พรายเสน่หา บทนำ และ บทที่ 1
http://pantip.com/topic/30419026
พรายเสน่หา บทที่ 2
http://pantip.com/topic/30420413
พรายเสน่หา บทที่ 3
http://pantip.com/topic/30422658
พรายเสน่หา บทที่ 4
http://pantip.com/topic/30458126
พรายเสน่หา บทที่ 5
http://pantip.com/topic/30462595
พรายเสน่หา บทที่ 6
http://pantip.com/topic/30476309
พรายเสน่หา บทที่ 7
http://pantip.com/topic/30481791
พรายเสน่หา บทที่ 8
http://pantip.com/topic/30499847
พรายเสน่หา บทที่ 9
http://pantip.com/topic/30507126
พรายเสน่หา บทที่ 10
http://pantip.com/topic/30527745
พรายเสน่หา บทที่ 11
http://pantip.com/topic/30537653
--------------------------------------------------------------------------------
บทที่ 12
ขับรถจากบ้านของพันตรีเดชา จ่าฝูงของพวกสัตว์สมิง มาจนจะออกถนนใหญ่ด้านพระรามสองอยู่แล้ว ภูอินทร์จึงค่อยเอ่ยขึ้นว่า
“ต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับพันแสงแน่ๆ เธอไม่มีวันไปอยู่ฝ่ายเดียวกับพวกร่างผีฟ้านั่นเด็ดขาด”
แล้วเขาก็เร่งความเร็วขึ้นอีก
“นอกจากจะเป็นรองอยู่แค่กับผู้พันเดชาแล้ว เรื่องการสะกดรอย พันแสงถือว่าเป็นมือหนึ่งของเรา”
“เรากำลังต้องการนักสะกดรอยงั้นหรือคะ”
เพราะความคิดของสัตว์สมิงสุดหล่อกำลังยุ่งเหยิง และไม่ได้มองหน้ากันตรงๆ ทำให้ยากมากที่ฉันจะทำความเข้าใจกับความคิดที่กำลังสับสนอลหม่าน
“แน่นอนครับ เราต้องการใครสักคนไปที่เดอะพราย ร่องรอย... ที่จริงก็... กลิ่นนั่นละ พวกเราบางคนสืบเชื้อสายมาจากนักล่าเนื้อชั้นเลิศ โดยเฉพาะพันแสง เธอเป็นสายตรงเลยละ ถ้ายังอยู่ข้างเรา หรือได้กลิ่นพวกร่างผีฟ้าแค่เพียงนิด ก็จะสามารถตามไปถึงแหล่งกบดานของพวกมันได้แน่ๆ หรือไม่ การได้ร่องรอยของพวกนั้น อาจทำให้เราของความช่วยเหลือจากร่างทรงอื่นๆ แถวนั้นได้ง่ายขึ้น”
“อย่างนั้นเราคงต้องรีบแล้วละค่ะ ฉันโทร.ขอความช่วยเหลือ และพวกนั้นก็มาเร็วทันใจ ป่านนี้ ไม่รู้ว่าที่เกิดเหตุจะเป็นอย่างไรบ้าง น้ำยาดับกลิ่นหรือสเปรย์สารพัดอย่างของพวกนิติเวชอาจทำลายกลิ่นที่พวกคุณต้องการไปหมดแล้ว”
ฉันไม่อยากนึกหรอกว่า ถ้าสถานการณ์เป็นไปถึงขั้นนั้นจริงๆ การมีพวกสัตว์สมิงเที่ยวตามดมกลิ่นคนนั้นคนนี้เพื่อสืบหาร่างผีฟ้าสักตน มันจะทำให้เกิดความโกลาหลขนาดไหนในย่านชุมชนแถวนั้น
“ฉันเล่าให้คุณฟังแล้วใช่ไหมคะ ว่าพวกร่างผีฟ้านัดหมายให้พวกร่างทรงในกรุงเทพและปริมณฑลทั้งหลายไปรวมตัวกัน คนรู้จักของฉันอยู่ถึงบางใหญ่โน่น ยังถูกเรียกตัวให้ไปทำสัญญาบางอย่าง”
“แสดงว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็เป็นไปได้ที่สัตว์สมิงบางคนอาจยอมร่วมมือกับพวกมัน”
ยวดยานบนท้องถนนเริ่มหนาแน่น เพราะถนนแคบและเบี่ยงกันไปมาของทางเข้าออกห้างสรรพสินค้า การเบียดเลนขึ้นทางด่วน ทำให้ภูอินทร์ต้องชะลอรถให้ช้าลง บ้านเรือนละแวกนี้ก้ำกึ่งอยู่ระหว่างความเจริญกับการเสื่อมโทรม ภาพความหรูหราของทางเข้าหมู่บ้านชั้นนำจึงดูขัดตากับเพิงสังกะสีที่เบียดอยู่ข้างกัน
