บรรยากาศช่วงกลางวันของเดือนเมษาในปีนี้ดูจะร้อนกว่าปีไหนๆ ผมยกมือข้างหนึ่งขึ้นเหนือศีรษะ คล้ายจะใช้มันเป็นเครื่องบรรเทาความร้อนแรงของแสงอาทิตย์ที่ตกกระทบใบหน้าในยามนี้ให้เบาบางลงบ้าง
แต่เปล่าเลย... มันยังร้อนเท่าเดิม ซ้ำยังรู้สึกเหมือนมีกองเพลิงขนาดย่อมลามเลียอยู่บนมือหลังจนรับรู้ได้ถึงความแสบเล็กๆ แต่กระนั้นก็ยังไม่ลดมันลง ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาก้าวฉับๆ หวังจะให้ถึงจุดหมายโดยเร็ว
"อีกไม่ไกลหรอก โชติ" ผมปลอบใจตัวเอง
"ร้อนจริงๆ ว่าไหม"
เสียงใครบางคนดังมาจากทางด้านหลัง ทำลายความเงียบลงโดยฉับพลัน ผมหันไปมองนิดหนึ่ง ชายร่างยักษ์ ผมเผ้ารุงรัง เนื้อตัวดูสกปรก สวมเพียงกางเกงขาสั้นสีหม่น เขาเป็นใคร และเดินตามมาทำไม ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ผมเองก็ไม่รู้ รู้แต่เพียงว่า….
ในซอยเล็กๆ แคบๆแห่งนี้ มีผมและเขาเท่านั้น
ผมตัดสินใจเดินต่อไปอย่างปกติที่สุด ราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงเรียกที่ว่านั่น ซอยเท้าถี่ขึ้น แต่สงสัยว่าเขาจะรับรู้ได้ถึงความคิดของผมเช่นกัน ฟังจากเสียงรองเท้าที่กระทบพื้นดัง "แตะๆ" คงจะอยู่ห่างไม่เกินห้าก้าว
"เดี๋ยวก่อนสิ จะรีบไปไหน"
ผมสะดุ้งอีกครั้งกับเสียงเรียกของเขา ยิ่งไปกว่านั้นมือสากเต็มไปด้วยรอยสักที่จากเดิมเคยแนบอยู่ข้างลำตัว บัดนี้เอื้อมมาดึงไหล่ผมเป็นที่เรียบร้อย เซเล็กน้อย แต่ดีที่ไม่ล้ม
"ตะ ตะ ต้องการอะไร" ผมถาม น้ำเสียงคงดูตื่นกลัวอยู่ไม่น้อย
"อะไรอยู่ในกระเป๋านั่นล่ะ" เขาชี้มือมาที่กระเป๋าย่าม ตอนนี้ผมกอดมันไว้แน่น
"มะ มะ ไม่มีอะไร" ผมจงใจโกหก
"ส่งมันมาเดี๋ยวนี้" เขาบอกความต้องการ ก่อนจะตรงเข้ากระชากมันไป การยื้อแย่งจึงเกิดขึ้น และแน่นอนว่า
เขาได้มันไป!!!!
ผลั่ก!!! ผลพวงจากการขัดขืนทำให้ผมล้มลงไปกองกับพื้น กลิ่นคาวเลือดที่มุมปากลอยขึ้นมากระทบประสาทรับกลิ่น รู้สึกคลื่นเหียนอยู่ไม่น้อย นั่นมันของๆผมนะ ในย่ามใบนั้นนั่นน่ะ ผมบอกเขาทางสายตา
"ส่งมาตั้งแต่แรก ก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้ว" เขาแสยะยิ้ม เห็นฟันเหลืองเป็นคราบเพียงไม่กี่ซี่ ดูน่าสะอิดสะเอียนนัก
เขาเดินจากไปแล้ว.....ทิ้งให้ผมนั่งอยู่ตรงนี้
ผมพยุงตัวเองขึ้นมา ค่อยๆใช้เรี่ยวแรงที่พอจะหลงเหลือพาตัวเองไปยังจุดหมาย ไม่นานก็ถึงเรือนไม้เก่าคร่ำคร่าตั้งตระหง่านอยู่ท้ายซอย น้อยคนนักที่จะรู้ว่ามีมันอยู่
"มาแล้วหรือ โชติ" เสียงแหบพร่าของหญิงชราที่ผมคุ้นเคยดังจากส่วนในของบ้าน เธอใช้มือคลำรอบๆตัวก่อนจะค่อยๆคลานมาหาผมอย่างช้าๆ แววตาแห่งความหวังฉาบอยู่บนลูกนัยน์ตาสีเทาทั้งสองข้าง แม้จะเพียงเล็กน้อย แต่ผมก็คิดว่าผมเห็นมัน ริ้วรอยเหี่ยวย่นนับร้อยบนใบหน้าและผิวหนัง น่าจะบ่งบอกได้ถึงช่วงเวลาที่ต้องต่อสู้อยู่บนโลกนี้นานพอดู
"ผมไม่มีมันมาให้ยาย" ผมพูดเสียงเบาก่อนจะนั่งลงข้างๆหญิงชรา น้ำใสๆกำลังเอ่อล้นรอบดวงตาของผม แผ่นหลังกระเพื่อมน้อยๆ คล้ายสะอื้น
ใช่!! ผมร้องไห้ ผู้ชายอย่างโชติกำลังร้องไห้......
