พรายเสน่หา บทนำ และ บทที่ 1
http://pantip.com/topic/30419026
พรายเสน่หา บทที่ 2
http://pantip.com/topic/30420413
พรายเสน่หา บทที่ 3
http://pantip.com/topic/30422658
พรายเสน่หา บทที่ 4
http://pantip.com/topic/30458126
พรายเสน่หา บทที่ 5
http://pantip.com/topic/30462595
-------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะจ๊ะ... จะพยายามเขียนให้จบในเร็ววัน (ท่าทางจะยากอ่ะจ๊ะ)
------------------------------------------------------------------------------
บทที่ 6
“มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงเนี่ย” ฉันบ่นดังๆ กับความมืดสลัวนอกหน้าต่าง หลังจากที่คนอื่นๆ แยกย้ายกันไปหมดแล้ว
ยกเว้น... อีตานี่ พรายหนุ่มจ้าวเสน่ห์ ที่ฉันกลับต้องเป็นฝ่ายให้ความคุ้มครอง และเมื่อพี่สิทธายื่นเงื่อนไขไปอย่างนั้น แทนที่จะเป็นเพียงการเกื้อกูลกันแบบพิสดาร มันจึงเลยเถิดกลายเป็นธุรกิจที่มันไตรกลายเป็นลูกค้า และฉันอาจต้องให้บริการ... รับใช้... นอกจากจะควรให้แค่ที่พักเพื่อซ่อนตัว
หน้าต่างบานใหญ่เป็นกระจกเลื่อนที่ยังใสกระจ่าง ทำให้อารมณ์ขุ่นมัวของฉันพอคลี่คลายลงได้บ้าง เมื่อได้มองหมู่ดาวระยิบระยับกลางคืนเดือนมืด ที่ฟากฟ้าราตรีจ้าแจ่มไร้เมฆหมอกมาบดบัง
แล้วหางตาฉันก็เหลือบเห็นท่อนขาแข็งแกร่งในกางเกงผ้าเนื้อบาง มาทรุดกายนั่งลงข้างๆ อยู่บนโซฟาตัวเดียวกับฉัน
“เพราะคุณใจดีเกินไปถึงเป็นแบบนี้ ทั้งที่คุณเองก็กลัว แต่คุณกลับรับผมมาด้วย ที่สำคัญคือคุณดันมีพี่ชายที่เห็นเงินเป็นพระเจ้าอีกต่างหาก”
เขาเอ่ยขึ้นโดยไม่ต้องสนใจว่า ฉันจะยินดียินร้ายอะไรหรือไม่ และสิ่งที่พูดนั้นก็ตรงเผงกับคำตอบที่ฉันใช้ปลอบใจตัวเอง
“แล้วคุณล่ะ ต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้ คุณโอเคหรือเปล่า”
เพราะท่าทาง วิธีคิดและวิธีพูดจาของมันไตรเปลี่ยนไปแบบเป็นคนละคน ฉันจึงกล้าตั้งคำถามอย่างนี้ ซึ่งหากเป็นเขาคนเดิม ฉันไม่มีวันที่จะตั้งคำถามแบบชี้โพรงให้กระรอกแบบนี้เด็ดขาด แต่ในที่สุดฉันก็จำเป็นต้องขยายความ
“คือ หมายความว่า การที่พิชากันจอห์นเห็นคุณเป็นสมบัติล้ำค่าชิ้นหนึ่ง ที่จะต้องเก็บซ่อนไว้ในหีบเก่าคร่ำคร่าอย่างมิดชิด... เอิ่มมม์... ซึ่งหีบใบนั้นคือฉันเอง”
“ผมก็สบายไปน่ะซี ที่พวกเขายังคงจงรักภักดี จนยังคงหาทางดูแลผมเป็นอย่างดี”
“เชอะ!”
เห็นไหมล่ะ ถ้าเป็นมันไตรคนเก่าละก้อ เขาจะไม่พูดในทางดีอย่างนี้เด็ดขาด
“คุณทำอย่างกับว่า ผมคนเก่าเป็นคนเลวร้ายมาก... หรือไม่ก็ต่างกันสุดขั้ว คือเป็นพ่อพระที่ใครๆ ก็ยินดีรับใช้”
ความคาดเดาอันนี้ทำให้ฉันถึงกับขำออกมา
“แสดงว่าไม่ใช่ อย่างนั้นหรือ”
“เอาเถอะค่ะ อย่างที่คุณว่ามาน่ะดีแล้ว คุณสบายใจได้ว่า อย่างน้อยเขาก็ยังจงรักภักดี ยินดีรับใช้ และดูแลคุณอย่างดีที่สุด”
ฉันคงจำเป็นต้องให้กำลังใจเขาบ้าง ทั้งที่ไม่แน่ใจหรอกว่า ค่าคุ้มครองที่ได้รับนั้น ผูกพันไปถึงการดูแลด้านจิตใจด้วยหรือไม่
“รำคาญไหมคะ นั่งให้พัดลมเป่าอย่างนี้”
“ไม่ครับ ผมโอเค”
อย่างไรเสีย ฉันก็หันกลับไปปรับแรงลมของมันให้เบาลง คิดอยู่ในใจว่า ที่จริงตัวเองก็ไม่ได้ชอบพัดลมนักหรอก แต่เครื่องปรับอากาศมันเกินกำลังเงิน
สิ่งที่ตามมากับการเบาพัดลม คือมันเริ่มสั่น และส่งเสียงดังขึ้น
“เสียงมัน... เอ่อ... คุณไม่รำคาญหรือ”
นี่คงเป็นคำบ่นกระมัง
“อรัญก็พูดเหมือนแบบนี้เปี๊ยบเลยละค่ะ”
ฉันแนบตัวลงกับพนักโซฟา ใช้คางเกยไว้ด้านบน สายตายังทอดออกไปสู่ท้องฟ้ายามราตรี
“แล้วอรัญของคุณไปอยู่ที่ไหนเสียล่ะ”
“อัสสัมมังคะ ทางตะวันออกของอินเดีย”
“เขาบอกหรือ”
“แน่นอนค่ะ”
“อย่าหาว่าผมยุ่งเรื่องส่วนตัวนะ แต่ขอเดาว่าคุณกับเขาจืดจางกันไปหมดแล้ว...”
นี่เขาพูดได้สุภาพเกินไปหรือเปล่าเนี่ย
“ก็... ก็คงอย่างนั้นละค่ะ และดูท่าว่ามันจะไม่มีโอกาสหวนกลับมาได้อีกแล้ว”
ฉันรู้สึกว่าตัวเองใช้น้ำเสียงได้ราบเรียบที่สุดเท่าที่พูด หลังจากความสัมพันธ์ของฉันกับอรัญต้องสะดุดหยุดลง
มันไตรรูปร่างสูงใหญ่ โซฟาคู่ตัวนี้จึงค่อนข้างเล็กไปสำหรับเขา แต่ก็ยังพยายามเหยียดตัวออก เพื่อที่จะเอนตัวลงแนบกับพนัก และให้ใบหน้าหนุนอยู่กับส่วนบนของมัน ใบหน้าของเราห่างกันไม่ถึงหนึ่งฟุต
โอ้!... คุณพระคุณเจ้า... แววตาลึกซึ้งจากนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม ในกรอบขนตาดกหนาและยาวเป็นแผงของดวงตาคมเข้มคู่นี้... ทำให้หัวใจฉันสูบฉีดเร็วและแรงขึ้นอย่างห้ามไม่ได้
“เล่าให้ผมฟังบ้างสิ”
เขาพูดเหมือนกระซิบ แต่มันกลับก้องกังวานเข้ามาในหัว คิ้วเข้มยกขึ้นนิดหนึ่ง หลังจากได้โลหิตสังเคราะห์ที่พี่สิทธาเสิร์ฟให้เมื่อชั่วโมงที่แล้ว ทำให้ดวงหน้าหล่อคมสัน ซับไปด้วยสีเลือดฝาดอ่อนจาง
“ที่จริง คุณต้องรู้จักอรัญดี เพราะเขาทำงานอยู่ในเขตรับผิดชอบดูแลของคุณ แต่ถ้าคุณจะจำไม่ได้ก็ช่างเถอะ เกี่ยวกับเขา จะว่ายังไงดี ก็ฉลาด รอบคอบ ใจเย็น พึ่งพาได้... แค่บางอย่างก็หุนหันพลันแล่นไปหน่อย”
ไม่เคยคิดมาก่อนหรอกว่า ต้องมาเล่าเรื่องราวของตัวเองกับแฟนเก่าให้ใครรับรู้ โดยเฉพาะคนที่กำลังตั้งอกตั้งใจฟังอยู่ตรงหน้านี้คือมันไตร
“เขารักคุณไหมครับ”
เป็นคำถามสุภาพที่เสียดแทงหัวใจได้เจ็บปวดที่สุด น้ำตาฉันเอ่อขึ้นมาทันทีที่จบคำถาม นึกถึงเรื่องนี้ครั้งใด หัวใจเจ้ากรรมมันกลับมาเจ็บช้ำได้ทุกทีเลยเชียว
“ตอนนั้น... ก็คิดว่าเป็นอย่างนั้นนะ เขาเรียกฉันว่าที่รัก...”