“คุณว่าใครเป็นคนสั่งให้อรัญไปทำงานที่ทางเหนือของพม่านะครับ”
ภูอินทร์เปลี่ยนเรื่องสนทนากะทันหัน
“เอิ่มม์... ไม่แน่ใจค่ะ... คงเป็นมหารานีอะไรนั่นแหละ”
น้ำเสียงจริงจังของเขาทำให้ฉันไม่ค่อยมั่นใจที่จะตอบคำถาม
“เขาไม่เคยบอกคุณมาก่อนเลยหรือ เกี่ยวกับพวกมหารานี”
“ไม่เคยค่ะ”
“แล้วนอกจากมหารานี อรัญต้องเชื่อฟังคำสั่งของใครอีกบ้าง”
“นอกจากคนที่สร้างเขาขึ้นมาแล้ว ก็... มันไตรน่ะค่ะ เพราะเขาเป็นผู้ควบคุมกำลังพลเขตที่อรัญสังกัดอยู่ เท่าที่รู้คือมันไตรก็ต้องอยู่ภายใต้อำนาจของมหารานีอีกทีหนึ่ง”
ฉันค่อยๆ เรียบเรียง ทั้งเพื่อปรับความคิดของตนเอง และพยายามติดตามความคิดของภูอินทร์
“พออรัญหายหน้าไป มันไตรก็ได้โอกาสเข้ามาอยู่กับคุณสินะ”
เป็นประโยคนำทางที่คล้ายพยายามให้ฉันได้ข้อสรุปอย่างที่คนพูดต้องการ
“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะที่มันไตรจะกลายเป็นคนสร้างสถานการณ์พวกนี้ขึ้นมา”
อยากจะบอกเหลือเกินว่าฉันก็เคยคิดเช่นนั้นมาหลายสิบตลบ แต่เมื่อไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็คิดว่ามันไม่มีเหตุผลเพียงพอ จึงจำต้องอธิบายให้สัตว์สมิงที่ไม่ค่อยถูกกับมันไตร ได้เข้าใจความคิดของฉันบ้าง
“ถ้าเขาสามารถสั่งให้อรัญไปไกลข้ามประเทศ แล้วสั่งให้พวกร่างผีฟ้าเข้ามายึดกิจการของเขา โดยการต้องเสกคาถาใส่เพื่อให้วิ่งอยู่ระหว่างทางไปบ้านฉัน มันคงเป็นเรื่องซับซ้อนเกินไปมังคะ”
สีหน้าของคนฟังดูสลดลงเล็กน้อย พร้อมกับที่พึมพำออกมาเบาๆ
“แสดงว่าคุณเคยคิดเหมือนผมมาก่อน”
“คุณภูคะ แค่ไม่ได้เรียนจบมหาวิทยาลัย ไม่ได้หมายความว่าฉันจะคิดอะไรๆ ที่ต้องใช้หลักเหตุผลมากๆ ไม่ได้นะคะ”
ฉันไม่ได้ตั้งใจจะประชด เพียงแต่อยากจะทำความเข้าใจให้ตรงกันสักนิด เรื่องที่ฉันไม่ได้เรียนจนได้รับปริญญานั้นน่ะ คือ... มันจะมีประโยชน์อะไรจริงจัง หากฉันสามารถอ่านใจเพื่อนทุกคนในชั้นเรียนได้ อ่านใจอาจารย์ทุกท่านได้ จนรู้ได้แน่ๆ ว่าจะออกข้อสอบอะไรอย่างไร
ดังนั้นความรู้ของฉัน ส่วนใหญ่จึงเพิ่มพูนขึ้นจากการอ่าน ฉันชอบอ่านหนังสือทุกประเภท คิดว่าทั้งหมดล้วนมีคุณค่าในตัวของมันเอง ถึงแม้ระยะนี้จะชอบอ่านแนวลึกลับและโลดโผนโจนทะยาน แต่นั่นก็ยังทำให้ฉันได้รู้จักวิธีคิด และถ้อยคำทันสมัยที่จะนำมาใช้ในชีวิตอีกเยอะแยะ
“มันไตรไม่จำเป็นต้องทำเรื่องยุ่งยากขนาดนี้เพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับฉันหรอกค่ะ”
ความคิดตรงนี้ของภูอินทร์ชัดเจนโดดเด่นขึ้นมาจากความยุ่งเหยิงอื่นๆ ในหัวของเขา
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจเถอะครับ แล้วแต่คุณจะคิด”
ถึงจะรู้ว่าที่สัตว์สมิงรูปหล่อสรุปอย่างเคืองๆ เช่นนี้ เพราะว่าเป็นห่วงและอาจจะหวงฉันไม่น้อย แต่ใครให้เขาไปเชื่อถือคำบอกเล่าของราศีกันล่ะ โดยเฉพาะเรื่องที่ว่าฉันกับอรัญได้กลับไปจี๋จ๋าจิ๊จ๊ะกันอีกครั้ง
ฉันเชื่อว่าคนอย่างราศีจะไม่มีวันพูดอะไรที่มันเป็นความจริง ต่อให้ร่างผีฟ้าสักร้อยคนมาเสกคาถาสารภาพใส่หล่อน หล่อนก็จะไม่มีวันพูดอะไรที่เป็นความสัตย์ออกมาได้ อีกทั้งหล่อนยังเป็นตัวการกับเรื่องราวที่ผ่านมาที่เกิดขึ้นกับฉัน
เรื่องที่หล่อนบอกรักภูอินทร์แล้ววันหนึ่งก็ทิ้งเขาไป แต่แล้ววันรุ่งขึ้นก็หวนกลับมาหาเขาใหม่ เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่ากับเรื่องอื่นๆ ที่หล่อนเคยทำร้ายฉันเอาไว้
ราศีดูถูกเหยียดหยามฉันมากมายในการได้คบหากับอรัญ ทำร้ายจนฉันแทบเอาตัวไม่รอดตอนไปช่วยเขา รวมทั้งการยุยงให้ใครๆ ต่างคิดจะฆ่าฉัน นี้ยังไม่รวมถึงรสนิยมในการแต่งตัวที่แย่เสียยิ่งกว่าสาวขายบริการไร้สมอง
เอาเถอะ สำหรับกับคนที่กำลังขับรถพาฉันไปผจญภัยอันสุดจะคาดเดาในขณะนี้ ฉันก็ได้เพียงแต่หวังว่า สักวันภูอินทร์คงจะหูตาสว่างขึ้นบ้าง ไม่หลงหล่อนจนหัวปักหัวปำ รู้ซึ้งว่าผู้หญิงที่บอกว่ารักเขาจนยอมตายถวายหัวได้นั่น ร้ายกาจถึงเพียงไหน และเมื่อเขาได้รู้ ฉันก็หวังว่าจะจำไว้เป็นบทเรียน ไม่ใช่มานั่งให้อภัยเสมอ ตามพื้นฐานนิสัยอันแสนดีของเขา
เพราะไม่ว่าสัมพันธภาพของฉันกับภูอินทร์จะเป็นไปอย่างไรก็ตาม ฉันก็หวังจะให้เขาได้เจอกับคนที่มีค่ามากกว่าหล่อน
แล้วความไม่พอใจของภูอินทร์ก็พาฉันมาถึงที่อยู่ของพันแสง มันเร็วราวกับเหาะหากจะเปรียบเทียบกับความไกลและต้องซอกซอนมาในซอยแคบๆ ของเขตจอมทอง ก่อนจะถึงทางเข้าหมู่บ้านอัครสถานแห่งหนึ่ง
แลกบัตรเข้าแล้ว ขับเลยมาจนสุดถนน จึงเห็นบ้านเด่นสง่าหลังหนึ่ง ทั้งนี้เพราะ ถัดจากรั้วเตี้ยๆ เข้าไป หน้าบ้านของพันแสงพูนดินขึ้นไปเป็นเนินรับตัวบ้านใหญ่โต สไตล์อังกฤษประยุกต์ ด้านข้างก่ออิฐแดงเป็นถนนซองเล็กๆ ให้รถแล่นเลยไปด้านหลัง ซึ่งสามารถจอดรถได้สามสี่คันสบายๆ และภูอินทร์ก็พารถเข้ามาจอดตรงที่นี้ เทียบข้างๆ กับรถฟอร์ดรุ่นใหม่สีขาวสะอาด
“รถคุณพรสรร แม่ของพันแสงน่ะครับ”
ประโยคบอกเล่ากับสีหน้าแปลกๆ ที่เห็นรถคันนั้นของภูอินทร์ช่างไม่เข้ากันเลย
“ชุดวิวาห์พันสี ที่มีโชว์รูมอยู่ในอาคารอนุรักษ์แถวย่านถนนนางลิ้นจี่ ผมเชื่อว่าคุณก็ต้องเคยได้ยิน เป็นร้านที่แม่ของพันแสงก่อตั้งขึ้น และตอนนี้เธอก็รับสืบทอดกิจการต่อมา คุณพรสรรก็ออกจะแปลกๆ คือนานๆ ก็แวะไปยวนโมโหลูกสาวเล่นสักครั้งหนึ่ง”
ถึงจะเคยได้ยิน และเคยเห็นแบบเสื้อหรูหราที่เย็บปักหรือกระทั่งถักร้อยด้วยมือทั้งตัว ตามแม็กกาซีนชั้นนำต่างๆ แต่ไม่คิดว่ามันจะทำกำไรได้งดงามขนาดนี้ ดูจากอะไรน่ะหรือ ก็คฤหาสน์หลังย่อมตรงหน้านี้ไงล่ะ
ภูอินทร์คงคุ้นเคยกับคนบ้านนี้ไม่น้อย เขาจึงขึ้นไปเคาะประตูหลังแทนที่จะเดินอ้อมกลับไปด้านหน้า
แล้วประตูก็เปิดออกทันที หลังจากเคาะเรียกเพียงสองครั้ง
หญิงชรา มีเรือนผมสีขาวสว่างตัดเป็นทรงกะลาเรียบแต่เก๋จัด สวมชุดผ้าลิลินย้อมสีเบอร์กันดีเข้มขลัง คล้องสร้อยเทอร์คอยน์สายยาว กับต่างหูและกำไรเข้ากันทั้งชุด
“ภูเองเรอะ ดีใจจริงที่มาได้ซะที”
น้ำเสียงของหล่อนไม่บอกสักนิดว่ายินดีตามที่ปากว่า
คุณพรสรรปล่อยให้ร่องรอยแห่งวัยฉาบไล้ไปทั่วทั้งใบหน้าและเนื้อตัว ทว่าประกายตายังแจ่มใส แม้ว่าในขณะนี้จะมีน้ำตาคลอๆ อยู่ตลอดเวลาก็ตาม
สัตว์สมิงรูปหล่อ ก็สังเกตอาการผิดปกตินั้นได้ จึงถามตรงๆ
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับคุณป้า”
ฉันเดาว่าถ้าพันแสงเป็นพวกสัตว์สมิง เป็นส่วนหนึ่งของฝูง สตรีชราตรงหน้านี้ก็คงเช่นกัน แม้ว่าวัยจะล่วงเข้าสักเจ็ดสิบปี แต่รูปร่างที่ยังแข็งแรงและดูกระฉับกระเฉง ทำให้ริ้วรอยและเรือนผมสีขาวจัดนั้น ไม่เป็นอุปสรรคกับหล่อนสักเท่าไหร่
“เจอพันแสงหรือยังจ๊ะ” หญิงชราไม่ได้ตอบคำถาม และก็นิ่งรอคำตอบที่ไม่ได้รับสมใจปรารถนา จนต้องเอ่ยต่อเบาๆ
“ด้วยเกียรติของป้า ขอรับรองว่าพันแสงจะไม่มีวันทรยศพวกเราเด็ดขาด”
“ผมก็หวังว่าอย่างนั้นครับ” ภูอินทร์บอกเรียบๆ “แต่ที่ได้รับคำสั่งจากหัวหน้าให้มาตามดูที่นี่ ก็เพราะพันแสงไม่เข้าประชุมเมื่อคืน”
“คือ... อย่างนี้นะภู เมื่อคืนสี่ทุ่มกว่าแล้วละ แสงโทร.มาหาป้า บอกว่าจะกลับดึกสักหน่อย เพราะมีลูกค้าสำคัญเพิ่งเข้าร้าน... แต่... ป้ากลัวว่าจะเป็นอันตราย ถ้าพวกนั้นเป็นร่างทรงชั่วร้าย จะทำยังไง”
“แล้วจากนั้นเป็นอย่างไรต่อไปหรือคะ”
ฉันพยายามใช้น้ำเสียงที่น่าจะสามารถปลอบประโลมใจหล่อนได้บ้าง
“ก็...รอจนตีหนึ่ง ก่อนที่จะเข้านอน นอนไม่หลับหรอกค่ะ เพิ่งได้งีบไปเมื่อตอนสายนิดเดียว ก็คิดว่าเขาจะไปค้างบ้านเพื่อน ถึงกลางคืนกิจธุระจะติดพัน เช้าขึ้นก็น่าจะรีบโทร.มา”
“โทร.ไปที่ร้านอีกบ้างไหมครับ”
“ไม่มีคนรับสาย ป้าเพียรโทร.ทั้งมือถือทั้งที่ร้าน”
“แล้ววันนี้เปิดร้านไหมครับ”
ไม่รู้ภูอินทร์คิดอะไรจึงถามคำถามนี้
“วันนี้ปิดจ๊ะ แต่ปกติพันแสงเขาก็เข้าร้านทุกวัน”
“เอาอย่างนี้ไหมคะ หนูกับคุณภูจะแวะไปดูที่ร้านให้คุณป้า เผื่อพันแสงเขาจะทิ้งโน้ตอะไรไว้ให้บ้าง”
เป็นครั้งแรกที่หญิงชราสบสายตากับฉันตรงๆ ซึ่งเยื่อใยแห่งความห่วงหานั้น ผูกโยงกันไปมาจนเป็นก้อนมหึมาอยู่ในห้วงความคิดของหล่อน
แล้วในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ภูอินทร์ก็พาฉันห้อตะบึงมาจนถึงร้านชุดวิวาห์พันสี ซึ่งตั้งอยู่บนเนื้อที่ขนาดกะทัดรัด มีบริเวณรอบอาคารไม่ถึงสองเมตร ด้านหนึ่งสามารถให้รถเลี้ยวเข้าไปจอด และถ้าไม่ถอยก็คงต้องวนไปหลังร้านเพื่อออกถนนจากฟากของตัวตึก
เป็นเรือนยุโรปสามคูหา ก่ออิฐถือปูนแบบโบราณ คือมีเสาและคานใหญ่โต มีโถงหลังคายื่นออกมารับชาลาด้านล่าง ซึ่งขณะนี้กรุกระจกเต็มพื้นที่ แล้วตั้งหุ่นโชว์ที่มีร่างกายสุดขึ้นไปเพียงคอเรียวระหงแค่นั้น
ชุดที่หุ่นหัวกุดสวมโชว์อยู่นั้นเป็นแบบแพทเทิ่นเดียวกันแต่ต่างสี ตัวซ้ายและขวาตัดเย็บด้วยผ้ากำมะหยี่เนื้อแข็งเป็นสีรอยัลบลูชุดหนึ่ง กับสีแดงเพลิงอีกชุดหนึ่ง ส่วนตัวกลางแม้จะเป็นแบบเดียวกัน แต่ตัดเย็บด้วยผ้าไหมเนื้อหนึ่งสีขาวสะอาด และแลดูเบาวาว ราวกับเมื่อสวมแล้วจะสามารถลอยขึ้นไปอยู่บนอากาศได้ง่ายๆ
หุ่นตัวกลางถือช่อบูเก้แบบโมเดิร์น เป็นครึ่งๆ ของราชินีกุหลาบแดงกับช่อกล้วยไม้สีน้ำเงินจัด
“ฮึ!”
เสียงภูอินทร์ขัดใจ จนฉันต้องหันมอง เมื่อเห็นว่าเขาจดจ้องอยู่กับจุดอะไรเล็กๆ ตรงชายแขนเสื้อของหุ่นตัวกลาง ฉันก็ขยับเข้าใกล้เพื่อเพ่งให้ถนัด
ตอนแรกนึกว่าเป็นแมลงที่หลงเข้าไปติดตอมดอกไม้ แต่ที่ไหนได้...
พรายเสน่หา บทที่ 12
พรายเสน่หา บทที่ 2 http://pantip.com/topic/30420413
พรายเสน่หา บทที่ 3 http://pantip.com/topic/30422658
พรายเสน่หา บทที่ 4 http://pantip.com/topic/30458126
พรายเสน่หา บทที่ 5 http://pantip.com/topic/30462595
พรายเสน่หา บทที่ 6 http://pantip.com/topic/30476309
พรายเสน่หา บทที่ 7 http://pantip.com/topic/30481791
พรายเสน่หา บทที่ 8 http://pantip.com/topic/30499847
พรายเสน่หา บทที่ 9 http://pantip.com/topic/30507126
พรายเสน่หา บทที่ 10 http://pantip.com/topic/30527745
พรายเสน่หา บทที่ 11 http://pantip.com/topic/30537653
--------------------------------------------------------------------------------
บทที่ 12
ขับรถจากบ้านของพันตรีเดชา จ่าฝูงของพวกสัตว์สมิง มาจนจะออกถนนใหญ่ด้านพระรามสองอยู่แล้ว ภูอินทร์จึงค่อยเอ่ยขึ้นว่า
“ต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับพันแสงแน่ๆ เธอไม่มีวันไปอยู่ฝ่ายเดียวกับพวกร่างผีฟ้านั่นเด็ดขาด”
แล้วเขาก็เร่งความเร็วขึ้นอีก
“นอกจากจะเป็นรองอยู่แค่กับผู้พันเดชาแล้ว เรื่องการสะกดรอย พันแสงถือว่าเป็นมือหนึ่งของเรา”
“เรากำลังต้องการนักสะกดรอยงั้นหรือคะ”
เพราะความคิดของสัตว์สมิงสุดหล่อกำลังยุ่งเหยิง และไม่ได้มองหน้ากันตรงๆ ทำให้ยากมากที่ฉันจะทำความเข้าใจกับความคิดที่กำลังสับสนอลหม่าน
“แน่นอนครับ เราต้องการใครสักคนไปที่เดอะพราย ร่องรอย... ที่จริงก็... กลิ่นนั่นละ พวกเราบางคนสืบเชื้อสายมาจากนักล่าเนื้อชั้นเลิศ โดยเฉพาะพันแสง เธอเป็นสายตรงเลยละ ถ้ายังอยู่ข้างเรา หรือได้กลิ่นพวกร่างผีฟ้าแค่เพียงนิด ก็จะสามารถตามไปถึงแหล่งกบดานของพวกมันได้แน่ๆ หรือไม่ การได้ร่องรอยของพวกนั้น อาจทำให้เราของความช่วยเหลือจากร่างทรงอื่นๆ แถวนั้นได้ง่ายขึ้น”
“อย่างนั้นเราคงต้องรีบแล้วละค่ะ ฉันโทร.ขอความช่วยเหลือ และพวกนั้นก็มาเร็วทันใจ ป่านนี้ ไม่รู้ว่าที่เกิดเหตุจะเป็นอย่างไรบ้าง น้ำยาดับกลิ่นหรือสเปรย์สารพัดอย่างของพวกนิติเวชอาจทำลายกลิ่นที่พวกคุณต้องการไปหมดแล้ว”
ฉันไม่อยากนึกหรอกว่า ถ้าสถานการณ์เป็นไปถึงขั้นนั้นจริงๆ การมีพวกสัตว์สมิงเที่ยวตามดมกลิ่นคนนั้นคนนี้เพื่อสืบหาร่างผีฟ้าสักตน มันจะทำให้เกิดความโกลาหลขนาดไหนในย่านชุมชนแถวนั้น
“ฉันเล่าให้คุณฟังแล้วใช่ไหมคะ ว่าพวกร่างผีฟ้านัดหมายให้พวกร่างทรงในกรุงเทพและปริมณฑลทั้งหลายไปรวมตัวกัน คนรู้จักของฉันอยู่ถึงบางใหญ่โน่น ยังถูกเรียกตัวให้ไปทำสัญญาบางอย่าง”
“แสดงว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็เป็นไปได้ที่สัตว์สมิงบางคนอาจยอมร่วมมือกับพวกมัน”
ยวดยานบนท้องถนนเริ่มหนาแน่น เพราะถนนแคบและเบี่ยงกันไปมาของทางเข้าออกห้างสรรพสินค้า การเบียดเลนขึ้นทางด่วน ทำให้ภูอินทร์ต้องชะลอรถให้ช้าลง บ้านเรือนละแวกนี้ก้ำกึ่งอยู่ระหว่างความเจริญกับการเสื่อมโทรม ภาพความหรูหราของทางเข้าหมู่บ้านชั้นนำจึงดูขัดตากับเพิงสังกะสีที่เบียดอยู่ข้างกัน
“คุณว่าใครเป็นคนสั่งให้อรัญไปทำงานที่ทางเหนือของพม่านะครับ”
ภูอินทร์เปลี่ยนเรื่องสนทนากะทันหัน
“เอิ่มม์... ไม่แน่ใจค่ะ... คงเป็นมหารานีอะไรนั่นแหละ”
น้ำเสียงจริงจังของเขาทำให้ฉันไม่ค่อยมั่นใจที่จะตอบคำถาม
“เขาไม่เคยบอกคุณมาก่อนเลยหรือ เกี่ยวกับพวกมหารานี”
“ไม่เคยค่ะ”
“แล้วนอกจากมหารานี อรัญต้องเชื่อฟังคำสั่งของใครอีกบ้าง”
“นอกจากคนที่สร้างเขาขึ้นมาแล้ว ก็... มันไตรน่ะค่ะ เพราะเขาเป็นผู้ควบคุมกำลังพลเขตที่อรัญสังกัดอยู่ เท่าที่รู้คือมันไตรก็ต้องอยู่ภายใต้อำนาจของมหารานีอีกทีหนึ่ง”
ฉันค่อยๆ เรียบเรียง ทั้งเพื่อปรับความคิดของตนเอง และพยายามติดตามความคิดของภูอินทร์
“พออรัญหายหน้าไป มันไตรก็ได้โอกาสเข้ามาอยู่กับคุณสินะ”
เป็นประโยคนำทางที่คล้ายพยายามให้ฉันได้ข้อสรุปอย่างที่คนพูดต้องการ
“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะที่มันไตรจะกลายเป็นคนสร้างสถานการณ์พวกนี้ขึ้นมา”
อยากจะบอกเหลือเกินว่าฉันก็เคยคิดเช่นนั้นมาหลายสิบตลบ แต่เมื่อไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็คิดว่ามันไม่มีเหตุผลเพียงพอ จึงจำต้องอธิบายให้สัตว์สมิงที่ไม่ค่อยถูกกับมันไตร ได้เข้าใจความคิดของฉันบ้าง
“ถ้าเขาสามารถสั่งให้อรัญไปไกลข้ามประเทศ แล้วสั่งให้พวกร่างผีฟ้าเข้ามายึดกิจการของเขา โดยการต้องเสกคาถาใส่เพื่อให้วิ่งอยู่ระหว่างทางไปบ้านฉัน มันคงเป็นเรื่องซับซ้อนเกินไปมังคะ”
สีหน้าของคนฟังดูสลดลงเล็กน้อย พร้อมกับที่พึมพำออกมาเบาๆ
“แสดงว่าคุณเคยคิดเหมือนผมมาก่อน”
“คุณภูคะ แค่ไม่ได้เรียนจบมหาวิทยาลัย ไม่ได้หมายความว่าฉันจะคิดอะไรๆ ที่ต้องใช้หลักเหตุผลมากๆ ไม่ได้นะคะ”
ฉันไม่ได้ตั้งใจจะประชด เพียงแต่อยากจะทำความเข้าใจให้ตรงกันสักนิด เรื่องที่ฉันไม่ได้เรียนจนได้รับปริญญานั้นน่ะ คือ... มันจะมีประโยชน์อะไรจริงจัง หากฉันสามารถอ่านใจเพื่อนทุกคนในชั้นเรียนได้ อ่านใจอาจารย์ทุกท่านได้ จนรู้ได้แน่ๆ ว่าจะออกข้อสอบอะไรอย่างไร
ดังนั้นความรู้ของฉัน ส่วนใหญ่จึงเพิ่มพูนขึ้นจากการอ่าน ฉันชอบอ่านหนังสือทุกประเภท คิดว่าทั้งหมดล้วนมีคุณค่าในตัวของมันเอง ถึงแม้ระยะนี้จะชอบอ่านแนวลึกลับและโลดโผนโจนทะยาน แต่นั่นก็ยังทำให้ฉันได้รู้จักวิธีคิด และถ้อยคำทันสมัยที่จะนำมาใช้ในชีวิตอีกเยอะแยะ
“มันไตรไม่จำเป็นต้องทำเรื่องยุ่งยากขนาดนี้เพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับฉันหรอกค่ะ”
ความคิดตรงนี้ของภูอินทร์ชัดเจนโดดเด่นขึ้นมาจากความยุ่งเหยิงอื่นๆ ในหัวของเขา
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจเถอะครับ แล้วแต่คุณจะคิด”
ถึงจะรู้ว่าที่สัตว์สมิงรูปหล่อสรุปอย่างเคืองๆ เช่นนี้ เพราะว่าเป็นห่วงและอาจจะหวงฉันไม่น้อย แต่ใครให้เขาไปเชื่อถือคำบอกเล่าของราศีกันล่ะ โดยเฉพาะเรื่องที่ว่าฉันกับอรัญได้กลับไปจี๋จ๋าจิ๊จ๊ะกันอีกครั้ง
ฉันเชื่อว่าคนอย่างราศีจะไม่มีวันพูดอะไรที่มันเป็นความจริง ต่อให้ร่างผีฟ้าสักร้อยคนมาเสกคาถาสารภาพใส่หล่อน หล่อนก็จะไม่มีวันพูดอะไรที่เป็นความสัตย์ออกมาได้ อีกทั้งหล่อนยังเป็นตัวการกับเรื่องราวที่ผ่านมาที่เกิดขึ้นกับฉัน
