การที่ไม่ได้ร้องไห้มาเลยเป็นเวลาประมาณ 12 ปี ผิดปกติไหมครับ = ="
เต็มที่คือน้ำตาคลออยู่ในตาแต่ น้ำตาไม่ไหลออกมาครับ สาเหตุส่วนใหญ่ คือผมซึ้งหนังที่ดู, ซึ้งพระคุณพ่อแม่ในบางเวลา, ซึ้งในน้ำใจของใครซักคน, ตลกมากๆ, จามบ่อยๆ, ฯลฯ
เรื่องเศร้า ความรู้สึกเศร้าที่ผมเจอ ถ้าถามผมว่า ผมรู้สึกเศร้าไม๊? ตอบได้เลยว่ารู้สึกเศร้าครับ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเศร้าเต็มที่จนถึงอยากจะร้องไห้น้ำตาไหลออกมา ยิ่งเรื่องสะอึกสะอื้นไม่ต้องพูดถึงเลยครับเพราะไม่มีเกิดขึ้นเลยครับในช่วงประมาณ 12 ปีที่ผ่านมา
ผมเดาเอาเองว่า สาเหตุที่ผมไม่ได้ร้องไห้มานานแล้ว คือ
- ผมชอบบันเทิงตัวเอง ชอบอะไรสนุกๆ ไม่ชอบอะไรหดหู่ ดราม่า (บางทีใครคุยดราม่าใส่ผม ผมจะหาวิธีออกจากตรงนั้นไป เช่น พูดเปลี่ยนเรื่อง หรือหาวิธีออกจากตรงนั้น )
- ผมปลีกวิเวกมั๊งครับ คบเพื่อนน้อย (เพราะผมค่อนข้างเลือกคบเพื่อน) เพื่อนส่วนใหญ่ผมก็เป็นพวกแนวฮาๆ ครับ ส่งผลทำให้ปัจจัยโอกาสที่จะเจอเรื่องเศร้าน้อยมาก
- เรื่องที่แย่ๆ ที่เจอ ส่วนใหญ่ทำใจไว้แล้ว รู้อยู่แล้วว่าต้องเจอ รู้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ ... ผมก็เลยเลือกที่จะปลง ออกแนวปล่อยวาง ช่าง
อะไรทำนองนั้น ...ผ่านไปแล้วแก้ไขอะไรไมได้
- ไม่ค่อยดูทีวี ดังนั้นพวกละครคือแทบไม่ได้ดูเลยครับ ยิ่งพวกแนวหนังเศร้า หนังดราม่านี่ไม่ดูเลย ถ้าดูจะดูพวกตลกๆ
ตอนแรกผมรู้สึกว่าเฉยๆ ครับที่ไม่ได้ร้องไห้มานานมาก... แต่...ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าตัวเองผิดแปลกต่างจากคนอื่นครับ หรือว่าการที่ผมเป็นแบบนี้มันปกติอยู่แล้วครับ เป็นเรื่องที่น่ายินดีที่ผมไม่ร้องไห้เลย? หรือว่าคนอื่นเขาก็เป็นเหมือนกับที่ผมเป็น? ผมไม่ได้แปลกไปจากคนอื่น?
ผมต้องไปตรวจเช็คที่จิตเวชแผนกไหนหรือเปล่าครับ ว่าแบบนี้ปกติหรือไม่ปกติ?
รบกวนแนะนำนิดนึงครับ
ขอบคุณครับ
การที่ไม่ได้ร้องไห้มาเลยเป็นเวลาประมาณ 12 ปี ผิดปกติไหมครับ
เต็มที่คือน้ำตาคลออยู่ในตาแต่ น้ำตาไม่ไหลออกมาครับ สาเหตุส่วนใหญ่ คือผมซึ้งหนังที่ดู, ซึ้งพระคุณพ่อแม่ในบางเวลา, ซึ้งในน้ำใจของใครซักคน, ตลกมากๆ, จามบ่อยๆ, ฯลฯ
เรื่องเศร้า ความรู้สึกเศร้าที่ผมเจอ ถ้าถามผมว่า ผมรู้สึกเศร้าไม๊? ตอบได้เลยว่ารู้สึกเศร้าครับ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเศร้าเต็มที่จนถึงอยากจะร้องไห้น้ำตาไหลออกมา ยิ่งเรื่องสะอึกสะอื้นไม่ต้องพูดถึงเลยครับเพราะไม่มีเกิดขึ้นเลยครับในช่วงประมาณ 12 ปีที่ผ่านมา
ผมเดาเอาเองว่า สาเหตุที่ผมไม่ได้ร้องไห้มานานแล้ว คือ
- ผมชอบบันเทิงตัวเอง ชอบอะไรสนุกๆ ไม่ชอบอะไรหดหู่ ดราม่า (บางทีใครคุยดราม่าใส่ผม ผมจะหาวิธีออกจากตรงนั้นไป เช่น พูดเปลี่ยนเรื่อง หรือหาวิธีออกจากตรงนั้น )
- ผมปลีกวิเวกมั๊งครับ คบเพื่อนน้อย (เพราะผมค่อนข้างเลือกคบเพื่อน) เพื่อนส่วนใหญ่ผมก็เป็นพวกแนวฮาๆ ครับ ส่งผลทำให้ปัจจัยโอกาสที่จะเจอเรื่องเศร้าน้อยมาก
- เรื่องที่แย่ๆ ที่เจอ ส่วนใหญ่ทำใจไว้แล้ว รู้อยู่แล้วว่าต้องเจอ รู้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ ... ผมก็เลยเลือกที่จะปลง ออกแนวปล่อยวาง ช่าง
- ไม่ค่อยดูทีวี ดังนั้นพวกละครคือแทบไม่ได้ดูเลยครับ ยิ่งพวกแนวหนังเศร้า หนังดราม่านี่ไม่ดูเลย ถ้าดูจะดูพวกตลกๆ
ตอนแรกผมรู้สึกว่าเฉยๆ ครับที่ไม่ได้ร้องไห้มานานมาก... แต่...ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าตัวเองผิดแปลกต่างจากคนอื่นครับ หรือว่าการที่ผมเป็นแบบนี้มันปกติอยู่แล้วครับ เป็นเรื่องที่น่ายินดีที่ผมไม่ร้องไห้เลย? หรือว่าคนอื่นเขาก็เป็นเหมือนกับที่ผมเป็น? ผมไม่ได้แปลกไปจากคนอื่น?
ผมต้องไปตรวจเช็คที่จิตเวชแผนกไหนหรือเปล่าครับ ว่าแบบนี้ปกติหรือไม่ปกติ?
รบกวนแนะนำนิดนึงครับ
ขอบคุณครับ