แฟนสาวของผมขอลดสถานะลง เพราะเหนื่อยกับที่เราทะเลาะกันบ่อย และค่าใช้จ่ายค่าห้องที่ผมแทบจะไม่ได้ช่วยเหลือเขาเลย ผมพึ่งจะมาช่วยค่าห้องมาแบ่งเบาค่าใช้จ่ายเมื่อเดือนที่แล้ว เขาเหนื่อยกับงานด้วย
จะเรื่องเก่าเรื่องใหม่ เกเราอยู่ด้วยกันทุกวันนะครับ นอนเตียงเดียวกัน รูปภาพรูปถ่ายคู่กันในห้องก็ยังอยู่ ยังเห็นได้อย่างชัดเจนรวมถึงของขวัญวันสำคัญต่างๆที่ผมเคยให้เขา เขาก็ไม่ได้ทิ้งหรือเก็บไว้ไหน สถานะรูปคู่ต่างๆในเฟซบุ๊คเขาก็ไม่ได้ลบออกไม่ว่าจะวิดีโอที่เขาเคยเอาลงสตอรี่ที่เขาตั้งเป็นไฮไลท์หน้าเฟซ รหัสเฟซบุ๊กเขาก็ไม่ได้เปลี่ยน ซึ่งเขาก็รู้ว่าผมมีรหัสเขา เขาก็มีรหัสผม ผมพยายามขอคุยปรับความเข้าใจที่เราไม่เคยได้ปรับได้คุยกัน เราทะเลาะกันบ่อยไม่เคยได้เคลียร์ได้ปรับกัน พอเราเริ่มเย็นลงก็คุยกันปกติ ขอโทษและก็ทำตัวปกติ ไปเที่ยวไปกินข้าวไปไหนด้วยกันปกติ พอทะเลาะกันบ่อยขึ้นไม่ว่าจะเรื่องเก่าเรื่องใหม่ ก็ไม่เคยได้มานังจเคลียร์ปัญหา มันสะสมกันมาเรื่อยๆเหมือนระเบิดเวลาจนครั้งสุดท้ายวันที4พฤษจิกายนเราทะเลาะกันเขาทนไม่ไหว เลยขอลดสถานะลง
เขาบอกเขาเหนื่อย เหนื่อยที่เป็นอยู่ตอนนี้ไม่อยากคิดไม่อยากอะไร เหนื่อยจริงๆอยากอยู่คนเดียว จังหวะนั้นผมไม่คิดว่าเขาจะพูดคำนี้ออกมา ห◌้หลังจากวันนั้น3-4วันก็ยังนอนอยู่ด้วยกันทุกวันเขายังห่อข้าวให่ผมไปกินที่ทำงาน ยังกอดได้และในบางครั้งก็ยังมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันด้วย แต่ก็ไม่ได้มีบทสนทนาใดๆ จนผ่านมาอาทิตย์นึงเป็นวันหยุดผม เขาเลิกงานออกกะมา ผมก็ขอคุยพยายามปรับความเข้าใจ อธิบายความอัดอั้นความอึดอัด แต่เขาเงียบ ผมติ๊อผมง้อ จนเขาโมโห รำคาญและพูดออกมาว่า พอก็คือพอ จะมาปรับอะไรในตอนที่ไม่ต้องการแล้ว ตอนนั้นผมนิ่ง ผมเลยเลิกพูด หลังจากวันนั้นก็ไม่ได้มีการสัมผัสหรือห่อข้าวอะไรให้อีกเลย เขาก็ไม่ได้ไล่ผมไปไหน หลังจากวันนั้น ก็ต่างคนต่างเงียบไม่มีบทสนทนาใดๆ ไม่ว่าจะในแชทหรือตอนอยู่ด้วยกัน ผมพยายามนิ่ง ไม่ตื๊อไม่อะไรเขา ยังคงทำกิจวัตรประจำวันปกติ ทำงานบ้านทุกอย่างเหมือนที่เคยทำถ้าเรากลับมาห้องก่อนทุกเช้าตื่นมาผมจะอาบน้ำก่อนเขาก็จะบีบยาสีฟันไว้ให้เขาเตรียมถุงเท้าให้เขา ก่อนไปทำงานในทุกๆวันเหมือนเมื่อก่อนที่เคยทำตอนเรายังดีกันอยู่ ผ่านมา2 อาทิตย์ วันนึง ผมไม่สบาย ใข้ขึ้นสูงผมได้ลางาน แต่เขาไปทำงานในตอนเช้า พอช่วงสายผมได้ทักข้อความไปหาเขาว่า เธอพักเบรคกี่โมง เราฝากซื้อโจ๊กให้หน่อยได้ไหม เราไปซื้อไม่ไหว เขาเงียบไม่ อ่านไม่ตอบ พอถึงเวลาตอนเที่ยงเขาเอาโจ๊กเอายามาให้ที่ห้อง เขาไม่ได้พูดอะไรยังคงนิ่งเงียบ ผมก็ ขอบคุณเขาไปเบาๆ และพอเขาเลิกงานเขาก็กลับมาห้องซื้อข้าวซื้อของกินมากินของเขาคนเดียว ทั้งที่เมื่อก่อนก็ซื้อมาเผื่อซื้อมาให้ตลอดผมก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร หลังจากวันนั้น 2-3วัน หลังตากเขาเลิกงานกลับมาถึงห้อง เขาก็ซื้อข้าวซื้ออะไรมากิน เขา ซื้อมาเผื่อผม เขาไม่พูดไม่บอก แต่ผมรู้สึกได้ ผมก็ยังไม่กล้ากินนะ พึ่งมากินหลังจากวันนั้น1-2วัน ผมอึดอัดมากครับ บางครั้งเขาเข้ากะเลิกเที่ยงคืนเขาก็ไม่ได้กลับมาห้องไปกินเบียร์ที่ห้องเพื่อน หรือที่ไหนผมก็ไม่รู้ จะกลับมาก็ตอนเช้าตอนผมออกไปทำงานแล้ว เราเงียบกันแบบนี้จนตอนนี้ จะเดือนนึงแล้วครับ ผมไม่รู้ว่าเขาจะเอายังไง เขาหมดรักแล้วรึป่าว ขอแค่พูด ว่าจะไปต่อได้ไหมหรือปรับกันได้ไหมหรือจะพอ ขอแค่บอกกันพูดกัน ผมจะได้รู้ และการกระทำ ที่เขาทำให้คืออะไรทำไมไม่ไล่ผมออกไปทั้งที่ห้องนี้ก้คือห้องเขา ผมสับสนไปหมด มันก่ำๆกึ่งๆ ผมอึดอัดมากไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกแบบผมไหม เป็นแบบนี้มันแย่มากครับ
แฟนสาวขอลดสถานะลง แต่ยังนอนอยู่ด้วยกันทุกวัน
จะเรื่องเก่าเรื่องใหม่ เกเราอยู่ด้วยกันทุกวันนะครับ นอนเตียงเดียวกัน รูปภาพรูปถ่ายคู่กันในห้องก็ยังอยู่ ยังเห็นได้อย่างชัดเจนรวมถึงของขวัญวันสำคัญต่างๆที่ผมเคยให้เขา เขาก็ไม่ได้ทิ้งหรือเก็บไว้ไหน สถานะรูปคู่ต่างๆในเฟซบุ๊คเขาก็ไม่ได้ลบออกไม่ว่าจะวิดีโอที่เขาเคยเอาลงสตอรี่ที่เขาตั้งเป็นไฮไลท์หน้าเฟซ รหัสเฟซบุ๊กเขาก็ไม่ได้เปลี่ยน ซึ่งเขาก็รู้ว่าผมมีรหัสเขา เขาก็มีรหัสผม ผมพยายามขอคุยปรับความเข้าใจที่เราไม่เคยได้ปรับได้คุยกัน เราทะเลาะกันบ่อยไม่เคยได้เคลียร์ได้ปรับกัน พอเราเริ่มเย็นลงก็คุยกันปกติ ขอโทษและก็ทำตัวปกติ ไปเที่ยวไปกินข้าวไปไหนด้วยกันปกติ พอทะเลาะกันบ่อยขึ้นไม่ว่าจะเรื่องเก่าเรื่องใหม่ ก็ไม่เคยได้มานังจเคลียร์ปัญหา มันสะสมกันมาเรื่อยๆเหมือนระเบิดเวลาจนครั้งสุดท้ายวันที4พฤษจิกายนเราทะเลาะกันเขาทนไม่ไหว เลยขอลดสถานะลง