ราวกับว่ามันเป็นความทรงจำที่เกือบจะเลือนหายไปแล้วสำหรับผม สี่ปีที่ยายจากไปเพียงเพราะอุบัติเหตุจากการมองไม่เห็น ถ้าไม่ใช่เพราะชายร่างยักษ์ที่เอากระเป๋าย่ามของผมไป ถ้าไม่ใช่เพราะคนๆนั้น ยายอาจจะยังอยู่กับผม
"แกร๊ง" เสียงเหรียญโลหะบางๆกระทบลงในขันใบน้อยที่อยู่ตรงหน้าผม
ใช!! มันเป็นสิ่งที่ใครหลายคนมอบให้ผมแลกกับการร้องเพลงเบาๆมุมถนน และมันเป็นสิ่งเดียวกันกับของที่เคยอยู่ในกระเป๋าย่ามใบนั้น เพียงแต่จำนวนไม่เท่ากันเท่านั้นเอง
เที่ยงแล้ว!!!
ผมเก็บกระดาษสีน้ำตาลแผ่นใหญ่ ใกล้ขาด เขียนด้วยตัวหนังสือขยุกขยิก
.......ช่วยทำบุญกับผมด้วย ผมหาเงินไปรักษายาย.....
เข้ากระเป๋าย่ามก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินไปยังจุดหมาย
ลองเขียนเรื่องสั้น มันยังไม่มีชื่อค่ะ
แต่เปล่าเลย... มันยังร้อนเท่าเดิม ซ้ำยังรู้สึกเหมือนมีกองเพลิงขนาดย่อมลามเลียอยู่บนมือหลังจนรับรู้ได้ถึงความแสบเล็กๆ แต่กระนั้นก็ยังไม่ลดมันลง ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาก้าวฉับๆ หวังจะให้ถึงจุดหมายโดยเร็ว
"อีกไม่ไกลหรอก โชติ" ผมปลอบใจตัวเอง
"ร้อนจริงๆ ว่าไหม"
เสียงใครบางคนดังมาจากทางด้านหลัง ทำลายความเงียบลงโดยฉับพลัน ผมหันไปมองนิดหนึ่ง ชายร่างยักษ์ ผมเผ้ารุงรัง เนื้อตัวดูสกปรก สวมเพียงกางเกงขาสั้นสีหม่น เขาเป็นใคร และเดินตามมาทำไม ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ผมเองก็ไม่รู้ รู้แต่เพียงว่า….
ในซอยเล็กๆ แคบๆแห่งนี้ มีผมและเขาเท่านั้น
ผมตัดสินใจเดินต่อไปอย่างปกติที่สุด ราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงเรียกที่ว่านั่น ซอยเท้าถี่ขึ้น แต่สงสัยว่าเขาจะรับรู้ได้ถึงความคิดของผมเช่นกัน ฟังจากเสียงรองเท้าที่กระทบพื้นดัง "แตะๆ" คงจะอยู่ห่างไม่เกินห้าก้าว
"เดี๋ยวก่อนสิ จะรีบไปไหน"
ผมสะดุ้งอีกครั้งกับเสียงเรียกของเขา ยิ่งไปกว่านั้นมือสากเต็มไปด้วยรอยสักที่จากเดิมเคยแนบอยู่ข้างลำตัว บัดนี้เอื้อมมาดึงไหล่ผมเป็นที่เรียบร้อย เซเล็กน้อย แต่ดีที่ไม่ล้ม
"ตะ ตะ ต้องการอะไร" ผมถาม น้ำเสียงคงดูตื่นกลัวอยู่ไม่น้อย
"อะไรอยู่ในกระเป๋านั่นล่ะ" เขาชี้มือมาที่กระเป๋าย่าม ตอนนี้ผมกอดมันไว้แน่น
"มะ มะ ไม่มีอะไร" ผมจงใจโกหก
"ส่งมันมาเดี๋ยวนี้" เขาบอกความต้องการ ก่อนจะตรงเข้ากระชากมันไป การยื้อแย่งจึงเกิดขึ้น และแน่นอนว่า
เขาได้มันไป!!!!
