สวัสดีค่ะ เราอยากถามทุกคนเลยมันผิดไหมที่แค่อยากจะร้องไห้ เรื่องนี้มันมีปัญหาเรื้อรังมานานแล้วในครอบครัวเรา มันอธิบายไม่ถูกเราคิดว่าเราเกิดในที่ที่อุบอุ่นนะเราก็มีความสุขดี แต่มันจะเกิดทุกครั้งที่เราร้องไห้ ถ้าทะเลาะกัน หรือเราป่วยแล้วร้องขึ้นมา (ขอใช้คำพูดรุนแรงหน่อยนะคะ) ก็จะโดนด่าว่าปัญญาอ่อนบ้าง ตลกบ้าง โดนขว้างของใส่บ้าง บางทีก็พูดจาแรงใส่ เราไม่เข้าใจว่าทำไมเราผิดอะไร จนบางทีเรารู้สึกว่าตัวเองโตมากๆ เราเริ่มรู้ตัวตั้งแต่ป.2แล้ว เริ่มแรกมันก็แค่อารมณ์แบบเด็กๆที่อยากหนีพ้นๆเสียงด่าของแม่ กลัวโดนตีบ้างอะไรบ้าง แต่พอเข้ามาในห้องน้ำเงียบๆ เวลาเสียงฟักบัวมันไหลกลบเสียงแม่กับเราหมดเลย มันแบบเหมือนได้ปลดปล่อย จนผ่านมาจะ10ปีแล้ว เวลาที่มีอะไรจะเข้าห้องน้ำตลอดจนติดเป็นนิสัย น้อยมากจริงๆที่เราจะร้องไห้ให้ใครเห็น ขนาดที่ว่าคนรอบตัวชอบบ่นว่าอาบน้ำนาน
ตอนนี้เราไม่ไหวแล้ว เราเหนื่อย เราอยากกรี้ดดังๆ อยากระบายอารมณ์แต่ด้วยความที่เราค่อนข้างโต เราไม่เคยมีความคิดจำพวกทำลายข้าวของ ประชดประชันเลย เราอยากพูดกับคนรอบตัว ก็ไม่รู้จะพูดอะไร ใครๆก็รู้ว่าครอบครัวเราอบอุ่น พูดไม่ออกเหมือนเรามีปัญหา เดี๋ยวนี้เรามองครอบครัวมีความสุขก็อยากจะร้องไห้ออกมาเฉยๆ
วันนี้ก็เหมือนกัน เพราะว่าน้องหยอกแล้วกระแทกเข้าที่ตาเรา เรารู้ว่าเป็นอุบัติเหตุเราเลยไม่ได้ว่าอะไร ตอนเช้ามาเราปวดที่ตามากๆมันหนุบๆ เราพยายามบอกแม่แล้วแต่แม่ก็บอกว่าปกติ เราก็ไม่ได้สนใจอาบน้ำไปโรงเรียน แต่มันอึนมากมันตุบๆมันหงุดหงิดแล้วก็รำคาญ แต่ดูเเม่จะเห็นเขาเลยถามว่าเราเป็นอะไร เเล้วเราเป็นอะไรไม่รู้อยู่ๆก็แค่ไม่อยากพูดอะไร ไม่อยากจะตอบมันหงุดหงิดจริงๆเรารู้สึกผิดปกติ เขาก็คาดคั้นเราไม่หยุด จู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเลย มันเหมือนทำให้เขาหงุดหงิดแม่ขว้างร่มใส่เรา ด่าเรา มันจุกอยู่ในอกเราแค่อยากร้องไห้ อยากนั่งเฉยๆปล่อยน้ำตาไหลออกมา ทำไมมันไม่เหมือนบ้านอื่นเลย อยากให้ชีวิตเหมือนในหนัง อยากให้เหมือนเพื่อนเรา เวลาร้องไห้ก็มีคนมาปลอบ มากอด มาให้กำลังใจ แต่สิ่งที่เราต้องการมันคือความไร้สาระของคนในครอบครัว เราทำอะไรผิด เราไม่เคยให้เขาผิดหวัง เราตั้งใจเรียน ตอนนี้เราจะอายุเข้า 17 แล้ว เรายังไม่เคยมีแฟนและไม่เคยคิดที่จะมีด้วยกลัวครอบครัวเสียใจไม่เที่ยว ไม่ไปไหนหรือเกเร เราโลกสวยไปหรือป่าว
(มันอาจจะยาวหน่อยเราขอบคุณจริงๆ)
มันผิดหรอที่อยากร้องไห้?
ตอนนี้เราไม่ไหวแล้ว เราเหนื่อย เราอยากกรี้ดดังๆ อยากระบายอารมณ์แต่ด้วยความที่เราค่อนข้างโต เราไม่เคยมีความคิดจำพวกทำลายข้าวของ ประชดประชันเลย เราอยากพูดกับคนรอบตัว ก็ไม่รู้จะพูดอะไร ใครๆก็รู้ว่าครอบครัวเราอบอุ่น พูดไม่ออกเหมือนเรามีปัญหา เดี๋ยวนี้เรามองครอบครัวมีความสุขก็อยากจะร้องไห้ออกมาเฉยๆ
วันนี้ก็เหมือนกัน เพราะว่าน้องหยอกแล้วกระแทกเข้าที่ตาเรา เรารู้ว่าเป็นอุบัติเหตุเราเลยไม่ได้ว่าอะไร ตอนเช้ามาเราปวดที่ตามากๆมันหนุบๆ เราพยายามบอกแม่แล้วแต่แม่ก็บอกว่าปกติ เราก็ไม่ได้สนใจอาบน้ำไปโรงเรียน แต่มันอึนมากมันตุบๆมันหงุดหงิดแล้วก็รำคาญ แต่ดูเเม่จะเห็นเขาเลยถามว่าเราเป็นอะไร เเล้วเราเป็นอะไรไม่รู้อยู่ๆก็แค่ไม่อยากพูดอะไร ไม่อยากจะตอบมันหงุดหงิดจริงๆเรารู้สึกผิดปกติ เขาก็คาดคั้นเราไม่หยุด จู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเลย มันเหมือนทำให้เขาหงุดหงิดแม่ขว้างร่มใส่เรา ด่าเรา มันจุกอยู่ในอกเราแค่อยากร้องไห้ อยากนั่งเฉยๆปล่อยน้ำตาไหลออกมา ทำไมมันไม่เหมือนบ้านอื่นเลย อยากให้ชีวิตเหมือนในหนัง อยากให้เหมือนเพื่อนเรา เวลาร้องไห้ก็มีคนมาปลอบ มากอด มาให้กำลังใจ แต่สิ่งที่เราต้องการมันคือความไร้สาระของคนในครอบครัว เราทำอะไรผิด เราไม่เคยให้เขาผิดหวัง เราตั้งใจเรียน ตอนนี้เราจะอายุเข้า 17 แล้ว เรายังไม่เคยมีแฟนและไม่เคยคิดที่จะมีด้วยกลัวครอบครัวเสียใจไม่เที่ยว ไม่ไปไหนหรือเกเร เราโลกสวยไปหรือป่าว
(มันอาจจะยาวหน่อยเราขอบคุณจริงๆ)