ยิ่งพูดก็ยิ่งเศร้า
“แต่พอนังพรายนั่นติดต่อมาเท่านั้นละ เขาก็เปิดแน่บไปหา”
ฉันรู้ทีหลังว่าเมวีฬ์แอบส่งข้อความให้เขาทางเฟสบุ๊คส์
“หล่อนเคยใช้ชีวิตร่วมกับอรัญ นั่นหมายถึงจะต้องเป็นคู่ผัวตัวเมียกันไปตลอดชาติหรือเปล่าล่ะ ฉันไม่แน่ใจหรอกว่าพวกคุณยึดความสัมพันธ์กันแบบไหนบ้าง กับผู้ที่เปลี่ยนให้คุณเป็นพราย แต่นั่นก็เป็นเหตุผลที่เขาบอกฉันว่า จำเป็นต้องรีบไปทันทีที่ผู้สร้างเรียกหา และในที่สุดอรัญก็รู้ว่าที่แท้มันเป็นยังไง...”
ตอนที่พูดอยู่นี้ สายตาฉันยังเหม่อมองไปยังหมู่ดาว จนถึงประโยคท้ายจึงได้หันกลับมาเห็นว่า มันไตรกำลังตั้งใจฟังเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะตอนนี้ ที่ความฉงนสงสัยปรากฏอยู่ในดวงตาคู่สวยทั้งสองข้าง
“ที่แท้แล้วคือหล่อน หลอกให้อรัญไปเข้ากับพวกไสย์ดำ ศาสตร์มืด อะไรทำนองนั้น”
“จริงรึ!”
คงเป็นเรื่องร้ายแรงที่จะเกิดขึ้นกับพรายดีๆ สักตนหนึ่ง มันไตรที่สูญเสียความทรงจำจึงมีปฏิกิริยาได้ถึงขนาดนี้
“อรัญบอกว่า หล่อนหลอกให้เขาไปสังกัดอยู่กับพวกพรายที่วังเวียง ที่ประเทศลาวน่ะค่ะ โดยให้เอาข้อมูลสำคัญไปด้วย ข้อมูลที่เป็นภารกิจสำคัญของอรัญ คือรวบรวมรายชื่อและแหล่งข้อมูลเกี่ยวเหล่าพรายในแดนอุษาคเนย์ทั้งหมด ที่เตรียมไว้ให้กับมหารานีของพวกคุณ”
ฉันพยายามรวบรัด ไม่อยากจะต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติมในเรื่องปลีกย่อยอื่นๆ
“แล้วยังไงอีกครับ”
ตอนเล่าให้โปร่งฟังฉันยังไม่สนุกปากเท่านี้ อาจเป็นเพราะโปร่งเป็นคนธรรมดา การเล่าเรื่องบางอย่างจำเป็นต้องข้ามไปบ้าง เพราะหลายอย่างกฏหมายมนุษย์ยังไม่อนุญาต แต่กับพรายหนุ่มความจำเสื่อมตรงหน้า การเล่าเรื่องของพวกเดียวกันกับเขา ไม่จำเป็นต้องคอยระวังเรื่องควรไม่ควรอะไรเลย
“หล่อนชื่อเมวีฬ์ ทั้งที่เป็นคนสร้างและอยู่เป็นคู่ของอรัญมาเป็นร้อยๆ ปี หล่อนกลับทรมานเขาแบบไม่รู้สึกอะไรเลย”
มันไตรขยับตัวอย่างอึดอัด เขาคงไม่อยากจะเชื่อว่า ‘ผู้สร้าง’ จะทำร้ายผู้ที่ตนสร้างขึ้นเพื่อผลประโยชน์อะไรก็ตาม
“ฉันหรือกระทั่งตัวอรัญเองก็ไม่อยากจะเชื่อหรอกค่ะ ว่าหล่อนจะทำได้”
คราวนี้คนฟังพยักหน้าเห็นด้วย
“มันเกี่ยวกับเราก็คือ คุณเป็นหัวหน้าสังกัดของอรัญที่เจริญกรุง ฉันไปหา แล้วคุณก็แนะนำให้ฉันไปตามหาอรัญถึงแถวพนัสนิคม มันไม่ง่ายเลยนะคะที่อยู่ๆ จะเข้าไปในแหล่งมั่วสุมของพวกพรายป่าแถบนั้น”
มันไตรขยับตัวเองครั้ง ดูเหมือนจะใกล้ฉันเข้ามาอีกนิด
“ก็เป็นสวนอาหารกึ่งผับมังคะ ออกแนวเพื่อชีวิต ร้านนั้นชื่อเรือนพนัส แต่พวกสัตว์สมิงจะเรียกกว่าโรงเชือด อ้อ!... เป็นคุณเองที่ให้ฉันไปพร้อมกับสัตว์สมิงอีกตนที่เคยเป็นหนี้บุญคุณกับคุณอยู่ ระหว่างที่ตามหาอรัญ ฉันยังได้ไปพักอยู่กับเขา”
พูดมาถึงตรงนี้ฉันก็อดนึกถึงชายในฝันอีกคนไม่ได้ ภูอินทร์ เป็นหนุ่มเหนือที่สะอาดสะอ้านหมดจด ทั้งที่รูปร่างทั้งเรือนกายแกร่งไปด้วยลวดลายมัดกล้ามเนื้อ แต่ไม่มีส่วนใดเลยที่ไม่น่าสัมผัสลูบไล้
“ก็... อย่างที่บอก ขึ้นชื่อว่าโรงเชือด ฉันเองก็แทบเอาตัวไม่รอด”
ฉันตัดบทมาถึงตอนสำคัญ
“ยังไงกัน!!!”
ดูเขาจะตื่นเต้นขึ้นอีกเป็นร้อยเท่า
“ถูกขวาก ไม้ไผ่เหลาปลายแหลมเปี๊ยบ แทงให้น่ะซี ตัวฉันเองยังไม่อยากจะเชื่อว่ารอดมาได้ยังไง”
แน่นอน ตอนนี้พรายหนุ่มตรงหน้าก็แสดงสีหน้าทึ่งสุดๆ เช่นกัน ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นว่า
“แผลคงลึก คงยังมีแผลเป็นอยู่ ใช่ไหมครับ”
“ยังมีอยู่ ถึงมันจะ...”
ฉันหยุดกะทันหัน จนเขาถึงกับยื่นหน้าเขามาใกล้ เหมือนกับลุ้นอยู่ใจจะขาด
“ถึงมันจะ... อะไรครับ”
“ถึง... มันจะดูแปลกๆ กับการที่คุณจะบอกให้พรายในสังกัดของคุณที่ไปฝังตัวอยู่ที่พนัสนิคมรักษาอาการบาดเจ็บจนฉันรอดมาได้ และคุณยัง... ให้ฉันดื่มเลือดของคุณ เพื่อให้ฉันแข็งแรงขึ้น และมีกำลังที่จะออกตามหาอรัญอีกครั้ง”
ฉันรู้สึกได้เลยว่าตัวเองหน้าแดงขึ้นขนาดไหน เรื่องที่พรายสักตนจะยอมมอบโลหิตของตนให้กับผู้อื่นมันเป็นเรื่องสยองขวัญปนโรแมนติก ที่ฉันก็กระดากใจไม่น้อย หวังเพียงว่าใบหน้าที่แดงซ่านขึ้นมานี้ จะไม่ถูกเขาสังเกตเห็น
“ในที่สุดคุณก็ช่วยอรัญไว้ได้”
เขาช่วยสรุป
“ใช่ค่ะ” ตรงนี้เป็นความภาคภูมิใจอันหนึ่งในชีวิตของฉัน
“ฉันนี้ละ ที่ช่วยให้จมูกสวยๆ ของเขาไม่บุบสลายมากไปกว่านั้น”
ฉันพลิกตัวเองจากที่ซบอิงอยู่กับพนักโซฟา ตอนนี้บอกได้เลยว่ารู้สึกดีขนาดไหน เวลาที่มีคนคุยด้วยและแสดงว่าสนอกสนใจเราถึงขนาดนี้ ฉันถลกชายเสื้อขึ้น ให้เขาดูรอยแผลเป็นตรงสีข้าง
พรายหนุ่มจ้าวเสน่ห์พิจารณาอย่างจริงจัง ก่อนจะใช้ปลายนิ้วเกลี่ยลงบนผิวหยาบๆ ของมัน พร้อมกับส่ายหน้าแสดงความหมายว่า เรื่องนี้ไม่ควรจะเกิดขึ้นกับฉัน
แต่มันเกิดขึ้นแล้วนี่นะ เรื่องอะไรที่จะต้องมานั่งฟูมฟาย รีบพลิกตัวกลับไปในท่าเดิม
“แล้ว...หล่อน เมวีฬ์น่ะ เกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น”
น้ำเสียงของมันไตรเปลี่ยนไปนิดหนึ่ง ฉันไม่แน่ใจว่าเขากำลังคิดอะไร เลยตอบด้วยความระมัดระวังกว่าเดิม
“ก็...” ต้องเรียบเรียงอยู่พอสมควร ก่อนจะพูดต่อไปได้ “...ตอนที่กำลังแก้มัดให้อรัญ หล่อนก็จู่โจมเข้ามา ตอนนั้นละที่ฉัน... ฉันฆ่าหล่อน”
ใบหน้าของคนฟังตอนนี้ บอกชัดว่าไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยิน
“คุณน่ะนะ... เคยฆ่าใครอื่นมาก่อนงั้นรึ”
พรายเสน่หา บทที่ 6
พรายเสน่หา บทที่ 2 http://pantip.com/topic/30420413
พรายเสน่หา บทที่ 3 http://pantip.com/topic/30422658
พรายเสน่หา บทที่ 4 http://pantip.com/topic/30458126
พรายเสน่หา บทที่ 5 http://pantip.com/topic/30462595
-------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะจ๊ะ... จะพยายามเขียนให้จบในเร็ววัน (ท่าทางจะยากอ่ะจ๊ะ)
------------------------------------------------------------------------------
บทที่ 6
“มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงเนี่ย” ฉันบ่นดังๆ กับความมืดสลัวนอกหน้าต่าง หลังจากที่คนอื่นๆ แยกย้ายกันไปหมดแล้ว
ยกเว้น... อีตานี่ พรายหนุ่มจ้าวเสน่ห์ ที่ฉันกลับต้องเป็นฝ่ายให้ความคุ้มครอง และเมื่อพี่สิทธายื่นเงื่อนไขไปอย่างนั้น แทนที่จะเป็นเพียงการเกื้อกูลกันแบบพิสดาร มันจึงเลยเถิดกลายเป็นธุรกิจที่มันไตรกลายเป็นลูกค้า และฉันอาจต้องให้บริการ... รับใช้... นอกจากจะควรให้แค่ที่พักเพื่อซ่อนตัว
หน้าต่างบานใหญ่เป็นกระจกเลื่อนที่ยังใสกระจ่าง ทำให้อารมณ์ขุ่นมัวของฉันพอคลี่คลายลงได้บ้าง เมื่อได้มองหมู่ดาวระยิบระยับกลางคืนเดือนมืด ที่ฟากฟ้าราตรีจ้าแจ่มไร้เมฆหมอกมาบดบัง
แล้วหางตาฉันก็เหลือบเห็นท่อนขาแข็งแกร่งในกางเกงผ้าเนื้อบาง มาทรุดกายนั่งลงข้างๆ อยู่บนโซฟาตัวเดียวกับฉัน
“เพราะคุณใจดีเกินไปถึงเป็นแบบนี้ ทั้งที่คุณเองก็กลัว แต่คุณกลับรับผมมาด้วย ที่สำคัญคือคุณดันมีพี่ชายที่เห็นเงินเป็นพระเจ้าอีกต่างหาก”
เขาเอ่ยขึ้นโดยไม่ต้องสนใจว่า ฉันจะยินดียินร้ายอะไรหรือไม่ และสิ่งที่พูดนั้นก็ตรงเผงกับคำตอบที่ฉันใช้ปลอบใจตัวเอง
“แล้วคุณล่ะ ต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้ คุณโอเคหรือเปล่า”
เพราะท่าทาง วิธีคิดและวิธีพูดจาของมันไตรเปลี่ยนไปแบบเป็นคนละคน ฉันจึงกล้าตั้งคำถามอย่างนี้ ซึ่งหากเป็นเขาคนเดิม ฉันไม่มีวันที่จะตั้งคำถามแบบชี้โพรงให้กระรอกแบบนี้เด็ดขาด แต่ในที่สุดฉันก็จำเป็นต้องขยายความ
“คือ หมายความว่า การที่พิชากันจอห์นเห็นคุณเป็นสมบัติล้ำค่าชิ้นหนึ่ง ที่จะต้องเก็บซ่อนไว้ในหีบเก่าคร่ำคร่าอย่างมิดชิด... เอิ่มมม์... ซึ่งหีบใบนั้นคือฉันเอง”
“ผมก็สบายไปน่ะซี ที่พวกเขายังคงจงรักภักดี จนยังคงหาทางดูแลผมเป็นอย่างดี”
“เชอะ!”