ผลั่ก!!! ผลพวงจากการขัดขืนทำให้ผมล้มลงไปกองกับพื้น กลิ่นคาวเลือดที่มุมปากลอยขึ้นมากระทบประสาทรับกลิ่น รู้สึกคลื่นเหียนอยู่ไม่น้อย นั่นมันของๆผมนะ ในย่ามใบนั้นนั่นน่ะ ผมบอกเขาทางสายตา
"ส่งมาตั้งแต่แรก ก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้ว" เขาแสยะยิ้ม เห็นฟันเหลืองเป็นคราบเพียงไม่กี่ซี่ ดูน่าสะอิดสะเอียนนัก
เขาเดินจากไปแล้ว.....ทิ้งให้ผมนั่งอยู่ตรงนี้
ผมพยุงตัวเองขึ้นมา ค่อยๆใช้เรี่ยวแรงที่พอจะหลงเหลือพาตัวเองไปยังจุดหมาย ไม่นานก็ถึงเรือนไม้เก่าคร่ำคร่าตั้งตระหง่านอยู่ท้ายซอย น้อยคนนักที่จะรู้ว่ามีมันอยู่
"มาแล้วหรือ โชติ" เสียงแหบพร่าของหญิงชราที่ผมคุ้นเคยดังจากส่วนในของบ้าน เธอใช้มือคลำรอบๆตัวก่อนจะค่อยๆคลานมาหาผมอย่างช้าๆ แววตาแห่งความหวังฉาบอยู่บนลูกนัยน์ตาสีเทาทั้งสองข้าง แม้จะเพียงเล็กน้อย แต่ผมก็คิดว่าผมเห็นมัน ริ้วรอยเหี่ยวย่นนับร้อยบนใบหน้าและผิวหนัง น่าจะบ่งบอกได้ถึงช่วงเวลาที่ต้องต่อสู้อยู่บนโลกนี้นานพอดู
"ผมไม่มีมันมาให้ยาย" ผมพูดเสียงเบาก่อนจะนั่งลงข้างๆหญิงชรา น้ำใสๆกำลังเอ่อล้นรอบดวงตาของผม แผ่นหลังกระเพื่อมน้อยๆ คล้ายสะอื้น
ใช่!! ผมร้องไห้ ผู้ชายอย่างโชติกำลังร้องไห้......
ราวกับว่ามันเป็นความทรงจำที่เกือบจะเลือนหายไปแล้วสำหรับผม สี่ปีที่ยายจากไปเพียงเพราะอุบัติเหตุจากการมองไม่เห็น ถ้าไม่ใช่เพราะชายร่างยักษ์ที่เอากระเป๋าย่ามของผมไป ถ้าไม่ใช่เพราะคนๆนั้น ยายอาจจะยังอยู่กับผม
"แกร๊ง" เสียงเหรียญโลหะบางๆกระทบลงในขันใบน้อยที่อยู่ตรงหน้าผม
ใช!! มันเป็นสิ่งที่ใครหลายคนมอบให้ผมแลกกับการร้องเพลงเบาๆมุมถนน และมันเป็นสิ่งเดียวกันกับของที่เคยอยู่ในกระเป๋าย่ามใบนั้น เพียงแต่จำนวนไม่เท่ากันเท่านั้นเอง
เที่ยงแล้ว!!!
ผมเก็บกระดาษสีน้ำตาลแผ่นใหญ่ ใกล้ขาด เขียนด้วยตัวหนังสือขยุกขยิก
.......ช่วยทำบุญกับผมด้วย ผมหาเงินไปรักษายาย.....
เข้ากระเป๋าย่ามก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินไปยังจุดหมาย