“มีใครมีอาหารเหลือมั้ยจ๊ะ สักนิดก็ยังดีจ้ะ” เสียงต่ำและแหบพร่า ทำให้กลุ่มชายหื่นกระหายพวกนั้นหันไปมองเจ้าของเสียง และพบว่าเจ้าของเสียงคือชายชราตาบอดในชุดซอมซ่อ  “มีใครมีอาหารเหลือมั่งเอ่ย” ชายชราเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ถ้ามีแล้วแกจะให้อะไร ห๊ะ!!! ตาแก่” ชายร่างอ้วนในกลุ่มตอบขึ้นมา ก่อนที่ชายชราจะเผยให้เห็นยิ้ม “ถ้ามีแล้วให้ ตาก็จะให้สิ่งที่หนูต้องการกับหนูจ้ะ หนูอยากได้อะไรรึเปล่า” คนในชุดขาดๆ กล่าวขึ้นมา “เหอะ!!! แก่แล้วจะไปไหนได้ เดินไปมาได้ก็บุญหัวแล้ว”ชายร่างสูงโปร่งกล่าวค่อนแคะชายชรา ก่อนจะเห็นว่าชายชรากำลังอุ้มสุนัขสีดำอยู่

“ถ้าหิวนักก็กินหมานั่นไปซะสิ ฮ่าๆๆ ” เขาหันมาหาเพื่อนของเขาและพูดกับชายชรา

“เจ้าหูขาวน่ะ อยู่กับตามาตั้งแต่มันยังเล็ก ตากินมันไม่ได้หรอก”ชายชราเอ่ยขึ้นก่อนลูบหัวสุนัข ท่าทางเจ้าสุนัขมันดูอิดโรย

“เฮ้ พวกเราดูนี่สิ” ชายหนุ่มหัวเดรดล็อก หนึ่งในกลุ่มคนหื่นเอ่ยขึ้นและชี้ไปที่กองอาหารกระป๋อง และเขาก็โยนกระป๋องไปหาชายชราอย่างเต็มแรงพร้อมเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆ ของเขา

เอ๋ง!!!เอ๋ง!!!เอ๋ง!!! เจ้า“หูขาว”ร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด ความหิวโหยบวกกับความเจ็บปวดที่ได้ทำให้มันจำเป็นต้องลงไปที่พื้นและแยกเขี้ยวใส่ชายหื่นกามทั้งสี่คนนั่น

     
     

     ฉับพลัน ทั้งสี่ก็ร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดราวกับพวกเขากำลังจะตาย ใช่แล้ว! ทั้งสี่คนน่ะใกล้ตาย แต่ไม่ใช่ฝีมือของมือปืนหรือใครอื่นใดหรอก พวกเขาทั้งสี่คนกำลังถูกเจ้าสุนัขดำนั่นเขมือบอย่างเอาเป็นเอาตาย เลือดสีแดงค่อยๆ หยดลงไปที่พื้น ดวงตาค่อยๆ หลุดออกมาจากเบ้าตาอย่างน่าสะอิดสะเอียน รวมไปถึงผิวหนังที่ตอนนี้อยู่ในปากสัตว์สีดำอย่างเจ้าหูขาวไปเรียบร้อย

ภาพที่เห็นทำให้ลูกสาวรีบวิ่งโผไปหาแม่ของเธอก่อนที่เด็กน้อยจะถูกปิดตาเอาไว้ “แล้วพวกหนูล่ะจ๊ะ มีอาหารอะไรเหลือรึเปล่า” ชายชราเอ่ยขึ้นมาพร้อมใบหน้ายิ้ม หลังจากสองแม่ลูกได้เห็นภาพอันน่าสยดสยองแล้ว ผสมกับความกลัวว่าสุนัขของชายชราอาจเป็นสุนัขปีศาจ ทำให้คนเป็นแม่ต้องรีบหาสิ่งของที่เหลืออยู่เผื่อว่ามันอาจจะช่วยเธอชีวิตเธอและลูกสาว