เห็นไหมล่ะ ถ้าเป็นมันไตรคนเก่าละก้อ เขาจะไม่พูดในทางดีอย่างนี้เด็ดขาด
“คุณทำอย่างกับว่า ผมคนเก่าเป็นคนเลวร้ายมาก... หรือไม่ก็ต่างกันสุดขั้ว คือเป็นพ่อพระที่ใครๆ ก็ยินดีรับใช้”
ความคาดเดาอันนี้ทำให้ฉันถึงกับขำออกมา
“แสดงว่าไม่ใช่ อย่างนั้นหรือ”
“เอาเถอะค่ะ อย่างที่คุณว่ามาน่ะดีแล้ว คุณสบายใจได้ว่า อย่างน้อยเขาก็ยังจงรักภักดี ยินดีรับใช้ และดูแลคุณอย่างดีที่สุด”
ฉันคงจำเป็นต้องให้กำลังใจเขาบ้าง ทั้งที่ไม่แน่ใจหรอกว่า ค่าคุ้มครองที่ได้รับนั้น ผูกพันไปถึงการดูแลด้านจิตใจด้วยหรือไม่
“รำคาญไหมคะ นั่งให้พัดลมเป่าอย่างนี้”
“ไม่ครับ ผมโอเค”
อย่างไรเสีย ฉันก็หันกลับไปปรับแรงลมของมันให้เบาลง คิดอยู่ในใจว่า ที่จริงตัวเองก็ไม่ได้ชอบพัดลมนักหรอก แต่เครื่องปรับอากาศมันเกินกำลังเงิน
สิ่งที่ตามมากับการเบาพัดลม คือมันเริ่มสั่น และส่งเสียงดังขึ้น
“เสียงมัน... เอ่อ... คุณไม่รำคาญหรือ”
นี่คงเป็นคำบ่นกระมัง
“อรัญก็พูดเหมือนแบบนี้เปี๊ยบเลยละค่ะ”
ฉันแนบตัวลงกับพนักโซฟา ใช้คางเกยไว้ด้านบน สายตายังทอดออกไปสู่ท้องฟ้ายามราตรี
“แล้วอรัญของคุณไปอยู่ที่ไหนเสียล่ะ”
“อัสสัมมังคะ ทางตะวันออกของอินเดีย”
“เขาบอกหรือ”
“แน่นอนค่ะ”
“อย่าหาว่าผมยุ่งเรื่องส่วนตัวนะ แต่ขอเดาว่าคุณกับเขาจืดจางกันไปหมดแล้ว...”
นี่เขาพูดได้สุภาพเกินไปหรือเปล่าเนี่ย
“ก็... ก็คงอย่างนั้นละค่ะ และดูท่าว่ามันจะไม่มีโอกาสหวนกลับมาได้อีกแล้ว”
ฉันรู้สึกว่าตัวเองใช้น้ำเสียงได้ราบเรียบที่สุดเท่าที่พูด หลังจากความสัมพันธ์ของฉันกับอรัญต้องสะดุดหยุดลง
มันไตรรูปร่างสูงใหญ่ โซฟาคู่ตัวนี้จึงค่อนข้างเล็กไปสำหรับเขา แต่ก็ยังพยายามเหยียดตัวออก เพื่อที่จะเอนตัวลงแนบกับพนัก และให้ใบหน้าหนุนอยู่กับส่วนบนของมัน ใบหน้าของเราห่างกันไม่ถึงหนึ่งฟุต
โอ้!... คุณพระคุณเจ้า... แววตาลึกซึ้งจากนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม ในกรอบขนตาดกหนาและยาวเป็นแผงของดวงตาคมเข้มคู่นี้... ทำให้หัวใจฉันสูบฉีดเร็วและแรงขึ้นอย่างห้ามไม่ได้
“เล่าให้ผมฟังบ้างสิ”
เขาพูดเหมือนกระซิบ แต่มันกลับก้องกังวานเข้ามาในหัว คิ้วเข้มยกขึ้นนิดหนึ่ง หลังจากได้โลหิตสังเคราะห์ที่พี่สิทธาเสิร์ฟให้เมื่อชั่วโมงที่แล้ว ทำให้ดวงหน้าหล่อคมสัน ซับไปด้วยสีเลือดฝาดอ่อนจาง
“ที่จริง คุณต้องรู้จักอรัญดี เพราะเขาทำงานอยู่ในเขตรับผิดชอบดูแลของคุณ แต่ถ้าคุณจะจำไม่ได้ก็ช่างเถอะ เกี่ยวกับเขา จะว่ายังไงดี ก็ฉลาด รอบคอบ ใจเย็น พึ่งพาได้... แค่บางอย่างก็หุนหันพลันแล่นไปหน่อย”
ไม่เคยคิดมาก่อนหรอกว่า ต้องมาเล่าเรื่องราวของตัวเองกับแฟนเก่าให้ใครรับรู้ โดยเฉพาะคนที่กำลังตั้งอกตั้งใจฟังอยู่ตรงหน้านี้คือมันไตร
“เขารักคุณไหมครับ”
เป็นคำถามสุภาพที่เสียดแทงหัวใจได้เจ็บปวดที่สุด น้ำตาฉันเอ่อขึ้นมาทันทีที่จบคำถาม นึกถึงเรื่องนี้ครั้งใด หัวใจเจ้ากรรมมันกลับมาเจ็บช้ำได้ทุกทีเลยเชียว
“ตอนนั้น... ก็คิดว่าเป็นอย่างนั้นนะ เขาเรียกฉันว่าที่รัก...”
ยิ่งพูดก็ยิ่งเศร้า
“แต่พอนังพรายนั่นติดต่อมาเท่านั้นละ เขาก็เปิดแน่บไปหา”
ฉันรู้ทีหลังว่าเมวีฬ์แอบส่งข้อความให้เขาทางเฟสบุ๊คส์
“หล่อนเคยใช้ชีวิตร่วมกับอรัญ นั่นหมายถึงจะต้องเป็นคู่ผัวตัวเมียกันไปตลอดชาติหรือเปล่าล่ะ ฉันไม่แน่ใจหรอกว่าพวกคุณยึดความสัมพันธ์กันแบบไหนบ้าง กับผู้ที่เปลี่ยนให้คุณเป็นพราย แต่นั่นก็เป็นเหตุผลที่เขาบอกฉันว่า จำเป็นต้องรีบไปทันทีที่ผู้สร้างเรียกหา และในที่สุดอรัญก็รู้ว่าที่แท้มันเป็นยังไง...”
ตอนที่พูดอยู่นี้ สายตาฉันยังเหม่อมองไปยังหมู่ดาว จนถึงประโยคท้ายจึงได้หันกลับมาเห็นว่า มันไตรกำลังตั้งใจฟังเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะตอนนี้ ที่ความฉงนสงสัยปรากฏอยู่ในดวงตาคู่สวยทั้งสองข้าง
“ที่แท้แล้วคือหล่อน หลอกให้อรัญไปเข้ากับพวกไสย์ดำ ศาสตร์มืด อะไรทำนองนั้น”
“จริงรึ!”
คงเป็นเรื่องร้ายแรงที่จะเกิดขึ้นกับพรายดีๆ สักตนหนึ่ง มันไตรที่สูญเสียความทรงจำจึงมีปฏิกิริยาได้ถึงขนาดนี้
“อรัญบอกว่า หล่อนหลอกให้เขาไปสังกัดอยู่กับพวกพรายที่วังเวียง ที่ประเทศลาวน่ะค่ะ โดยให้เอาข้อมูลสำคัญไปด้วย ข้อมูลที่เป็นภารกิจสำคัญของอรัญ คือรวบรวมรายชื่อและแหล่งข้อมูลเกี่ยวเหล่าพรายในแดนอุษาคเนย์ทั้งหมด ที่เตรียมไว้ให้กับมหารานีของพวกคุณ”
ฉันพยายามรวบรัด ไม่อยากจะต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติมในเรื่องปลีกย่อยอื่นๆ
“แล้วยังไงอีกครับ”
ตอนเล่าให้โปร่งฟังฉันยังไม่สนุกปากเท่านี้ อาจเป็นเพราะโปร่งเป็นคนธรรมดา การเล่าเรื่องบางอย่างจำเป็นต้องข้ามไปบ้าง เพราะหลายอย่างกฏหมายมนุษย์ยังไม่อนุญาต แต่กับพรายหนุ่มความจำเสื่อมตรงหน้า การเล่าเรื่องของพวกเดียวกันกับเขา ไม่จำเป็นต้องคอยระวังเรื่องควรไม่ควรอะไรเลย
“หล่อนชื่อเมวีฬ์ ทั้งที่เป็นคนสร้างและอยู่เป็นคู่ของอรัญมาเป็นร้อยๆ ปี หล่อนกลับทรมานเขาแบบไม่รู้สึกอะไรเลย”
มันไตรขยับตัวอย่างอึดอัด เขาคงไม่อยากจะเชื่อว่า ‘ผู้สร้าง’ จะทำร้ายผู้ที่ตนสร้างขึ้นเพื่อผลประโยชน์อะไรก็ตาม
“ฉันหรือกระทั่งตัวอรัญเองก็ไม่อยากจะเชื่อหรอกค่ะ ว่าหล่อนจะทำได้”
คราวนี้คนฟังพยักหน้าเห็นด้วย
“มันเกี่ยวกับเราก็คือ คุณเป็นหัวหน้าสังกัดของอรัญที่เจริญกรุง ฉันไปหา แล้วคุณก็แนะนำให้ฉันไปตามหาอรัญถึงแถวพนัสนิคม มันไม่ง่ายเลยนะคะที่อยู่ๆ จะเข้าไปในแหล่งมั่วสุมของพวกพรายป่าแถบนั้น”
มันไตรขยับตัวเองครั้ง ดูเหมือนจะใกล้ฉันเข้ามาอีกนิด
“ก็เป็นสวนอาหารกึ่งผับมังคะ ออกแนวเพื่อชีวิต ร้านนั้นชื่อเรือนพนัส แต่พวกสัตว์สมิงจะเรียกกว่าโรงเชือด อ้อ!... เป็นคุณเองที่ให้ฉันไปพร้อมกับสัตว์สมิงอีกตนที่เคยเป็นหนี้บุญคุณกับคุณอยู่ ระหว่างที่ตามหาอรัญ ฉันยังได้ไปพักอยู่กับเขา”
พูดมาถึงตรงนี้ฉันก็อดนึกถึงชายในฝันอีกคนไม่ได้ ภูอินทร์ เป็นหนุ่มเหนือที่สะอาดสะอ้านหมดจด ทั้งที่รูปร่างทั้งเรือนกายแกร่งไปด้วยลวดลายมัดกล้ามเนื้อ แต่ไม่มีส่วนใดเลยที่ไม่น่าสัมผัสลูบไล้
“ก็... อย่างที่บอก ขึ้นชื่อว่าโรงเชือด ฉันเองก็แทบเอาตัวไม่รอด”
ฉันตัดบทมาถึงตอนสำคัญ
“ยังไงกัน!!!”