เรื่องที่หล่อนบอกรักภูอินทร์แล้ววันหนึ่งก็ทิ้งเขาไป แต่แล้ววันรุ่งขึ้นก็หวนกลับมาหาเขาใหม่ เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่ากับเรื่องอื่นๆ ที่หล่อนเคยทำร้ายฉันเอาไว้
ราศีดูถูกเหยียดหยามฉันมากมายในการได้คบหากับอรัญ ทำร้ายจนฉันแทบเอาตัวไม่รอดตอนไปช่วยเขา รวมทั้งการยุยงให้ใครๆ ต่างคิดจะฆ่าฉัน นี้ยังไม่รวมถึงรสนิยมในการแต่งตัวที่แย่เสียยิ่งกว่าสาวขายบริการไร้สมอง
เอาเถอะ สำหรับกับคนที่กำลังขับรถพาฉันไปผจญภัยอันสุดจะคาดเดาในขณะนี้ ฉันก็ได้เพียงแต่หวังว่า สักวันภูอินทร์คงจะหูตาสว่างขึ้นบ้าง ไม่หลงหล่อนจนหัวปักหัวปำ รู้ซึ้งว่าผู้หญิงที่บอกว่ารักเขาจนยอมตายถวายหัวได้นั่น ร้ายกาจถึงเพียงไหน และเมื่อเขาได้รู้ ฉันก็หวังว่าจะจำไว้เป็นบทเรียน ไม่ใช่มานั่งให้อภัยเสมอ ตามพื้นฐานนิสัยอันแสนดีของเขา
เพราะไม่ว่าสัมพันธภาพของฉันกับภูอินทร์จะเป็นไปอย่างไรก็ตาม ฉันก็หวังจะให้เขาได้เจอกับคนที่มีค่ามากกว่าหล่อน
แล้วความไม่พอใจของภูอินทร์ก็พาฉันมาถึงที่อยู่ของพันแสง มันเร็วราวกับเหาะหากจะเปรียบเทียบกับความไกลและต้องซอกซอนมาในซอยแคบๆ ของเขตจอมทอง ก่อนจะถึงทางเข้าหมู่บ้านอัครสถานแห่งหนึ่ง
แลกบัตรเข้าแล้ว ขับเลยมาจนสุดถนน จึงเห็นบ้านเด่นสง่าหลังหนึ่ง ทั้งนี้เพราะ ถัดจากรั้วเตี้ยๆ เข้าไป หน้าบ้านของพันแสงพูนดินขึ้นไปเป็นเนินรับตัวบ้านใหญ่โต สไตล์อังกฤษประยุกต์ ด้านข้างก่ออิฐแดงเป็นถนนซองเล็กๆ ให้รถแล่นเลยไปด้านหลัง ซึ่งสามารถจอดรถได้สามสี่คันสบายๆ และภูอินทร์ก็พารถเข้ามาจอดตรงที่นี้ เทียบข้างๆ กับรถฟอร์ดรุ่นใหม่สีขาวสะอาด
“รถคุณพรสรร แม่ของพันแสงน่ะครับ”
ประโยคบอกเล่ากับสีหน้าแปลกๆ ที่เห็นรถคันนั้นของภูอินทร์ช่างไม่เข้ากันเลย
“ชุดวิวาห์พันสี ที่มีโชว์รูมอยู่ในอาคารอนุรักษ์แถวย่านถนนนางลิ้นจี่ ผมเชื่อว่าคุณก็ต้องเคยได้ยิน เป็นร้านที่แม่ของพันแสงก่อตั้งขึ้น และตอนนี้เธอก็รับสืบทอดกิจการต่อมา คุณพรสรรก็ออกจะแปลกๆ คือนานๆ ก็แวะไปยวนโมโหลูกสาวเล่นสักครั้งหนึ่ง”
ถึงจะเคยได้ยิน และเคยเห็นแบบเสื้อหรูหราที่เย็บปักหรือกระทั่งถักร้อยด้วยมือทั้งตัว ตามแม็กกาซีนชั้นนำต่างๆ แต่ไม่คิดว่ามันจะทำกำไรได้งดงามขนาดนี้ ดูจากอะไรน่ะหรือ ก็คฤหาสน์หลังย่อมตรงหน้านี้ไงล่ะ
ภูอินทร์คงคุ้นเคยกับคนบ้านนี้ไม่น้อย เขาจึงขึ้นไปเคาะประตูหลังแทนที่จะเดินอ้อมกลับไปด้านหน้า
แล้วประตูก็เปิดออกทันที หลังจากเคาะเรียกเพียงสองครั้ง
หญิงชรา มีเรือนผมสีขาวสว่างตัดเป็นทรงกะลาเรียบแต่เก๋จัด สวมชุดผ้าลิลินย้อมสีเบอร์กันดีเข้มขลัง คล้องสร้อยเทอร์คอยน์สายยาว กับต่างหูและกำไรเข้ากันทั้งชุด
“ภูเองเรอะ ดีใจจริงที่มาได้ซะที”
น้ำเสียงของหล่อนไม่บอกสักนิดว่ายินดีตามที่ปากว่า
คุณพรสรรปล่อยให้ร่องรอยแห่งวัยฉาบไล้ไปทั่วทั้งใบหน้าและเนื้อตัว ทว่าประกายตายังแจ่มใส แม้ว่าในขณะนี้จะมีน้ำตาคลอๆ อยู่ตลอดเวลาก็ตาม
สัตว์สมิงรูปหล่อ ก็สังเกตอาการผิดปกตินั้นได้ จึงถามตรงๆ