“ฉันมีๆ ” เธอเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นแหวนเพชรมามอบให้ชายชรา มันคือของขวัญแต่งงานที่ได้รับจากคนรักของเธอ แต่แหวนนี้มันเทียบไม่ได้เลยกับชีวิตของสองแม่ลูก “งั้นเหรอจ๊ะ” ชายชราพูดขึ้นหลังได้รับแหวนเพชร “เอาคืนไปเถอะจ๊ะ ตาต้องการแค่อาหารให้เจ้าหูขาวเท่านั้นแหละ” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับคืนแหวนเพชรให้หญิงสาว แล้วจึงมองไปที่เจ้าหูขาวก่อนจะหันหน้ามาหาสองแม่ลูก

“หนูอยากได้อะไรรึเปล่าเอ่ย “เขาถามขึ้นมา “หนู...อยากได้ตุ๊กตาหมีค่ะ” เด็กผู้หญิงในร่างเปลือยเปล่าตอบ “ถ้าอย่างงั้น เดี๋ยวลุงเอาให้นะ” ชายชราเอ่ยขึ้นมาก่อนจะหยิบไปที่ย่ามใกล้ขาดของเขา

เพียงไม่นาน ตุ๊กตาหมีที่เด็กสาวต้องการก็มาอยู่ในมือของชายชรา “คุณตาเป็นเทวดาเหรอคะ” เด็กสาวถามขึ้นมา เพราะเธอมองดูแล้ว ย่ามของชายชรานั่น ไม่น่าจะมีอะไรอยู่ข้างใน

“อาจจะ...นะ” เขาตอบมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ถึงเขาจะตาบอดแต่เขาก็รับรู้ได้ว่าเด็กสาวนั่นกำลังดีใจเพราะตุ๊กตาหมีอยู่แน่นอน “เอาอย่างนี้มั้ย เดี๋ยวตาจะหาตุ๊กตามาเป็นเพื่อนเจ้าหมีนี่ให้” เขาเอ่ยขึ้น ก่อนจะได้รับคำตอบที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุข “เอาสิคะ!!! เอามาเยอะๆ เลย”

อีกครั้งและอีกครั้ง ตุ๊กตาต่างถูกหยิบมาจากย่ามของเขา รวมไปถึงของจำเป็นอย่างจำเป็นอย่างเสื้อผ้า เนื่องจากคนเป็นแม่บอกเขาว่าลูกสาวเธอถูกกลุ่มพวกนั้นฉีกเสื้อผ้าจนตอนนี้เธอเปลือย

“คุณ...เป็นใครกันแน่คะ” เธอเอ่ยถามขึ้นมา เธอทราบดีว่าชาวเมืองนี้มีแค่เธอกับพวกคนหื่นสี่คนนั่น นอกจากนี้ ระยะทางจากเมืองนี้สู่เมืองอื่นก็ไกลมาก เนื่องจากเป็นทางขรุขระและลาดชัน รวมไปถึงพวกพาหนะต่างๆ อย่างเรือหรือเครื่องบินก็ถูกทำลายไปจนหมด ทำให้การเดินทางล่าช้าเป็นเวลาเกือบปี

“ตาเหรอ...ไม่บอกหรอก อันที่จริง ตาบอกไม่ได้ด้วยซ้ำ” เขาตอบขึ้นมาก่อนจะหยิบเจ้าหูขาวที่กำลังนอนหลับปุ๋ยหลังจากมันกินอิ่มขึ้นมาอยู่ในมือเขา

“แล้วนี่...คุณจะไปไหนเหรอคะ” เธอถามอีกครั้ง “ไม่รู้สิ” เขาเอ่ยก่อนจะจากสองแม่ลูกไปพร้อมเจ้าหูขาวทิ้งให้ทั้งสองคนอยู่ในความสงสัยกับคำถามที่ทั้งคู่ไม่รู้คำตอบ และจะไม่มีวันรู้ไป...ตลอดกาล