เขาบอกเขาเหนื่อย เหนื่อยที่เป็นอยู่ตอนนี้ไม่อยากคิดไม่อยากอะไร เหนื่อยจริงๆอยากอยู่คนเดียว จังหวะนั้นผมไม่คิดว่าเขาจะพูดคำนี้ออกมา ห◌้หลังจากวันนั้น3-4วันก็ยังนอนอยู่ด้วยกันทุกวันเขายังห่อข้าวให่ผมไปกินที่ทำงาน ยังกอดได้และในบางครั้งก็ยังมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันด้วย แต่ก็ไม่ได้มีบทสนทนาใดๆ จนผ่านมาอาทิตย์นึงเป็นวันหยุดผม เขาเลิกงานออกกะมา ผมก็ขอคุยพยายามปรับความเข้าใจ อธิบายความอัดอั้นความอึดอัด แต่เขาเงียบ ผมติ๊อผมง้อ จนเขาโมโห รำคาญและพูดออกมาว่า พอก็คือพอ จะมาปรับอะไรในตอนที่ไม่ต้องการแล้ว ตอนนั้นผมนิ่ง ผมเลยเลิกพูด หลังจากวันนั้นก็ไม่ได้มีการสัมผัสหรือห่อข้าวอะไรให้อีกเลย เขาก็ไม่ได้ไล่ผมไปไหน หลังจากวันนั้น ก็ต่างคนต่างเงียบไม่มีบทสนทนาใดๆ ไม่ว่าจะในแชทหรือตอนอยู่ด้วยกัน ผมพยายามนิ่ง ไม่ตื๊อไม่อะไรเขา ยังคงทำกิจวัตรประจำวันปกติ ทำงานบ้านทุกอย่างเหมือนที่เคยทำถ้าเรากลับมาห้องก่อนทุกเช้าตื่นมาผมจะอาบน้ำก่อนเขาก็จะบีบยาสีฟันไว้ให้เขาเตรียมถุงเท้าให้เขา ก่อนไปทำงานในทุกๆวันเหมือนเมื่อก่อนที่เคยทำตอนเรายังดีกันอยู่ ผ่านมา2 อาทิตย์ วันนึง ผมไม่สบาย ใข้ขึ้นสูงผมได้ลางาน แต่เขาไปทำงานในตอนเช้า พอช่วงสายผมได้ทักข้อความไปหาเขาว่า เธอพักเบรคกี่โมง เราฝากซื้อโจ๊กให้หน่อยได้ไหม เราไปซื้อไม่ไหว เขาเงียบไม่ อ่านไม่ตอบ พอถึงเวลาตอนเที่ยงเขาเอาโจ๊กเอายามาให้ที่ห้อง เขาไม่ได้พูดอะไรยังคงนิ่งเงียบ ผมก็ ขอบคุณเขาไปเบาๆ และพอเขาเลิกงานเขาก็กลับมาห้องซื้อข้าวซื้อของกินมากินของเขาคนเดียว ทั้งที่เมื่อก่อนก็ซื้อมาเผื่อซื้อมาให้ตลอดผมก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร หลังจากวันนั้น 2-3วัน หลังตากเขาเลิกงานกลับมาถึงห้อง เขาก็ซื้อข้าวซื้ออะไรมากิน เขา ซื้อมาเผื่อผม เขาไม่พูดไม่บอก แต่ผมรู้สึกได้ ผมก็ยังไม่กล้ากินนะ พึ่งมากินหลังจากวันนั้น1-2วัน ผมอึดอัดมากครับ บางครั้งเขาเข้ากะเลิกเที่ยงคืนเขาก็ไม่ได้กลับมาห้องไปกินเบียร์ที่ห้องเพื่อน หรือที่ไหนผมก็ไม่รู้ จะกลับมาก็ตอนเช้าตอนผมออกไปทำงานแล้ว เราเงียบกันแบบนี้จนตอนนี้ จะเดือนนึงแล้วครับ ผมไม่รู้ว่าเขาจะเอายังไง เขาหมดรักแล้วรึป่าว ขอแค่พูด ว่าจะไปต่อได้ไหมหรือปรับกันได้ไหมหรือจะพอ ขอแค่บอกกันพูดกัน ผมจะได้รู้ และการกระทำ ที่เขาทำให้คืออะไรทำไมไม่ไล่ผมออกไปทั้งที่ห้องนี้ก้คือห้องเขา ผมสับสนไปหมด มันก่ำๆกึ่งๆ ผมอึดอัดมากไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกแบบผมไหม เป็นแบบนี้มันแย่มากครับ