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับคุณป้า”
ฉันเดาว่าถ้าพันแสงเป็นพวกสัตว์สมิง เป็นส่วนหนึ่งของฝูง สตรีชราตรงหน้านี้ก็คงเช่นกัน แม้ว่าวัยจะล่วงเข้าสักเจ็ดสิบปี แต่รูปร่างที่ยังแข็งแรงและดูกระฉับกระเฉง ทำให้ริ้วรอยและเรือนผมสีขาวจัดนั้น ไม่เป็นอุปสรรคกับหล่อนสักเท่าไหร่
“เจอพันแสงหรือยังจ๊ะ” หญิงชราไม่ได้ตอบคำถาม และก็นิ่งรอคำตอบที่ไม่ได้รับสมใจปรารถนา จนต้องเอ่ยต่อเบาๆ
“ด้วยเกียรติของป้า ขอรับรองว่าพันแสงจะไม่มีวันทรยศพวกเราเด็ดขาด”
“ผมก็หวังว่าอย่างนั้นครับ” ภูอินทร์บอกเรียบๆ “แต่ที่ได้รับคำสั่งจากหัวหน้าให้มาตามดูที่นี่ ก็เพราะพันแสงไม่เข้าประชุมเมื่อคืน”
“คือ... อย่างนี้นะภู เมื่อคืนสี่ทุ่มกว่าแล้วละ แสงโทร.มาหาป้า บอกว่าจะกลับดึกสักหน่อย เพราะมีลูกค้าสำคัญเพิ่งเข้าร้าน... แต่... ป้ากลัวว่าจะเป็นอันตราย ถ้าพวกนั้นเป็นร่างทรงชั่วร้าย จะทำยังไง”
“แล้วจากนั้นเป็นอย่างไรต่อไปหรือคะ”
ฉันพยายามใช้น้ำเสียงที่น่าจะสามารถปลอบประโลมใจหล่อนได้บ้าง
“ก็...รอจนตีหนึ่ง ก่อนที่จะเข้านอน นอนไม่หลับหรอกค่ะ เพิ่งได้งีบไปเมื่อตอนสายนิดเดียว ก็คิดว่าเขาจะไปค้างบ้านเพื่อน ถึงกลางคืนกิจธุระจะติดพัน เช้าขึ้นก็น่าจะรีบโทร.มา”
“โทร.ไปที่ร้านอีกบ้างไหมครับ”
“ไม่มีคนรับสาย ป้าเพียรโทร.ทั้งมือถือทั้งที่ร้าน”
“แล้ววันนี้เปิดร้านไหมครับ”
ไม่รู้ภูอินทร์คิดอะไรจึงถามคำถามนี้
“วันนี้ปิดจ๊ะ แต่ปกติพันแสงเขาก็เข้าร้านทุกวัน”
“เอาอย่างนี้ไหมคะ หนูกับคุณภูจะแวะไปดูที่ร้านให้คุณป้า เผื่อพันแสงเขาจะทิ้งโน้ตอะไรไว้ให้บ้าง”
เป็นครั้งแรกที่หญิงชราสบสายตากับฉันตรงๆ ซึ่งเยื่อใยแห่งความห่วงหานั้น ผูกโยงกันไปมาจนเป็นก้อนมหึมาอยู่ในห้วงความคิดของหล่อน
แล้วในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ภูอินทร์ก็พาฉันห้อตะบึงมาจนถึงร้านชุดวิวาห์พันสี ซึ่งตั้งอยู่บนเนื้อที่ขนาดกะทัดรัด มีบริเวณรอบอาคารไม่ถึงสองเมตร ด้านหนึ่งสามารถให้รถเลี้ยวเข้าไปจอด และถ้าไม่ถอยก็คงต้องวนไปหลังร้านเพื่อออกถนนจากฟากของตัวตึก
เป็นเรือนยุโรปสามคูหา ก่ออิฐถือปูนแบบโบราณ คือมีเสาและคานใหญ่โต มีโถงหลังคายื่นออกมารับชาลาด้านล่าง ซึ่งขณะนี้กรุกระจกเต็มพื้นที่ แล้วตั้งหุ่นโชว์ที่มีร่างกายสุดขึ้นไปเพียงคอเรียวระหงแค่นั้น
ชุดที่หุ่นหัวกุดสวมโชว์อยู่นั้นเป็นแบบแพทเทิ่นเดียวกันแต่ต่างสี ตัวซ้ายและขวาตัดเย็บด้วยผ้ากำมะหยี่เนื้อแข็งเป็นสีรอยัลบลูชุดหนึ่ง กับสีแดงเพลิงอีกชุดหนึ่ง ส่วนตัวกลางแม้จะเป็นแบบเดียวกัน แต่ตัดเย็บด้วยผ้าไหมเนื้อหนึ่งสีขาวสะอาด และแลดูเบาวาว ราวกับเมื่อสวมแล้วจะสามารถลอยขึ้นไปอยู่บนอากาศได้ง่ายๆ
หุ่นตัวกลางถือช่อบูเก้แบบโมเดิร์น เป็นครึ่งๆ ของราชินีกุหลาบแดงกับช่อกล้วยไม้สีน้ำเงินจัด
“ฮึ!”
เสียงภูอินทร์ขัดใจ จนฉันต้องหันมอง เมื่อเห็นว่าเขาจดจ้องอยู่กับจุดอะไรเล็กๆ ตรงชายแขนเสื้อของหุ่นตัวกลาง ฉันก็ขยับเข้าใกล้เพื่อเพ่งให้ถนัด
ตอนแรกนึกว่าเป็นแมลงที่หลงเข้าไปติดตอมดอกไม้ แต่ที่ไหนได้...