ดูเขาจะตื่นเต้นขึ้นอีกเป็นร้อยเท่า
“ถูกขวาก ไม้ไผ่เหลาปลายแหลมเปี๊ยบ แทงให้น่ะซี ตัวฉันเองยังไม่อยากจะเชื่อว่ารอดมาได้ยังไง”
แน่นอน ตอนนี้พรายหนุ่มตรงหน้าก็แสดงสีหน้าทึ่งสุดๆ เช่นกัน ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นว่า
“แผลคงลึก คงยังมีแผลเป็นอยู่ ใช่ไหมครับ”
“ยังมีอยู่ ถึงมันจะ...”
ฉันหยุดกะทันหัน จนเขาถึงกับยื่นหน้าเขามาใกล้ เหมือนกับลุ้นอยู่ใจจะขาด
“ถึงมันจะ... อะไรครับ”
“ถึง... มันจะดูแปลกๆ กับการที่คุณจะบอกให้พรายในสังกัดของคุณที่ไปฝังตัวอยู่ที่พนัสนิคมรักษาอาการบาดเจ็บจนฉันรอดมาได้ และคุณยัง... ให้ฉันดื่มเลือดของคุณ เพื่อให้ฉันแข็งแรงขึ้น และมีกำลังที่จะออกตามหาอรัญอีกครั้ง”
ฉันรู้สึกได้เลยว่าตัวเองหน้าแดงขึ้นขนาดไหน เรื่องที่พรายสักตนจะยอมมอบโลหิตของตนให้กับผู้อื่นมันเป็นเรื่องสยองขวัญปนโรแมนติก ที่ฉันก็กระดากใจไม่น้อย หวังเพียงว่าใบหน้าที่แดงซ่านขึ้นมานี้ จะไม่ถูกเขาสังเกตเห็น
“ในที่สุดคุณก็ช่วยอรัญไว้ได้”
เขาช่วยสรุป
“ใช่ค่ะ” ตรงนี้เป็นความภาคภูมิใจอันหนึ่งในชีวิตของฉัน
“ฉันนี้ละ ที่ช่วยให้จมูกสวยๆ ของเขาไม่บุบสลายมากไปกว่านั้น”
ฉันพลิกตัวเองจากที่ซบอิงอยู่กับพนักโซฟา ตอนนี้บอกได้เลยว่ารู้สึกดีขนาดไหน เวลาที่มีคนคุยด้วยและแสดงว่าสนอกสนใจเราถึงขนาดนี้ ฉันถลกชายเสื้อขึ้น ให้เขาดูรอยแผลเป็นตรงสีข้าง
พรายหนุ่มจ้าวเสน่ห์พิจารณาอย่างจริงจัง ก่อนจะใช้ปลายนิ้วเกลี่ยลงบนผิวหยาบๆ ของมัน พร้อมกับส่ายหน้าแสดงความหมายว่า เรื่องนี้ไม่ควรจะเกิดขึ้นกับฉัน
แต่มันเกิดขึ้นแล้วนี่นะ เรื่องอะไรที่จะต้องมานั่งฟูมฟาย รีบพลิกตัวกลับไปในท่าเดิม
“แล้ว...หล่อน เมวีฬ์น่ะ เกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น”
น้ำเสียงของมันไตรเปลี่ยนไปนิดหนึ่ง ฉันไม่แน่ใจว่าเขากำลังคิดอะไร เลยตอบด้วยความระมัดระวังกว่าเดิม
“ก็...” ต้องเรียบเรียงอยู่พอสมควร ก่อนจะพูดต่อไปได้ “...ตอนที่กำลังแก้มัดให้อรัญ หล่อนก็จู่โจมเข้ามา ตอนนั้นละที่ฉัน... ฉันฆ่าหล่อน”
ใบหน้าของคนฟังตอนนี้ บอกชัดว่าไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยิน
“คุณน่ะนะ... เคยฆ่าใครอื่นมาก่อนงั้นรึ”