนาทีสองนาที
คราวนี้ผมสู้
จังหว่ะเริ่มปั่นขึ้น ผมตั้งรอบหัวใจไปที่ระดับ 85% หัวใจผมเต้นไปถึง 160-165
ถ้าใครมาดูคงบอกว่า ทำไมปั่นช้าาาาาาาาา สุดๆ
ท่องไว้ จะไม่แวะ ทำอะไร พุทธ โะ พุทธโธ หายใจช้าาาาาาาาาาาาาาาาา ที่สุด พยายามไม่ให้ถอนหายใจแบบทุกที
10 นาที แรก ยังชิว โอ้ยยยย เบี้ยงขี้เสดข้าแน่
20 นาทีแรก โอ๊ยยยยย ขาหายไปแล้ว
30 นาทีผ่านไป โอ๊ยยย คันง่ามขา ขอบกุงเกงลิง
49 นาที จะเดี้ยงแล้วววววววววว ทุกอย่างเหนื่อยสลบ คอแห้งเป็นผง
1 ชั่วโมงผ่านไป ผมทำได้ มันเป็นความรู้สึกที่สุดยอดครับ
ที่น่าแปลกคือ 1 ชั่วโมงแรกที่ปั่นจักรยานแบบเกียร์ตํ่า ใช้รอบขาตํ่าที่สุดแบบนี้ มันเหนื่อยแท่บตาย
แต่เหงื่อไม่ไหลสักหยด (คงเพราะเปิดพัดลม)
ผมเลยปั่นต่ออีก 1 ชั่วโมงที่รอบหัวใจ 70% โดยใช้เกียร์ปกติ แล้วปั่นรอบสูง
สรุปรวมปั่น 2 ชั่วโมงผ่านไปได้อย่างงดงาม แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว
เพราะผมจินไว้ว่าจะไปแข่งจักรยานที่ฝรั่งเศส "ตู จะ บ๊อง ทัวน้าเม้น ฮ่าๆ"
สุดท้ายนี้ ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจจริงๆ
ความรู้สึก หลังจากที่ได้ปั่นจักรยานเกียร์ตํ่าที่สุด ใช้ความเร็วช้าที่สุด 1 ชั่วโมง ครั้งแรกในชีวิต
คือเล่นกล้ามได้ แต่วิ่งไม่ได้อ่ะครับ
รอบหัวใจปกติของผมก็ 90 แล้ว เป็นคนที่หายใจค่อนข้างแรงอยุ่พอสมควร
ตอนนี้ผมกำลังพิชิตตัวเองอยู่ กับการฝึกปั่นจักรยานนานๆ โดยไม่มีหยุด
เมื่อวาน ผมเกิดฮึดขึ้นมา ครับ รถพับจะไม่แพ้เบี้ยงขี้ เราจะต้องทำได้
ผมรีบไปเล่นนํ้าหนักเขย่งข้อเท้าเกร็งน่องไปมา
แล้วตามด้วยทำท่ายกนํ้าหนักลุกนั่งแบบซูโม่ แล้วก็รีบคร่อมอานจักรยานนนนนนน
วันนี้ครับ ผมจะต้องทำให้ได้ สายรัดอกถูกบรรจงคาดอกให้แน่น
แต่ก่อนจักรยานผมไม่ลืมที่จะทานไข่ขาว 5ฟอง นํ้าผึ้ง1 ช้อน
เวย์ 2 สกู๊ป L-Clarnitine L-Creatine และกล้วย 1 หวีก่อนปั่นจักรยาน
พุงบิ๊กวันแพ๊คเราจะต้องลดให้ได้
ผมบรรจงเดินไปที่จักรยานแม่เหล็กไฟฟ้า วันนี้เราจะต้องก้าวผ่านไปอีกขั้น
โดยการปั่นรอบที่หนักที่สุด ให้ได้มากกว่า 1 ชั่วโมง
เราจะต้องไล่บี้เบี้ยงขี้ที่สวนรถไฟให้ได้
ผมจินตนาการ เป็นถนนขึ้นดอยสุเทพครับ แม่มมมมม
มันหนักเท้ายังกับปั่นจักรยานขึ้นสะพานข้างคลองพระโขนงยังไงยังงั้น
ที่ผ่านมา ผมปั่นจักรยานได้ไม่สมํ่าเสมอ ต้องพักแป๊ปๆ ครั้งละนาทีสองนาที
คราวนี้ผมสู้
จังหว่ะเริ่มปั่นขึ้น ผมตั้งรอบหัวใจไปที่ระดับ 85% หัวใจผมเต้นไปถึง 160-165
ถ้าใครมาดูคงบอกว่า ทำไมปั่นช้าาาาาาาาา สุดๆ
ท่องไว้ จะไม่แวะ ทำอะไร พุทธ โะ พุทธโธ หายใจช้าาาาาาาาาาาาาาาาา ที่สุด พยายามไม่ให้ถอนหายใจแบบทุกที
10 นาที แรก ยังชิว โอ้ยยยย เบี้ยงขี้เสดข้าแน่
20 นาทีแรก โอ๊ยยยยย ขาหายไปแล้ว
30 นาทีผ่านไป โอ๊ยยย คันง่ามขา ขอบกุงเกงลิง
49 นาที จะเดี้ยงแล้วววววววววว ทุกอย่างเหนื่อยสลบ คอแห้งเป็นผง
1 ชั่วโมงผ่านไป ผมทำได้ มันเป็นความรู้สึกที่สุดยอดครับ
ที่น่าแปลกคือ 1 ชั่วโมงแรกที่ปั่นจักรยานแบบเกียร์ตํ่า ใช้รอบขาตํ่าที่สุดแบบนี้ มันเหนื่อยแท่บตาย
แต่เหงื่อไม่ไหลสักหยด (คงเพราะเปิดพัดลม)
ผมเลยปั่นต่ออีก 1 ชั่วโมงที่รอบหัวใจ 70% โดยใช้เกียร์ปกติ แล้วปั่นรอบสูง
สรุปรวมปั่น 2 ชั่วโมงผ่านไปได้อย่างงดงาม แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว
เพราะผมจินไว้ว่าจะไปแข่งจักรยานที่ฝรั่งเศส "ตู จะ บ๊อง ทัวน้าเม้น ฮ่าๆ"
สุดท้ายนี้ ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจจริงๆ